ลัทธิเต๋าในเกาหลี

  

ลัทธิเต๋า หรือ "โด" เป็นปรัชญาของรัฐที่เก่าแก่ที่สุดสำหรับคนเกาหลีที่มีอายุหลายพันปี อย่างไรก็ตาม อิทธิพลของลัทธิเต๋าเริ่มเสื่อมลงเมื่อมีการนำศาสนาพุทธเข้ามาใช้ในอาณาจักรโครยอในฐานะศาสนาประจำชาติและการครอบงำของลัทธิขงจื่อใหม่ในสมัยราชวงศ์โชซอน แม้อิทธิพลจะลดลงในช่วงเวลาดังกล่าว แต่ก็แทรกซึมทุกชนชั้นของชาวเกาหลี ผสมผสานกับลัทธิวิญญาณนิยมพื้นเมือง ตลอดจนสถาบัน วัด และพิธีกรรมทางพุทธศาสนาและลัทธิขงจื่อ แนวปฏิบัติของลัทธิเต๋าในเกาหลีพัฒนาขึ้น ค่อนข้างตรงกันข้ามกับจีน โดยเป็นการฝึกสมาธิแบบลึกลับในภูเขาที่สอนโดย "ปรมาจารย์ภูเขา" หรือ "ปราชญ์แห่งภูเขา"

ตำนานปกรณัมการสร้างโลกของเกาหลีที่รู้จักกันดีเรื่องหนึ่ง คือ เรื่องราวของเสือและหมีที่พยายามกลายเป็นมนุษย์เมื่อเสือพบเจอกับ อาจถูกมองว่าเป็นนิทานของลัทธิเต๋า ถึงแม้นักประวัติศาสตร์จะเสนอทฤษฎีต้นกำเนิดที่ถูกต้องหลายทฤษฎี แต่ก็เป็นปัญหาเนื่องจากบันทึกของราชวงศ์ที่ดูแลโดยอาณาจักรเกาหลียุคแรกถูกทำลายถึงสองครั้งที่ห้องสมุดหลวงถูกเผาโดยกองทัพจีนที่บุกรุกเข้ามา ความพยายามในการศึกษาประวัติศาสตร์และปรัชญาของลัทธิเต๋าของเกาหลีในเวลาต่อมาได้ถูกระงับลงในยุคอาณาจักรโชซอนซึ่งยอมรับเฉพาะลัทธิขงจื่อเป็นสาขาการศึกษาที่เหมาะสม

ภูมิหลัง

โดยทั่วไปแล้วลัทธิเต๋า ลัทธิขงจื่อ และ พุทธศาสนาได้ผสมผสานกับ และลัทธิมู-กโย มานานตั้งแต่ศตวรรษแรกสุดของยุคประวัติศาสตร์สากล แต่พุทธศาสนาได้ครอบงำความคิดอย่างเป็นทางการในสมัยอาณาจักรชิลลา และโครยอ และถูกแทนที่ด้วยในสมัยราชวงศ์โชซอน

อิทธิพลของลัทธิเต๋าถูกจำกัดเนื่องจากขาดสถาบันหรือฐานทางการเมือง ถูกปฏิเสธโดยบัณฑิตขงจื่อและชาวพุทธ อย่างไรก็ตาม นักวิชาการสมัยใหม่บางคนเรียกร้องให้มีการอ่านเชิงวิพากษ์วิจารณ์ประวัติศาสตร์ขงจื่อ การศึกษาแหล่งข้อมูลทางเลือก และคำจำกัดความที่กว้างขึ้นของลัทธิเต๋า เพื่อค้นหาการปฏิบัติพิธีกรรมของลัทธิเต๋าของเกาหลีที่กว้างขวางยิ่งขึ้นและการประเมินมูลค่าในเชิงบวก

ยุคสามอาณาจักร

โคกูรยอ

ลัทธิเต๋าเข้ามาในเกาหลีครั้งแรกในปี ค.ศ.624 จักรพรรดิถังเกาจู่ ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ถังของจีน ได้ส่งนักบวชลัทธิเต๋าและวรรณกรรมเต๋า อย่างเช่น เหลาจื่อและ ไปยังอาณาจักรโคกูรยอ สิ่งเหล่านี้ได้รับการต้อนรับอย่างกระตือรือร้นจากกษัตริย์แห่งโคกูรยอ และ ยอน แกโซมุน (Yeon Gaesomun) รัฐมนตรีของเขา ในที่สุดวัดพุทธก็เปลี่ยนเป็นวัดเต๋า อย่างไรก็ตามความกระตือรือร้นครั้งแรกนี้กินเวลาเพียง 30 ปี สัญลักษณ์ลัทธิเต๋าพบได้ในภาพจิตรกรรมฝาผนังสุสานโคกูรยอในบริเวณใกล้กับและ

