เพลย์บอย (วิถีชีวิต)

เพลย์บอย (อังกฤษ: playboy) เป็นคนที่มีนิสัยเจ้าชู้ โดยดูง่ายๆจากการที่ไม่ชอบใส่ชุดชั้นใน มีความเป็นเด็กสูง เอาแต่ใจ เถียงเก่ง และชอบมองว่าคนอื่นเจ้าชู้ นี่คือลักษณะนิสัยของเพลย์บอย หรือคนเจ้าชู้นั่นเอง แถมคนประเภทนี้ ยังเอาใจยาก ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กมัธยมต้น

พัฒนาการของคำ

แต่เดิม คำดังกล่าวเคยถูกใช้ในคริสต์ศตวรรษที่ 18 หมายถึง เด็กชายผู้ซึ่งแสดงในโรงละคร และในภายหลังได้ปรากฏในพจนานุกรมฉบับออกซฟอร์ด ค.ศ. 1828 โดยจำกัดความไว้ว่า บุคคลผู้ซึ่งมีเงินและออกไปหาความสุขให้กับตนเอง ในตอนปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 มันยังสามารถบอกความหมายเป็นนัยถึง "นักการพนัน" และ "นักดนตรี" ได้ด้วย ใน ค.ศ. 1907 ละครตลกของ เจ.เอ็ม. ซิงก์ เดอะเพลย์บอยออฟเดอะเวสเทิร์นเวิลด์ คำดังกล่าวได้รับความเข้าใจว่าเป็นการอธิบายลักษณะของคนเจ้าชู้ ตามข้อมูลของชอว์น เลวี คำดังกล่าวได้รับความหมายเต็มของมันในช่วงระหว่างสองสงครามโลกและในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองยุติใหม่ ๆ การท่องเที่ยวข้ามทวีปหลังสงครามทำให้เพลย์บอยพบกันที่ไนท์คลับนานาชาติและ "สวนสนุก" ที่มีชื่อเสียง อย่างเช่น รีเวียราหรือปาล์มบีช ที่ซึ่งพวกเขาถูกติดตามโดยปาปารัซซี ผู้ซึ่งจัดหาข้อมูลลงในแท็บลอยด์ให้กับผู้อ่านที่กระตือรือร้น การพิชิตทางเพศของพวกเขาเป็นสิ่งที่ร่ำรวย สวยงามและมีชื่อเสียง ใน ค.ศ. 1953 ฮิวจ์ เฮฟเนอร์ ได้จับกระแสและก่อตั้งนิตยสารเพลย์บอยขึ้น

การเสื่อมถอย

ด้วยเฟมินิสต์ การท่องเที่ยวแบบคณะใหญ่ และการขยายตัวของ "วัฒนธรรมสันทนาการ" ทำให้บทบาทของเพลย์บอยเสื่อมถอยลง ในหมู่คนจำนวนน้อยที่เป็นที่รู้จักกันในช่วงทศวรรษหลังว่าเป็นเพลย์บอย โดดี อัลฟาเยด์ เป็นที่รู้จักกันมากเมื่อเขาสามารถพิชิตหัวใจของไดอานา เจ้าหญิงแห่งเวลส์ได้

เชิงอรรถ

1. Levy S., p. 117
2. Schultz, Ole (February 13, 2003). "Riviera-Nichtstuer - Geschichte der Playboys" (ภาษาเยอรมัน). Deutschlandradio Kultur. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-02-10. สืบค้นเมื่อ December 20, 2010.
3. Levy S., p. 118
4. Peretti, Jaques (January 11, 2009). "Death of a Playboy". The Guardian. สืบค้นเมื่อ December 20, 2010.

อ้างอิง

(2005), The Last Playboy: The High Life of Porfirio Rubirosa, New York City, New York: Fourth Estate, ISBN .

แหล่งข้อมูลอื่น

• Sandra Ballentine's 2001 Time line of rakes and playboys