ราชวงศ ซาฟาว เปอร เซ ย دودمان صفوی อ กษรโรม น Dudmâne Safavi ออกเส ยง d uːd ˈmɒːne sæfæˈviː อ งกฤษ Safavid dynasty เป นห

ราชวงศ์ซาฟาวี (เปอร์เซีย: دودمان صفوی, อักษรโรมัน: Dudmâne Safavi,ออกเสียง: [d̪uːd̪ˈmɒːne sæfæˈviː]; อังกฤษ: Safavid dynasty) เป็นหนึ่งในราชวงศ์ที่สำคัญที่สุดของอิหร่านที่เข้าปกครองในค.ศ. 1501 ถึง 1736 การปกครองของราชวงศ์นี้มักถือเป็นจุดเริ่มต้นของ และเป็นหนึ่งใน ชาฮ์ซาฟาวิด สถาปนาชีอะฮ์นิกายสิบสองอิมามเป็น ถือเป็นหนึ่งในจุดเปลี่ยนที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์อิสลาม ราชวงศ์ซาฟาวิดมีต้นตอจากของ ซึ่งสถาปนาที่นครแอร์แดบีลในภูมิภาคอาเซอร์ไบจานของอิหร่าน โดยเป็นราชวงศ์อิหร่านที่มีต้นกำเนิดจากชาวเคิร์ด แต่ในช่วงที่ปกครองแต่งงานกับบุคคลสำคัญ,,เซอร์แคสเซีย, และ กระนั้น ในทางปฏิบัติ พวกเขาเป็นกลุ่มชนที่และพูดภาษาของกลุ่มชนเติร์ก ราชวงศ์นี้ควบคุมพื้นที่จากฐานที่มั่นในแอร์แดบีล และยืนหยัดในภูมิภาคอีกครั้ง ทำให้เป็นราชวงศ์พื้นเมืองแรกที่สถาปนารัฐชาติที่มีชื่อว่าอิหร่าน นับตั้งแต่สมัยจักรวรรดิซาเซเนียน

ราชวงศ์ซาฟาวิด


พระราชอิสริยยศ	แห่งอิหร่าน
ปกครอง	อิหร่านซาฟาวิด
ประมุขพระองค์แรก	(1501–1524)
ประมุขพระองค์สุดท้าย	(1732–1736)
สถาปนา	ป. 1501
สิ้นสุด	ป. 1736

ฝ่ายซาฟาวิดปกครองในช่วง ค.ศ. 1501 ถึง 1722 (ฟื้นฟูในช่วง ค.ศ. 1729 ถึง 1736 และ ค.ศ. 1750 ถึง 1773) และในช่วงสูงสุดสามารถควบคุมพื้นที่ที่ปัจจุบันคืออิหร่าน อาเซอร์ไบจาน บาห์เรน อาร์มีเนีย จอร์เจียตะวันออก ส่วนหนึ่งของคอเคซัสเหนือ อิรัก คูเวต และอัฟกานิสถาน เช่นเดียวกันกับพื้นที่ส่วนหนึ่งของตุรกี ซีเรีย ปากีสถาน เติร์กเมนิสถาน และอุซเบกิสถาน

แม้ว่าจักรวรรดินี้ล่มสลายใน ค.ศ. 1736 มรดกที่ทิ้งไว้คือการฟื้นฟูอิหร่านในฐานะฐานที่มั่นทางเศรษฐกิจระหว่างโลกตะวันออกกับโลกตะวันตก การสถาปนารัฐและระบบข้าราชการประจำที่มีประสิทธิภาพ ซึ่งอิงตาม"(การตรวจสอบและถ่วงดุล)" และ ซาฟาวิดยังทิ้งร่องรอยจนถึงปัจจุบันด้วยการ เช่นเดียวกันกับการขยายอิสลามนิกายชีอะฮ์ไปยังพื้นที่ตะวันออกกลาง เอเชียกลาง คอเคซัส อานาโตเลีย อ่าวเปอร์เซีย และเมโสโปเตเมีย

