หูตึงเหตุสูงอายุ

หูตึงเหตุสูงอายุ หรือ ประสาทหูเสื่อมตามอายุ (อังกฤษ: presbycusis จากคำกรีกว่า πρέσβυς หรือ presbys แปลว่า เก่า + ἄκουσις หรือ akousis แปลว่า การได้ยิน) เป็นผลต่อการได้ยินเนื่องกับความสูงวัย เป็นการสูญเสียแบบค่อยเป็นค่อยไป กลับคืนสู่สภาพเดิมไม่ได้ เป็นทั้งสองข้างเท่า ๆ กัน เกี่ยวข้องกับอายุ เกิดจากการเสื่อมสภาพของคอเคลียหรือโครงสร้างซึ่งเกี่ยวข้องกันที่หูชั้นในหรือเส้นประสาทหู โดยเด่นชัดมากที่สุดเมื่อเสียงมีความถี่สูง ถ้าเสียการได้ยินตามอายุแต่เกิดจากปัจจัยอื่นที่ไม่ใช่การสูงวัยตามปกติ (เช่น nosocusis และ sociocusis) ก็ไม่จัดเป็นหูตึงเหตุสูงอายุ แต่การแยกแยะผลกระทบของแต่ละสาเหตุต่อการได้ยินก็อาจทำได้ยาก

หูตึงเหตุสูงอายุ (presbycusis)
สาขาวิชา	โสตศอนาสิกวิทยา, อรรถบำบัด, เวชศาสตร์ผู้สูงอายุ

หูตึงเหตุสูงอายุมีเหตุผสมจากพันธุกรรม การสัมผัสกับสิ่งแวดล้อมสะสม และการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับอายุ ในปัจจุบันยังไม่มีมาตรการป้องกัน แต่อาจรักษาได้ด้วยเครื่องช่วยฟังหรือการผ่าตัดฝังหูเทียม

หูตึงเหตุสูงอายุเป็นเหตุที่พบบ่อยของการเสียการได้ยิน อุบัติการณ์ในสหรัฐอเมริกาอยู่ที่ 11% ในช่วงอายุ 44–54 ปี, 25% ในช่วง 55–64 ปี, และ 43% ในช่วง 65–84 ปี เป็นโรคที่พบบ่อยเป็นอันดับสองรองจากโรคข้ออักเสบในผู้สูงอายุ

สัตว์มีกระดูกสันหลังหลายชนิด เช่น ปลา นก และสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก ไม่ประสบปัญหาหูตึงเหตุสูงอายุ เพราะสามารถสร้างเซลล์รับคลื่นเสียงในคอเคลียขึ้นมาใหม่ได้ ในขณะที่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมต่าง ๆ รวมถึงมนุษย์ได้สูญเสียสมรรถภาพทางพันธุกรรมในการสร้างเซลล์ขึ้นมาใหม่

อาการ

หูตึงเหตุสูงอายุ

วัยรุ่นเริ่มเสียการได้ยินเสียงความถี่สูง หลังจากอายุ 25 ปี ผู้ใหญ่มักไม่ได้ยินคลิปเสียงยาว 10 วินาทีนี้ที่ความถี่ 17.4 กิโลเฮิรตซ์

---

หากมีปัญหาในการเล่นไฟล์นี้ ดูที่วิธีใช้สื่อ

อาการหลัก:

• เสียงหรือคำพูดไม่ชัด หรือเบาลง
• ต้องเพิ่มระดับเสียงโทรทัศน์ วิทยุ เพลง และแหล่งเสียงอื่น ๆ
• มีปัญหาใช้โทรศัพท์
• บอกทิศทางเสียงไม่ได้
• เข้าใจคำพูดลำบาก โดยเฉพาะเสียงผู้หญิงและเด็ก
• แยกแยะคำพูดเมื่อมีเสียงกวนได้ยาก (cocktail party effect)

อาการรอง:

• ภาวะหูไวเกิน คือไวต่อระดับเสียงและความถี่บางอย่างมากเกินไป อันเป็นผลมาจากปรากฏการณ์ที่เรียกว่า recruitment
• เสียงในหู คือมีเสียงดังวิ๊ง ๆ เสียงหึ่ง เสียงซ่า หรือเสียงอื่น ๆ ในหูเมื่อไม่มีเสียงจากภายนอก

