สนธ ส ญญาลอนดอน ลงนามเม อว นท 30 พฤษภาคม ระหว างการประช มลอนดอน ค ศ 1913 ว าด วยการปร บแก ด นแดนอ นเป นผลมาจากการส นส ดส

สนธิสัญญาลอนดอน ลงนามเมื่อวันที่ 30 พฤษภาคม ระหว่างการประชุมลอนดอน ค.ศ. 1913 ว่าด้วยการปรับแก้ดินแดนอันเป็นผลมาจากการสิ้นสุดสงครามบอลข่านครั้งที่หนึ่ง

สนธิสัญญาลอนดอน (ค.ศ. 1913)
ชายแดนรัฐบอลข่านหลังสนธิสัญญาลอนดอนกับมีผล
วันลงนาม	30 พฤษภาคม ค.ศ. 1913
ที่ลงนาม	ลอนดอน, สหราชอาณาจักร
ผู้ลงนาม	บัลแกเรีย เซอร์เบีย กรีซ มอนเตเนโกร อิตาลี เยอรมนี รัสเซีย ออสเตรีย-ฮังการี

ประวัติ

คู่เจรจามีทั้งสันนิบาตบอลข่าน (เซอร์เบีย กรีซ ราชอาณาจักรบัลแกเรีย และมอนเตเนโกร) ที่เป็นฝ่ายชนะ และจักรวรรดิออตโตมันที่เป็นฝ่ายแพ้ ชาติมหาอำนาจมีอังกฤษ เยอรมนี รัสเซีย ออสเตรีย-ฮังการี และอิตาลีเป็นตัวแทน

ความเป็นปรปักษ์สิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 1912 จุดสำคัญสามจุดที่ยังพิพาทกันอยู่ คือ

สถานะของดินแดนซึ่งปัจจุบันคือ อัลเบเนีย ส่วนใหญ่ถูกรุกล้ำโดยเซอร์เบีย มอนเตเนโกรและกรีซ
สถานะของซันจักโนวีปาซาร์ (Sanjak of Novi Pazar) ซึ่งอยู่ภายใต้การคุ้มครองของออสเตรีย-ฮังการีอย่างเป็นทางการ นับแต่สนธิสัญญาเบอร์ลินใน ค.ศ. 1878
สถานะของดินแดนอื่นที่ถูกยึดครองโดยสัมพันธมิตร ได้แก่ คอซอวอ มาเซโดเนียและเธรซ

สนธิสัญญาดังกล่าวมีการเจรจาในกรุงลอนดอน ที่การประชุมระหว่างประเทศซึ่งเปิดตั้งแต่เดือนธันวาคม ค.ศ. 1912 หลังอัลเบเนียประกาศเอกราชเมื่อวันที่ 28 พฤศจิกายน ค.ศ. 1912

ออสเตรีย-ฮังการีและอิตาลีสนับสนุนการสถาปนาอัลเบเนียที่เป็นเอกราชอย่างแข็งขัน ซึ่งบางส่วนเป็นเพราะต้องกับนโยบายที่แล้วมาของออสเตรีย-ฮังการีที่สกัดกั้นการขยายตัวของเซอร์บไปสู่ทะเลเอเดรียติก อิตาลีหมายปองดินแดนดังกล่าว ซึ่งปรากฏออกมาใน ค.ศ. 1939 รัสเซียสนับสนุนเซอร์เบียและมอนเตเนโกร เยอรมนีและอังกฤษวางตัวเป็นกลาง สมดุลแห่งอำนาจปะทะกันระหว่างสมาชิกสันนิบาตอาหรับซึ่งถือว่าอัลเบเนียจะเป็นดินแดนยึดครองที่จะถูกแบ่งปันกันระหว่างประเทศทั้งหลาย

เงื่อนไข

เงื่อนไขที่บังคับใช้โดยมหาอำนาจ มีดังนี้

ดินแดนยุโรปทั้งหมดของจักรวรรดิออตโตมันทางตะวันตกของเส้นระหว่าง Enez บนทะเลอีเจียน และ Midia บนทะเลดำ จะถูกผนวกเข้ากับสันนิบาตบอลข่าน ยกเว้นอัลเบเนีย
จักรวรรดิออตโตมันผนวกเกาะครีต ขณะที่ปล่อยให้มหาอำนาจพิจารณาชะตากรรมของหมู่เกาะอื่นในทะเลอีเจียน
ชายแดนของอัลเบเนียและปัญหาอื่นใดที่เกี่ยวข้องกับอัลเบเนียจะถูกตกลงโดยมหาอำนาจ
ไม่มีการตัดสินใจชัดเจนที่ดำเนินการเกี่ยวกับดินแดนที่ผนวกเข้ากับสันนิบาตบอลข่าน

จากจุดอ่อนของสนธิสัญญาลอนดอน สงครามบอลข่านครั้งที่สองจึงปะทุขึ้นในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1913 การตกลงสันติภาพสุดท้ายได้ข้อสรุปเป็นสนธิสัญญาบูคาเรสต์ในวันที่ 12 สิงหาคม ค.ศ. 1913

การลากพรมแดนที่แน่ชัดของรัฐอัลเบเนียตามพิธีสารฟลอเรนซ์ (17 ธันวาคม ค.ศ. 1913) ไม่ได้รับความนิยมอย่างมากในหมู่ประชากรกรีกท้องถิ่นที่อยู่ทางตอนใต้ของอัลเบเนีย ผู้ซึ่งหลังจากปฏิวัติแล้ว ก็ประกาศตนเองเป็นสาธารณรัฐปกครองตนเองอิไพรัสเหนือ ซึ่งได้รับการยอมรับจากนานาชาติเป็นแคว้นปกครองตนเองภายในรัฐอัลเบเนียภายใต้เงื่อนไขของพิธีสารคอร์ฟู

อ้างอิง

(HIS,P) Treaty of Peace between Greece, Bulgaria, Montenegro, Serbia on the one part and Turkey on the other part. (London) May 17/30, 1913
Stickney, Edith Pierpont (1926). Southern Albania or Northern Epirus in European International Affairs, 1912–1923. Stanford University Press. p. 49. ISBN . By the terms of the agreement of Corfu the Epirotes obtained the autonomy for which they had struggled

แหล่งข้อมูลอื่น

Chronology of the 1913 London Peace Conference 1997-05-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

[1] (HIS,P) Treaty of Peace between Greece, Bulgaria, Montenegro, Serbia on the one part and Turkey on the other part. (London) May 17/30, 1913

[2] Stickney, Edith Pierpont (1926). Southern Albania or Northern Epirus in European International Affairs, 1912–1923. Stanford University Press. p. 49. ISBN . By the terms of the agreement of Corfu the Epirotes obtained the autonomy for which they had struggled