ชาวยิวไคเฟิง

ชาวยิวไคเฟิง (จีน: 開封猶太人; พินอิน: Kāifēng Yóutàirén; ฮีบรู: יהדות קאיפנג, อักษรโรมัน: Yahădūt Qāʾyfeng) ในอดีตถูกเรียกอย่างรวม ๆ กับคริสต์ศาสนิกชนและอิสลามิกชนว่า หรือเรียกว่า ชาวหุยหมวกน้ำเงิน (จีน: 藍帽回; พินอิน: Lánmào Húi) ตามเครื่องแต่งกาย เพื่อจำแนกออกจากชาวมุสลิม เป็นกลุ่มชนยิวขนาดย่อมในเมืองไคเฟิง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน ในช่วงที่เข้าตั้งถิ่นฐานช่วงแรก พวกเขาอาจมีจำนวนประมาณ 2,500 คน แม้ว่าจะถูกตัดขาดจากกลุ่มอื่น ๆ บรรพบุรุษของพวกเขายังคงปฏิบัติตามธรรมเนียมและประเพณีของชาวยิวมาหลายศตวรรษ

ชาวยิวไคเฟิง

ชาวยิวไคเฟิงช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
จีน	600–1,000 คน
อิสราเอล	20 คน (ค.ศ. 2016)
ภาษา
จีนกลาง
ศาสนา
ยูดาห์
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
, , ชาวฮั่น, ชาวหุย

วิถีชีวิตอันเป็นเอกลักษณ์ของชุมชนไคเฟิงค่อย ๆ เสื่อมสลายลง เนื่องจากการและกับชาวฮั่นและชาวหุยรอบข้างมากขึ้น จนกระทั่งความเป็นยิวส่วนใหญ่สูญหายไปในคริสต์ศตวรรษที่ 19 นอกเหนือจากการเก็บรักษาความทรงจำเกี่ยวกับอดีตของตระกูลชาวยิว

ต้นกำเนิดและช่วงเวลาการเข้าไปตั้งถิ่นฐานของชาวยิวในเมืองไคเฟิงยังเป็นที่ถกเถียงในหมู่นักวิชาการ ในขณะที่ลูกหลานของชาวยิวไคเฟิงถูกกลืนเข้ากับวัฒนธรรมจีนสายหลัก บางส่วนพยายามรื้อฟื้นความเชื่อและประเพณีของบรรพุรุษ ในคริสต์ศตวรรษที่ 21 มีความพยายามในการฟื้นฟูมรดกชาวยิวที่ไคเฟิง และสนับสนุนให้ทายาทประชากรดั้งเดิมเปลี่ยนไปนับถือศาสนายูดาห์ บางส่วนดำเนินการเพื่อให้มีคุณสมบัติเป็นและย้ายไปยังอิสราเอล

ประวัติ

ชาวจีนติดต่อกับชาวยิวครั้งแรกผ่านการค้าบนเส้นทางสายไหมที่เชื่อมการเดินทางจากจีนสู่ตะวันออกกลางและยุโรปตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่น ต่อมาได้รวมเข้ากับเส้นทางการค้าของจักรวรรดิอะคีเมนิด คลื่นผู้อพยพเชื้อยิวกลุ่มแรกมาจากเอเชียตะวันตก ผ่านเส้นทางสายไหม ข้ามทะเลเข้าอินเดีย และเข้าสู่แดนจีนในช่วงราชวงศ์ถัง (ค.ศ. 618–907) หรืออาจก่อนหน้านั้น โดยเป็นจากบาบิโลนและเปอร์เซีย (ปัจจุบันคือประเทศอิรักและอิหร่าน) บ้างว่ามาจากอินเดียเข้าจีน ย้ายเข้าเมืองไคเฟิงในยุคราชวงศ์ซ่งเหนือ (ค.ศ. 960–1127) จักรพรรดิจีนมีพระราชานุญาตให้ชาวยิวเหล่านี้ตั้งถิ่นฐานในเมืองไคเฟิง การตั้งธรรมศาลาปรากฏครั้งแรกเมื่อ ค.ศ. 1163 กระทั่งในยุคราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1368–1644) ชาวยิวมีลูกหลานสืบลงมาแปดตระกูล ได้แก่ แซ่อ้าย (艾) แซ่สือ (石) แซ่เกา (高) แซ่กาน (甘) แซ่จิน (金) แซ่หลี่ (李) แซ่จาง (張) และแซ่เจ้า (趙) โดยแซ่จินและแซ่สือมีความหมายสอดคล้องกับชื่อสกุลยิวแถบตะวันตกคือ ทองคำและศิลา ต่อมาชาวยิวแซ่จางจำนวนมากเข้ารีตศาสนาอิสลาม

