เชลยศึกชาวญี่ปุ่นในสหภาพโซเวียต

หลังสงครามโลกครั้งที่สองมีกำลังพลชาวญี่ปุ่นจำนวน 560,000 ถึง 760,000 นายในสหภาพโซเวียตและประเทศมองโกเลียที่ถูกกักกันเพื่อใช้งาน ณ ค่ายแรงงานในฐานะเชลยศึก ในจำนวนนี้ คาดว่าระหว่าง 60,000 ถึง 347,000 นายเสียชีวิตในการถูกจองจำ

ทหารญี่ปุ่นที่เดินทางกลับจากไซบีเรียรอนำขึ้นฝั่งจากเรือที่ไมซูรุ จังหวัดเกียวโต ประเทศญี่ปุ่น ใน ค.ศ. 1946

กองทัพญี่ปุ่นประมาณ 3.5 ล้านนายนอกประเทศญี่ปุ่นส่วนใหญ่ถูกปลดอาวุธโดยสหรัฐกับจีนก๊กมินตั๋ง และถูกส่งตัวกลับประเทศใน ค.ศ. 1946 ฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกได้จับเชลยชาวญี่ปุ่น 35,000 นาย ระหว่างเดือนธันวาคม ค.ศ. 1941 ถึงวันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 1945 กล่าวคือ ก่อนการยอมจำนนของญี่ปุ่น สหภาพโซเวียตควบคุมเชลยศึกของญี่ปุ่นไว้นานกว่ามาก และใช้พวกเขาเป็นกำลังแรงงาน

ประวัติ

ชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ที่ถูกคุมขังในสหภาพโซเวียตไม่คิดว่าตนเองเป็น "เชลยศึก" และเรียกตนเองว่า "ผู้ถูกกักกัน" เพราะพวกเขาสมัครใจวางอาวุธหลังจากการยอมจำนนของญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการ กล่าวคือ หลังจากสิ้นสุดความขัดแย้งทางทหาร จำนวนเชลยชาวญี่ปุ่นที่ถูกจับในการสู้รบมีน้อยมาก

หลังจากความพ่ายแพ้ของกองทัพคันโตในแมนจูเรีย เชลยศึกชาวญี่ปุ่นได้ถูกส่งจากแมนจูเรีย, เกาหลี, เกาะซาฮาลินใต้ และหมู่เกาะคูริล ไปยังหมู่เกาะคูริล, ดินแดนฮาบารอฟสค์, ดินแดนครัสโนยาสค์, คาซัคสถาน ( และ), และสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอุซเบก ซึ่งใน ค.ศ. 1946 ค่ายแรงงาน 49 แห่งสำหรับเชลยศึกชาวญี่ปุ่นภายใต้การบริหารของสามารถรองรับคนได้ประมาณ 500,000 คน นอกจากนี้ ยังมีสองค่ายสำหรับผู้ถูกตัดสินว่ามีความผิดทางอาญาต่าง ๆ เชลยถูกแบ่งออกเป็น 1,000 หน่วยบุคคล ตลอดจนพลเรือนชาวญี่ปุ่นทั้งชายและหญิง รวมทั้งบางคนก็ถูกคุมขังเช่นกัน เมื่อมีทหารไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มหน่วย

การจัดการเชลยศึกเป็นไปตามกฤษฎีกาของหมายเลข 9898cc "เกี่ยวกับการรับ, ที่พัก และการใช้แรงงานของเชลยศึกชาวญี่ปุ่น" ("О приеме, размещении, трудовом использовании военнопленных японской армии") ลงวันที่ 23 สิงหาคม ค.ศ. 1945

ชาวญี่ปุ่นจำนวนมากถูกมอบหมายให้ก่อสร้าง (กว่า 200,000 นาย) ในแปดค่าย ณ (สองค่ายสำหรับสองทางแยกรถไฟ), , สถานีรถไฟ (ดินแดนฮาบารอฟสค์), สถานีรถไฟ (ดินแดนฮาบารอฟสค์), (), และ (แคว้นอีร์คุตสค์)

ส่วนการส่งเชลยศึกของญี่ปุ่นกลับประเทศได้เริ่มขึ้นใน ค.ศ. 1946

ค.ศ.	จำนวนที่ปล่อย	หมายเหตุ
1946	18,616 นาย
1947	166,240 นาย
1948	175,000 นาย
1949	97,000 นาย	โอน 971 นายสู่สาธารณรัฐประชาชนจีน
1950	1,585 นาย	เหลือ 2,988 นาย ที่เหลืออยู่ในสหภาพโซเวียต