ลำดับวงศ์ตระกูลและอัตลักษณ์

ดูเพิ่ม

จักรวรรดิเปอร์เชีย

อ้างอิง

*Afšār, ta·līf-i Iskandar Baig Turkmān. Zīr-i naẓar bā tanẓīm-i fihristhā wa muqaddama-i Īraǧ (2003). Tārīkh-i ʻʻālamārā-yi ʻʻAbbāsī (ภาษาเปอร์เซีย) (Čāp-i 3. ed.). Tihrān: Mu·assasa-i Intišārāt-i Amīr Kabīr. pp. 17, 18, 19, 79. ISBN .
- p. 17: dudmān-i safavīa
- p. 18: khāndān-i safavīa
- p. 19: sīlsīla-i safavīa
- p. 79: sīlsīla-i alīa-i safavīa
"SAFAVID DYNASTY". Encyclopædia Iranica.
(13 June 2017) [28 July 2008]. "SAFAVID DYNASTY". . New York: Columbia University. doi:10.1163/2330-4804_EIRO_COM_509. ISSN 2330-4804. จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 May 2022. สืบค้นเมื่อ 23 June 2022.
Streusand, Douglas E., Islamic Gunpowder Empires: Ottomans, Safavids, and Mughals (Boulder, Col : Westview Press, 2011) ("Streusand"), p. 135.
(2012) [1995]. "Ṣafawids". ใน ; ; ; Lewis, B.; ; (บ.ก.). . Vol. 8. Leiden and Boston: . doi:10.1163/1573-3912_islam_COM_0964. ISBN .
Baltacıoğlu-Brammer, Ayşe (2021). "The emergence of the Safavids as a mystical order and their subsequent rise to power in the fourteenth and fifteenth centuries". ใน Matthee, Rudi (บ.ก.). The Safavid World. Routledge Worlds (1st ed.). New York and London: . pp. 15–36. doi:10.4324/9781003170822. ISBN . S2CID 236371308.
- Matthee, Rudi. (2005). The Pursuit of Pleasure: Drugs and Stimulants in Iranian History, 1500-1900. Princeton University Press. p. 18; "The Safavids, as Iranians of Kurdish ancestry and of nontribal background (...)".
- Savory, Roger. (2008). "EBN BAZZĀZ". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 1. p. 8. "This official version contains textual changes designed to obscure the Kurdish origins of the Safavid family and to vindicate their claim to descent from the Imams."
- Amoretti, Biancamaria Scarcia; Matthee, Rudi. (2009). "Ṣafavid Dynasty". In Esposito, John L. (ed.) The Oxford Encyclopedia of the Islamic World. Oxford University Press. "Of Kurdish ancestry, the Ṣafavids started as a Sunnī mystical order (...)"
- Roemer, H. R. (1986). "The Safavid Period" in Jackson, Peter; Lockhart, Laurence. The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge University Press. pp. 214, 229
- Blow, David (2009). Shah Abbas: The Ruthless King Who Became an Iranian Legend. I.B.Tauris. p. 3
- Savory, Roger M.; Karamustafa, Ahmet T. (1998) "ESMĀʿĪL I ṢAFAWĪ". Encyclopaedia Iranica Vol. VIII, Fasc. 6, pp. 628-636
- Ghereghlou, Kioumars (2016). "ḤAYDAR ṢAFAVI". Encyclopaedia Iranica
Aptin Khanbaghi (2006) The Fire, the Star and the Cross: Minority Religions in Medieval and Early. London & New York. IB Tauris. ISBN , pp. 130–1
Yarshater 2001, p. 493.
Khanbaghi 2006, p. 130.
Anthony Bryer. "Greeks and Türkmens: The Pontic Exception", Dumbarton Oaks Papers, Vol. 29 (1975), Appendix II "Genealogy of the Muslim Marriages of the Princesses of Trebizond"
ราชวงศ์ซาฟาวิด ที่ , "The origins of the Safavids are clouded in obscurity. They may have been of Kurdish origin (see R. Savory, Iran Under the Safavids, 1980, p. 2; R. Matthee, "Safavid Dynasty" at iranica.com), but for all practical purposes they were Turkish-speaking and Turkified."
"Why is there such confusion about the origins of this important dynasty, which reasserted Iranian identity and established an independent Iranian state after eight and a half centuries of rule by foreign dynasties?" RM Savory, Iran Under the Safavids (Cambridge University Press, Cambridge, 1980), p. 3.
Alireza Shapur Shahbazi (2005), "The History of the Idea of Iran", in Vesta Curtis ed., Birth of the Persian Empire, IB Tauris, London, p. 108: "Similarly the collapse of Sassanian Eranshahr in AD 650 did not end Iranians' national idea. The name "Iran" disappeared from official records of the Saffarids, Samanids, Buyids, Saljuqs and their successor. But one unofficially used the name Iran, Eranshahr, and similar national designations, particularly Mamalek-e Iran or "Iranian lands", which exactly translated the old Avestan term Ariyanam Daihunam. On the other hand, when the Safavids (not Reza Shah, as is popularly assumed) revived a national state officially known as Iran, bureaucratic usage in the Ottoman empire and even Iran itself could still refer to it by other descriptive and traditional appellations".