ชาวยิวไคเฟิงแต่งงานข้ามชาติพันธุ์กับชาวจีนท้องถิ่น จนลักษณะทางกายภาพแทบไม่แตกต่างกับเพื่อนบ้านที่ไม่ใช่ชาวยิว มีเพียงอัตลักษณ์โดดเด่นเพียงอย่างเดียวคือไม่บริโภคเนื้อหมู หญิงจีนรายหนึ่งที่มีบรรพบุรุษเป็นชาวยิวกล่าวว่า ครอบครัวของเธอไม่บริโภคเนื้อหมูหรือหอย และปู่ของเธอมักสวมหมวกสีน้ำเงินอยู่เป็นนิจ

แม้จะเป็นชาวยิวพลัดถิ่นที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่พวกเขายังธำรงวัฒนธรรมดั้งเดิมของตนไว้ได้ยาวนาน กระทั่งคริสต์ศตวรรษที่ 17 เป็นต้นมา ชาวยิวเริ่มสมรสกับคนต่างชาติพันธุ์มากขึ้น เป็นต้นว่าชาวจีนฮั่น หุย แมนจู และชนกลุ่มน้อยอื่น ๆ ในประเทศจีน ซ้ำร้ายยังมีการรื้อทำลายธรรมศาลาในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1860 ทำให้ชุมชนยิวล่มสลาย

จำนวนของชาวยิวไคเฟิงยากที่จะประมาณการ ค.ศ. 2016 มีชาวยิวจำนวน 100 ครอบครัว ประชากรรวม 500 คน และมีประชากรกว่า 1,000 มีบรรพบุรุษเป็นยิว และมีชาวยิวเพียง 40–50 คน ที่ยังเข้าร่วมพิธีทางศาสนายูดาห์ ทายาทของชาวยิวไคเฟิงกล่าวว่าพ่อแม่และปู่ย่าตายายเป็นชาวยิว สักวันหนึ่ง "จะกลับไปยังดินแดนของพวกเขา" และคนในชุมชนคนอื่น ๆ ก็ทราบความเป็นมาของบรรพบุรุษ พวกเขามีการฟื้นฟูวัฒนธรรมในชั้นหลังจากติดต่อกับความเป็นยิวกระแสหลักผ่านนักท่องเที่ยวชาวยิว เมื่อไม่นานมานี้ลูกหลานชาวยิวไคเฟิงเข้ารีตศาสนายูดาห์อย่างเป็นทางการ และรับสัญชาติอิสราเอล เรื่องราวของพวกเขาถูกผลิตเป็นภาพยนตร์เรื่อง ไคเฟิง, เยรูซาเลม (Kaifeng, Jerusalem) วันที่ 20 ตุลาคม ค.ศ. 2009 ชาวยิวไคเฟิงกลุ่มแรกเข้าไปตั้งถิ่นฐานในอิสราเอล จากการช่วยเหลือโดยกลุ่ม (שבי ישראל, "ชาวอิสราเอลคืนถิ่น")

พิธีกรรม

แบบจำลองธรรมศาลาในไคเฟิง

เดิมชาวยิวจะถูกเรียกว่า ชาวหุยหมวกน้ำเงิน เพราะชาวยิวนิยมสวมหมวกสีน้ำเงิน จึงใช้เรียกเพื่อจำแนกออกจากชาวคริสต์และมุสลิม แต่จากการแต่งงานข้ามชาติพันธุ์กับชาวจีนฮั่นและอื่น ๆ ทำให้พวกเขามีรูปลักษณ์ไม่ต่างจากชาวจีนทั่วไป ถือธรรมเนียมอย่างจีน เป็นต้นว่ามีการจัดเทศกาลไหว้พระจันทร์ หรือเข้าร่วมตรุษจีน การรับประทานอาหารอย่างหมูหรือสัตว์เท้ากีบก็ไม่เคร่งครัดนักหากเทียบกับชาวยิวในโลกตะวันตก และในช่วงเทศกาลปัสคา ชาวยิวไคเฟิงบางบ้านยังนำเลือดไก่มาทาประตูบ้าน ต่างจากชาวยิวในตะวันตกที่ใช้เลือดแกะ