ซึ่งจุดเริ่มต้นใน ค.ศ. 1949 มีรายงานว่าผู้เดินทางกลับไม่ให้ความร่วมมือและเป็นปรปักษ์เมื่อกลับมายังประเทศญี่ปุ่น เนื่องมาจากการโฆษณาชวนเชื่อของคอมมิวนิสต์ที่พวกเขาได้รับในระหว่างการถูกจองจำ อุบัติการณ์เหล่านี้ส่งผลให้ประชาชนชาวญี่ปุ่นได้รับการรับรู้เชิงลบมากขึ้นเกี่ยวกับทหารที่กลับมา และเพิ่มความเป็นปรปักษ์ของต่อฝ่ายซ้ายในญี่ปุ่น

ผู้ที่เหลือหลังจาก ค.ศ. 1950 ถูกควบคุมตัวโดยถูกตัดสินว่ามีความผิดในข้อหาก่ออาชญากรรมต่าง ๆ การปล่อยตัวดำเนินต่อไปตั้งแต่ ค.ศ. 1953 ภายใต้การนิรโทษกรรมต่าง ๆ กระทั่งหลังจากการเสียชีวิตของโจเซฟ สตาลิน และในเวลาต่อมา ทัศนคติของโซเวียตต่อนักโทษชาวญี่ปุ่นที่เหลือก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาได้รับการพาไปท่องเที่ยวตามเมืองต่าง ๆ และได้รับอนุญาตให้ซื้อของขวัญให้แก่ครอบครัวพร้อมกับเจ้าหน้าที่โซเวียต และก่อนที่จะส่งตัวกลับประเทศ งานเลี้ยงในฮาบารอฟสค์ซึ่งจัดโดย ได้มีเชลยระดับสูงเข้าร่วม เช่น ส่วนกลุ่มเชลยชาวศึกญี่ปุ่นกลุ่มสุดท้าย 1,025 นายได้รับการปล่อยตัวเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม ค.ศ. 1956

ดูเพิ่ม

• เชลยศึกชาวญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง
• การบุกครองแมนจูเรียของสหภาพโซเวียต

อ้างอิง

1. . Sankeishinbun. 24 July 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 July 2009. สืบค้นเมื่อ 21 September 2009.
2. Japanese POW group says files on over 500,000 held in Moscow, BBC News, 7 March 1998
3. UN Press Release, , 56th session, 13 April 2000.
4. POW in the USSR 1939–1956:Documents and Materials 2 พฤศจิกายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Moscow (2000) (Военнопленные в СССР. 1939–1956: Документы и материалы Науч.-исслед. ин-т проблем экон. истории ХХ века и др.; Под ред. М.М. Загорулько. – М.: Логос, 2000. – 1118 с.: ил.) ISBN 
5. Gulag: A History, Doubleday, April 2003, ISBN ; page 431.Introduction online 13 ตุลาคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน)
6. Ulrich Straus. "The Anguish of Surrender: Japanese POWs of World War II 8 กรกฎาคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน". Seattle and London: University of Washington Press, 2003. ISBN .
7. Japanese POW in the USSR (ในภาษารัสเซีย)
8. Watt, Lori (2010). When Empire Comes Home: Repatriation and Reintegration in Postwar Japan. Harvard University Asia Center. ISBN .
9. King, Amy; Muminov, Sherzod (2022). ""Japan Still Has Cadres Remaining"". Journal of Cold War Studies. 24 (3): 200–230. doi:10.1162/jcws_a_01093. ISSN 1520-3972. S2CID 252014619.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เชลยศึกชาวญี่ปุ่นในสหภาพโซเวียต

• "Japanese POW in Primorye (1945–1949)"
  • Issue 1: "POW Labor in Coal Industry" ("Японские военнопленные в Приморье (1945–1949 гг.) Вып.1 Труд военнопленных в угольной промышленности" Владивосток: Государственный архив Приморского края, Мор. гос. ун-т им. адм. Г. И. Невельского) 2005.- 152 pp. (ในภาษารัสเซีย)
  • Issue 2: "POW Labour in Various Spheres of the Notional Economy of the Primorsky Krai"(Японские военнопленные в Приморье (1945–1949 гг.) : документы Государственного архива Приморского края Выпуск 2: Труд военнопленных в отраслях народного хозяйства Приморского края, 2006 ISBN 
• Nicole Piper, "War and Memory: Victim Identity and the Struggle for Compensation in Japan" War & Society (2001) vol. 19, issue 1, pp. 131–148.