แม้ปกติจะพบหลังอายุ 50 ปี แต่พบว่าอาจเริ่มเกิดตั้งต้นตั้งแต่อายุประมาณ 18 ปี มาตรฐานไอเอสโอ 7029 ระบุการเปลี่ยนแปลงของระดับเสียงขีดเริ่มได้ยินเนื่องกับอายุเท่านั้นในกลุ่มประชากรที่คัดกรองอย่างรอบคอบ (เช่น ไม่รวมผู้มีโรคหู การสัมผัสเสียงดัง เป็นต้น) โดยอ้างอิงการวิเคราะห์อภิมานของข้อมูลที่ได้ตีพิมพ์ อายุมีผลต่อความถี่สูงมากกว่าความถี่ต่ำ มีผลต่อผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ผลกระทบต้น ๆ คือ แม้แต่ผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาวก็อาจเสียการได้ยินเสียงความถี่สูงยิ่งกว่า 15–16 กิโลเฮิรตซ์ แต่จะสังเกตเห็นได้ในช่วงปลายชีวิตเท่านั้น ผลจากอายุอาจรุนแรงขึ้นเพราะสัมผัสกับเสียงดังในสิ่งแวดล้อม ไม่ว่าจะเมื่อทำงานหรือในเวลาว่าง (การยิงปืน เพลง ฯลฯ) นี่คือ (NIHL) ซึ่งต่างกับหูตึงเหตุสูงอายุ ปัจจัยที่ทำให้รุนแรงขึ้นอีกอย่างคือการได้รับยาและสารเคมีที่เป็นพิษต่อหู

เมื่อเวลาผ่านไป จะได้ยินเสียงความถี่สูงยากยิ่งขึ้น มีผลต่อการรับรู้คำพูดโดยเฉพาะเสียงพูดชนิดเสียดแทรก (sibilant และ fricative) ผู้ป่วยมักจะเข้าใจคำพูดน้อยลง เมื่อการเสียการได้ยินลุกลามไปถึงช่วง 2–4 กิโลเฮิรตซ์ ก็จะเข้าใจเสียงพยัญชนะยากขึ้น มักจะเป็นกับหูทั้งสองข้าง ผลต่อการสื่อสารขึ้นอยู่กับทั้งความรุนแรงและคู่สนทนา

ผู้สูงอายุที่หูตึงตามวัยมักแยกตัวจากสังคม มีอารมณ์ซึมเศร้า ความวิตกกังวล ความบอบบาง และความเสื่อมถอยทางความคิด การเสื่อมถอยทางความคิดจะเสี่ยงเพิ่มขึ้นร้อยละ 7 ทุก ๆ 10 เดซิเบลของการสูญเสียการได้ยินจากค่าที่วัด ณ เบื้องต้น ในการศึกษาของมหาวิทยาลัยจอนส์ ฮอปคินส์ที่เมืองบัลติมอร์ เครื่องช่วยฟังไม่ปรากฏว่ามีประโยชน์ในเรื่องนี้

เหตุ

การเปลี่ยนแปลงในหูชั้นใน หูชั้นกลาง และการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนตามเส้นประสาทจากหูไปยังสมองอาจมีผลต่อการได้ยิน การสัมผัสกับเสียงดังเป็นเวลานานและภาวะทางการแพทย์บางอย่างก็มีบทบาทด้วยเช่นกัน นอกจากนี้ งานวิจัยใหม่ยังชี้ว่า ยีนบางชนิดทำให้คนบางคนเสี่ยงสูญเสียการได้ยินตามอายุเพิ่มขึ้น ปัจจัยเสี่ยงอื่น ๆ รวมถึงการสูญเสียการได้ยินจากเสียงดังที่มีอยู่ก่อนและการได้รับยาที่เป็นพิษต่อหู

