รายพระนามผู้ปกครองมิลาน

รรายพระนามผู้ปกครองมิลาน ตั้งแต่ศตวรรษที่ 13-1814, ก่อนถูกจัดตั้งเป็นราชอาณาจักรลอมบาร์ดี-เวเนเทียโดยการประชุมที่เวียนนา

ก่อนจัดตั้งเป็นดัชชี

กระทั่ง 1259 มิลานเป็น ที่สามารถเลือกผู้นำ ( ของตนเอง ตระกูล ได้รับอำนาจที่แน่นอนในค.ศ. 1240, เมื่อพากาโน เดลลา ทอร์เรได้รับเลือกเป็น podestà. หลังมรณกรรมของพากาโน, บาลโด กิริงเฮลลีได้รับเลือกเป็น podestà ต่อในค.ศ. 1259, แต่เมื่อสิ้นสุดยุคของเขา , หลานชายของพากาโน ก่อการยึดอำนาจของครอบครัวเหนือคอมมูน สถาปนาตนเป็นลอร์ดแห่งมิลาน ()

ลอร์ด (ซินญอร์)	ปกครอง		สังกัด
	8 กันยายน 1259	20 พฤศจิกายน 1263	เกลฟ์
ฟิลิปโป เดลลา ทอเร	20 พฤศจิกายน 1263	24 ธันวาคม 1265	เกลฟ์
	24 ธันวาคม 1265	21 มกราคม 1277	เกลฟ์

ยุคนี้ตระกูลทอริอานีมีความใกล้ชิดกับชาร์ลส์แห่งอองชู, เริ่มการแข่งขันที่แข็งแกร่งกับตระกูลที่จงรักภักดีกับราชวงศ์โฮเฮินสเตาเฟน ค.ศ. 1262, รับรองเป็น, นำไปสู่ความผิดหวังของมาร์ติโน เดลลา ทอเร ค.ศ. 1273, เกิดสงครามกลางเมืองระหว่าง 2 ตระกูล สงครามจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของตระกูลทอร์รานีในในค.ศ. 1277

ลอร์ด (ซินญอร์)	ปกครอง		สังกัด
	21 มกราคม 1277	8 สิงหาคม 1295	กิเบลลิเน
มัตเตโอที่ 1 วิสคอนติ	8 สิงหาคม 1295	มิถุนายน 1302	กิเบลลิเน

มิถุนายน 1302, ขับไล่ตระกูลวิสคอนติ อย่างไรก็ดี, ค.ศ. 1308 กุยโดเริ่มมีเรื่องวิวาทกับญาติ, อาร์ชบิชอป ภายหลังการโจมตีที่, คัสโซเนหลบหนีไปยังโบโลญญาและเรียกร้องให้มีการแทรกแซงของจักรพรรดิ เพื่อใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่วุ่นวายในภาคเหนือของอิตาลี, จักรพรรดิกรีฑาทัพเข้าสู้อิตาลี ในฤดูใบไม้ร่วง ค.ศ. 1310 พระองค์ก็มาถึงมิลานและฟื้นฟูอำนาจทั้งคัสโซเนและตระกูลวิสคอนติ หลังจากการล่มสลายของมิลาน, พระองค์ก็ได้รับการสวมมงกุฎเป็นพระมหากษัตริย์อิตาลี

ลอร์ด (ซินญอร์)	ปกครอง		สังกัด
	มิถุนายน 1302	6 January 1311	เกลฟ์
มัตเตโอที่ 1 วิสคอนติ	6 January 1311	24 June 1322	กิเบลลิเน
	24 June 1322	6 August 1328	กิเบลลิเน
	6 August 1328	16 August 1339	กิเบลลิเน
	16 August 1339	24 January 1349	กิเบลลิเน
		5 October 1354
	5 October 1354	29 September 1355	กิเบลลิเน
		4 August 1378
		6 May 1385
	6 May 1385	5 September 1395	กิเบลลิเน

