ลำหยง

ลำหยง หรือ ลำเอี๋ยง ในภาษาจีนกลางเรียกว่า หนานหยางจฺวิ้น (จีน: 南陽郡) เป็นจฺวิ้นหรือเมืองของจีนซึ่งมีอยู่ตั้งแต่ยุครณรัฐถึงยุคราชวงศ์ถัง มีศูนย์กลางอยู่ที่นคร มณฑลเหอหนานในปัจจุบัน

ประวัติศาสตร์

เมืองลำหยงก่อตั้งโดยรัฐฉินในสมัยของฉินเจาเซียงหวางปีที่ 35 (272 ปีก่อนคริสตกาล) มีที่ว่าการเมืองอยู่ที่อำเภออ้วนเซีย (宛 หว่าน) ปัจจุบันคือนคร มณฑลเหอหนาน ประกอบด้วยดินแดนทางเหนือของ (漢水 ฮั่นฉุ่ย) ซึ่งก่อนหน้านี้เป็นของรัฐฉู่

ในยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันตก เมืองลำหยงประกอบโดย 36 อำเภอ ได้แก่ อ้วนเซีย (หว่าน), โชว (犨), ตู้เหยี่ยน (杜衍), จ้าน (酇), ยฺวี่หยาง (育陽), ปั๋วชาน (博山), เนี่ยหยาง (涅陽), อิน (陰), ตู่หยาง (堵陽), จื้อ (雉), ชานตู (山都), ไช่หยาง (蔡陽), (新野 ซินเย่), จู้หยาง (筑陽), จี๋หยาง (棘陽), อู่ตาง (武當), อู่อิน (舞陰), ซีเอ้อ (西鄂), หราง (穰), ลี่ (酈), อันจงก๋วน (安眾 อานจ้ง), กว้านจฺวิน (冠軍), ปี่หยาง (比陽), ผิงชื่อ (平氏), (隨), (葉), (鄧), เฉาหยาง (朝陽), หลู่หยาง (魯陽), ชงหลิง (舂陵), ซินตู (新都), หูหยาง (湖陽), หงหยาง (紅陽), เล่อเฉิง (樂成), พกบ๋อง (博望 ปั๋วว่าง) และฟู่หยาง (復陽) ประชากรทั้งหมดในปี ค.ศ. 2 คือ 1,942,051 คนใน 359,116 ครัวเรือน ในปี ค.ศ. 140 ประชากรเพิ่มมากขึ้นเป็น 2,439,618 คนใน 528,551 ครัวเรือน

ในยุคสามก๊กมีการก่อตั้งเมืองหรือจฺวิ้นใหม่หลายเมือง เมื่อถึงยุคราชวงศ์จิ้นรวบรวมแผ่นดินจีน (ค.ศ. 280) จำนวนอำเภอของลำหยงก็ลดลงเหลือ 14 อำเภอ ได้แก่ อ้วนเซีย (หวาน), ซีเอ้อ, จื้อ, หลู่หยาง, โชว, ยฺวี่หยาง, พกบ๋อง (ปั๋วว่าง), ตู่หยาง, เย่, อู่อิน, ปี่หยาง, เนี่ยหยาง, กว้านจฺวิน และลี่ จำนวนประชาการที่มีบันทึกคือ 24,400 ครัวเรือน ในยุคราชวงศ์หลิวซ่ง ในเมืองลำหยงเหลือเพียง 7 อำเภอในขณะที่จำนวนประชากรลดลงเหลือ 38,132 คนใน 4,727 ครัวเรือนเมื่อกลางศตวรรษที่ 5

ในยุคราชวงศ์สุยและราชวงศ์ถัง ลำหยง (หนานหยาง) กลายเป็นอีกชื่อหนึ่งของจังหวัดในภูมิภาคเดียวกัน ในปี ค.ศ. 742 ลำหยงมี 6 อำเภอและมีประชากร 165,257 คน 43,055 ครัวเรือน

อ้างอิง

1. ฉื่อจี้, เล่มที่ 5
2. ฮั่นชู, เล่มที่ 28.
3. โฮ่วฮั่นชู, เล่มที่ 112.
4. จิ้นชู, เล่มที่ 15.
5. , เล่มที่ 37.
6. , เล่มที่ 40.