ส งโตอ นเด ยส งโตอ นเด ยต วผ ในอ ทยานแห งชาต ป าก ร ส งโตอ นเด ยต วเม ย ในอ ทยานแห งชาต ป าก ร สถานะการอน ร กษ ใกล ส ญพ

สิงโตอินเดีย

สิงโตอินเดียตัวผู้ (♂) ในอุทยานแห่งชาติป่ากีร์

สิงโตอินเดียตัวเมีย (♀) ในอุทยานแห่งชาติป่ากีร์
สถานะการอนุรักษ์
ใกล้สูญพันธุ์ (IUCN 3.1)
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
อาณาจักร:	Animalia
ไฟลัม:	Chordata
ชั้น:	Mammalia
อันดับ:	Carnivora
วงศ์:	Felidae
สกุล:	Panthera
สปีชีส์:	P. leo
สปีชีส์ย่อย:	P. l. persica

*Panthera leo persica* (, 1826)

แผนที่แสดงที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติป่ากีร์ (สีเขียว) แหล่งที่อาศัยแหล่งสุดท้ายในธรรมชาติของสิงโตอินเดียในปัจจุบัน
ชื่อพ้อง
Leo leo goojratensis (อินเดีย) Leo leo persicus (เปอร์เซีย)

สิงโตอินเดียผสมพันธุ์

สิงโตอินเดีย หรือ สิงโตเอเชีย หรือ สิงโตเปอร์เซีย (อาหรับ: أسد آسيوي; อังกฤษ: Indian lion, Asiatic lion, Persian lion; ชื่อวิทยาศาสตร์: Panthera leo persica) เป็นชนิดย่อยของสิงโตที่ยังหลงเหลือในปัจจุบัน

มีรูปร่างทั่วไปคล้ายสิงโตที่พบในทวีปแอฟริกา แต่มีขนาดเล็กกว่า โดยตัวผู้เมื่อโตเต็มมีน้ำหนักประมาณ 160-190 กิโลกรัม ตัวเมียหนักประมาณ 110–120 กิโลกรัม ความยาวหัวถึงหางของตัวผู้ 2.92 เมตร ลักษณะเด่นอีกประการหนึ่งของสิงโตอินเดีย คือ มีแผงคอทั้งตัวผู้และตัวเมีย และแผงคอของตัวผู้ไม่หนาและใหญ่เหมือนสิงโตในทวีปแอฟริกา มองเห็นใบหูเห็นชัดเจน ดังนั้นตัวผู้และตัวเมียจึงมีรูปลักษณ์ที่คล้ายกันมาก นอกจากนี้แล้วยังมีหนังทอดยาวตลอดใต้ลำตัวซึ่งไม่พบในสิงโตในทวีปแอฟริกา ทั้งนี้เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่ต่างกันเนื่องจากสิงโตอินเดียอาศัยอยู่ในป่าทึบไม่เหมือนกับสิงโตในแอฟริกาที่อาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าโล่งกว้าง และทำให้สิงโตอินเดียเป็นสัตว์ที่แฝงตัวได้อย่างกลมกลืนกับธรรมชาติรอบตัวในศรีลังกามีสิงโตอีกสายพันธ์คือ แต่สูญพันธ์เมื่อ32,000ปีก่อนไปพร้อมกับ มีซากฟอสซิลบางส่วนในพิพิธภัณฑ์ในศรีลังกา

ในอดีต มีการกระจายพันธุ์ในภูมิภาคตะวันออกกลาง, เปอร์เซีย, อิรัก, ซีเรีย, อัฟกานิสถาน, ปากีสถานไปจนถึงมาซิโดเนียในกรีซ และ ศรีลังกา ด้วยแต่ปัจจุบันพบเหลือเพียงแห่งเดียวในธรรมชาติ คือ อุทยานแห่งชาติป่ากีร์ ในรัฐคุชราตทางตอนเหนือของอินเดียเท่านั้น และอยู่ในสถานะใกล้สูญพันธุ์ แต่ได้เพิ่มจำนวนขึ้นจากเมื่อประมาณ 30 ปี ก่อนที่เหลือเพียงไม่กี่สิบตัวเท่านั้น เป็น 530 ตัวในปัจจุบัน และอยู่ในอัตราที่เพิ่มขึ้น

พฤติกรรมการรวมฝูงของสิงโตอินเดีย แตกต่างไปจากสิงโตในทวีปแอฟริกา กล่าวคือ มีขนาดฝูงที่เล็กกว่า โดยมีจำนวนอย่างมากที่สุดเพียง 5 ตัวเท่านั้น และอาจมีตัวเมียเพียง 2 ตัว และอาจมีตัวผู้เป็นจ่าฝูง 2 ตัวก็เป็นได้ โดยเป็นลักษณะร่วมปกครอง ขณะที่ตัวผู้จะเข้าร่วมฝูงก็ต่อเนื่องจะล่าเหยื่อหรือในการผสมพันธุ์เท่านั้น

