อิร็อมแห่งเสาหิน

อิร็อมแห่งเสาหิน ( อาหรับ: إرَم ذَات ٱلْعِمَاد , Iram dhāt al-ʿimād ) เรียกอีกอย่างว่า " อิรุม ", " อิเร็ม ", " เอรุม ", " อุบัร " หรือ " เมืองแห่งเสาหิน " ถือเป็น เมืองที่สาบสูญ ภูมิภาคหรือเผ่าที่กล่าวถึงใน อัลกุรอาน .

อิร็อมในอัลกุรอาน

คัมภีร์อัลกุรอานกล่าวถึง อิร็อม ที่เป็น อิมาด (เสาหิน):

เจ้า (มุฮัมมัด) ไม่ได้พิจารณาหรือว่าพระเป็นเจ้าของเจ้าจัดการกับพวกอ๊าด อย่างไร (และ) อิร็อมแห่งเสาหิน แบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในแผ่นดิน และษะมูดผู้แกะสลักหินในหุบเขา? และฟาโรห์ผู้แข็งแกร่งกระนั้นหรือ? ผู้ถูกกดขี่ในดินแดน และเพิ่มการคอรัปชั่นในนั้น ดังนั้น พระเป็นเจ้าของเจ้าจึงทรงประทานการลงโทษลงมายังพวกเขา แท้จริงพระเป็นเจ้าของเจ้าทรงเฝ้าดูอยู่

มีคำอธิบายหลายประการสำหรับการอ้างอิงถึง "อิร็อมแห่งเสาหิน" บางคนมองว่านี่เป็นตำแหน่งทางภูมิศาสตร์ ไม่ว่าจะเป็นเมืองหรือพื้นที่ บางคนก็มองว่าเป็นชื่อของชนเผ่า ผู้ที่ระบุว่าเป็นเมืองได้เสนอแนะต่างๆ นานาว่าเมืองนี้อยู่ที่ไหนหรือเป็นเมืองใด ตั้งแต่อเล็กซานเดรียหรือดามัสกัสไปจนถึงเมืองที่ย้ายจริงๆ หรือเมืองที่เรียกว่าอูบัร ในฐานะที่เป็นพื้นที่ มันถูกระบุด้วยภูมิภาคในพระคัมภีร์ที่เรียกว่า อารัม มันยังถูกระบุว่าเป็นเผ่าหนึ่ง ซึ่งอาจจะเป็นเผ่าของอ๊าด โดยเสาหมายถึงเสาหิน ชาวนาบาเทียน เป็นหนึ่งในชนเผ่าเบดูอินเร่ร่อนจำนวนมากที่ท่องไปในทะเลทรายอาหรับและพาฝูงสัตว์ไปยังที่ที่พวกเขาสามารถหาทุ่งหญ้าและน้ำได้ พวกเขาคุ้นเคยกับพื้นที่ของตนเมื่อฤดูกาลผ่านไป และพวกเขาต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดในช่วงปีที่เลวร้ายเมื่อปริมาณน้ำฝนตามฤดูกาลลดลง แม้ว่าพวก ชาวนาบาเทียน จะฝังรากลึกในวัฒนธรรม ในตอนแรก แต่ทฤษฎีที่ว่าพวกเขามีรากฐานมาจาก ชาวอาราเมียน นั้นถูกปฏิเสธโดยนักวิชาการสมัยใหม่ แต่หลักฐานทางโบราณคดี ศาสนา และภาษายืนยันว่าพวกเขาเป็นชนเผ่าอาหรับเหนือ

ดูเพิ่ม

• อัลหิจญร์
• ทะเลทรายอาหรับ
• ("คันคู", หรือสถานที่แถบ)
• บาบิล (บาบิโลน)
• มัดยัน (มีเดียน)
• , (ชีบา)
• เมืองโสโดมและโกโมราห์
• ชาวยาซีน

อ้างอิง

1. Glassé, Cyril; Smith, Huston (2003). "ʿĀd". . . p. 26. ISBN .
2. ^{[อัลกุรอาน 89:6]}