พยาธิสรีรวิทยา

หูตึงเหตุสูงอายุมีรูปแบบปรากฏทางพยาธิวิทยา 4 แบบ คือ

• ทางประสาทสัมผัส มีลักษณะพิเศษเป็นการเสื่อมของอวัยวะของคอร์ติ อวัยวะรับความรู้สึกสำหรับการได้ยิน ซึ่งอยู่ในท่อคอเคลีย ประกอบด้วยเซลล์ขนด้านในและด้านนอก ทั้งสองมีมัดขนที่เรียกว่า สเตอริโอซิเลีย (stereocilia) เซลล์ขนด้านนอกมีบทบาทสำคัญในการขยายเสียง การเสื่อมของเซลล์ขนที่เกี่ยวข้องกับอายุ มีลักษณะพิเศษเป็นการสูญเสียสเตอริโอซิเลีย, การฝ่อตัวของเซลล์ขน และการเสื่อมคุณสมบัติทางกลของเซลล์ขนด้านนอก ซึ่งชี้ว่าการเสื่อมถอยทางหน้าที่ของการแปลงสัญญาณทางกลและการขยายเสียงที่คอเคลีย เกิดขึ้นก่อนการสูญเสียเซลล์ขน และมีส่วนทำให้เสียการได้ยินตามอายุ การเสื่อมของเซลล์ขนเกี่ยวข้องกับกระบวนการทางอณูชีววิทยาสำคัญ ๆ รวมทั้งการควบคุมการถอดรหัส ความเสียหาย/การซ่อมแซมดีเอ็นเอ ออโตฟาจี (autophagy) และการตอบสนองการอักเสบ ตลอดจนกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับรูปร่างและหน้าที่โดยเฉพาะของเซลล์ขน งานศึกษาปี 2020 ชี้ว่าสาเหตุหลักของหูตึงเหตุสูงอายุคือการสูญเสียเซลล์รับความรู้สึกในหูชั้นใน และสาเหตุหลักของการสูญเสียนี้คือการสัมผัสกับเสียงดัง
• ทางประสาท มีลักษณะพิเศษเป็นการเสื่อมของเซลล์ Spiral ganglion เซลล์ส่งสัญญาณเสียงที่ตรงกลางของคอเคลีย
• ทางหลอดเลือด/เมแทบอลิซีม มีลักษณะพิเศษเป็นการฝ่อของหลอดเลือดแดง stria vascularis รอบ ๆ คอเคลีย หลอดเลือดอยู่ที่ผนังด้านข้าง (lateral) ของคอเคลีย ประกอบด้วยปั๊มโซเดียม-โพแทสเซียม-ATPase ซึ่งทำหน้าที่ดำรงศักยะพัก (resting potential) ของเอนโดลิมฟ์ (น้ำในหูชั้นใน) เมื่ออายุมากขึ้น การสูญเสียหลอดเลือดฝอยก็จะทำให้รักษาศักย์ไฟฟ้าของเอนโดลิมฟ์ได้ยากขึ้น มีผลให้ศักย์ไฟฟ้าของคอเคลียลดลง
• ทางการนำเสียงของคอเคลีย เพราะการแข็งตัวของเยื่อกั้นหูชั้นในทำให้เคลื่อนไหวได้น้อยลง แต่พยาธิสภาพเช่นนี้ยังไม่ได้พิสูจน์ว่ามีส่วนต่อหูตึงเหตุสูงอายุ

นอกจากนี้ยังมีอีกสองประเภท:

• เหตุผสม
• เหตุที่ไม่ชัดเจน

รูปกราฟของออดิโอแกรมจากการตรวจการได้ยินจะแยกการเสียการได้ยินเฉพาะความถี่สูง (เป็นปัญหาทางประสาทสัมผัส) และการเสียการได้ยินทั้งหมด (เป็นปัญหาทางหลอดเลือด) โดยทั่วไป ออดิโอแกรมของหูตึงเหตุประสาทจะแสดงเส้นลาดเอียงลงในระดับปานกลางตามความถี่ที่สูงขึ้น โดยจะค่อย ๆ แย่ลงตามอายุ คนไข้มักจะเสียการเข้าใจคำพูดไปอย่างมาก โดยเป็นเกินคาดกว่าค่าออดิโอแกรมที่วัดได้

ออดิโอแกรมของหูตึงเหตุสูงอายุเพราะระบบประสาทสัมผัส เชื่อว่าจะแสดงการสูญเสียความถี่สูงแบบลาดอย่างชันมาก โดยเป็นเลยออกไปเกินช่วงความถี่เสียงพูด และการตรวจของแพทย์ก็จะพบการเสียการได้ยิ่งอย่างช้า ๆ เกิดขึ้นกับหูทั้งสองข้าง โดยเป็นเหมือน ๆ กัน

