รายพระนามรัชทายาทลักเซมเบิร์ก

รายพระนามรัชทายาทลักเซมเบิร์ก รายพระนามนี้รวมถึงบุคคลทุกคนที่ได้รับการพิจารณาว่าจะได้รับมรดกสืบราชบัลลังก์ลักเซมเบิร์ก หรือ แกรนด์ดยุกแห่งลักเซมเบิร์ก ไม่ว่าจะเป็นทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงหรือทายาทโดยสันนิษฐานนับตั้งแต่รัฐธรรมนูญแห่งลักเซมเบิร์กในวันที่ 15 มีนาคม ค.ศ. 1815 ผู้ที่ได้สิบราชบัลลังก์แกรนด์ดยุกหรือแกรนด์ดัชเชสจะแสดงเป็นตัวหนา

ราชรัฐลักเซมเบิร์กก่อตั้งขึ้นในปีค.ศ. 1815 โดยการประชุมใหญ่แห่งเวียนนาและรวมอยู่ในรัฐใหม่คือ สหราชอาณาจักรเนเธอร์แลนด์ภายใต้พระมหากษัตริย์เนเธอร์แลนด์ ในการแลกเปลี่ยนสำหรับบรรพบุรุษของพระองค์ โดยจะต้องตกเป็นของปรัสเซีย ส่งผลให้แกรนด์ดยุกแห่งลักเซมเบิร์กพระองค์แรกเป็นพระมหากษัตริย์ชาวดัตช์ และรัชทายาทก็จะเหมาะสมกับทั้งสองราชบัลลังก์ สหภาพเริ่มแตกสลายในปีค.ศ. 1884 เมื่อพระราชโอรสองค์สุดท้ายของได้สิ้นพระชนม์ ทำให้ไม่มีรัชทายาทที่เป็นชายในสายพระราชสันตติวงศ์ของราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา ในขณะที่พระราชธิดาของพระมหากษัตริย์คือ เจ้าหญิงวิลเฮลมินาสามารถ (และต้อง) สืบราชบัลลังก์ดัตช์ ในฐานะ สมเด็จพระราชินีนาถวิลเฮลมินาแห่งเนเธอร์แลนด์ ลักเซมเบิร์กในฐานะดินแดน "เยอรมัน" ตามในปีค.ศ. 1783 ในที่นั้นกฎหมายแซลิก (การยกเว้นการสืบทอดมรดกของเพศหญิง) ได้นำมาใช้ แต่ราชบัลลังก์ได้ถูกส่งผ่านไปยังสาขาราชสกุลนัสเซาที่ยังคงเหลือเพียงหนึ่งคือ ราชสกุลนัสเซา-ไวล์บูร์ก

ราชสกุลสาขานี้ต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ใกล้เคียงกันในอีก 20 ปีต่อมา คือ แกรนด์ดยุกทรงมีพระราชธิดา 6 พระองค์แต่ไม่มีพระราชโอรส และถือได้ว่าพระญาติของพระองค์คือ ซึ่งมาจากการแต่งงานต่างฐานันดร ซึ่งยากในการสืบราชบัลลังก์ แทนที่(จากการประท้วงของเคานท์แห่งมาเรนเบิร์ก)พระองค์จะใช้คำอธิบายในเรื่อง "กฎหมายกึ่งแซลิก" แต่ทรงเห็นพ้อง (ซึ่งมีความชัดเจนกว่าข้อตกลงราชสกุลนัสเซา)ให้ผ่านราชบัลลังก์ไปยังพระราชธิดาของพระองค์ (และทายาทชายของเหล่าพระราชธิดา)ในการประสูติ โดยเฉพาะพระสวามีของแกรนด์ดัชเชสจะไม่มีบทบาทในฐานะประมุข

ในปีค.ศ. 2011 กฎมณเฑียรบาลว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ได้มีการเปลี่ยนแปลงโดยอนุญาตให้สตรีสามารถสืบราชบัลลังก์ได้เท่าเทียมกับบุรุษ