หลังจัดตั้งเป็นดัชชี

ค.ศ. 1395, ได้รับตำแหน่ง ดยุกแห่งมิลานโดย พระเจ้าเวนเซสเลาส์ที่ 4 แห่งโบฮีเมีย, ซึ่งขายตำแหน่งนี้ในราคาราว 100,000 . นับแต่นั้นมา ผู้ปกครองมิลานจึงมีสถานะเป็นดยุค

ดยุก		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
1347–1402 (รวมพระชนม์ 50)			5 กันยายน 1395 – 3 กันยายน 1402	(1) (m. 1360; d. 1372) 4 พระองค์ (2 พระองค์มีชีวิตรอยถึงวัยหนุ่มสาว) (2) (m. 1380; w. 1402) 2 พระองค์ บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์	พระโอรสใน (primogeniture) ได้รับการแต่งตั้งโดยเวนเซสเลาส์ที่ 4
1388–1412 (รวมพระชนม์ 23)			3 กันยายน 1402 – 16 พฤษภาคม 1412	(m. 1408; w. 1412) ไม่มี	พระโอรสใน
1392–1447 (รวมพระชนม์ 54)			16 พฤษภาคม 1412 – 13 สิงหาคม 1447	(1) (m. 1412; ex. 1418) ไม่มี (2) (m. 1428; w. 1447) ไม่มี บุตรนอกกฎหมาย 1 พระองค์	พระโอรสใน

(ครั้งแรก)

ฟิลิปโป มาเรียสิ้นพระชนม์ในค.ศ. 1447, ตระกูลวิสคอนติสายตรงจึงสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้ นำไปสู่ความวุ่นวายทางการเมือง, กลุ่มเศรษฐี, นักปราชญ์และนักบวชประกาศยุบเลิกดัชชีและจัดตั้งระบอบอภิชนาธิปไตยในนาม สาธารณรัฐไม่เคยได้รับการรับรองและรัฐข้างเคียงทั้งเวนิสและซาวอย พยายามเข้ามาขยายอิทธิพลในนี้ เช่นเดียวกับฝรั่งเศส การใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของรัฐและการฟื้นคืนชีพความขัดแย้งระหว่างเกลฟ์และกิเบลลิเน, ผู้บัญชาการกองทัพมิลาน, , แปรพักตร์จากมิลานไปอยู่กับเวนิสในค.ศ. 1448, และ 2 ปีให้หลัง, หลังจากสับเปลี่ยนหลายฝ่ายและกลยุทธอันชาญฉลาด, สฟอร์ซาเดินทางเข้าเมืองระหว่างงานแม่พระรับสารเขาประกาศตนเป็นดยุกแห่งมิลาน, และสมรสกับ พระธิดานอกกฎหมายของฟิลิปโป มาเรีย

ดยุก		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
1401–1466 (aged 64)			25 มีนาคม 1450 – 8 มีนาคม 1466	(1) (m. 1418; d. 1420) ไม่มี (2) บุตรสาวของ (m. 1424; ann. 142?) ไม่มี (3) (m. 1441; w. 1466) 8 พระองค์ บุตรนอกกฎหมาย 7 พระองค์ (5 survived to adulthood)	นิตินัย พระชามาดาใน พฤตินัย
1444–1476 (aged 32)			8 มีนาคม 1466 – 26 ธันวาคม 1476	(m. 1468; w. 1503) 4 พระองค์ บุตรนอกกฎหมาย 4 พระองค์ ลูเซีย มาริอานี บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์	พระโอรสใน
1469–1494 (aged 25)			26 ธันวาคม 1476 – 21 ตุลาคม 1494	(m. 1489; w. 1494) 3 พระองค์	พระโอรสใน
ลูโดวิโก 1452–1508 (aged 55)			21 ตุลาคม 1494 – 17 กันยายน 1499	(m. 1491; d. 1499) 2 พระองค์ Bernardina de Corradis บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์ บุตรนอกกฎหมาย 1 พระองค์ บุตรนอกกฎหมาย 2 พระองค์	พระโอรสใน

ราชวงศ์วาลัวส์ (ครั้งแรก)