เจ.แอล. ลีเบอร์มันน์ (J.L. Liebermann) เป็นชาวยิวจากตะวันตกคนแรกที่มาเที่ยวในไคเฟิงเมื่อ ค.ศ. 1867 บันทึกไว้ว่า "พวกเขามีที่ฝังศพเป็นของตัวเอง" และ ค.ศ. 1868 การประกอบพิธีกรรมทางศาสนาของพวกเขาเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งจากในพระคัมภีร์ไบเบิล ขณะที่ เอส. เอ็ม. เพิร์ลมันน์ (S.M. Perlmann) นักธุรกิจและนักวิชาการชาวเซี่ยงไฮ้ บันทึกไว้เมื่อ ค.ศ. 1912 ความว่า "พวกเขามีธรรมเนียมฝังศพใส่โลง แต่รูปร่างของโลงต่างจากโลงที่จีนทำ เครื่องแต่งกายของศพก็ไม่เหมือนอย่างคนจีน หากแต่เป็นชุดผ้าลินิน"

หมายเหตุ

1. เขียนไว้ใน ค.ศ. 1972 ถึงรายงานที่มีรายละเอียดและน่าเชื่อถือที่สุดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ ซึ่งเขียนใน ค.ศ. 1932 โดยเดวิด เอ. บราวน์ ชาวอเมริกันเชื้อสายยิว ระบุว่า: "พวกเขารู้ว่าตนเองเป็นยิว แต่ไม่รู้เรื่องศาสนายูดาห์เลย พวกเขาตระหนักว่าตนเป็นชาวจีน ถูกผสานกลืนอย่างสมบูรณ์ แต่ก็มีความภาคภูมิใจในความรู้ที่ว่าพวกเขามีต้นกำเนิดมาจากคนโบราณที่แตกต่างจากชาวจีนคนอื่น ๆ ในไคเฟิง" (Leslie 1972, p. 71).