การวินิจฉัย

การสูญเสียการได้ยินอาจจำแนกเป็นระดับเล็กน้อย ปานกลาง รุนแรง หรือรุนแรงมาก เสียงบริสุทธิ์ที่ส่งนำทางอากาศโดยตรวจวัดค่าเริ่มได้ยินที่ความถี่ .25, .5, 1, 2, 4, 6 และ 8 กิโลเฮิรตซ์ มักใช้จำแนกระดับการสูญเสียการได้ยินของแต่ละหู ค่าเริ่มได้ยินปกติอยู่ที่ 25 เดซิเบล แม้จะมีการเสนอว่าค่านี้สูงเกินไป โดย 15 เดซิเบลเป็นค่าที่เหมาะสมกว่า การสูญเสียการได้ยินระดับเล็กน้อยมีขีดเริ่มได้ยินที่ 25–45 เดซิเบล ระดับปานกลางอยู่ที่ 45–65 เดซิเบล ระดับรุนแรงอยู่ที่ 65–85 เดซิเบล ระดับรุนแรงมากยิ่งกว่า 85 เดซิเบล

อาการเสียงในหูที่เกิดขึ้นในหูข้างเดียวต้องประเมินเพิ่มเติมเพื่อหาสาเหตุอื่น ๆ นอกจากนี้ การมีเสียงดังซู่ ๆ ที่เกิดขึ้นพร้อมกับชีพจรอาจต้องตรวจด้วยภาพเพิ่มเพื่อคัดแยกโรคหลอดเลือด

การส่องตรวจหู

แพทย์ หรือแพทย์หู คอ จมูก หรือผู้ตรวจวัดการได้ยินอาจใช้กล้องส่องตรวจหูซึ่งสอดเข้าไปในหู เพื่อตรวจช่องหูภายนอกและแก้วหู และยังช่วยให้ตรวจหูชั้นกลางผ่านเยื่อแก้วหูอันโปร่งแสงได้อีกด้วย

การตรวจแก้วหู

แพทย์ แพทย์หูคอจมูก หรือผู้ตรวจวัดการได้ยินอาจตรวจเยื่อแก้วหูและการทำงานของหูชั้นกลางด้วยเครื่องวัดเยื่อแก้วหู (tympanometer) ที่สอดเข้าไปในช่องหู เป็นเครื่องมือที่ใช้แรงดันอากาศและคลื่นเสียง ผลการตรวจเป็นกราฟ ทิมแพโนแกรม ที่แสดงปริมาตรของช่องหู ความดันในหูชั้นกลาง และความยืดหยุ่นของแก้วหู การทำงานปกติของหูชั้นกลาง (ผลการตรวจประเภท A) ร่วมกับการสูญเสียการได้ยินอาจบ่งชี้ถึงหูตึงเหตุสูงอายุ ผลการตรวจประเภท B และประเภท C บ่งชี้ถึงความผิดปกติในหู ซึ่งอาจมีผลต่อการได้ยิน

การตรวจทางห้องปฏิบัติการ

การตรวจทางห้องปฏิบัติการอาจรวมการตรวจเลือดหรือการตรวจซีรั่มเพื่อหาตัวบ่งชี้การอักเสบ เช่น ที่พบในโรคอักเสบเหตุระบบภูมิคุ้มกันโดยกำเนิด (autoinflammatory diseases)

การตรวจการได้ยิน

แพทย์ แพทย์หูคอจมูก หรือผู้ตรวจวัดการได้ยิน อาจตรวจการได้ยินด้วยเสียงบริสุทธิ์ (pure tone audiometry) และการรับรู้คำพูด เพื่อกำหนดขอบเขตและลักษณะของการสูญเสียการได้ยิน และแยกแยะเหตุเนื่องจากสูงอายุกับเหตุอื่น ๆ

การตรวจเสียงจากหูและการตอบสนองทางศักย์ไฟฟ้าอาจใช้สืบหาโรคเส้นประสาทหู (audio neuropathy) ผู้มีความบกพร่องที่คอเคลียจะไม่ผ่านการทดสอบเสียงจากหู (OAE) ในขณะที่ผู้มีความบกพร่องที่ประสาทสมองเส้นที่ 8 (โสตประสาท) จะไม่ผ่านการทดสอบการตอบสนองของก้านสมองต่อเสียง (ABR)

