รถดับเพลิง

รถดับเพลิง (อังกฤษ: fire engine; หรือที่รู้จักกันในบางแห่งในฐานะ fire truck หรือ fire lorry) เป็นยานพาหนะบนท้องถนน (โดยปกติจะเป็นรถบรรทุก) ซึ่งที่ทำหน้าที่เป็น จุดประสงค์หลักของรถดับเพลิง ได้แก่ การขนส่งนักผจญเพลิงและน้ำไปยังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับการขนอุปกรณ์สำหรับปฏิบัติการการดับเพลิง รถดับเพลิงบางรุ่นมีหน้าที่พิเศษ เช่น การดับไฟป่า รวมถึง ตลอดจนอาจมีอุปกรณ์สำหรับ

รถดับเพลิง ที่ใช้งานโดย

รถดับเพลิงจำนวนมากใช้ ซึ่งได้รับการอัปเกรดและปรับแต่งเพิ่มเติมเพื่อความต้องการในการดับเพลิง โดยปกติจะติดตั้ง และ รวมถึงอุปกรณ์สื่อสาร เช่น วิทยุสื่อสาร และเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์แบบพกพา

คำว่ารถดับเพลิง และรถหวอ มักใช้แทนกันได้กับยานพาหนะหลายประเภทที่เกี่ยวข้องกับการดับเพลิง อย่างไรก็ตาม ในบางแห่งพวกเขาอ้างถึงยานพาหนะที่แยกจากกันและเฉพาะเจาะจง

การออกแบบและการสร้าง

ด้านหน้ารถดับเพลิงของบริษัทมันที่มีในตัว เช่น สำหรับการลากรถที่เสียหาย ส่วนมีจุดประสงค์ที่คล้ายกัน

การออกแบบและสร้างรถดับเพลิงมุ่งเน้นไปที่การใช้การแจ้งเตือนทั้งแบบเชิงรุกและเชิงรับ โดยการแจ้งเตือนแบบเห็นได้เชิงรุกเกี่ยวข้องกับการใช้รูปแบบความคมชัดสูงเพื่อเพิ่มความสามารถในการสังเกตเห็นรถ การเตือนประเภทนี้มักพบในรถรุ่นเก่าและในประเทศกำลังพัฒนา การออกแบบที่ทันสมัยมากขึ้นใช้เพื่อสะท้อนแสงจากรถคันอื่น ยานพาหนะมักจะมีตัวสะท้อนแสงเหล่านี้จัดเรียงเป็นรูปแบบเชฟรอนพร้อมกับคำว่าดับเพลิงหรือกู้ภัย ประเทศในยุโรปมักใช้รูปแบบที่เรียกว่า นอกจากคำเตือนแบบเชิงรับแล้ว ยังมีคำเตือนด้วยภาพที่ใช้งานอยู่ซึ่งโดยปกติจะอยู่ในรูปแบบของไฟสีกระพริบ (หรือที่เรียกว่า "" หรือ "") แสงแลบเหล่านี้ใช้เพื่อดึงดูดความสนใจของผู้ขับขี่รายอื่นเมื่อรถดับเพลิงเข้าใกล้ หรือเพื่อแจ้งเตือนผู้ขับขี่ที่เข้าใกล้รถดับเพลิงที่จอดอยู่ในตำแหน่งอันตรายบนท้องถนน ในขณะที่รถดับเพลิงกำลังมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุ แสงดังกล่าวจะมาพร้อมกับเสียงเตือนที่ดัง เช่น และ

ในบางภูมิภาค อาจใช้รถดับเพลิงในการขนส่งนักผจญเพลิง, หรือในภาวะฉุกเฉินทางการแพทย์เนื่องจากอยู่ใกล้กับเหตุการณ์

ประเภท

รถดับเพลิงธรรมดา

• รถดับเพลิงอี-วัน ของ
• รถดับเพลิงของบริการดับเพลิง
• รถดับเพลิงของ
• รถดับเพลิงของ

รถดับเพลิงมาตรฐานเป็นที่ออกแบบมาเพื่อปฏิบัติการการดับเพลิงเป็นหลัก วัตถุประสงค์หลักของรถคือการขนส่งนักผจญเพลิงไปยังที่เกิดเหตุ, การจัดหาน้ำจำกัดเพื่อต่อสู้กับไฟ และการขนเครื่องมือ, อุปกรณ์ และท่อที่นักดับเพลิงต้องการ เครื่องมือที่ใช้ในรถดับเพลิงจะแตกต่างกันไปอย่างมากตามปัจจัยหลายประการ รวมถึงขนาดของแผนก และภูมิประเทศที่แผนกต้องจัดการ ตัวอย่างเช่น แผนกที่ตั้งอยู่ใกล้แหล่งน้ำขนาดใหญ่หรือแม่น้ำมีแนวโน้มว่าจะมีอุปกรณ์ เครื่องมือมาตรฐานที่พบในรถดับเพลิงเกือบทั้งหมดประกอบด้วย, (มักจะเรียกว่า), , , ถังดับเพลิง, และ

