อายุรเวท

อายุรเวท เป็นระบบการแพทย์ทางเลือกที่มีที่มาทางประวัติศาสตร์ในอนุทวีปอินเดีย ทฤษฎีและวิถีปฏิบัติของอายุรเวททางการแพทย์นั้นถือว่าเป็นวิทยาศาสตร์ปลอม (IMA) ได้กำหนดว่าการรักษาด้วยวิถีโดยผู้ปฏิบัติการทางการแพทย์แบบอายุรเวทถือเป็น

พระธันวันตริ เทพเจ้าแห่งอายุรเวท ในภาพเป็นเทวรูปศิลปะทมิฬ

เอกสารและบันทึกเกี่ยวกับอายุรเวทจากยุคคลาสสิกที่สำคัญมักเริ่มต้นด้วยการบันทึกและการถ่ายทอดวิทยาการทางการแพทย์จากเทพเจ้า ไปยังฤษีหรือนักบวช และจากนั้นจึงมาถึงมนุษย์ที่เป็นแพทย์ ใน นั้น สุศรุตะบันทึกว่าพระธันวันตริ เทพเจ้าแห่งอายุรเวทของศาสนาฮินดูได้อวตารลงมาเป็นกษัตริย์แห่งพาราณสีและได้ถ่ายทอดความรู้แพทยศาสตร์แก่กลุ่มแพทย์กลุ่มหนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือสุศรุตะ การรักษาแบบอายุรเวทมักมีพื้นฐานมาจากสารประกอบสมุนไพรที่ซับซ้อน, แร่ธาตุ และธาตุโลหะ (ซึ่งเป็นไปได้ว่าได้รับอิทธิพลมาจาก ) ตำราอายุรเวทโบราณยังมีการสอนถึงวิธีปฏิบัติการศัลยกรรม เช่น , , การเย็บแผล และการกำจัดวัตถุแปลกปลอม อายุรเวทได้รับการพัฒนาและปรับให้เข้ากับความต้องการของตลาดตะวันตก โดยเฉพาะที่ได้ปรับอายุรเวทเข้ากับโลกตะวันตกในคริสต์ทศวรรษ 1970 และโดย ในคริสต์ทศวรรษ 1980

แปดองค์

งานเขียนภาษาสันสกฤตบุคคบาสสิกที่เก่าแก่ที่สุดที่เกี่ยวกับอายุรเวทได้แบ่งการแพทย์ออกเป็นแปดองค์ประกอบ (องค์) (“อัษฏางค์”) การจัดรูปแบบให้วิชาแพทย์ประกอบด้วยแปดองค์ "การแพทย์ที่ซึ่งมีแปดองค์" (จิกิตสายาม อัษฏางคายาง चिकित्सायामष्टाङ्गायाम्) พบครั้งแรกในมหาภารตะ อัษฏางค์ (แปดองค์) นั้นประกอบด้วย:

• กายจิกิตสา (Kāyachikitsā): แพทยศาสตร์ทั่วไป
• กุมาร-ภฤตยะ (Kaumāra-bhṛtya): กุมารเวชศาสตร์
• ศัลยตันตระ (Śalyatantra): และการผ่าวัตถุแปลกปลอมออก
• ศาลากยตันตระ (Śhālākyatantra): เวชศาสตร์โสต สอ นาสิก และฟาริงซ์
• ภูตวิทยา (Bhūtavidyā): การกำจัดวิญญาณร้ายที่สิงสู่ในร่าง
• ตันตระ หรือ วิษาคาร-ไวโรธตันตระ (พิษวิทยา): สารพิษและการระบาด
• รสายันตันตระ (Rasāyantantra):
• วาชีกรณตันตระ (Vājīkaraṇatantra): การศึกษาเกี่ยวกับ