ในวัฒนธรรมของอินเดีย มีสิงโตอยู่มากมาย เช่น หัวเสาหินสลักในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราชที่เป็นรูปสิงโตอินเดีย รวมถึงปรัมปราในศาสนาฮินดูที่เป็นศาสนาพื้นเมืองของอินเดีย ก็มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับสิงโตอยู่มาก ในความเชื่อของชาวอินเดีย สิงโตยังเป็นพาหนะของเทพเจ้าในศาสนาฮินดูอีกด้วย เช่น พระแม่อุมาเทวีหรือพระแม่ทุรคา

หรือแม้กระทั่งในประวัติศาสตร์ยุโรปเอง ก็มีภาพโมเสกของอเล็กซานเดอร์มหาราชทรงร่วมล่าสิงโตกับพระสหาย ซึ่งเชื่อว่าเป็นแม่ทัพชื่อ เฮฟฟาฮิสเตียน เชื่อว่าสิงโตชนิดนั้นก็คือ สิงโตอินเดีย นั่นเอง

ทางวัฒนธรรมจีน มีการละเล่น ซึ่งในประเทศจีนเองไม่มีสิงโตเป็นสัตว์พื้นเมือง เชื่อว่าเป็นการรับมาจากเปอร์เซีย ด้วยการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันผ่านเส้นทางสายไหม

สิงโตอินเดียตัวเมียเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์เมื่ออายุได้ 4 ปี ซึ่งมากกว่าสิงโตในทวีปแอฟริกา และจะออกลูกในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ถึงต้นเดือนเมษายน และมีอายุขัยโดยเฉลี่ย 16–18 ปี ในตัวผู้ และตัวเมีย 17–18 ปี พบมากที่สุดคือ 21 ปี ถือว่ามากกว่าสิงโตทวีปแอฟริกา

รูปภาพ

ภาพโมเสก อเล็กซานเดอร์มหาราชล่าสิงโตกับพระสหาย
หัวเสาพระเจ้าอโศกมหาราชรูปสิงโตอินเดีย 4 ตัวหันหลังชนกัน ในปัจจุบันทางอินเดียถือเป็นตราแผ่นดิน
หัวสิงโตในการเชิดสิงโตของจีน ซึ่งได้ต้นแบบมาจากสิงโตอินเดีย
คู่สิงโตอินเดียตัวผู้และตัวเมีย ที่สวนสัตว์นูเรมเบิร์ก

อ้างอิง

Breitenmoser, U., Mallon, D. P., Ahmad Khan, J. and Driscoll, C. (2008). "Panthera leo ssp. persica". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2.{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()
Wozencraft, W. C. (2005). "Order Carnivora". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 546. . OCLC 62265494.
. ช่องนาว. 10 June 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-15. สืบค้นเมื่อ 19 June 2016.
"ประวัติสิงโตเชิด ตอนที่1". my.dek-d.com/. 15 July 2012. สืบค้นเมื่อ 10 June 2014.
ชีววิทยาของสิงโต^[]

อ่านเพิ่ม

(1856). A Narrative of a journey from Heraut to Khiva, Moscow and St. Petersburgh. Vol. 1. Khiva: James Madden. p. 26.
Kaushik, H. (2005). . . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-09-22.
Nair, S. M. (1999). Endangered Animals of India and their conservation. แปลโดย O. Henry Francis (English ed.). National Book Trust.
Walker, S. (1994). . Zoo's Print: 2–22. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-08-25.
Schnitzler, A.; Hermann, L. (2019). "Chronological distribution of the tiger Panthera tigris and the Asiatic lion Panthera leo persica in their common range in Asia". . 49 (4): 340–353. doi:10.1111/mam.12166. S2CID 202040786.

แหล่งข้อมูลอื่น

เว็บไซต์สิงโตอินเดีย (อังกฤษ)

ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับ Panthera leo persica ที่วิกิสปีชีส์

[iucn-1] Breitenmoser, U., Mallon, D. P., Ahmad Khan, J. and Driscoll, C. (2008). "Panthera leo ssp. persica". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2.{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()

[2] Wozencraft, W. C. (2005). "Order Carnivora". In Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 546. . OCLC 62265494.

[ป่า-3] . ช่องนาว. 10 June 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-15. สืบค้นเมื่อ 19 June 2016.

[4] "ประวัติสิงโตเชิด ตอนที่1". my.dek-d.com/. 15 July 2012. สืบค้นเมื่อ 10 June 2014.

[5] ชีววิทยาของสิงโต^[]