รูปแบบที่แน่นอนของสิ่งที่มีต่อรถนั้นขึ้นอยู่กับความต้องการของแผนกดับเพลิง ตัวอย่างเช่น แผนกดับเพลิงที่ตั้งอยู่ในเขตเมืองจะพกพาอุปกรณ์เพื่อลดวัสดุอันตราย และประสิทธิผลการช่วยชีวิตทางเทคนิค ในขณะที่แผนกดับเพลิงที่ทำงานในส่วนต่อประสานแบบป่าในเมืองจะต้องใช้อุปกรณ์ในการจัดการกับไฟไหม้ป่าโปร่งหรือป่าละเมาะ

รถดับเพลิงบางคันมีคงที่ หรือที่เรียกว่ามาสเตอร์สตรีม ซึ่งชี้นำกระแสน้ำที่รุนแรงไปยังที่ใดก็ตามที่ผู้ปฏิบัติงานเล็งไป คุณสมบัติเพิ่มเติมของรถคือที่เชื่อมต่อไว้ล่วงหน้า โดยทั่วไปเรียกว่า การเชื่อมต่อล่วงหน้า การเชื่อมต่อล่วงหน้าจะแนบกับน้ำประปาของเครื่องยนต์ และให้นักผจญเพลิงตั้งการลงมือเชิงรุกอย่างรวดเร็วบนไฟทันทีที่พวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ เมื่อน้ำประปาบนรถหมด รถก็สามารถเชื่อมต่อกับแหล่งจ่ายที่ถาวรมากขึ้น เช่น หัวดับเพลิง หรือรถบรรทุกน้ำสนับสนุนการดับเพลิง และยังสามารถใช้แหล่งธรรมชาติ เช่น แม่น้ำ หรืออ่างเก็บน้ำ โดย

รถดับเพลิงติดบันไดยาว

รถดับเพลิงติดบันไดยาวสแกนเนียของ

รถดับเพลิงติดบันไดยาวคือรถดับเพลิงที่ติดตั้งด้วยเสาปั้นจั่นที่ขยายได้ ซึ่งช่วยให้นักผจญเพลิงสามารถเข้าถึงตำแหน่งที่สูงได้ พวกมันสามารถให้จุดได้เปรียบสูงสำหรับการฉีดพ่นน้ำและสร้างการระบายอากาศ โดยเป็นเส้นทางเข้าถึงสำหรับนักผจญเพลิงและเส้นทางหลบหนีสำหรับนักผจญเพลิง ตลอดจนบุคคลที่พวกเขาได้รับการช่วยชีวิต ในทวีปอเมริกาเหนือ รถดับเพลิงติดบันไดยาวใช้สำหรับดับเพลิง ขณะที่ในทวีปยุโรป ใช้สำหรับกู้ภัยมากกว่า

รถบันไดฐานหมุน

รถบันไดฐานหมุนของ รถบันไดฐานหมุนของ  รถดับเพลิงที่มีบันไดยาวซึ่งยืดออกได้ในไทเป รถดับเพลิงที่มีบันไดยาวซึ่งยืดออกได้ในไทเป

รถบันไดฐานหมุน (TL) เป็นรถดับเพลิงติดบันไดยาวที่มีบันไดขนาดใหญ่ติดตั้งอยู่บนแกนหมุนซึ่งคล้ายกับ ซึ่งเป็นไปตามชื่อของมัน หน้าที่หลักของรถบันไดฐานหมุนคืออนุญาตให้มีการเข้าถึงหรือออกของนักผจญเพลิงและผู้ประสบอัคคีภัยในที่สูง, จัดให้มีจุดน้ำระดับสูงสำหรับการดับเพลิง (กระแสน้ำหลักที่ทำให้สูงขึ้น) และจัดให้มีแพลตฟอร์มสำหรับดำเนินการต่าง ๆ เช่น การระบายอากาศ หรือการยกเครื่องใหม่

เพื่อเพิ่มความยาว บันไดปีนสามารถ บันไดปีนยืดหดสมัยใหม่นั้นเป็นได้ทั้งไฮโดรลิกหรือนิวแมติก คุณสมบัติเชิงกลเหล่านี้อำนวยให้ใช้บันไดปีนที่ยาวกว่า, แข็งแรงกว่า และมีเสถียรภาพมากกว่าได้ ซึ่งอาจมีท่อยางหรืออุปกรณ์อื่น ๆ ติดไว้ก่อน