บรรณานุกรม

Blow, David (2009). Shah Abbas: The Ruthless King Who Became an Iranian Legend. I.B. Tauris. ISBN .
Jackson, Peter; Lockhart, Laurence, บ.ก. (1986). The Timurid and Safavid Periods. The Cambridge History of Iran. Vol. 6. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN .
Khanbaghi, Aptin (2006). The Fire, the Star and the Cross: Minority Religions in Medieval and Early Modern Iran. I.B. Tauris. ISBN .
(2015). Historical Dictionary of Georgia (2 ed.). Rowman & Littlefield. ISBN .
Savory, Roger (2007). Iran under the Safavids. . ISBN .
Sicker, Martin (2001). The Islamic World in Decline: From the Treaty of Karlowitz to the Disintegration of the Ottoman Empire. Greenwood Publishing Group. ISBN .
Yarshater, Ehsan (2001). Encyclopædia Iranica. Routledge & Kegan Paul. ISBN .

อ่านเพิ่ม

Christoph Marcinkowski (tr.), Persian Historiography and Geography: Bertold Spuler on Major Works Produced in Iran, the Caucasus, Central Asia, India and Early Ottoman Turkey, Singapore: Pustaka Nasional, 2003, ISBN .
Christoph Marcinkowski (tr., ed.), Mirza Rafi‘a's : A Manual of Later Safavid Administration. Annotated English Translation, Comments on the Offices and Services, and Facsimile of the Unique Persian Manuscript, Kuala Lumpur, ISTAC, 2002, ISBN .
Christoph Marcinkowski, From Isfahan to Ayutthaya: Contacts between Iran and Siam in the 17th Century, Singapore, Pustaka Nasional, 2005, ISBN .
"The Voyages and Travels of the Ambassadors", Adam Olearius, translated by John Davies (1662),

แหล่งข้อมูลอื่น

History of the Safavids on Iran Chamber
"Safavid dynasty", Encyclopædia Iranica by Rudi Matthee
The History Files: Rulers of Persia
BBC History of Religion
"Georgians in the Safavid administration", Encyclopædia Iranica
Artistic and cultural history of the Safavids from the Metropolitan Museum of Art
History of Safavid art
Why is Safavid history important? (Iran Chamber Society)
"Iran ix. Religions in Iran (2) Islam in Iran (2.3) Shiʿism in Iran Since the Safavids: Safavid Period", Encyclopædia Iranica by Hamid Algar

บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็น คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] *Afšār, ta·līf-i Iskandar Baig Turkmān. Zīr-i naẓar bā tanẓīm-i fihristhā wa muqaddama-i Īraǧ (2003). Tārīkh-i ʻʻālamārā-yi ʻʻAbbāsī (ภาษาเปอร์เซีย) (Čāp-i 3. ed.). Tihrān: Mu·assasa-i Intišārāt-i Amīr Kabīr. pp. 17, 18, 19, 79. ISBN .
p. 17: dudmān-i safavīa

p. 18: khāndān-i safavīa

p. 19: sīlsīla-i safavīa

p. 79: sīlsīla-i alīa-i safavīa

[2] . 17: dudmān-i safavīa

[3] . 18: khāndān-i safavīa

[4] . 19: sīlsīla-i safavīa

[5] . 79: sīlsīla-i alīa-i safavīa

[2] "SAFAVID DYNASTY". Encyclopædia Iranica.

[Iranica-3] (13 June 2017) [28 July 2008]. "SAFAVID DYNASTY". . New York: Columbia University. doi:10.1163/2330-4804_EIRO_COM_509. ISSN 2330-4804. จากแหล่งเดิมเมื่อ 25 May 2022. สืบค้นเมื่อ 23 June 2022.

[4] Streusand, Douglas E., Islamic Gunpowder Empires: Ottomans, Safavids, and Mughals (Boulder, Col : Westview Press, 2011) ("Streusand"), p. 135.

[savoryeiref-5] (2012) [1995]. "Ṣafawids". ใน ; ; ; Lewis, B.; ; (บ.ก.). . Vol. 8. Leiden and Boston: . doi:10.1163/1573-3912_islam_COM_0964. ISBN .

[Matthee_2021-6] Baltacıoğlu-Brammer, Ayşe (2021). "The emergence of the Safavids as a mystical order and their subsequent rise to power in the fourteenth and fifteenth centuries". ใน Matthee, Rudi (บ.ก.). The Safavid World. Routledge Worlds (1st ed.). New York and London: . pp. 15–36. doi:10.4324/9781003170822. ISBN . S2CID 236371308.

[7] Matthee, Rudi. (2005). The Pursuit of Pleasure: Drugs and Stimulants in Iranian History, 1500-1900. Princeton University Press. p. 18; "The Safavids, as Iranians of Kurdish ancestry and of nontribal background (...)".