อ้างอิง

1. Pfeffer 2008. sfn error: multiple targets (2×): CITEREFPfeffer2008 ()
2. Winer 2016.
3. สุจิตต์ วงษ์เทศ. กรุงเทพฯ มาจากไหน ?. กรุงเทพฯ : มติชน, 2548, หน้า 197
4. Chinese and Japanese repository of facts and events in science, history and art, relating to Eastern Asia, Volume 1. s.n. 1863. p. 18. สืบค้นเมื่อ 2011-07-06.
5. Marshall Broomhall (1910). Islam in China: A Neglected Problem. Morgan & Scott, Limited. p. 176.
6. Pollak 1998, pp. 317–319.
7. นิธิพันธ์ วิประวิทย์ (3 มกราคม 2559). "ยิว (ผู้กลมกลืน) แห่งบูรพาทิศ". โพสต์ทูเดย์. สืบค้นเมื่อ 25 กรกฎาคม 2563.
8. Laytner 2017, pp. 227–228.
9. JP 2009.
10. Burke & Jabari 2016.
11. Bitton 2010.
12. Stub, Sara Toth (January 31, 2017). "Through Trade and Tourism, China Turns Its Attention to Israel". The Tower Magazine.
13. Laytner, Anson (2011). Baskin, Judith R. (บ.ก.). China. The Cambridge Dictionary of Judaism and Jewish Culture. Cambridge University Press. pp. 100–2. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2012-02-01.
14. Weisz, Tiberiu. The Kaifeng Stone Inscriptions: The Legacy of the Jewish Community in Ancient China. New York: iUniverse, 2006 (ISBN )
15. "Stopping the crackdown on China's Jews - Opinion - Jerusalem Post". Jpost.com. 2016-09-08. สืบค้นเมื่อ 2017-07-18.
16. Fishbane, Matthew (March 30, 2010). "China's Ancient Jewish Enclave". The New York Times. จากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-09-12. สืบค้นเมื่อ 9 May 2020.
17. M. Avrum Ehrlich (Ed.). The Jewish-Chinese Nexus: A Meeting of Civilizations. Routledge, UK, 2008. ISBN 
18. Chang, Hsiang Wen (1945). "An Early Chinese Source on the Kaifeng Jewish Community". Folklore Studies. 4: 327–331. JSTOR 3182906.
19. A Visit to Kaifeng by Beverly Friend Ph.D.
20. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-10-29. สืบค้นเมื่อ 2009-06-01.
21. Ehrlich, M. Avrum, บ.ก. (2008), The Jewish-Chinese Nexus: A Meeting of Civilizations, UK: Routledge, ISBN .
22. Walgrove, Amanda (March 25, 2011). "Jewish History in China Boosting Sino-Israeli Relations". Moment.
23. Eikenburg, Jocelyn (February 28, 2011). "Are Jewish Women More Likely to Marry Chinese Men?". Speaking of China.
24. Epstein, Maram, American The Jews of China. Volume 1, Historical and Comparative Perspectives (review), China Review International — Volume 7, Number 2, Fall 2000, pp. 453–45
25. Pfeffer, Anshel (2008-06-27), Taking the Silk Route back home, , จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 January 2010, สืบค้นเมื่อ 2009-12-28
26. "CHINESE WRITER STUDIES JEWISH ROOTS". The New York Times. 18 June 1985. สืบค้นเมื่อ 20 April 2016.
27. "Are There Really Jews in China?: An Update". สืบค้นเมื่อ 20 April 2016.
28. "China Virtual Jewish History Tour". www.jewishvirtuallibrary.org.
29. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-01-23. สืบค้นเมื่อ 2020-07-25.
30. Kaifeng Jews Celebrate Hannukah ที่ยูทูบ
31. From a Village in China. To the Wedding Canopy in Jerusalem. Arutz 7
32. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 April 2018. สืบค้นเมื่อ 20 April 2016.
33. From Kaifeng to kibbutzim.
34. Descendants of Chinese Jews arrive in Israel, Jewish telegraphic Agency news service, 10//26/09.
35. Kaifeng Jews study in Israeli yeshiva, On road to full Orthodox conversion, seven dedicated Chinese Jews plan to exchange their visitor permits for aliyah visas to make their trip to Israel a permanent one, by Rebecca Bitton, 08/24/10.
36. Chambers's encyclopædia, 1868, p. 155
37. Dawid, Heinz (1998), "From Berlin To Tianjin", ใน Goldstein, Jonathan (บ.ก.), The Jews of China, vol. 1, p. 117