บันไดปีนยังสามารถติดตั้งอยู่ด้านหลังห้องโดยสาร บางครั้งเรียกว่า "กลางลำ" (mid-ship) และการจัดเรียงช่วยให้ความสูงของทางเลื่อนลดลงสำหรับรถบรรทุก รวมถึงมีความมั่นคงมากขึ้นในบางสภาวการณ์

ในขณะที่ลักษณะดั้งเดิมของอุปกรณ์ดับเพลิงคือการขาดการสูบน้ำหรือที่เก็บ ส่วนรถบันไดฐานหมุนสมัยใหม่จำนวนมากมีฟังก์ชันการสูบน้ำในตัว (และบางทีมีถังเก็บน้ำสำรองของตนเอง) รวมทั้งอาจมีทางน้ำก่อนส่งไปตามท่อวิ่งตามความยาวของบันไดซึ่งนำกระแสของน้ำไปยังนักผจญเพลิงที่ด้านบน ในบางกรณี อาจมีที่ด้านบนของบันได สำหรับอุปกรณ์เชิงกลอื่น ๆ อาจมีทางลู่แบบสามัญซึ่งจะยึดรอกแบบหมุนด้วยตนเองอย่างปลอดภัย

ในสหรัฐ รถบันไดฐานหมุนมีฟังก์ชันเพิ่มเติม เช่น ปั๊มบนรถ, ถังเก็บน้ำ, , บันไดยาวที่ยืดออกได้ และหลายอย่าง โดยเป็นที่รู้จักกันในฐานะเครื่องมือควอดหรือ ซึ่งแสดงถึงจำนวนฟังก์ชันที่ใช้งาน

ส่วนรถบันไดฐานหมุนที่สูงที่สุดในโลกคือ เอ็ม68เอ็ล ซึ่งมีระยะ 68 เมตร (223.1 ฟุต)

รถบรรทุกทิลเลอร์

รถบรรทุกทิลเลอร์ของที่ผลิตโดย

ในสหรัฐ รถบรรทุกทิลเลอร์ หรือที่เรียกว่าแทรกเตอร์-ดรอนแอเรียล, ทิลเลอร์แลดเดอร์ หรือรถดับเพลิงที่มีและบันไดยาว เป็นรถบันไดฐานหมุนแบบพิเศษที่ติดตั้งบน ส่วนรถเทรลเลอร์และรถแทรกเตอร์ต่างจากรถบรรทุกพ่วงเชิงพาณิชย์ โดยจะต้องใช้เครื่องมือพิเศษในการแยกกัน ซึ่งมีคนขับสองคน พร้อมแยกสำหรับล้อหน้าและล้อหลัง

หนึ่งในคุณสมบัติหลักของรถบรรทุกทิลเลอร์คือความคล่องแคล่วที่เพิ่มขึ้น การบังคับเลี้ยวแบบอิสระของล้อหน้าและล้อหลังช่วยให้หางเสือสามารถเลี้ยวได้เฉียบขาดขึ้นมาก ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งบนถนนแคบ ๆ และในอะพาร์ตเมนต์คอมเพลกซ์ที่มีถนนเหมือนเขาวงกต คุณลักษณะเพิ่มเติมของรถบรรทุกทิลเลอร์คือความยาวโดยรวมที่มากกว่า 50 ฟุต (15 เมตร) สำหรับรุ่นส่วนใหญ่ ทำให้สามารถจัดเก็บเครื่องมือและอุปกรณ์เพิ่มเติมได้ ความยาวสูงสุดทำให้ห้องโดยสารมีความจุระหว่าง 500 และ 650 ลูกบาศก์ฟุต (14 และ 18 ลูกบาศก์เมตร) ในเทรลเลอร์ โดยเพิ่มอีก 40 และ 60 ลูกบาศก์ฟุต (1.1 และ 1.7 ลูกบาศก์เมตร) ในห้องคนขับ

บางหน่วยเลือกใช้ทิลเลอร์- ซึ่งเป็นรถบรรทุกทิลเลอร์ที่มีคุณสมบัติเพิ่มเติมในการติดตั้งถังเก็บน้ำในตัว สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับหน่วยขนาดเล็กที่มีบุคลากรไม่เพียงพอสำหรับเจ้าหน้าที่ทั้งเหล่ารถดับเพลิงและเหล่ารถบรรทุก

รถบรรทุกแพลตฟอร์ม

รถบรรทุกแพลตฟอร์มในซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย รถบรรทุกแพลตฟอร์มในซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย  แพลตฟอร์มไฮดรอลิกแบบยืดไสลด์ในรอสกิลด์ ประเทศเดนมาร์ก แพลตฟอร์มไฮดรอลิกแบบยืดไสลด์ในรอสกิลด์ ประเทศเดนมาร์ก