ค.ศ. 1494, ลูโดวิโกขึ้นครองตำแหน่งดยุคแห่งมิลาน, หลังมีเสียงเล่าลือว่าทรงลอบวางยาพิษพระภาติยะ เกียน กาเลอัซโซ. หลังภัยคุกคามจากเวเนเทีย, ลูโดวิโกร้องขอให้กษัตริย์ฝรั่งเศส ชาร์ลส์ที่ 8 นำกองทัพลงอิตาลี, เป็นการเริ่มต้นสงครามอิตาเลียนครั้งแรก.หลังลูโดวิโกทรยศไปเป็นพันธมิตรกับสันนิบาตแห่งเวนิสในค.ศ. 1495, ฝรั่งเศสก็พ่ายแพ้ใน และไม่สามารถขยายอิทธิพลเข้ามาในอิตาลีได้. สร้างความอับอายให้กับแม่ทัพฝรั่งเศสและพระญาติของชาร์ลส์ หลุยส์ที่ 2 ดยุคแห่งออร์เลออง (ต่อมาเป็นพระเจ้าหลุยส์ที่ 12),ประกอบกับการเกลียดลูโดวิโกเป็นการส่วนตัว, หลุยส์จึงอ้างสิทธิเหนือดัชชีแห่งมิลาน, อ้างว่าสืบสายจากและพินัยกรรมของเกียน เกลาซซิโอหลังพระเจ้าหลุยส์ที่ 12 ครองราชสมบัติฝรั่งเศสในค.ศ. 1499, พระองค์เริ่มต้นสงครามอิตาเลียนครั้งที่ 2 เพื่อพิชิตมิลานและเนเปิลส์พร้อมกับกองทัพฝรั่งเศสใกล้ปาเวีย, ลูโดวิโกและผู้ที่ยังภักดีกับเขาหนีออกจากมิลานในวันที่ 17 กันยายน 1499 และหลบหนีไปยังเยอรมนี ทำให้พระเจ้าหลุยส์ที่ 12 กลายเป็นดยุคแห่งมิลาน, เข้าเมืองในวันที่ 6 ตุลาคม 1499.

ดยุก		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
หลุยส์ที่ 1 (ลุยจิที่ 1) 1462–1515 (aged 52)			6 ตุลาคม 1499 – 20 มิถุนายน 1512	(1) ฌานแห่งฝรั่งเศส (m. 1476; ann. 1498) ไม่มี (2) อานน์แห่งเบอร์ตาญ (m. 1499; d. 1514) 2 พระองค์ (3) แมรี่แห่งอังกฤษ (m. 1514; w. 1515) ไม่มี	พระปนัดดาใน ทายาทโดยพินัยกรรมของเกียน กาเลอัสโซ

(ครั้งที่ 2)

ลูโดวิโกถูกจับกุมในเดือนกุมภาพันธ์ 1500, และสิ้นพระชนม์ในคุกในค.ศ. 1508 พระโอรสอ่างสิทธิในบัลลังก์มิลานต่อมา, ในที่สุดก็ได้บัลลังก์คืนในเดือนมกราคม 1513 6 เดือนหลังกองทัพสวิสเข้าเมือง

ดยุก		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
1493–1530 (aged 37)			9 มกราคม 1513 – 5 ตุลาคม 1515	มิได้สมรส	พระโอรสในลูโดวิโก

ราชวงศ์วาลัวส์ (ครั้งที่ 2)

หลังความพ่ายแพ้ในในค.ศ. 1515, กองทัพสวิสออกไปจากมิลานและมัสซิมิเลียโน ถูกคุมขังโดยทหารฝรั่งเศส เขาสละสิทธิ์ในมิลานแลกกับเงิน 30,000 ดูกัต และพำนักอยู่ในฝรั่งเศสต่อไป

ดยุก		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
ฟรานซิสที่ 2 (ฟรานเซสโกที่ 2) 1494–1547 (aged 52)			11 ตุลาคม 1515 – 20 พฤศจิกายน 1521	(1) โคลดแห่งฝรั่งเศส (m. 1514; d. 1524) 7 พระองค์ (2) เอเลนอร์แห่งออสเตรีย (m. 1530; w. 1547) ไม่มี	พระชามาดาในหลุยส์ที่ 1 (jure uxoris claim)

ราชวงศ์สฟอร์ซา (ครั้งที่ 3)

เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1521, สถานการณ์ที่ฝรั่งเศสอ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิคาร์ลที่ 5, พระเจ้าเฮนรีที่ 8 แห่งอังกฤษ, และสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอที่ 10ร่วมเป็นพันธมิตรต่อต้านฝรั่งเศสในวันที่ 28 พฤศจิกายน, ผู้ว่าการฝรั่งเศสในมิลานได้รับมอบหมายให้ต่อต้านฝ่ายจักรวรรดิและศาสนจักร อย่างไรก็ดี เขาถูกขับไล่ออดจากมิลานในปลายพฤศจิกายน และล่าถอยไปยังบริเวณ. นำไปสู่การขึ้นครองอำนาจเป็นครั้งที่ 3 และครั้งสุดท้ายของราชวงศ์สฟอร์ซา

ดยุค		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
ฟรานเซสโกที่ 2 1495–1535 (aged 40)			4 เมษายน 1522 – 24 ตุลาคม 1535	(m. 1534; w. 1535) ไม่มี	พระโอรสในลูโดวิโก สฟอร์ซา

ค.ศ. 1535, หลังฟราเซสโกที่ 2 สฟอร์ซาสิ้นพระชนม์โดยปราศจากรัชทายาท, จักรพรรดิคาร์ลที่ 5 ผนวกดัชชีในฐานะรัฐในจักรวรรดิเพื่อหลีกเลี่ยงการอ้างสิทธิ์โดยฝรั่งเศสหรือเครือญาติสาขาอื่นของราชวงศ์สฟอร์ซา

ราชวงศ์ฮับส์บูร์ก-สเปน

ค.ศ. 1540, ดัชชีถูกส่งต่อให้พระราชโอรสในจักพรรดิคาร์ล เฟลิเป เจ้าชายแห่งอัสตูเรียส ซึ่งมีการส่งมอบเป็นทางการหลังการสละราชสมบัติของจักรพรรดิคาร์ลในค.ศ. 1555 ค.ศ. 1556 เฟลิิเปครองราชย์เป็นพระเจ้าเฟลิเปที่ 2 แห่งสเปน มิลานจึงกลายเป็นรัฐร่วมประมุขกับสเปน

ดยุค		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
เฟลิเปที่ 1 (Filippo I) 1527–1598 (aged 71)			11 ตุลาคม 1540 – 13 กันยายน 1598	(1) (m. 1543; d. 1545) 1 พระองค์ (2) สมเด็จพระราชินีนาถแมรี่ที่ 1 แห่งอังกฤษ (m. 1554; d. 1558) ไม่มี (3) เอลืซาเบธแห่งวาลัวส์ (m. 1559; d. 1568) 2 พระองค์ (4) อันนาแห่งออสเตรีย (m. 1570; d. 1580) 5 พระองค์ (1 survived to adulthood)	รับพระราชทานมาจากคาร์ลที่ 5
เฟลิเปที่ 2 (Filippo II) 1578–1621 (aged 42)			13 กันยายน 1598 – 31 มีนาคม 1621	มาร์กาเร็ตแห่งออสเตรีย (m. 1599; d. 1611) 8 พระองค์ (5 survived to adulthood)	พระโอรส
เฟลิเปที่ 3 (Filippo III) 1605–1665 (aged 60)			31 มีนาคม 1621 – 17 กันยายน 1665	(1) เอลิซาเบธแห่งฝรั่งเศส (m. 1615; d. 1644) 8 พระองค์ (2 survived to adulthood) (2) มาเรียนาแห่งออสเตรีย (m. 1649; w. 1665) 5 พระองค์ (2 survived to adulthood) นอกกฎหมาย 1 พระองค์	พระโอรส
คาร์ลอสที่ 1 (Carlo I) 1661–1700 (aged 38)			17 กันยายน 1665 – 1 พฤศจิกายน 1700	(1) มารี หลุยส์แห่งออร์เลอองส์ (m. 1679; d. 1689) ไม่มี (2) มาเรีย อันนา แห่งนอยบูร์ก (m. 1690; w. 1700) ไม่มี	พระโอรส