ข้อมูล

• Adshead, S.A.M. (1997). Material Culture in Europe and China, 1400–1800: The Rise of Consumerism. . ISBN .
• (1952). A Social and Religious History of the Jews: Late Middle Ages and the era of European expansion, 1200-1650. . ISBN .
• Ben-Canaan, Dan (2009). The Jewish People and Their Place in History - The Jews of China and Harbin (Report). Harbin Municipal Government; Harbin Tourism Bureau.
• Berg, Irwin M. (Winter 2000). "Among the Jewish Descendants of Kaifeng" (PDF). Judaism: A Quarterly Journal of Jewish Life and Thought.
• Berg, Irwin M. (2008). . Kulanu. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 September 2011.
• Bitton, Rebecca (24 August 2010). "Kaifeng Jews study in Israeli yeshiva". . . สืบค้นเมื่อ 4 July 2021.
• Borjian, Habib (2017). "Judeo-Iranian languages". ใน Kahn, Lily; Rubin, Aaron D. (บ.ก.). Handbook of Jewish Languages. . pp. 234–297. ISBN .
• Braun, Eli. "China Virtual Jewish History Tour". .
• Buckley, Chris (25 September 2016). "Jewish and Chinese: Explaining a Shared Identity". The New York Times.
• Burke, Sarah; Jabari, Lawahez (2 March 2016). "Chinese Kaifeng Jews Seek New Lives in Israel". . สืบค้นเมื่อ 4 July 2021.
• Calcote, Steven; Shulman, Jonathan; (2002). "Minyan in Kaifeng: A Modern Journey to an Ancient Chinese Jewish Community". .
• Chazanov, Mathis (8 December 1985). "'I thought we were Muslims because we never ate pork' - Qu Yinan: Chinese Jew Comes to U.S. to Trace Roots". Los Angeles Times.
• Chen, Changqi (2001) [First published 1984]. "Buddhist Monk or Jewish Rabbi?". ใน Shapiro, Sidney (บ.ก.). Jews in Old China: Studies by Chinese Scholars. Hippocrene Books. pp. 139–142. ISBN .
• Chen, Yuan (1981). "Study of the Israelite Religion". ใน Wu, Z. (บ.ก.). Selected Historical Essays by Chen Yuan. Shanghai: Shanghai People's Publishing House. pp. 84–85.
• "Chinese Writer Studies Jewish Roots". The New York Times. 18 June 1985. p. 12.
• Chong, Key Ray (2013) [First published 2000]. "Kaifeng". ใน Friedman, John Block; Figg, Kristen Mossler (บ.ก.). Trade, Travel, and Exploration in the Middle Ages: An Encyclopedia. . p. 315. ISBN .
• Dawid, Heinz (1999). "From Berlin To Tianjin". ใน Goldstein, Jonathan (บ.ก.). The Jews of China. A Sourcebook and Research Guide. Vol. 2. . pp. 110–119. ISBN .
• (2003). "Some Reflections on the Names of the Jews of Kaifeng China" (PDF). ใน (บ.ก.). These Are the Names: Studies in Jewish Onomastics. Vol. 4. Ramat Gan: . pp. 91–108. ISBN .
• Des Forges, Roger V. (2003). Cultural Centrality and Political Change in Chinese History: Northeast Henan in the Fall of the Ming. . ISBN .
• (1993). "K'aifeng Jews Revisited: Sinification as Affirmation of Identity". . 41: 231–247. doi:10.1080/02549948.1993.11731245. JSTOR 40726975.
• Eckstein, Matthew A. (2017). "Identity Discourse and the Chinese-Jewish Descendants". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. 179–200. ISBN .
• Ehrlich, M. Avrum; Pingan, Liang (2008). "The Contemporary Condition of the Jewish descendants of Kaifeng". ใน Ehrlich, M. Avrum (บ.ก.). The Jewish-Chinese Nexus: A Meeting of Civilizations. . ISBN .
• (1987). "Are There Really Jews in China?: An Update". .
• (1872). The Orphan Colony of Jews in China (PDF). London: James Nisbet & Co.
• (8 September 2016). "Stopping the crackdown on China's Jews: There is no excuse for Israel to be turning its back on Kaifeng Jewry". .
• "From Kaifeng to kibbutzim". . 22 October 2009.
• Gabow, Leo (2017) [First published 2000]. "Jewish Property in Kaifeng". ใน Malek, Roman (บ.ก.). From Kaifeng to Shanghai: Jews in China. . pp. 117–124. ISBN .
• "Haggadah with Judeo-Persian translation". .
• Haim, Ofir (2021). "The Islamic East". ใน Lieberman, Phillip I (บ.ก.). Jews in the Medieval Islamic World. The Cambridge History of Judaism. Vol. 5. . pp. 332–368. doi:10.1017/9781139048873.014. ISBN .