รถบรรทุกแพลตฟอร์มติดตั้ง หรือที่เรียกว่ากระเช้าหรือถัง ที่ปลายบันไดหรือเสาปั้นจั่น แพลตฟอร์มเหล่านี้สามารถให้สถานที่ที่ปลอดภัยซึ่งนักผจญเพลิงสามารถทำงานได้ หลายแพลตฟอร์มยังช่วยให้สามารถกู้ภัยได้และมีการติดตั้งที่หนีบและแขนลงมา

เสาปั้นจั่นบางตัวสามารถ ทำให้แขนงอได้ตั้งแต่หนึ่งตำแหน่งขึ้นไป วิธีนี้ทำให้รถบรรทุกแพลตฟอร์มสามารถ "ขึ้น ๆ ลง ๆ" สิ่งกีดขวางได้ และเป็นข้อได้เปรียบเหนือบันไดแพลตฟอร์มแบบดั้งเดิม ซึ่งสามารถยืดออกได้เป็นเส้นตรงเท่านั้น

รถดับเพลิงที่ดินในสภาพธรรมชาติ

รถดับเพลิงที่ดินในสภาพธรรมชาติของ

รถดับเพลิงของประเทศฝรั่งเศสพร้อม

เป็นรถดับเพลิงเฉพาะทางที่สามารถฝ่าภูมิประเทศที่ยากลำบากเพื่อการดับไฟป่า รถดับเพลิงที่ดินในสภาพธรรมชาติมีขนาดเล็กกว่ารถดับเพลิงมาตรฐานและมีสูงกว่า พวกมันยังอาจตอบสนองต่อเหตุฉุกเฉินในภูมิประเทศที่ขรุขระซึ่งยานพาหนะอื่นไม่สามารถตอบสนองได้ รถที่ดินในสภาพธรรมชาติจำนวนมากมีความสามารถในการโดยทำให้มีความสามารถในการปีนเขาและภูมิประเทศที่ขรุขระดีขึ้น ยานพาหนะที่ดินในสภาพธรรมชาติในถิ่นทุรกันดารบางชนิดสามารถสูบน้ำขณะขับรถได้ (เมื่อเทียบกับเครื่องยนต์แบบเดิมบางรุ่นซึ่งต้องอยู่กับที่เพื่อสูบน้ำ) ทำให้สามารถ "ดับเพลิงแบบเคลื่อนที่" ในไฟป่าเพื่อลดอัตราการลุกลาม

รถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์

รถที่บรรจุน้ำได้ถึง 7,600 ลิตร (2,000 แกลลอนสหรัฐ) ซึ่งรถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์นี้มีเครื่องสูบน้ำด้วย รถที่บรรจุน้ำได้ถึง 7,600 ลิตร (2,000 แกลลอนสหรัฐ) ซึ่งรถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์นี้มีเครื่องสูบน้ำด้วย  รถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์ในฮ็อฟไกส์มาร์ ประเทศเยอรมนี รถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์ในฮ็อฟไกส์มาร์ ประเทศเยอรมนี

รถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์เป็นอุปกรณ์ดับเพลิงเฉพาะทางโดยมีวัตถุประสงค์หลักในการขนส่งน้ำปริมาณมากไปยังบริเวณที่เกิดเพลิงไหม้เพื่อให้พร้อมสำหรับการดับเพลิง สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์อย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทที่ไม่มีถังดับเพลิง และแหล่งน้ำธรรมชาติไม่เพียงพอ หรือยากต่อการใช้ประโยชน์

รถบรรทุกน้ำส่วนใหญ่มีระบบสูบน้ำบนรถ ปั๊มนี้มักไม่มีกำลังเพียงพอในการดับไฟ (เนื่องจากถูกออกแบบให้ติดกับรถดับเพลิง) แต่มักใช้เพื่อดึงน้ำเข้าสู่ท่อส่งน้ำจากหัวจ่ายน้ำหรือแหล่งน้ำอื่น ๆ รถบรรทุกน้ำจำนวนมากติดตั้งวาล์วระบายน้ำเร็วที่ด้านข้างและด้านหลังของรถบรรทุก ซึ่งช่วยให้นักดับเพลิงสามารถแบ่งสรรน้ำหลายพันแกลลอนลงในได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

รถบรรทุกน้ำดับเพลิงอเนกประสงค์ส่วนใหญ่ได้รับการออกแบบให้รับน้ำหนักได้ 5,000–12,000 ลิตร (1,100–2,600 แกลลอนอังกฤษ)

รถดับเพลิงอากาศยาน

[[Stryker (3561270493).jpg|center|border|180x180px|alt=| แครช 3 ขณะรับสายที่ท่าอากาศยานลองบีช]] แครช 3 ขณะรับสายที่ท่าอากาศยานลองบีช  รถดับเพลิงอากาศยานที่ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์ รถดับเพลิงอากาศยานที่ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์

