ศ ลปะการต อส เกาหล อ กษรฮ นก ล 무술 หร อ 무예 อ กษรฮ นจา 武術 หร อ 武藝 ค อหล กปฏ บ ต หร อย ทธว ธ ทางการต อส ท ม การบ นท กลงในปร

ศิลปะการต่อสู้เกาหลี (อักษรฮันกึล: 무술 หรือ 무예, อักษรฮันจา: 武術 หรือ 武藝) คือหลักปฏิบัติหรือยุทธวิธีทางการต่อสู้ที่มีการบันทึกลงในประวัติศาสตร์ของประเทศเกาหลี แต่ได้รับการดัดแปลงให้ใช้งานได้เพื่อจุดประสงค์ทางทหารและเพื่อการพัฒนาและสร้างสรรค์ส่วนบุคคล ศิลปะการต่อสู้ใช้อาวุธที่มีชื่อเสียงของเกาหลีคือการยิงธนูและกีฬาฟันดาบคึมโดซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับกีฬาฟันดาบเค็นโดของญี่ปุ่น ศิลปะการต่อสู้มือเปล่าของเกาหลีที่มีชื่อเสียงที่สุดคือเทควันโดและฮับกีโด กระนั้น ศิลปะการต่อสู้เก่าแก่เช่นมวยปล้ำและมวยใช้เท้าก็เริ่มเป็นที่นิยมทั้งในและนอกประเทศเกาหลีแล้ว ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2011 องค์การการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติได้ลงชื่อมวยแทกย็อนให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ นอกจากนั้นยังมีการฟื้นฟูศิลปะการฟันดาบดั้งเดิมของเกาหลีรวมทั้งการต่อสู้ด้วยมีดและธนู ปัจจุบัน ศิลปะการต่อสู้เกาหลีได้รับการฝึกสอนอย่างแพร่หลายทั่วโลก ผู้คนมากกว่าหนึ่งในร้อยจากทั่วโลกได้ฝึกฝนเทควันโดอย่างน้อยหนึ่งรูปแบบ

นักเรียนจากโรงเรียนฝึกสอนศิลปะการต่อสู้เกาหลีในเมืองแคลกะรีกำลังสาธิตการแสดง

ประวัติ

ประวัติเริ่มแรก

มวยปล้ำเป็นรูปแบบการต่อสู้บนพื้นหรือในท่านอนที่เก่าแก่ที่สุดของเกาหลี ในขณะที่ซูบัก/เป็นมวยแนวตั้งสำหรับทหารราบ อาวุธเปรียบเสมือนส่วนต่อออกมาจากการต่อสู้มือเปล่า นอกจากถูกใช้ในการฝึกทหารแล้วรูปแบบศิลปะการต่อสู้ทั้งสองนี้ยังเป็นที่นิยมในหมู่พลเรือนในงานประเพณีที่มีการเต้นรำ, หน้ากาก, กายกรรม และกีฬาการต่อสู้ ศิลปะการต่อสู้เหล่านี้ยังจัดว่าเป็นพลศึกษาอีกด้วย แต่ชาวเกาหลี (และชาวมองโกลที่อยู่ใกล้เคียง) ยึดถือพึ่งพาการใช้คันธนูและลูกศรในการรบมากกว่าการต่อสู้ระยะประชิด

อ้างอิง

"UNESCO Culture Sector - Intangible Heritage - 2003 Convention :". Unesco.org. สืบค้นเมื่อ 2014-02-19.
ดอน เดรย์เกอร์. (1981). Comprehensive Asian Fighting Arts, pg 155. Kodansha International.

[1] "UNESCO Culture Sector - Intangible Heritage - 2003 Convention :". Unesco.org. สืบค้นเมื่อ 2014-02-19.

[2] ดอน เดรย์เกอร์. (1981). Comprehensive Asian Fighting Arts, pg 155. Kodansha International.