ราชวงศ์บูร์บง

กันยายน 1700 พระเจ้าคาร์ลอสประชวรหนัก ปอร์โตการ์เรโรเกลี้ยกล่อมให้พระองค์แต่งตั้งพระราชนัดดาในพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แห่งฝรั่งเศสคือเจ้าชายฟิลิป ดยุคแห่งอองชู. เมื่อพระเจ้าคาร์ลอสสวรรคตในวันที่ 1 พฤศจิกายน 1700, พระราชบัลลังก์ถูกส่งต่อไปยังฟิลิป, ซึ่งได้รับการประกาศเป็นพระมหากษัตริย์สเปนในวันที่ 16 พฤศจิกายน 1700 โดยได้รับรองจากอังกฤษและดัตช์ ท่ามกลางการโต้แย้งในด้านดินแดนและเศรษฐกิจนำไปสู่สงครามสืบราชบัลลังก์สเปนในค.ศ. 1701

ดยุค		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
เฟลิเปที่ 4 (Filippo IV) 1683–1746 (aged 62)			1 พฤศจิกายน 1700 – 7 มีนาคม 1714	(1) มาเรีย ลุยซาแห่งซาวอย (m. 1701; d. 1714) 4 พระองค์ (2 survived to adulthood) (2) เอลีซาเบตตา ฟาร์เนเซ (m. 1714; w. 1746) 6 พระองค์	ทายาทโดยพินัยกรรมของคาร์ลอสที่ 1 มีศักดิ์เป็นพระราชนัดดาในคาร์ลอสที่ 1

ราชวงศ์ฮับส์บูร์ก-ออสเตรีย (และ ฮับส์บูร์ก-ลอแรน)

หลังในค.ศ. 1714, จักรพรรดิคาร์ลที่ 6ได้รับดัชชีแห่งมิลานอย่างเป็นทางการนับเป็นการครอบครองที่ถือว่ามีความสำคัญต่อความมั่นคงของชายแดนทางใต้ของออสเตรีย นับแต่นั้น มิลานจึงเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิฮับส์บูร์ก

ดยุค		ตรา	สมัย	สมรส ทายาท	สิทธิ
คาร์ลที่ 2 (Carlo II) 1685–1740 (aged 55)			7 มีนาคม 1714 – 20 ตุลาคม 1740	(m. 1708; w. 1740) 4 พระองค์ (3 survived to adulthood)	พระญาติในคาร์ลอสที่ 1 ได้รับตำแหน่งโดย (1714)
มาเรีย เทเรซา (Maria Teresa) 1717–1780 (aged 63)			20 ตุลาคม 1740 – 29 พฤศจิกายน 1780	ฟรานซ์ที่ 1 จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ (m. 1736; d. 1765) 15 พระองค์ (10 survived to adulthood)	พระราชธิดาในคาร์ลที่ 2
โจเซฟที่ 1 (Giuseppe I) 1741–1790 (aged 48)			29 พฤศจิกายน 1780 – 20 กุมภาพันธ์ 1790	(1) (m. 1760; d. 1763) 2 พระองค์ (Not survived to adulthood) (2) (m. 1765; d. 1767) ไม่มี	พระราชโอรสในมาเรีย เทเรซ่า
เลโอโปลด์ที่ 1 (Leopoldo I) 1747–1792 (aged 44)			20 กุมภาพันธ์ 1790 – 1 มีนาคม 1792	ทาเรีย ลุยซาแห่งสเปน (m. 1765; w. 1792) 16 พระองค์ (14 survived to adulthood)	พระราชโอรสในมาเรีย เทเรซ่า
ฟรานซ์ที่ 3 (Francesco III) 1768–1835 (aged 67)			1 มีนาคม 1792 – 15 พฤษภาคม 1796	(1) (m. 1788; d. 1790) 1 พระองค์ (Not survived to adulthood) (2) มาเรีย เทเรซา แห่งเนเปิลส์และซิซิลี (m. 1790; d. 1807) 11 พระองค์ (7 survived to adulthood) (3) (m. 1808; d. 1816) ไม่มี (4) แคโรไลน์ ออกัสตา แห่งบาวาเรีย (m. 1816; w. 1835) ไม่มี	พระราชโอรสในเลโอโปลด์ที่ 1
			(1796–1814): สงครามปฏิวัติฝรั่งเศสและสงครามนโปเลียน
			11 เมษายน 1814 – 7 เมษายน 1815
การประชุมที่เวียนนา →		ดู (กษัตริย์แห่งลอมบาร์ดีและเวเนเทีย)