รถดับเพลิงอากาศยานเป็นรถดับเพลิงเฉพาะทางที่ออกแบบมาเพื่อใช้ในในอุบัติเหตุอากาศยาน คุณลักษณะบางอย่างที่ทำให้รถดับเพลิงอากาศยานมีความพิเศษไม่เหมือนใครคือความสามารถในการเคลื่อนที่บนภูมิประเทศที่ขรุขระนอกทางวิ่งเครื่องบินและบริเวณท่าอากาศยาน, ความจุน้ำขนาดใหญ่ เช่นเดียวกับถัง, ปั๊มความจุสูง และ/โฟม รถดับเพลิงอากาศยานที่ใหม่กว่ายังรวมระบบการฉีด/หัวฉีดที่เพิ่มทางเคมีแบบแห้ง (เช่น ) เพื่อสร้างกระแสของซึ่งสามารถหยุดไฟได้เร็วขึ้น บางคันมีถังสำหรับดับเพลิงจากไฟฟ้า คุณลักษณะเหล่านี้ทำให้รถดับเพลิงอากาศยานไปถึงอากาศยานได้อย่างรวดเร็ว และดับไฟขนาดใหญ่อย่างรวดเร็วในส่วนที่เกี่ยวข้อง

ยานพาหนะอื่น ๆ

ยานพาหนะอื่น ๆ ที่ใช้โดยหน่วยดับเพลิงแต่อาจไม่เกี่ยวข้องโดยตรงกับการดับเพลิง อาจรวมถึง

• หน่วยสืบสวนอัคคีภัย
• หน่วยตำรวจดับเพลิง
• หน่วยกู้ภัยทางทะเล
• หน่วยสนับสนุนการปฏิบัติงาน

ดับเพลิงในประเทศญี่ปุ่น ดับเพลิงในประเทศญี่ปุ่น  ดับเพลิงในประเทศรัสเซีย ดับเพลิงในประเทศรัสเซีย  "ถังดับเพลิงเทอร์โบ" ของ "ถังดับเพลิงเทอร์โบ" ของ  รถถังดับเพลิงในประเทศเยอรมนี รถถังดับเพลิงในประเทศเยอรมนี  ยานพาหนะหุ้มเกราะดับเพลิงและกู้ภัยในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ยานพาหนะหุ้มเกราะดับเพลิงและกู้ภัยในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

ประวัติ

หนึ่งในรูปแบบสามัญที่สุดของเครื่องจักรดับเพลิงประเภทถังมือ ภาพแกะสลักนี้ตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 17 ในประเทศเยอรมนี

อุปกรณ์ในยุคแรก ๆ ที่ใช้ในการฉีดน้ำไปยังกองไฟเรียกว่ากระบอกฉีดน้ำหรือกระบอกฉีดดับเพลิง เครื่องฉีดน้ำแบบใช้มือและเครื่องสูบน้ำแบบมือได้รับการบันทึกไว้ก่อนที่จะประดิษฐ์เครื่องสูบน้ำดับเพลิงเครื่องแรกขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล และตัวอย่างของเครื่องสูบน้ำแบบใช้แรงที่อาจใช้สำหรับเครื่องจักรดับเพลิงได้กล่าวถึงโดยเฮรอนแห่งอะเล็กซานเดรีย

เครื่องจักรดับเพลิงที่คิดค้นโดยฮันส์ เฮาช์

ใน ค.ศ. 1650 ได้สร้างเครื่องจักรดับเพลิงด้วยถังอัดอากาศ โดยในแต่ละด้าน ผู้ชาย 14 คนเดินเครื่องก้านลูกสูบไปมาในแนวนอน ส่วนถังลม ซึ่งเป็นถังแรงดันชนิดหนึ่ง ปล่อยกระแสน้ำที่สม่ำเสมอแม้ลูกสูบจะเคลื่อนที่ไปข้างหลัง สิ่งนี้เกิดขึ้นได้ด้วยท่อหมุนที่ติดตั้งอยู่บนสายยาง ซึ่งทำให้ลำน้ำที่พุ่งออกไปสามารถเข้าถึงความสูงได้ถึง 20 ม. (65.6 ฟุต) โดยกัสปาร์ ช็อท ได้สังเกตเครื่องจักรดับเพลิงของเฮาช์ใน ค.ศ. 1655 และเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับมันในมาเฆียอูนิเบอร์ซาลิสของเขา

ส่วนกฎหมายอาณานิคมในอเมริกากำหนดให้บ้านแต่ละหลังมีถังน้ำที่หน้าระเบียงเล็ก ๆ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเกิดเพลิงไหม้ในตอนกลางคืน ถังเหล่านี้มีไว้สำหรับใช้โดยที่จะจ่ายน้ำเมื่อเกิดเพลิงไหม้ขั้นต้น ทั้งนี้ ฟิลาเดลเฟียได้รับเครื่องจักรดับเพลิงแบบใช้มือสูบใน ต.ซ. 1719 หลายปีหลังจากรุ่น ค.ศ. 1654 ของบอสตันปรากฏขึ้นที่นั่น ซึ่งสร้างโดย แต่ก่อนที่เครื่องจักรทั้งสองของนิวยอร์กจะมาถึงลอนดอน