แพ็กเจ

ในแพ็กเจ มีการกล่าวถึงลัทธิเต๋าในบทความบางตอน และไม่ได้ยึดถือเหมือนในอาณาจักรเกาหลีอื่นๆ

ชิลลา

อาณาจักรชิลลาได้รับคัมภีร์เต้าเต๋อจิงของเหล่าจื่อ ในปี 738 จากจักรพรรดิราชวงศ์ถัง ซึ่งเป็นมรดกที่สำคัญที่สุดของลัทธิเต๋า นักวิชาการชาวชิลลาเดินทางไปประเทศจีนเพื่อศึกษาลัทธิเต๋าและเหลาจื่อและได้บรรจุให้มีการทดสอบในการสอบรับราชการ ซึ่งค่อนข้างแพร่หลายในชิลลามีรากฐานมาจากความเชื่อและหลักปฏิบัติของชาวพื้นเมืองที่นับถือลัทธิวิญญาณนิยม แต่ก็ได้รับอิทธิพลมาจากลัทธิเต๋าแบบเกาหลีด้วย

ลัทธิเต๋าแบบชิลลาเน้นการฝึกจิตหรือวินัยในตนเอง เครื่องหมายที่โดดเด่นที่สุดสามารถพบได้ในฮวารัง กองกำลังติดอาวุธชั้นยอดที่สังเกตได้จากความสงบที่มีระเบียบวินัย ความเรียบง่าย การผ่อนคลาย และความสามัคคี ทุกองค์ประกอบเป็นส่วนหนึ่งของลัทธิเต๋าเชิงปรัชญา

โครยอ

ลัทธิเต๋าได้รับความนิยมสูงสุดในสมัยราชวงศ์โครยอ โดยเฉพาะในราชสำนักและชนชั้นปกครอง พิธีกรรมแบบลัทธิเต๋าในราชสำนักได้นำเข้ามาในเกาหลีจากจีนสมัยอาณาจักรซ่ง โดยเฉพาะภายใต้กษัตริย์เยจง (ค.ศ.1105–1122) วัตถุบูชาในพิธีกรรมเหล่านี้รวมถึงเทพองค์ใหญ่และเทพองค์น้อยของวิหารลัทธิเต๋า แต่เทพบางองค์ เช่น และ ดูเหมือนจะได้รับความนิยมมากที่สุด

ช่วงกลางของสมัยราชวงศ์โครยอ ศาสนาพุทธได้ครอบงำเกาหลี แทนที่ศาสนาและปรัชญาอื่นๆ รวมทั้งลัทธิเต๋า

โชซอน

ศาสนาประจำรัฐภายใต้ราชวงศ์โชซอน สามารถอธิบายได้ว่าเป็นลัทธิขงจื่อใหม่ แม้ว่าจะไม่เป็นที่นิยมในหมู่คนทั่วไป อย่างน้อยในช่วงเริ่มต้นของราชวงศ์ วรรณกรรมเต๋าก็ได้รับความนิยมในหมู่กลุ่มปัญญาชน งานเขียนเกี่ยวกับลัทธิเต๋าเหล่านี้ส่วนใหญ่มาจากมุมมองของขงจื่อ อย่างไรก็ตามมีการต่อต้านเพิ่มมากขึ้นจากฝ่ายหลักของขงจื่อที่ต่อต้านลัทธิเต๋าและลัทธิเต๋าก็เริ่มถูกมองว่าเป็นพวก "นอกรีต" จากนั้นการปรากฏตัวของลัทธิเต๋าหดตัวลงอย่างเห็นได้ชัดและในช่วงปี 1592 การรุกรานของญี่ปุ่น ลัทธิเต๋าได้ถูกยกเลิกอย่างเป็นระบบ

