บทความน ย งต องการเพ มแหล งอ างอ งเพ อพ ส จน ความถ กต องค ณสามารถพ ฒนาบทความน ได โดยเพ มแหล งอ างอ งตามสมควร เน อหาท ขาด

เบลีซแบร์ริเออร์รีฟ เป็นแนวปะการังที่มีชีวิตอยู่ซึ่งใหญ่เป็นอันดับสองของโลก เทือกปะการังนี้มีความยาว 300 กิโลเมตรตามแนวคาบสมุทรยูกาตัน ระบบนิเวศที่หลากหลายนี้ เริ่มนับตั้งแต่ทางตอนเหนือของเบลีซ ที่ติดกับเม็กซิโก ไล่ยาวไปจนถึงตอนใต้ที่ติดกับกัวเตมาลา รวมความยาวได้ประมาณ 300 กิโลเมตร นอกจากพืดหินปะการัง เขตอนุรักษ์นี้ยังมีเกาะปริ่มน้ำ 450 เกาะ และมีเกาะปะการังวงแหวนอีกสามเกาะ ซึ่งก็คือพืดหินปะการังรูปวงแหวนที่ล้อมรอบทะเลสาบน้ำเค็ม มีพื้นที่รวมกันทั้งหมด 960 ตารางกิโลเมตร หรือ 600,000 ไร่ ได้รับการคุ้มครองเป็นพิเศษภายใต้อนุสัญญามรดกโลก โดยบริเวณที่ขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกมีตั้งแต่แนวปะการังใต้น้ำ ทะเลสาบ ปากแม่น้ำ ป่าชายเลน เกาะที่เกิดจากหินปะการัง หาดทราย รวมถึงพื้นที่ชายฝั่ง แนวปะการังแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก โดยถือว่าเป็นแนวปะการังที่มีขนาดใหญ่อันดับที่ 2 ของโลก รองจากเกรตแบร์ริเออร์รีฟในออสเตรเลีย และเบลีซแบร์ริเออร์รีฟยังเป็นแนวปะการังที่ขนาดใหญ่และอุดมสมบูรณ์ที่สุดในซีกโลกเหนือและซีกโลกตะวันตก

ระบบอนุรักษ์เทือกปะการังเบลีซ *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
เกรตบลูโฮล
พิกัด	17°15′55.4″N 88°02′56.6″W / 17.265389°N 88.049056°W / 17.265389; -88.049056
(ประเทศ)	เบลีซ
ภูมิภาค **	ลาตินอเมริกาและแคริบเบียน
ประเภท	มรดกทางธรรมชาติ
(เกณฑ์พิจารณา)	(vii), (ix), (x)
อ้างอิง	764
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	1996 (คณะกรรมการสมัยที่ 20)
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

สปีชีส์

เบลีซแบร์ริเออร์รีฟเป็นบ้านที่มีขนาดใหญ่ของพืชและสัตว์ และยังเป็นสถานที่ที่มีระบบนิเวศหลากหลายแห่งหนึ่งของโลก

ตัวอย่างสปีชีส์ที่พบ

พันธุ์พืช มากกว่า 178 ชนิด
ปะการังแข็ง มากกว่า 70 ชนิด
ปะการังอ่อน มากกว่า 36 ชนิด
ปลา มากกว่า 500 ชนิด
สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังอีกกว่า 100 ชนิด
แมนนาทีอินเดียตะวันตก ซึ่งพบในแถบอ่าวเม็กซิโกและทะเลแคริบเบียนเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม มีเพียงร้อยละ 10 ของแนวปะการังเท่านั้นที่ได้รับการสำรวจ อีกร้อยละ 90 ยังคงไม่ได้รับการสำรวจ จึงมีโอกาสพบสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ใหม่ได้ตลอดเวลา

หลักเกณฑ์การพิจารณาให้เป็นแหล่งมรดกโลก

(vii) : การเกิดแนวปะการัง ต้องใช้ระยะเวลานับล้านปี เพราะแนวปะการังคือปะการังและสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ รวมถึงซากของสิ่งมีชีวิตในทะเลต่าง ๆ เช่น หอยที่มีเปลือกแข็ง สาหร่ายหินปูน มารวมกัน โดยปะการังเองและสิ่งมีชีวิตที่สร้างหินปูนได้ เมื่อตายไปแล้วจะยังคงเหลือซากหินปูนทับถมพอกพูน ซึ่งถือว่าเป็นขบวนการสร้างแนวปะการัง ซากหินปูนเหล่านั้นค่อย ๆ ผุกร่อนเป็นผงตะกอน ซึ่งส่วนหนึ่งก็ยังคงสะสมพอกพูนในแนวปะการัง แต่อีกส่วนหนึ่งอาจถูกพัดพาล่องลอยไปตามกระแสน้ำไปทับถมพอกพูนเป็นชายหาด โดยวิธีการเกิดแนวปะการังของเบลีซนี้ แสดงให้เห็นถึงวิวัฒนาการสำคัญต่าง ๆ ในอดีตของโลก เช่น ยุคสัตว์เลื้อยคลาน ยุคน้ำแข็ง ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงการพัฒนาความหลากหลายทางธรรมชาติบนพื้นโลก

(ix) : ด้วยความที่เบลีซแบร์ริเออร์รีฟ เป็นแนวปะการังที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในซีกโลกเหนือ มีความอุดมสมบูรณ์ทั้งบนชายฝั่งและใต้ทะเล ซึ่งความโดดเด่นของปะการังเบลีซนี้มี เอกลักษณ์ หายาก สวยงามแปลกตาเป็นพิเศษ

(x): เบลีซแบร์ริเออร์รีฟเป็นถิ่นอาศัยของสัตว์และพืชพรรณที่หายากจำนวนมากทั้งบนชายฝั่งและใต้น้ำ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเบลีซแบร์ริเออร์รีฟเป็นถิ่นที่อยู่อาศัยของชนิดสัตว์และพันธุ์พืชที่หายากหรือที่ตกอยู่ในสภาวะอันตราย แต่ยังคงสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ ซึ่งรวมถึงระบบนิเวศอันเป็นแหล่งรวมความอุดมสมบูรณ์ของพืชและสัตว์ที่ทั่วโลกให้ความสนใจด้วย

แต่เมื่อ ค.ศ. 2009 เบลีซแบร์ริเออร์รีฟก็ถูกจัดอยู่ในรายชื่อแหล่งมรดกโลกที่กำลังตกอยู่ในภาวะอันตราย ด้วยปัจจัยต่าง ๆ ไมว่าจะเป็นการทำประมงผิดกฎหมาย ภัยคุกคามจากนักท่องเที่ยวที่ควบคุมไม่ได้ รวมถึงปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ เช่น การเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิน้ำทะเลหรือเอลนีโญ ซึ่งเบลีซแบร์ริเออร์รีฟเสียหายไปเกือบร้อยละ 40 เพราะการเกิดปะการังฟอกขาวและพายุเฮอริเคนทำให้ปะการังแตกหัก สิ่งที่ทำได้เพียงเพิ่มมาตรการป้องกันภัยคุกคามจากการประมง และการท่องเที่ยว เพื่อที่จะให้ปะการังฟื้นฟูด้วยตัวเอง

อ้างอิง

17°18′56″N 87°32′4″W / 17.31556°N 87.53444°W / 17.31556; -87.53444

บทความเกี่ยวกับภูมิศาสตร์นี้ยังเป็น คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] ttp://wol.jw.org/th/wol/d/r113/lp-si/102007012

[2] ttp://pantip.com/topic/32653261