ครั้นเมื่อ ค.ศ. 1730 ในลอนดอนได้ผลิตเครื่องจักรดับเพลิงที่ประสบความสำเร็จ นอกจากนี้ เขายังได้คิดค้นอุปกรณ์ที่ใช้ครั้งแรกในนครนิวยอร์กเมื่อ ค.ศ. 1731 โดยที่จำนวนกำลังคนและทักษะที่จำเป็นสำหรับการดับเพลิงได้กระตุ้นให้เบนจามิน แฟรงคลิน ก่อตั้งบริษัทดับเพลิงขึ้นใน ค.ศ. 1737 ส่วน สร้างเครื่องจักรดับเพลิงแรกที่ผลิตในอเมริกาใน ค.ศ. 1743 เครื่องจักรรุ่นแรก ๆ เหล่านี้เรียกว่าแฮนด์ทับส์ (hand tubs) เนื่องจากขับเคลื่อนโดยต้องใช้กำลัง (ด้วยมือ) และน้ำถูกจ่ายโดยกองพลส่งถังที่เทลงในอ่าง (ถังเก็บน้ำ) ที่ปั๊มมีปากท่อทางน้ำแบบถาวร

ความก้าวหน้าที่สำคัญในราว ค.ศ. 1822 คือการประดิษฐ์เครื่องจักรที่สามารถดึงน้ำจากแหล่งน้ำได้ สิ่งนี้ทำให้กองพลส่งถังล้าสมัย โดยใน ค.ศ. 1822 บริษัทผู้ผลิตในฟิลาเดลเฟียชื่อเซลเลอส์แอนด์เพนน็อก ได้สร้างแบบจำลองชื่อ "เดอะไฮดรอเลียน" ซึ่งว่ากันว่าเป็นเครื่องดูดแรก บางรุ่นมีสายดูดแข็งติดอยู่กับปากท่อทางน้ำ และขดตัวเหนืออุปกรณ์ที่เรียกว่าเครื่องกลหางกระรอก

ภาพระบายสีด้วยมือของรถดับเพลิง ที่ฟิลาเดลเฟีย ค.ศ. 1838 ขณะพยามยามรักษาอาคารข้างเคียง ซึ่งนักผจญเพลิงคนหนึ่ง (พร้อมหมวกนิรภัย) กำลังกำกับน้ำ ส่วนสามคนทางซ้ายของเขากำลังบรรจุเครื่องสูบน้ำ และทางขวาของรถดับเพลิงคือรถบรรทุกสายยาง

เครื่องสูบน้ำดับเพลิงแบบใช้มือซึ่งประจำการในเอดินบะระเมื่อ ค.ศ. 1824

เครื่องสูบน้ำดับเพลิงม้าลากที่มอบให้แก่คฤหาสน์บร็อคแคมพ์ทันใน ค.ศ. 1818

เครื่องจักรช่วงแรกมีขนาดเล็กและถือโดยชายสี่คน หรือติดบนรางแล้วลากไปยังเหตุไฟไหม้ เมื่อเครื่องจักรมีขนาดใหญ่ขึ้น พวกมันก็กลายเป็นแบบรถม้าลากและขับเคลื่อนด้วยตัวเองในเวลาต่อมาด้วยเครื่องจักรไอน้ำ ซึ่ง ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้สร้างรถดับเพลิงที่ใช้กำลังไอน้ำแบบอเมริกันคันแรก^[] ส่วน สร้างงรถดับเพลิงพลังไอน้ำเครื่องแรกในบริเตน^[]

ปั๊มดับเพลิงญี่ปุ่นโบราณ

จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 รถดับเพลิงส่วนใหญ่ใช้คนยักย้าย แต่การนำรถดับเพลิงที่ใช้ม้าลากมาใช้ทำให้เวลาในการตอบสนองต่อเหตุการณ์ดีขึ้นมาก รถดับเพลิงแบบแบบขับเคลื่อนด้วยตัวเองคันแรกได้รับการสร้างขึ้นในนิวยอร์กเมื่อ ค.ศ. 1841 น่าเสียดายสำหรับผู้ผลิต นักผจญเพลิงบางคนได้ทำลายเครื่องประดิษฐ์ดังกล่าวและเลิกใช้เครื่องจักรตัวแรกนี้ อย่างไรก็ตาม ความต้องการและประโยชน์ของอุปกรณ์กำลังทำให้รถสูบฉีดระบบไอน้ำประสบความสำเร็จในคริสต์ศตวรรษที่ยี่สิบ โดยหลายเมืองทั่วโลกได้ซื้อรถดับเพลิงระบบไอน้ำ