เชิงอรรถ

1. Motta, Antonio (1931). Treccani (บ.ก.). Della Torre. Enciclopedia Italiana (ภาษาอิตาลี).
2. Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani (บ.ก.). Della Torre, Martino. Dizionario Biografico degli Italiani (ภาษาอิตาลี). Vol. 37.
3. Gallavresi, Giuseppe (1906). La riscossa dei guelfi in Lombardia dopo il 1260 e la politica di Filippo della Torre (ภาษาอิตาลี). Vol. 6. Arch. stor. lombardo, 4th section.
4. Richard, Charles-Louis; Giraud, Jean-Joseph (1822). Méquignon Fils Ainé (บ.ก.). Bibliothèque sacrée, ou, Dictionnaire universel [...] des sciences ecclésiastiques (ภาษาฝรั่งเศส). Vol. 13. p. 301.
5. Pugliese, Michela (2017). Youcanprint (บ.ก.). All'ombra del castello (ภาษาอิตาลี). p. 76. ISBN .
6. Treccani (บ.ก.). "Della Tórre, Guido" (ภาษาอิตาลี).
7. Fantoni, Giuliana L. (1989). Treccani (บ.ก.). Della Torre, Cassone. Dizionario Biografico degli Italiani (ภาษาอิตาลี). Vol. 37.
8. Jones, Michael (2000). Cambridge University Press (บ.ก.). The New Cambridge Medieval History. Vol. 6. p. 533.
9. Bartoš, František M. (1937). Treccani (บ.ก.). Venceslao IV re di Boemia e di Germania. Enciclopedia Italiana (ภาษาอิตาลี).
10. Symonds, John A. (1888). Henry Holt and Co. (บ.ก.). Renaissance in Italy: the Age of the Despots (ภาษาอิตาลี).
11. Lucas, Henry S. (1960). Harper Bros (บ.ก.). The Renaissance and the Reformation. p. 268.
12. Ady & Armstrong 1907, p. 47
13. Ady & Armstrong 1907, p. 60
14. Baumgartner 1996, p. 40
15. Baumgartner 1996, p. 105
16. Baumgartner 1996, p. 114
17. Baumgartner 1996, p. 117
18. Durant, Will (1953). Simon and Schuster (บ.ก.). The Renaissance. The Story of Civilization. Vol. 5. p. 191.
19. Frieda, Leonie (2012). Weidenfeld & Nicolson (บ.ก.). The Deadly Sisterhood: A Story of Women, Power and Intrigue in the Italian Renaissance. p. 333.
20. Konstam, Angus (1996). Osprey Publishing (บ.ก.). Pavia 1525: The Climax of the Italian Wars. p. 88.
21. Blocksman, Wim (2002). Oxford University Press (บ.ก.). Emperor Charles V, 1500–1558. p. 52.
22. Hargreaves- Mawdsley, HN (1979). Eighteenth-Century Spain 1700-1788: A Political, Diplomatic and Institutional History. Macmillan. pp. 15–16. ISBN .
23. Falkner, James (2015). The War of the Spanish Succession 1701-1714 (Kindle ed.). 96: Pen and Sword. ISBN .{{}}: CS1 maint: location ()
24. Ward, William, Leathes, Stanley (1912). The Cambridge Modern History (2010 ed.). Nabu. p. 384. ISBN .

อ้างอิง

• Ady, Cecilia M.; Armstrong, Edward (1907). . Methuen & Co. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-05-06. สืบค้นเมื่อ 2021-06-11.
• Adriano, Cappelli (1998). Cronologia Cronografia e Calendario Perpetuo. Hoepli. ISBN .
• Baumgartner, Frederic J. (1996). St.Martin's Press (บ.ก.). Louis XII. ISBN .