การสูญเสียการได้ยินเพราะประสาทรับความรู้สึกจะวินิจฉัยด้วยการตรวจการได้ยิน โดยจะพบการเสียการได้ยินอย่างมีนัยสำคัญและไม่พบ ความต่างของการได้ยินเมื่อนำเสียงผ่านอากาศกับผ่านกระดูก (air-bone gap) เป็นความต่างที่เป็นลักษณะเฉพาะของความผิดปกติเพราะการนำเสียง กล่าวอีกอย่างคือ ถ้าเหตุมาจากประสาทความรู้สึก การนำเสียงเมื่อผ่านอากาศจะเท่ากับเมื่อผ่านกระดูก

การสร้างภาพด้วยเรโซแนนซ์แม่เหล็ก (MRI)

การตรวจด้วยเครื่องเอ็มอาร์ไอ อาจใช้เป็นส่วนหนึ่งเพื่อวินิจฉัยแยกโรค เพื่อตรวจหาความผิดปกติของหลอดเลือด เนื้องอก และปัญหาทางโครงสร้างเช่นกระดูกกกหู (mastoid) ที่โตผิดปกติ การตรวจด้วยเครื่องเอ็มอาร์ไอและการตรวจด้วยภาพชนิดอื่น ๆ ไม่สามารถตรวจพบหรือวัดการสูญเสียการได้ยินที่เกี่ยวข้องกับอายุได้โดยตรง

การรักษา

ในปัจจุบัน หูตึงเหตุสูงอายุซึ่งโดยหลักเป็นโรคประสาทสัมผัส ไม่สามารถป้องกัน บรรเทา หรือรักษาให้หายได้ การรักษาแบ่งออกเป็น 3 ประเภท ได้แก่ การใช้ยา การผ่าตัด และการจัดการอาการ โดยไม่มียารักษาที่ได้รับการอนุมัติหรือแนะนำ

ประสาทหูเทียม

การผ่าตัดฝังประสาทหูเทียมสามารถทำได้ในกรณีที่สูญเสียการได้ยินอย่างรุนแรงหรือรุนแรงมาก เป็นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ทำหน้าที่แทนคอเคลียในหูชั้นใน มีส่วนประกอบหลักสองส่วน ส่วนภายนอกส่วนใหญ่จะสวมไว้หลังหู ส่วนประกอบนี้ ซึ่งเป็นตัวประมวลเสียง มีไมโครโฟน อิเล็กทรอนิกส์ที่รวมชิปประมวลผลสัญญาณดิจิทัล (DSP) แบตเตอรี่ และขดลวดที่ส่งสัญญาณไปยังอุปกรณ์ปลูกฝังภายในผ่านผิวหนัง ส่วนประกอบภายใน ซึ่งเป็นอุปกรณ์ฝัง มีขดลวดสำหรับรับสัญญาณ อิเล็กทรอนิกส์ และชุดอิเล็กโทรดซึ่งสอดเข้าไปในคอเคลีย ซึ่งเป็นตัวกระตุ้นเส้นประสาทหู (cochlear nerve)

อิเล็กโทรดจะสอดผ่านช่องรูปกลมของคอเคลียเข้าไปในช่อง scala tympani ที่มีน้ำเต็ม เป็นตัวกระตุ้นปลายประสาทของเซลล์ประสาทหูหลัก ซึ่งก็จะส่งข้อมูลไปยังสมองผ่านเส้นประสาทหู ปลายประสาทในคอเคลียมีการจัดระเบียบไปตามลักษณะเกลียวของอวัยวะ ความถี่ต่ำจะอยู่ที่ปลายของคอเคลีย และความถี่สูงจะอยู่ที่ฐานใกล้กับช่องรูปไข่และช่องรูปกลม เมื่ออายุมากขึ้น ก็จะเสียการแยกแยะความถี่ โดยเฉพาะความถี่สูง อิเล็กโทรดของเครื่องฝังออกแบบให้กระตุ้นเส้นใยประสาทที่เคยตอบสนองต่อความถี่ต่าง ๆ อย่างแม่นยำ เนื่องจากข้อจำกัดด้านพื้นที่ อิเล็กโทรดอาจไม่สามารถสอดเข้าไปถึงปลายของคอเคลียได้ แม้อุปกรณ์นี้จะให้เสียงที่ต่างกับการได้ยินตามธรรมชาติ แต่ก็อาจช่วยให้รับรู้คำพูดและเสียงจากสิ่งแวดล้อมได้