รายพระนามรัชทายาท

รัชทายาทแห่งราชบัลลังก์ลักเซมเบิร์ก
พระรูป	รัชทายาท	สถานะ	ความสัมพันธ์กับพระมหากษัตริย์	เริ่มเป็นรัชทายาท		สิ้นสุดการเป็นรัชทายาท		ลำดับถัดไป	พระมหากษัตริย์
				วันที่	เหตุผล	วันที่	เหตุผล
	วิลเลม เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	16 มีนาคม ค.ศ. 1815	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	7 ตุลาคม ค.ศ. 1840	พระราชบิดาสละราชบัลลังก์ ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายเฟรเดอริก, ค.ศ. 1815–1817, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 1
								เจ้าชายวิลเลม, ค.ศ. 1817–1840, พระราชโอรส
	วิลเลม เจ้าชายแห่งออเรนจ์	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	7 ตุลาคม ค.ศ. 1840	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	17 มีนาคม ค.ศ. 1849	พระราชบิดาสวรรคต ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	, ค.ศ. 1840–1849, พระราชโอรส	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 2
		ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	17 มีนาคม ค.ศ. 1849	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	11 มิถุนายน ค.ศ. 1879	สิ้นพระชนม์	, ค.ศ. 1849–1850, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 3
								, ค.ศ. 1850–1879, พระอนุชา
		ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์สุดท้อง	11 มิถุนายน ค.ศ. 1879	พระเชษฐาสิ้นพระชนม์	21 มิถุนายน ค.ศ. 1884	สิ้นพระชนม์	เจ้าชายเฟรเดอริก, ค.ศ. 1879–1881, พระอนุชาในพระปัยกา
								อดอล์ฟ ดยุกแห่งนัสเซา, ค.ศ. 1881–1884, รัชทายาทจากราชสกุลสาขารอง
	อดอล์ฟ ดยุกแห่งนัสเซา	ทายาทโดยสันนิษฐาน	รัชทายาทอาวุโสจากสายราชสกุลนัสเซา-ไวล์บูร์ก	21 มิถุนายน ค.ศ. 1884	รัชทายาทราชสกุลออเรนจ์-นัสเซาลำดับสุดท้ายสิ้นพระชนม์	23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1890	แกรนด์ดยุกจากราชสกุลออเรนจ์-นัสเซาลำดับสุดท้ายสิ้นพระชนม์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายวิลเฮล์ม, ค.ศ. 1884–1890, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทวิลเลม	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรส	23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1890	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	17 พฤศจิกายน ค.ศ. 1905	พระราชบิดาสวรรคต, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	, ค.ศ. 1890–1905, พระปิตุลา	แกรนด์ดยุกอดอล์ฟ
								เคานท์จอร์จ นิโคเลาส์แห่งมาเรนเบิร์ก, ค.ศ. 1905, พระญาติ
	เคานท์จอร์จ นิโคเลาส์แห่งมาเรนเบิร์ก	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระญาติ	ค.ศ. 1905	พระญาติเป็นแกรนด์ดยุก	10 กรกฎาคม ค.ศ. 1907	ถูกยกเว้นตามรัฐธรรมนูญฉบับใหม่	เคานท์ไมเคิล อเล็กซานเดอร์แห่งมาเรนเบิร์ก, พระโอรส	แกรนด์ดยุกวิลเลมที่ 4
	เจ้าหญิงมารี-อาเดลาอีด	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระราชธิดาองค์โต	10 เมษายน ค.ศ. 1907	การแก้ไขรัฐธรรมนูญ	25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1912	พระราชบิดาสวรรคต, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดัชเชส	เจ้าหญิงชาร์ล็อต, พระขนิษฐา
	เจ้าหญิงชาร์ล็อต	ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระขนิษฐา	25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1912	พระเชษฐภคินีเป็นแกรนด์ดัชเชส	14 มกราคม ค.ศ. 1919	พระเชษฐภคินีสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดัชเชส	, พระขนิษฐา	แกรนด์ดัชเชสมารี-อาเดลาอีด
		ทายาทโดยสันนิษฐาน	พระขนิษฐา	14 มกราคม ค.ศ. 1919	พระเชษฐภคินีเป็นแกรนด์ดัชเชส	5 มกราคม ค.ศ. 1921	แกรนด์ดัชเชสทรงมีพระประสูติกาลพระราชโอรส	เจ้าหญิงแอนโทเนีย, พระขนิษฐา	แกรนด์ดัชเชสชาร์ล็อต
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทฌ็อง	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	5 มกราคม ค.ศ. 1921	ประสูติ	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1964	พระราชมารดาสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	, ค.ศ. 1921–1927, พระมาตุจฉา
								, ค.ศ. 1927–1955, พระอนุชา
								เจ้าชายอ็องรี, ค.ศ. 1955–1964, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทอ็องรี	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1964	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	7 ตุลาคม ค.ศ. 2000	พระราชบิดาสละราชบัลลังก์, ทรงเริ่มเป็นแกรนด์ดยุก	เจ้าชายฌ็อง, ค.ศ. 1964–1981, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกฌ็อง
								เจ้าชายกีโยม, ค.ศ. 1981–2000, พระราชโอรส
	แกรนด์ดยุกรัชทายาทกีโยม	ทายาทผู้มีสิทธิโดยตรง	พระราชโอรสองค์โต	7 ตุลาคม ค.ศ. 2000	พระราชบิดาเป็นแกรนด์ดยุก	ปัจจุบัน		เจ้าชายเฟลิกซ์ค.ศ. 2000-2020, พระอนุชา	แกรนด์ดยุกอ็องรี
								เจ้าชายชาร์ล 2020-ปัจจุบัน, พระราชโอรส

ดูเพิ่ม

• รายพระนามเจ้าผู้ครองราชรัฐลักเซมเบิร์ก

อ้างอิง

1. (PDF). Service central de législation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2008-02-16. สืบค้นเมื่อ 2007-07-01. (ฝรั่งเศส)
2. New York Times. "Count Merenberg Protests: Would Not Have a Woman Reign in Luxembourg". 16 June 1907.
3. /(เยอรมัน) (PDF). Service central de législation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2008-02-26. สืบค้นเมื่อ 2008-01-14. (ฝรั่งเศส)
4. "New Ducal succession rights for Grand Duchy". Luxemburger Wort. 21 June 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-12-19. สืบค้นเมื่อ 11 July 2011.