• Katz, Nathan (May 1995). "The Judaisms of Kaifeng and Cochin: Parallel and Divergent Styles of Religious Acculturation". . 42 (2): 118–140. doi:10.1163/1568527952598594. JSTOR 3270171.
• Kong, Xianyi (2017). "Delving into the Israelite Religion of Kaifeng: The Patriotic Scholar Shi Jingyun and his 'Study of the Origins of the Plucking the Sinews Sect of Henan'". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. 165–178. ISBN .
• Kupfer, Peter (2008). "The Perception and Self-Perception of Jewishness in Kaifeng in the Past and Present". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 7–22. ISBN .
• Laytner, Anson (2008). "The Judaism of the Kaifeng Jews and Liberal Judaism in America". ใน Ehrlich, M. Avrum (บ.ก.). The Jewish-Chinese Nexus: A Meeting of Civilizations. . ISBN .
• Laytner, Anson (2011). "China". ใน (บ.ก.). The Cambridge Dictionary of Judaism and Jewish Culture. . pp. 100–102. ISBN .
• Laytner, Anson (2017). "Between Survival and Revival: The Impact of Western Jewish Interaction on Kaifeng-Jewish Identity". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. 213–245. ISBN .
• Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (2017). "Introduction". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. i–xix. ISBN .
• (July–September 1962). "Some Notes on the Jewish Inscriptions of K'aifeng". . 82 (3): 346–361. doi:10.2307/597646. JSTOR 597646.
• (1967). "The K'aifeng Jew Chao Ying-ch'eng and His Family". . 53 (1–3): 147–179. doi:10.1163/156853267X00025. JSTOR 4527667.
• (1972). The Survival of the Chinese Jews: The Jewish Community of Kaifeng. . ISBN .
• (2008). "Jews and Judaism in Traditional China: Prospects for Research". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 23–54. ISBN .
• ; Pollak, Michael (1998). "The Fink/Liebermann Visit to the Kaifeng Jews". . 20: 54–81. JSTOR 27943552.
• (1988). "The Jewish Presence in Imperial China". . 30: 1–20. JSTOR 29779835.
• Löwenthal, Rudolf (1947). "The Nomenclature of Jews in China". . 12: 97–126. doi:10.1080/02549948.1947.11744892. JSTOR 40726671.
• Meyer, Maisie J. (2008). "Baghdadi Jews, Chinese "Jews" and Chinese". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 155–184. ISBN .
• Okuma, Taryn L. (Spring 2008). "Jews in China and American Discourses of Identity in Pearl S. Buck's "Peony"". . 27 (1): 115–139. doi:10.1353/tsw.2008.a246776. JSTOR 20455354. S2CID 154044502.
• Paper, Jordan (2012). The Theology of the Chinese Jews, 1000–1850. . ISBN .
• Pfeffer, Anshel (13 June 2008). . . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 January 2010.
• Pollak, Michael (1998) [First published 1980]. Mandarins, Jews, and Missionaries: The Jewish Experience in the Chinese Empire. . ISBN .
• Pollak, Michael (Spring 2005). "Review: The Jews of Kaifeng, China: History, Culture, and Religion by Xu Xin". . 23 (3): 206–209. doi:10.1353/sho.2005.0118. JSTOR 42943875. S2CID 143183748.
• Pollak, Michael (2017) [First published 2000]. "The Manuscripts and Artifacts of the Synagogue of Kaifeng;: Their Peregrinations and Present Whereabouts". ใน Malek, Roman (บ.ก.). From Kaifeng to Shanghai: Jews in China. . pp. 81–109. ISBN .
• Rebouh, Caroline (2019). The Jews of China: History of a Community and its Perspectives. . ISBN .
• ; (1953). China in the Sixteenth Century: The Journals of Matthew Ricci, 1583-1610. แปลโดย Louis Joseph Gallagher. .
• (2017). Belonging: The Story of the Jews 1492–1900. . Vol. 2. . ISBN .
• Sharot, Stephen (Winter 2007). "The Kaifeng Jews: A Reconsideration of Acculturation and Assimilation in a Comparative Perspective". . 13 (2): 179–203. doi:10.2979/JSS.2007.13.2.179. JSTOR 4467770. S2CID 144204664.
• Song, Xi; Campbell, Cameron D.; Lee, James Z. (June 2015). "Ancestry Matters: Patrilineage Growth and Extinction". . 80 (2): 574–602. doi:10.1177/0003122415576516. PMC 4813328. PMID 27041745.
• (Spring 2013). . . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 November 2019.