Savory, Roger. (2008). "EBN BAZZĀZ". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 1. p. 8. "This official version contains textual changes designed to obscure the Kurdish origins of the Safavid family and to vindicate their claim to descent from the Imams."

Amoretti, Biancamaria Scarcia; Matthee, Rudi. (2009). "Ṣafavid Dynasty". In Esposito, John L. (ed.) The Oxford Encyclopedia of the Islamic World. Oxford University Press. "Of Kurdish ancestry, the Ṣafavids started as a Sunnī mystical order (...)"

[12] Matthee, Rudi. (2005). The Pursuit of Pleasure: Drugs and Stimulants in Iranian History, 1500-1900. Princeton University Press. p. 18; "The Safavids, as Iranians of Kurdish ancestry and of nontribal background (...)".

[13] Savory, Roger. (2008). "EBN BAZZĀZ". Encyclopaedia Iranica, Vol. VIII, Fasc. 1. p. 8. "This official version contains textual changes designed to obscure the Kurdish origins of the Safavid family and to vindicate their claim to descent from the Imams."

[14] Amoretti, Biancamaria Scarcia; Matthee, Rudi. (2009). "Ṣafavid Dynasty". In Esposito, John L. (ed.) The Oxford Encyclopedia of the Islamic World. Oxford University Press. "Of Kurdish ancestry, the Ṣafavids started as a Sunnī mystical order (...)"

[8] Roemer, H. R. (1986). "The Safavid Period" in Jackson, Peter; Lockhart, Laurence. The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge University Press. pp. 214, 229

Blow, David (2009). Shah Abbas: The Ruthless King Who Became an Iranian Legend. I.B.Tauris. p. 3

Savory, Roger M.; Karamustafa, Ahmet T. (1998) "ESMĀʿĪL I ṢAFAWĪ". Encyclopaedia Iranica Vol. VIII, Fasc. 6, pp. 628-636

Ghereghlou, Kioumars (2016). "ḤAYDAR ṢAFAVI". Encyclopaedia Iranica

[16] Roemer, H. R. (1986). "The Safavid Period" in Jackson, Peter; Lockhart, Laurence. The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge University Press. pp. 214, 229

[17] Blow, David (2009). Shah Abbas: The Ruthless King Who Became an Iranian Legend. I.B.Tauris. p. 3

[18] Savory, Roger M.; Karamustafa, Ahmet T. (1998) "ESMĀʿĪL I ṢAFAWĪ". Encyclopaedia Iranica Vol. VIII, Fasc. 6, pp. 628-636

[19] Ghereghlou, Kioumars (2016). "ḤAYDAR ṢAFAVI". Encyclopaedia Iranica

[9] Aptin Khanbaghi (2006) The Fire, the Star and the Cross: Minority Religions in Medieval and Early. London & New York. IB Tauris. ISBN , pp. 130–1

[FOOTNOTEYarshater2001493-10] Yarshater 2001, p. 493.

[FOOTNOTEKhanbaghi2006130-11] Khanbaghi 2006, p. 130.

[Anthony_Bryer_1975-12] Anthony Bryer. "Greeks and Türkmens: The Pontic Exception", Dumbarton Oaks Papers, Vol. 29 (1975), Appendix II "Genealogy of the Muslim Marriages of the Princesses of Trebizond"

[13] ราชวงศ์ซาฟาวิด ที่ , "The origins of the Safavids are clouded in obscurity. They may have been of Kurdish origin (see R. Savory, Iran Under the Safavids, 1980, p. 2; R. Matthee, "Safavid Dynasty" at iranica.com), but for all practical purposes they were Turkish-speaking and Turkified."

[14] "Why is there such confusion about the origins of this important dynasty, which reasserted Iranian identity and established an independent Iranian state after eight and a half centuries of rule by foreign dynasties?" RM Savory, Iran Under the Safavids (Cambridge University Press, Cambridge, 1980), p. 3.

[15] Alireza Shapur Shahbazi (2005), "The History of the Idea of Iran", in Vesta Curtis ed., Birth of the Persian Empire, IB Tauris, London, p. 108: "Similarly the collapse of Sassanian Eranshahr in AD 650 did not end Iranians' national idea. The name "Iran" disappeared from official records of the Saffarids, Samanids, Buyids, Saljuqs and their successor. But one unofficially used the name Iran, Eranshahr, and similar national designations, particularly Mamalek-e Iran or "Iranian lands", which exactly translated the old Avestan term Ariyanam Daihunam. On the other hand, when the Safavids (not Reza Shah, as is popularly assumed) revived a national state officially known as Iran, bureaucratic usage in the Ottoman empire and even Iran itself could still refer to it by other descriptive and traditional appellations".