รถดับเพลิงที่ใช้เครื่องยนต์มีอายุย้อนไปถึงเดือนมกราคม ค.ศ. 1897 เมื่อตำรวจชั้นผู้ใหญ่ในปารีสยื่นขอเงินเพื่อจัดซื้อ "เครื่องจักรที่ทำงานด้วยน้ำมันสำหรับลากรถดับเพลิง, บันได และอื่น ๆ รวมถึงสำหรับการลำเลียงเจ้าหน้าที่ที่จำเป็นของนักผจญเพลิง" รายงานดังกล่าวที่รู้ล่วงหน้าระบุว่า "หากการทดลองประสบความสำเร็จตามที่คาดการณ์ไว้ ม้าจะถูกแทนที่ด้วยรถยนต์ในที่สุด" ซึ่งอันที่จริงแล้ว ตัวอย่างที่เป็นจริงและเครื่องยนต์ดับเพลิงได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ใน ค.ศ. 1905 แนวคิดในการรวมรถบรรทุกเครื่องยนต์แก๊สเข้ากับรถดับเพลิงได้รับความสนใจอย่างมาก ตามบทความของนิตยสารในปีนั้น รถบรรทุกดังกล่าวได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วในประเทศอังกฤษ โดยในปีเดียวกันนั้น ใน ได้เริ่มจำหน่ายสิ่งที่บางคนอธิบาย ว่าเป็นรถดับเพลิงสมัยใหม่เครื่องแรกของโลก และหนึ่งปีต่อมา เมืองสปริงฟิลด์ รัฐอิลลินอย ได้บรรจุรถดับเพลิงนอกซ์ให้แก่หน่วยดับเพลิงของพวกเขา อนึ่ง รถดับเพลิงแบบใช้เครื่องยนต์รุ่นแรก ๆ ได้รับการพัฒนาโดยบริษัท แห่ง

เป็นเวลาหลายปีที่นักผจญเพลิงนั่งที่ด้านข้างรถดับเพลิง หรือแม้กระทั่งยืนอยู่ที่ท้ายรถโดยสัมผัสกับสภาพอากาศ การจัดเตรียมนี้ไม่สะดวกและอันตราย (นักผจญเพลิงบางคนถูกเหวี่ยงจนเสียชีวิตเมื่อรถดับเพลิงเลี้ยวหักศอกบนถนน) และทุกวันนี้ รถดับเพลิงเกือบทั้งหมดได้ปิดล้อมพื้นที่ที่นั่งสำหรับลูกทีมอย่างเต็มที่

รถสูบฉีดยุคแรก

รถดับเพลิงที่สำนักงานใหญ่ของกองดับเพลิง ซิดนีย์ ค.ศ. 1941

รถสูบฉีดยุคแรกในยุคแรก ๆ ใช้ถังเก็บน้ำเป็นแหล่งน้ำ ต่อมา น้ำถูกใส่เข้าไปในท่อไม้ใต้ถนน และดึง "หัวดับเพลิง" ออกจากด้านบนของท่อเมื่อต้องเสียบสายส่งน้ำ ระบบต่อมาได้รวมหัวดับเพลิงแบบใช้แรงดัน ซึ่งแรงดันจะเพิ่มขึ้นเมื่อสัญญาณเตือนไฟไหม้ดังขึ้น โดยพบว่าเป็นอันตรายต่อระบบและไม่น่าเชื่อถือ ส่วนระบบท่อน้ำดับเพลิงแบบวาล์วในปัจจุบันอยู่ภายใต้แรงดันตลอดเวลา แม้ว่าอาจต้องเพิ่มแรงดันเพิ่มเติมเมื่อจำเป็น หัวจ่ายน้ำแรงดันสูงช่วยขจัดงานส่วนใหญ่ในการสูบน้ำผ่านเครื่องยนต์และเข้าสู่สายส่งน้ำ รถดับเพลิงในชนบทจำนวนมากยังคงพึ่งพาถังเก็บน้ำหรือแหล่งอื่น ๆ ในการสูบน้ำเข้าเครื่องสูบน้ำ และได้เข้ามาใช้งานในคริสต์ทศวรรษ 1850

รถดับเพลิงติดบันไดยาวยุคแรก

ในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 มีการคิดค้นวิธีการเข้าถึงโครงสร้างสูง เดิมที มีการใช้บันไดแบบขยายได้ด้วยตนเอง เมื่อสิ่งเหล่านี้ยาวขึ้น (และหนักขึ้น) พวกมันก็ถูกวางไว้บนวงล้อขนาดใหญ่สองล้อ เมื่อเคลื่อนย้ายโดยรถดับเพลิงบันไดหนีภัยแบบมีวงล้อเหล่านี้มีวงล้อที่ห้อยอยู่ด้านหลังรถ ทำให้พวกมันดูโดดเด่น กระทั่งอีกไม่นาน รถบันไดฐานหมุน—ซึ่งยาวกว่านั้น สามารถยืดออกได้ทางกลไก และติดตั้งโดยตรงบนรถดับเพลิง—ได้ปรากฏตัว