• Thomas, Nigel (2017). "Râdhânites, Chinese Jews, and the Silk Road of the Steppes". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. 3–24. ISBN .
• Urbach, Noam (2008). "What Prevented the Reconstruction of the Chinese Synagogue? Kaifeng Jews Between Revival and Reconstruction". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 65–138. ISBN .
• Wei, Qianzhi (1999). "An investigation of the Date of Jewish Settlement in Kaifeng". ใน Goldstein, Jonathan (บ.ก.). The Jews of China. A Sourcebook and Research Guide. Vol. 2. . pp. 14–25. ISBN .
• (9 April 1982). "Judaism: Only a Dim Memory to Chinese Descendants". The Washington Post.
• Weisz, Tiberiu (2014). "From East To Farther East: The Jewish Experience in Kaifeng, China". Sephardic Horizons. 4 (3): 23–32.
• (2021). Silk Road Linguistics: The Birth of Yiddish and the Multiethnic Jewish Peoples on the Silk Road, 9-13th Centuries, the Indispensable Role of the Arabs, Chinese, Germans, Iranians, Slavs and Turks. . ISBN .
• Winer, Stuart (29 February 2016). "5 Chinese women immigrate to Israel, plan conversion". .
• Wong, Fook-Kong; Yasharpour, Dalia (2011). The Haggadah of the Kaifeng Jews of China. . ISBN .
• (1992). Legacy: A Search for the Origins of Civilization. Network Books. ISBN .
• (1864). "Israelites in China". ใน (บ.ก.). Chinese and Japanese Repository. Vol. 1. pp. 43–52.
• Xu, Xin (2017) [First published 2000]. "On the Religious Life of the Kaifeng Jewish Community in the 15th-17th Centuries". ใน Malek, Roman (บ.ก.). From Kaifeng to Shanghai: Jews in China. . pp. 127–148. ISBN .
• Xu, Xin; Gonen, Rivka (2003). The Jews of Kaifeng, China: History, Culture, and Religion. . ISBN .
• Yin, Gang (2001) [First published 1984]. "The Jews of Kaifeng: Their Origins, Routes, and Assimilation". ใน Shapiro, Sidney (บ.ก.). Jews in Old China: Studies by Chinese Scholars. Hippocrene Books. pp. 217–238. ISBN .
• Yin, Gang (2008). "Between Disintegration and Expansion; A Comparative Retrospection of the Kaifeng Jewish and Muslim Communities". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 185–200. ISBN .
• Yu, Peng (Autumn 2017). "Revising the date of Jewish arrival in Kaifeng, China, from the Song Dynasty (960–1279) to the Hung-wu period (1368–98) of the Ming Dynasty". Journal of Jewish Studies. LXVIII (2): 369–386. doi:10.18647/3330/JJS-2017.
• Zhang, Ligang (2008). "The Understanding and Attitude of Chinese Society Towards the Kaifeng Jews". ใน Kupfer, Peter (บ.ก.). Youtai - Presence and Perception of Jews and Judaism in China. . pp. 139–153. ISBN .
• Zhang, Qianhong; Liu, Bailu (2006). "A Study on the Social Condition of Kaifeng Jews from the Remaining Stone Inscriptions". Journal of Henan University. 46 (6): 97–100.
• Zhi-pan (4 November 2002). Buddha Almanac 佛祖統紀 [Fózǔ Tǒngjì] (CBETA Electronic Version) (ภาษาจีน). Vol. 44. Chinese Buddhist Electronic Text Association.
• Zhou, Xun (2005). "The "Kaifeng Jew" Hoax: Constructing the "Chinese Jews"". ใน Kalmar, Ivan Davidson; Penslar, Derek Jonathan (บ.ก.). Orientalism and the Jews. . pp. 68–80. ISBN .
• Zürcher, Eric (2017). "Eight Centuries in the Chinese Diaspora: The Jews of Kaifeng". ใน Laytner, Anson H.; Paper, Jordan (บ.ก.). The Chinese Jews of Kaifeng: A Millennium of Adaptation and Endurance. . pp. 25–38. ISBN .

อ่านเพิ่ม

• Needle, Patricia M., บ.ก. (1992). East Gate of Kaifeng: a Jewish world inside China. China Center, U. of Minnesota. ISBN .
• Simons, Chaim (2010). Jewish Religious Observance by the Jews of Kaifeng China. Sino-Judaic Institute. ISBN .
• White, William Charles (1966). Chinese Jews (2nd ed.). New York: Paragon.

แหล่งข้อมูลอื่น

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Judaism in Kaifeng
• Sino-Judaic Institute
• Notes on The Jewish Colony at Kaifeng from the papers of Charles Daniel Tenney
• The Jewish Community of Kaifeng,