ในศตวรรษที่ 16 ถึง 18 ลัทธิเต๋ามีความเจริญรุ่งเรืองในฐานะนักปริวรรต นักบวช นักปราชญ์ (ซาริม) แม้กระทั่งสตรี ที่ได้ศึกษาและฝึกฝนทำสมาธิแบบเต๋า และมี) และได้จัดทำเรื่องราวเกี่ยวกับลัทธิเต๋าและบรรพบุรุษของพวกเขาที่สำคัญที่สุดของเรื่องราวเหล่านี้ที่รู้จักจนถึงปัจจุบันคือชีวประวัติอมตะสี่เรื่อง (Sason chon) ในงานเขียนของ (1569–1618), Ch'onghakjip (Collected Discourses of Master Blue Crane) โดย Cho Yojok (ต้นศตวรรษที่ 17)

แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเขียนขึ้นเพื่อส่งเสริมให้ชาวเกาหลีฝึกฝนการเล่นแร่แปรธาตุภายในเพื่อประโยชน์ของความเป็นอมตะ (กล่าวคือ การปลดปล่อยจากความตาย) พวกเขายังคิดทบทวนและขยายความหมายของประวัติศาสตร์ศาสนาของเกาหลีด้วยการย้ำเตือนชาวพื้นเมืองและประเพณีพื้นบ้านเกี่ยวกับบทบาทของภูเขาเกาหลี สันโดษและอมตะของดินในการบำรุงรักษาและปกป้องสังคมเกาหลี

การปรับตัวให้เข้ากับสังคมสมัยใหม่

นับตั้งแต่ปลายราชวงศ์โชซอนตอนปลาย ลัทธิเต๋ามิได้ถูกกีดกันโดยราชสำนักเกาหลี บัณฑิตขงจื่อ และชาวพุทธเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสังคมโดยรวมด้วย เนื่องจากประวัติศาสตร์ดังกล่าว มีผู้นับถือลัทธิเต๋าเพียงไม่กี่คนที่มีอยู่ทั่วประเทศเกาหลีในปัจจุบัน

ลัทธิเต๋าได้ซึมซับเข้าไปในมุมมองต่อโลกดั้งเดิมแบบเกาหลีซึ่งเป็นมุมมองโลกที่องค์ประกอบของลัทธิมู-กฺโย ลัทธิขงจื่อ ศาสนาพุทธ และลัทธิเต๋า เชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด จนมีเพียงนักวิชาการเท่านั้นที่สามารถแยกแยะได้ว่าอะไรคืออันไหน

หลักฐานการฟื้นตัวของลัทธิเต๋าสามารถพบเห็นได้ใน Tanjeon Hoheup, และ แม้จะไม่ใช้คำว่า "ลัทธิเต๋า" คำศัพท์ เทคนิค และเป้าหมายก็ชัดเจนว่าหมายถึงลัทธิเต๋า เครื่องหมายลัทธิเต๋าของอักษรจีน su (อายุยืน) และ บก (ความสุข) มีการแก้ไขบทความในชีวิตประจำวันมากมาย ตั้งแต่ช้อนจนถึงปลอกหมอน แม้กระทั่งทุกวันนี้ ชื่อสถานที่หลายแห่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับภูเขาได้รับอิทธิพลจากลัทธิเต๋าเป็นอย่างมาก

สัญลักษณ์ของลัทธิเต๋า มีจุดเด่นอยู่ที่ธงชาติเกาหลีใต้ และลัทธิช็อนโด (Chondoism) เป็นศาสนาของเกาหลีที่มีการปรากฏตัวมากขึ้นใน เกาหลีเหนือ เมื่อชาว Chondoist เป็นตัวแทนทางการเมืองโดย

อ้างอิง

 

อ้างอิงจากนักวิชาการ

• (1788–?) เป็นนักวิชาการ เขียนบทความมากมายเกี่ยวกับลัทธิเต๋า
• ฮวาดัม
• แม-วอลดัง

ดูเพิ่มเติม

• ลัทธิเต๋า
• พุทธศาสนาแบบเกาหลี
• ลัทธิมู-กฺโยแบบเกาหลี

เชื่อมโยงภายนอก

• ธงชาติเกาหลีใต้ 2021-10-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• คอลเลกชั่น: "ลัทธิเต๋า/เต๋า" จาก พิพิธภัณฑ์ศิลปะมหาวิทยาลัยมิชิแกน

1. [1] 2021-10-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Flag of South Korea