Bharata Chakravartin

ภรตจักรวรรติน หรือ ภรตะ เป็นพระเจ้าจักรพรรดิของ (ครึ่งวัฏจักรเวลาปัจจุบันตาม) พระองค์เป็นบุตรคนโตของพระอาทินาถ ตีรถังกรองค์แรกของศาสนาเชน ตามที่ระบุไว้ในปุราณะของเชนและฮินดูบอกว่า ชื่อเก่าแก่ของดินแดนอินเดียทั้ง “ภารตวรศะ”, “ภารตะ” หรือ “ภารตภูมิ” ตั้งตามชื่อของพระภรตะ พระองค์มีบุตรสองคนกับพระนางสุนันทาคืออรกากีรติ และ มาริจี พระองค์ปกครองโลกทั้งหกส่วนและต่อสู้กับพระพาหุพลี น้องชายของพระองค์เองเพื่อปกครองเมืองที่เหลือเมืองสุดท้าย

ภรตะ
พระเจ้าจักรพรรดิ (จักรพรรดิของจักรวาล)
รูปปั้นภรตะที่ ศรวัณเพลโคละ
สืบทอดตำแหน่งโดย
สีกาย	ทอง
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	อโยธยา
เสียชีวิต	เขาไกรลาศ
คู่ครอง	พระนางสุภัตรา
บุตร - ธิดา	มาริจี, อรกากีรติ
บิดา-มารดา	พระฤษภนาถ (บิดา) ยสวัสตี (นามอื่น: นันทะ และ สุมังคลา) (มารดา)

งานเขียนของเชนระบุว่าพระเจ้าภรตจักรพรรดิเป็นผู้ริเริ่มตั้งวรรณะพราหมณ์ ในคัมภีร์ของนิกายทิคัมพรระบุว่าท้ายที่สุด พระภรตะได้ละทิ้งชีวิตทางโลก และออกบวชจนเข้าถึงเกวลญาณ (สัพพัญญู) แต่ในคัมภีร์ของเศวตามพรระบุว่าไม่ได้สละชีวิตทางโลก แต่เข้าถึงเกวลญาณหลังบิดาของพระองค์เสียชีวิต

การออกผนวช

คัมภีร์ของเชนระบุว่า วันหนึ่งภรตะพบผมหงอกของตนและเชื่อว่าเป็นสัญญาณถึงอายุที่มากขึ้นและความไม่เที่ยง ทันใดนั้นภรตะก็ตัดสินใจออกบวชเป็นสงฆ์ในศาสนาเชน ด้วยการค่อย ๆ ตัดกิเลสและละทิ้งทางโลก ในที่สุดพระภรตะก็สามารถกำจัดกรรมอันไม่เป็นมิตรของตนได้ภายใน “อันตรมุหูรตะ” (antaramuhūrta - น้อยกว่า 48 นาที) และเข้าถึงเกวลญาณ

ศาสนสถาน

เชนสถานบางแห่งมีรูปเคารพของพระภรตจักรพรรดิในลักษณะบองนักบวชเชน เช่นที่ศรวัณเพลโคละ (Koodalmanikyam Temple) ในรัฐเกรละนั้นดั้งเดิมเป็นเชนสถานที่มีพระภรตจักรพรรดิเป็นเทพเจ้าหลัก เมื่อเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2017 รูปปั้นของพระภรตะที่สูงที่สุดได้สร้างขึ้นในมงคลคีรี (ศรีเกษตรภรตะ) ในเมือง รัฐมัธยประเทศ ประเทศอินเดีย มีความสูง 45 ฟุต (รวมฐานซึ่งสูง 12 ฟุต) น้ำหนักกว่า 59 ตัน ถึงแม้ว่าแรกเริ่มเดิมทีตั้งใจจะสร้างรูปปั้นที่สูงถึง 57 ฟุต รวมฐานซึ่งสูง 12 ฟุต น้ำหนักกว่า 100 ตัน แต่ชิ้นส่วนของรูปปั้ปนนั้นเสียหายก่อนจึงสร้างรูปปั้นที่ขนาดเล็กกว่าแทน

งานเขียน

1. (ศตวรรษที่ 10) เป็นคัมภีร์เชนที่ระบุถึงชีวิต 10 ชาติของตีรถังกรองค์แรก พระฤษภนาถ และบุตรทั้งสองคือพระภรตะและพระพาหุพลี

1. ภรเตศไวภวะ หรือ ภรเตศวร จาริเต เล่าเรื่องราวชีวิตของพระภรตะ เขีนขึ้นในศตวรรษที่ 16 โดย

อ้างอิง

1. Kristi L. Wiley (2004). Historical Dictionary of Jainism. Scarecrow Press. p. 54. ISBN .
2. Helmuth von Glasenapp (1999). Jainism: An Indian Religion of Salvation. Motilal Banarsidass. pp. 352–353. ISBN .
3. Vijay K. Jain 2013, p. xii. sfn error: no target: CITEREFVijay_K._Jain2013 ()
4. Mahamastakabhishek being done daily in Lord Mangalgiri, Lord Bharat, , May 11, 2017
5. "History of Kannada literature", kamat.com
6. Students' Britannica India, vol. 1–5, Popular Prakashan, 2000, ISBN 

บรรณานุกรม

• Jain, Vijay K. (2013), Ācārya Nemichandra's Dravyasaṃgraha, Vikalp Printers, ISBN , บทความนี้รวมเอาเนื้อความจากแหล่งอ้างอิงนี้ ซึ่งเป็นสาธารณสมบัติ
• (2001), Facets of Jainology: Selected Research Papers on Jain Society, Religion, and Culture, Mumbai: Popular Prakashan, ISBN 
• (2000), Collected Papers on Jaina Studies, , ISBN 
• (1999), Jainism: An Indian Religion of Salvation [Der Jainismus: Eine Indische Erlosungsreligion], Delhi: , ISBN 
• (1998) [1979], The Jaina Path of Purification, Delhi: , ISBN 
• Titze, Kurt (1998), Jainism: A Pictorial Guide to the Religion of Non-Violence (2 ed.), , ISBN 
• Shah, Umakant P. (1987), Jaina-rūpa-maṇḍana: Jaina iconography, Abhinav Publications, ISBN 
• (1929), Risabha Deva - The Founder of Jainism, : The Indian Press Limited, บทความนี้รวมเอาเนื้อความจากแหล่งอ้างอิงนี้ ซึ่งเป็นสาธารณสมบัติ
• Nagraj, Muni, Āgama and Tripiṭaka: A Comparative Study : a Critical Study of the Jaina and the Buddhist Canonical Literature, vol. 1, Today & Tomorrow's Printers and Publishers, ISBN