ดูเพิ่ม

• ยัน ฟัน เดอร์ไฮเดิน

อ้างอิง

1. Dallman, Chris. . 911 Signal USA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-07. สืบค้นเมื่อ 17 March 2015.
2. . Fire Rescue 1. 15 September 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-02-24. สืบค้นเมื่อ 23 February 2018.
3. Walter A, Edgar C, Rutledge M: First Responder Handbook: Fire Service Edition.
4. Alaspää et al.: Uusi ensihoidon käsikirja. Tammi 2004. (New Handbook on Emergency care) (ในภาษาฟินแลนด์)
5. "What is a Fire Engine?". WiseGeek. สืบค้นเมื่อ 17 March 2015.
6. Leihbacher, Doug (1 April 2000). . . 153 (4). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-07-20. สืบค้นเมื่อ 19 March 2015.
7. . Fire Apparatus. 7 June 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-07-17. สืบค้นเมื่อ 17 July 2019.
8. . Fire Engineering. 12 June 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-07-17. สืบค้นเมื่อ 17 July 2019.
9. "Glossary". Fire Service Info. สืบค้นเมื่อ 5 January 2014.
10. [Reach the Sky or the M68L, the world's tallest hydraulic rescue ladder! "] (ภาษาโปแลนด์). remiza.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-11-16. สืบค้นเมื่อ 19 June 2017.
11. Avsec, Robert (23 April 2013). . Fire Recruit. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-05-27. สืบค้นเมื่อ 16 March 2015.
12. Hines, Charlie. "Fire Apparatus Utilized on Emergency Responses—Benefits of a Tiller". City of San Luis Obispo. Fire Chief. สืบค้นเมื่อ 16 March 2015.
13. . Ferrara Fire. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 March 2015. สืบค้นเมื่อ 17 March 2015.
14. (PDF). National Wildfire Coordinating Group. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 1 May 2015. สืบค้นเมื่อ 5 January 2014.
15. (PDF). Santa Barbara County Fire. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 31 December 2013. สืบค้นเมื่อ 30 December 2013.
16. "Tankbil". Sala Brand. สืบค้นเมื่อ 24 September 2020.
17. Petrillo, Alan (29 August 2014). . Fire Apparatus & Emergency Equipment. 19 (9). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 28, 2014. สืบค้นเมื่อ 17 March 2015.
18. Vaccaro, Bob (31 July 2008). . FireRescue (August 2008). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ May 29, 2014. สืบค้นเมื่อ 17 March 2015.
19. Young, Charles Frederick T.. Fires, fire engines, and fire brigades: with a history of manual and steam fire engines, their construction, use, and management; remarks on fire-proof buildings ... statistics of the fire appliances in English towns; foreign fire systems; hints for the f. London: Lockwood & Co., 1866. 335. Print.]
20. W. Hornung: Die Entwicklung der Feuerlöschpumpe vom ausgehenden Mittelalter bis zum 18. Jahrhundert. Eine technikgeschichtliche Betrachtung (3. Part). (Archive from 13. January 2015) In: VFDB-Zeitschrift. Nr. 4, 1960, S. 133–141.
21. Rorer, Beverly, and Barbara Marinelli. Images of America: Upper Darby. Charleston, S.C.: Arcadia Pub., 2011. 112. Print.
22. Manchester Locomotive Works first self-propelled Amoskeag Steam Fire Engine. Sold to Boston Fire department after use at Great Boston Fire of 1872 19 กันยายน 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน www.bostonfiremuseum.com, accessed 6 August 2020
23. Notes of the Month, The Automotor and Horseless Vehicle Journal, January 1897, p143
24. Editorial staff (February 1905), "Motor fire engines popular in England", Popular Mechanics, 7 (2): 202.
25. . Arcadia Publishing. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-10-01. สืบค้นเมื่อ 24 October 2011.
26. The American Peoples Encyclopedia Yearbook: Events and Personalities. Spencer Press. 1955. p. 77.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ รถดับเพลิง

• Detailed examination of two fire trucks
• Large image library and forum with thousands of photos of old and modern fire engines / trucks 2019-04-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Handtub Junction, USA Website about handtubs in the U.S. including a database of all known apparatus.
• A brief, concise history of fire fighting apparatus 2016-01-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Video of slowly setting up to pump a restored 1868 Button hand pumper
• Fire engines staffed by 1 or 2 people