ดูเพิ่ม

• การฝังเข็ม
• พระอัศวิน
• พระไภษัชยคุรุ
• โฮเมโอพาธี

อ้างอิง

1. Meulenbeld, Gerrit Jan (1999). "Introduction". A History of Indian Medical Literature. Groningen: Egbert Forsten. ISBN .
2. Beall, Jeffrey (2018). Kaufman, Allison B.; Kaufman, James C. (บ.ก.). Pseudoscience: The Conspiracy Against Science. MIT Press. p. 293. ISBN . Ayurveda, a traditional Indian medicine, is the subject of more than a dozen, with some of these 'scholarly' journals devoted to Ayurveda alone..., others to Ayurveda and some other pseudoscience....Most current Ayurveda research can be classified as 'tooth fairy science,' research that accepts as its premise something not scientifically known to exist....Ayurveda is a long-standing system of beliefs and traditions, but its claimed effects have not been scientifically proven. Most Ayurveda researchers might as well be studying the tooth fairy. The German publisher Wolters Kluwer bought the Indian open-access publisher Medknow in 2011....It acquired its entire fleet of journals, including those devoted to pseudoscience topics such as An International Quarterly Journal of Research in Ayurveda.
3. Semple D, Smyth R (2019). Chapter 1: Thinking about psychiatry. Oxford Handbook of Psychiatry (4th ed.). Oxford University Press. p. 24. doi:10.1093/med/9780198795551.003.0001. ISBN . These pseudoscientific theories may...confuse metaphysical with empirical claims (e.g....Ayurvedic medicine) (ต้องรับบริการ)
4. Quack, Johannes (2011). Disenchanting India: Organized Rationalism and Criticism of Religion in India. . pp. 213, 3. ISBN . ordinary members told me how they practice some of these pseudosciences, either privately or as certified doctors themselves, most often Ayurveda.
5. "IMA Anti Quackery Wing". Indian Medical Association. The purpose of this compendium of court orders and various rules and regulations is to acquaint doctors regarding specific provisions and orders barring quackery by unqualified people, practitioners of Indian & Integrated Medicine to practice Modern Medicine.
6. Zysk, Kenneth G. (1999). "Mythology and the Brāhmaṇization of Indian medicine: Transforming Heterodoxy into Orthodoxy". ใน Josephson, Folke (บ.ก.). Categorisation and Interpretation. Meijerbergs institut för svensk etymologisk forskning, Göteborgs universitet. pp. 125–145. ISBN .
7. Bhishagratna, Kaviraj Kunjalal (1907). An English Translation of the Sushruta Samhita Based on Original Sanskrit text. Calcutta: K. K. Bhishagratna. p. 1. สืบค้นเมื่อ 16 October 2015.
8. Dhanvantari. (2010). In Encyclopædia Britannica. Retrieved 4 August 2010, from Encyclopædia Britannica Online
9. Wujastyk, Dominik (2003). The Roots of Ayurveda: Selections from Sanskrit Medical Writings (3 ed.). London etc.: Penguin Books. ISBN .
10. Mukhopadhyaya, Girindranath (1913). The Surgical Instruments of the Hindus, with a Comparative Study of the Surgical Instruments of the Greek, Roman, Arab, and the Modern European Surgeons. Calcutta: Calcutta University. สืบค้นเมื่อ 16 October 2015.
11. Ācārya, Yādava Trivikramātmaja, บ.ก. (1945). "Sūtrasthāna 1.7-9". Suśrutasaṃhitā. Bombay: Nirṇayasāgara Press. pp. 2–3.
12. Ācārya, Yādava Trivikramātmaja, บ.ก. (1941). "Sūtrasthāna 30.28". The Carakasaṃhitā of Caraka, with the commentary by Cakrapāṇidatta, edited by Yadavaśarman Trivikarama Ācārya. Bombay: Nirṇayasāgara Press. p. 189.
13. Wujastyk, Dominik (2003). "Indian Medicine". ใน Flood, Gavin (บ.ก.). The Blackwell Companion to Hinduism. Oxford: Blackwell. p. 394. ISBN .
14. Sharma, Priya Vrat (1999). Suśruta-Samhitā With English Translation of text…. Vol. 1. Varanasi: Chaukhambha Visvabharati. pp. 7–11.^[]
15. Fields, Gregory P. (2001). Religious Therapeutics: Body and Health in Yoga, Ayurveda, and Tantra. SUNY Press. p. 36. ISBN .
16. Bhishagratna, Kaviraj Kunja Lal (1907). An English Translation of the Sushruta Samhita Based on Original Sanskrit Text. Vol. 1. Calcutta: The Author. pp. 2–6.
17. Swami Sadashiva Tirtha (1998). The Ãyurveda Encyclopedia: Natural Secrets to Healing, Prevention & Longevity. ISBN .