อุปกรณ์ฝังในหูชั้นกลาง

นี่เป็นเครื่องช่วยฟังที่ผ่าตัดฝังเข้าไปในหูชั้นกลาง ทำงานโดยสั่นกระดูกหูโดยตรง จัดว่าดูดีเพราะซ่อนอยู่ข้างใน

การจัดการ

• เครื่องช่วยฟังได้ช่วยปรับปรุงการได้ยินของผู้สูงอายุจำนวนมาก โดยปัจจุบันสามารถปรับให้เข้ากับช่วงความถี่เฉพาะที่เสียการได้ยินได้
• การฟื้นฟูการได้ยินสำหรับผู้ป่วยและคู่สื่อสาร อาจช่วยลดผลกระทบต่อการสื่อสาร เทคนิคต่าง ๆ เช่น การหันหน้าตรง ๆ เข้าหาผู้ป่วย การออกเสียงให้ชัดเจน การจัดให้มีแสงสว่างเพียงพอ การลดเสียงรบกวนในสิ่งแวดล้อม และการใช้สิ่งบ่งชี้ตามบริบท อาจใช้เพื่อช่วยให้เข้าใจ

วัฒนธรรมประชานิยม

เพราะคนหนุ่มสาวสามารถได้ยินเสียงความถี่สูงที่คนอายุมากกว่า 25 ปีไม่ได้ยิน จึงมีการพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อไล่กลุ่มคนหนุ่มสาวรอบ ๆ ร้านค้า (เป็นเครื่องที่เรียกว่า The Mosquito) และการพัฒนาเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือชื่อว่า Teen Buzz สำหรับให้นักเรียนใช้ในโรงเรียน ซึ่งผู้ใหญ่ไม่สามารถได้ยิน ในเดือนกันยายน 2006 วิธีนี้ใช้สร้างเพลงเต้นรำชื่อ 'Buzzin' ซึ่งมีทำนองสองแบบ ทำนองที่ทุกคนสามารถได้ยิน และทำนองที่คนอายุน้อยเท่านั้นสามารถได้ยิน

สัตว์

ในสัตว์มีกระดูกสันหลังหลายชนิดเช่น ปลา นก และสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก หูจะไม่เสื่อมตามวัย เพราะสามารถสร้างเซลล์ประสาทรับความรู้สึกในหูชั้นในขึ้นมาใหม่ได้ ในขณะที่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมรวมถึงมนุษย์ได้เสียความสามารถนี้ไปตามพันธุกรรม ห้องปฏิบัติการหลายแห่งทั่วโลกกำลังทำการศึกษาเปรียบเทียบระหว่างนกกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม มีจุดมุ่งหมายเพื่อค้นหาความแตกต่างแล้วพัฒนาการรักษาใหม่ ๆ เพื่อแก้ปัญหาการได้ยินในมนุษย์

