กูฟีย์

อักษรกูฟีย์ หรือ อักษรคูฟิกฮ์ (อาหรับ: الخط الكوفي; Kufic script) เป็นรูปแบบหนึ่งของอักษรอาหรับที่ได้รับความนิยมตั้งแต่ยุคเริ่มแรกในฐานะอักษรที่นิยมใช้ในการคัดลอกอัลกุรอานและเพื่อการตกแต่งทางสถาปัตยกรรม และในเวลาต่อมาได้กลายเป็นรูปแบบอ้างอิงและรูปแรกเริ่ม (archetype) ของอักษรอาหรับอีกจำนวนมาก กูฟีย์พัฒนามาจากอักษรจากเมือง ชื่อเมืองกูฟานี้เป็นที่มาของชื่อเรียกอักษรกูฟีย์ หรือกูฟิกในภาษาอังกฤษ ลักษณะหลักของอักษรกูฟีย์คือการเรียงในแนวนอน, รูปอักษรเป็นเส้นตรง (rectilinear letterforms) และประกอบด้วยมุมแหลม กูฟีย์ยังสามารถแบ่งออกเป็นชนิดย่อย ๆ ได้อีก ตามลักษณะการคัดอักษรวิจิตร

ธงชาติอิรักตรงกลางเป็นอักษรกูฟีย์เขียนว่า "อัลลอฮุอักบัร" (الله اكبر) แปลว่า พระเจ้าทรงยิ่งใหญ่ที่สุด

กูฟีย์เหลี่ยม

ตัวอย่างลายกูฟีย์เหลี่ยม แสดงชื่อของ "มุฮัมมัด" (เส้นสีดำ) ควบกับ "อะลี" สี่ชื่อ (เส้นสีขาว) ลักษณะแบบนี้นิยมใช้ทำเป็นงานกระเบื้องในสถาปัตยกรรมอิสลาม

กูฟีย์เหลี่ยม (Square Kufic; อาหรับ: ٱلْكُوفِيّ ٱلمُرَبَّع) หรือ บันนาอี (banna'i; بَنَائِيّ, อักษร "อิฐ") เป็นรูปแบบการเขียนอักษรอาหรับเปลือย (bare writing) ซึ่งพัฒนาชึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 12 นักอักษรวิจิตร อธิบายว่า กูฟีย์เหลี่ยมถูกนำมาใช้เพื่อการก่อสร้างที่ใช้อิฐเป็นหลักในการตกแต่งให้เป็นอักษรวิจิตรอิสลาม และ "การอ่านออกไม่ใช่หัวใจสำคัญ" ของกูฟีย์เหลี่ยม

ระเบียงภาพ

• หน้าหนึ่งจากอัลกุอานอักษรกูฟีย์, ราวศตวรรษที่แปด (Surah 15: 67–74)
• อักษรกูฟีย์จาก ราวศตวรรษที่ 8-9 (Surah 7: 86–87)
• เอกสาร; อักษรกูฟีย์บนหนังกวางกะเซล, ศตวรรษที่เก้า (Surah 19: 83–86)
• อัลกุรอานอักษรกูฟีย์เขียนด้วยหมึกและประดับทอง, ศตวรรษที่ 11, ประเทศอิหร่าน (Surah 92: 1–5)
• ส่วนหนึ่งของ "” (مصحف الحاضنة)
• อัลกุรอานยุตอับบัสซิด เปอร์เซีย, รอยต่อศตวรรษที่ 11-12
• อักษรกูฟีย์จมก (1799)
• ประดับ

อ้างอิง

1. "The Development and Spread of Calligraphic Scripts". Metmuseum.org. New York: Metropolitan Museum of Art. 2020. สืบค้นเมื่อ 20 August 2020.
2. . (2004). Principles of Square Kufic Calligraphy. Hroof Arabiyya. 4. 4-12.
3. "Creative Arabic Calligraphy: Square Kufic". Design & Illustration Envato Tuts+. สืบค้นเมื่อ 2020-05-21.