โอลด์อิงลิชชีปด็อก

โอลด์อิงลิชชีปด็อก (Old English Sheepdog) สุนัขพันธุ์ใหญ่หางยาวสีเทาและลำตัวมีขนสีขาวเป็นพันธุ์ใหญ่ของสุนัขที่พัฒนามาในประเทศอังกฤษ สุนัขพันธุ์นี้มีขนยาวมาก ปกคลุมทั้งใบหน้าและดวงตา ชื่อเล่นของมันคือบอบเทล์ ซึ่งเรียกมาจากการตัดหางสุนัขแบบหางเรือที่นิยมกันแต่ก่อน พันธุ์นี้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสุนัขที่ใช้ในโฆษณาสีทาบ้านของ ทำให้เป็นที่รู้จักกันมากในปัจจุบัน

โอลด์อิงลิชชีปด็อก

สุนัขพันธุ์นี้มีขนปุกปุย หนา ยาวเหมือนเสื้อโค๊ทเป็นเอกลักษณ์ สมัยก่อนที่นิยมแต่งหางสุนัขพันธุ์นี้ให้กลมแล้ว ยิ่งทำให้มันเหมือนหมีแพนด้ามาก แต่ในบางสายพันธุ์ก็ถูกพัฒนาให้มีหางที่เป็นบ๊อบธรรมชาติ โดยไม่ต้องตกแต่ง ท่าทางของโอลด์อิงลิชชีพด็อกจะยืนตัวตกลง ตอนมันยืน หางก็จะตกต่ำลงกว่าสะโพก ทำให้บางครั้งขนที่ยาวมากส่วนหางจะตกลงด้วย

ขนาดตัวของสุนัขพันธุ์นี้จะสูงประมาณ 61 เซนติเมตร หรือประมาญ 2 ฟุต โดยที่ตัวเมียจะตัวเล็กกว่าตัวผู้ น้ำหนักโดยเฉลี่ยจะอยู่ที่ประมาณ 46 กิโลกรัมสำหรับตัวผู้โตเต็มวัย สีขนของโอลด์อิงลิชชีปด็อกจะเป็นสองสีปนกันระหว่างสีขาวกับสีเทา บางครั้งก็จะมีสีเทาออกฟ้าแซมอยู่เล็กน้อย แต่จะเป็นขาวส่วนใหญ่ ขนชั้นในจะทำหน้าที่กันความชื้น โดยลูกสุนัขเกิดใหม่จะมีสีดำและขาว แล้วจากนั้นสีก็จะเป็นจางลงเมื่อโตขึ้น

เรื่องหางของเจ้าโอลด์อิงลิชชีปด็อก ได้เป็นที่ถกเถียงมากในประเทศต่างๆ ว่าควรจะตัดหรือไม่ โดยบางประเทศที่เก่าแก่ ได้มีการคัดค้านเรื่องการตัดหางสุนัข หรือบางประเทศเช่นอเมริกา มีการตั้งมาตรฐานว่าควรจะตัดหางสันัขห่างจากตัวมากเท่าใด เมื่อสุนัขพันธุ์นี้ไม่ได้เกิดมามีหางสั้นแต่กำเนิด โดยเชื่อว่าประเพณีการตัดหางนี้มีมาแต่สมัยคริสต์ศตวรรษที่ 18 จากกฎหมายกำหนดลักษณะของสัตว์ที่นำมาใช้แรงงาน เพื่อให้มีลักษณะคล่องตัวกับการทำงานมากที่สุด

สุนัขพันธุ์นี้ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่ามีถิ่นกำเนิดในประเทศใด แต่ได้รับการพัฒนาขึ้นทางฝั่งตะวันตกของประเทศอังกฤษบริเวณเดวอน, ซัมเมอร์เซ็ท และ ดัชชี เป็นต้น ปรากฏให้เห็นในครั้งแรกจากภาพวาดตั้งแต่สมัย ค.ศ. 1771 และสมัย ค.ศ. 1800 ทางฝั่งเมื่อตะวันตกเก่าแก่ของประเทศอังกฤษ ปรากฏในรูปของสุนัขพันธุ์ ซึ่งเชื่อว่า ต่อมาได้ถูกพัฒนาสายพันธุ์กับ เพื่อให้ได้ขนแบบที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

ต่อมาได้มีการจัดแสดงนิทรรศการเกี่ยวกันสุนัขพันธุ์นี้ในเบอร์มิงแฮม ประเทศอังกฤษ แต่เรียกกันในนามชาเพิร์ดสด็อก ค.ศ. 1873 แต่ในตอนนั้นสายพัน์ยังไม่เป็นที่ยอมรับนัก เนื่องจากคุณภาพของสุนัขยังไม่ดีพอ หลังจากนั้นจึงได้พัฒนาขนต่อโดยคงขนาดตัวไว้ จนเป็นที่รู้จักกว้างขวางในค.ศ. 1907 ก็ได้มีการส่งออกสายพันธุ์ไปยังสหรัฐอเมริกา

จากข้อมูลของสัตวแพทย์ แสดงให้เห็นว่าอายุของโอลด์อิงลิชชีปด็อก จะอยู่ที่ประมาน 6.9 ปี แต่ในบางประเทศก็สามารถบันทึกได้ถึง 11.19 ปี ในอเมริกามีองกรที่ทำหน้าที่รักษามาตรฐานสายพันธุ์ชื่อ The Old English Sheepdog Club of America sponsors มีการสนันสนุนการขยายพันธุ์และส่งเสริมการซื้อขายสุนัขพันธุ์นี้อีกด้วย โรคประจำของสายพันธุ์นี้ที่สำคัณสุดคือ มะเร็ง และโรคอื่นๆได้แก่ ไทรอยด์ โรคผิวหนังอักเสบ โรคพยาธิในตับ HD, PRA โรคเบาหวาน โรคมะเร็ง รวมถึงโรคทั่วใบของสุนัขขนหนา เมื่อซื้อขายลูกสุนัขก็ควรตรวจสอบโรคที่มีมาแต่กำเนิดให้ละเอียด ส่วนสำหรับสุนัขชรา ขนยาวที่ปรกตาก็เป็นอันตรายจ่อการมองเห็นของสุนัขเช่นกัน ต้องหมั่นรักษาความสะอาดของขนสุนัขเพื่อหลีกเลี่ยงโรคผิวหนัง และหมั่นทำความสะอาดบริเวณตาอยู่เสมอ