เชิงอรรถและอ้างอิง

1. "presbycusis", Longdo Dict, อังกฤษ-ไทย: ศัพท์บัญญัติราชบัณฑิตยสถาน, สืบค้นเมื่อ 2025-01-10, หูตึงเหตุสูงอายุ [แพทยศาสตร์ ๖ ส.ค. ๒๕๔๔]
2. โอภาสวัฒนา, ไชยพร; อุทุมพฤกษ์พร, นัตวรรณ (2018). "ประสาทหูเสื่อมตามอายุ". Chulalongkorn Medical Journal. 62 (2): 175–185. doi:10.58837/CHULA.CMJ.62.2.4. ISSN 2651-2343. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2025-01-17. สืบค้นเมื่อ 2025-01-17.
3. "presbycousis". etymonline. 2020-10-23. สืบค้นเมื่อ 2025-01-17.
4. Lee, Kyu-Yup (2013-09-17). "Pathophysiology of Age-related Hearing loss (Peripheral and Central)". Korean Journal of Audiology. 17 (2): 45–49. doi:10.7874/kja.2013.17.2.45. PMC 3936539. PMID 24653905.
5. A, Rodriguez Valiente; Trinidad, A; Berrocal JR, Garcia; Gorriz, C; R, Ramirez Camacho (April 2014). "Review: Extended high-frequency (9–20 kHz) audiometry reference thresholds in healthy subjects". Int J Audiol. 53 (8): 531–545. doi:10.3109/14992027.2014.893375. PMID 24749665. S2CID 30960789.
6. "Sonic Science: The High-Frequency Hearing Test". Scientific American. 2013-05-23. สืบค้นเมื่อ 2017-05-25.
7. Robinson, DW; Sutton, GJ (1979). "Age effect in hearing – a comparative analysis of published threshold data". Audiology. 18 (4): 320–334. doi:10.1080/00206097909072634. PMID 475664.
8. Van Eyken, E.; Van Camp, G.; Van Laer, L. (2007). "The Complexity of Age-Related Hearing Impairment: Contributing Environmental and Genetic Factors". Audiology and Neurotology. 12 (6): 345–358. doi:10.1159/000106478. PMID 17664866. S2CID 35074115.
9. Huang, Qi; Tang, Jianguo (2010-05-13). "Age-related hearing loss or presbycusis". European Archives of Oto-Rhino-Laryngology. 267 (8): 1179–1191. doi:10.1007/s00405-010-1270-7. PMID 20464410. S2CID 45705548.
10. Jayakody, Dona M. P.; Friedland, Peter L.; Martins, Ralph N.; Sohrabi, Hamid R. (2018-03-05). "Impact of Aging on the Auditory System and Related Cognitive Functions: A Narrative Review". Frontiers in Neuroscience. 12: 125. doi:10.3389/fnins.2018.00125. ISSN 1662-4548. PMC 5844959. PMID 29556173.
11. Blazer, DG; Domnitz, S; Liverman, CT (2016-09-06). "Hearing Health Care for Adults: Priorities for Improving Access and Affordability". National Academies Press.
12. "Age-Related Hearing Loss (Presbycusis)". 2023-03-17.
13. "Presbycusis: When Age Affects Your Hearing".
14. Liu, Huizhan; Giffen, Kimberlee P; Chen, Lei; Henderson, Heidi J; Cao, Talia; Kozeny, Grant A; Beisel, Kirk W; Li, Yi; He, David Z (2022). "Molecular and cytological profiling of biological aging of mouse cochlear inner and outer hair cells". Cell Reports. 39 (110665): 110665. doi:10.1016/j.celrep.2022.110665. PMC 9069708. PMID 35417713.
15. Pei-zhe Wu, Jennifer T. O’Malley, Victor de Gruttola, M. Charles Liberman (2020-08-12), "Age-Related Hearing Loss Is Dominated by Damage to Inner Ear Sensory Cells, Not the Cellular Battery That Powers Them", Journal of Neuroscience, vol. 40 no. 33, pp. 6357–6366, doi:10.1523/JNEUROSCI.0937-20.2020, ISSN 0270-6474, PMC 7424870, PMID 32690619, สืบค้นเมื่อ 2023-11-11{{}}: CS1 maint: multiple names: authors list ()
16. Fernández del Campo, Inés S.; Carmona-Barrón, Venezia G.; Diaz, I.; Plaza, I.; Alvarado, J. C.; Merchán, M. A. (2024-03-15). "Multisession anodal epidural direct current stimulation of the auditory cortex delays the progression of presbycusis in the Wistar rat". Hearing Research. 444: 108969. doi:10.1016/j.heares.2024.108969. ISSN 0378-5955. PMID 38350175.
17. Naples, JG; Ruckenstein, MJ (February 2020). "Cochlear Implant". Otolaryngologic Clinics of North America. 53 (1): 87–102. doi:10.1016/j.otc.2019.09.004. PMID 31677740. S2CID 207890377.
18. "UK | Wales | South East Wales | Secret alarm becomes dance track". BBC News. 2006-09-26. สืบค้นเมื่อ 2013-08-01.
19. Rubel, Edwin W.; Furrer, Stephanie A.; Stone, Jennifer S. (2013). "Review: A brief history of hair cell regeneration research and speculations on the future". Hearing Research. 297: 42–51. doi:10.1016/j.heares.2012.12.014. PMC 3657556. PMID 23321648.
20. Briggs, Helen (2017-09-20). "Owls hold secret to ageless ears". BBC News. สืบค้นเมื่อ 2017-09-20.

แหล่งข้อมูลอื่น

การจำแนกโรค	D ICD-10: H91.1 : 612448 MeSH: D011304 : 11950
ทรัพยากรภายนอก	: 001045 : ent/224 : หูตึงเหตุสูงอายุ