ผ ร กษาพระราชล ญจกรของญ ป น หร อ สม หพระราชล ญจกร ญ ป น 内大臣 โรมาจ ไนไดจ ง เป นตำแหน งทางการบร หารท ไม อย ในตำแหน งคณะร ฐ

ผู้รักษาพระราชลัญจกรของญี่ปุ่น หรือ สมุหพระราชลัญจกร (ญี่ปุ่น: 内大臣; โรมาจิ: ไนไดจิง) เป็นตำแหน่งทางการบริหารที่ไม่อยู่ในตำแหน่งคณะรัฐมนตรีในรัฐบาลของ จักรวรรดิญี่ปุ่น รับผิดชอบในการรักษาพระราชลัญจกรและตราประทับของญี่ปุ่น ตำแหน่งสมัยใหม่ของผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้นเหมือนกันกับ ไนไดจิง แค่ในนามเท่านั้นและไม่ควรสับสน ตำแหน่งถูกยกเลิกในปี ค.ศ. 1945 หลัง สงครามโลกครั้งที่สอง

ประวัติ

ยุคเมจิ

ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรในสมัยใหม่ ถูกสถาปนาขึ้นในปี ค.ศ. 1885 หลังจากที่รัฐบาลเมจิได้จัดตั้งคณะรัฐมนตรีญี่ปุ่น แต่อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ได้ถูกแยกออกจากการบริหารของคณะรัฐมนตรี และให้ไปปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้ให้คำปรึกษาส่วนพระองค์ของพระจักรพรรดิแทน นอกจากนี้ผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ยังต้องรับผิดชอบในส่วนของเอกสารต่าง ๆ ของพระจักรพรรดิ เช่น พระราชหัตถเลขา พระบรมราชโองการ อีกทั้งฎีกาที่ส่งไปถวายพระจักรพรรดิและส่งไปยังศาล ก็ได้รับการรับผิดชอบจากผู้รักษาพระราชลัญจกร รวมทั้งการส่งพระราชหัตถเลขาและจดหมายตอบฎีกาที่ส่งไปถวายและไปยังศาลด้วยเช่นกัน

พระจักรพรรดิเรียกประชุมสภาองคมนตรี ซึ่งถูกสถาปนาขึ้นใน 3 ปีให้หลัง โดยแยกต่างหากจากสำนักงานสมุหพระราชลัญจกร ภาพดังกล่าวเป็นภาพอูกิโยะที่วาดลงบนแผ่นไม้โดย โยชู จิกะโนบุ ในปี ค.ศ. 1888

เมื่อสภาองคมนตรีถูกก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1888 ผู้รักษาพระราชลัญจกรก็ยังคงมีบทบาทในการให้คำปรึกษาส่วนพระองค์ โดยระหว่างองคมนตรีกับผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น ผู้รักษาพระราชลัญจกรจะแตกต่างกันในด้านของความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างพระจักรพรรดิ โดยจะได้รับความไว้วางใจเป็นพิเศษ

ในปี ค.ศ. 1907 ตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรได้ถูกขยายขึ้นไปเป็น สำนักงานสมุหพระราชลัญจกร (ญี่ปุ่น: 内大臣府; โรมาจิ: ไนไดจิง-ฟุ) โดยมีหัวหน้าเลขานุการ 1 คน เลขานุการ 3 คน และผู้ช่วยเลขานุการ 6 คน เพื่อช่วยเหลือปริมาณงานเอกสารที่เพิ่มมากขึ้นโดยส่งผ่านไปยังตำแหน่ง เก็นโร

ยุคโชวะ

ภายหลังจากการเริ่มเข้าสู่รัชสมัยของ สมเด็จพระจักรพรรดิฮิโระฮิโตะในปี ค.ศ. 1925 สำนักงานและตำแหน่งของผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น เริ่มกลายมาเป็นตำแหน่งที่มีความสำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยมีค่าใช้จ่ายสำหรับการทำงานมาจากสำนักนายกรัฐมนตรี จากการแย่งชิงทางการเมืองภายในสภาไดเอ็ตของญี่ปุ่นนั้น ได้ช่วยส่งเสริมให้ตำแหน่งของผู้รักษาพระราชลัญจกรนั้น มีอำนาจที่มากขึ้น

สำนักงานสมุหพระราชลัญจกรได้ถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1945 โดยตำแหน่งผู้รักษาพระราชลัญจกรได้ถูกยกเลิกไปโดยรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1946 ดังนั้น ฟุจิตะ ฮิซาโนริ จึงเป็นจางวางใหญ่คนสุดท้ายที่มีตำแหน่งเป็นผู้รักษาพระราชลัญจกร

ปัจจุบัน พระราชลัญจกรนั้นถูกเก็บรักษาไว้และอยู่ในการกำกับดูแลของ จางวางญี่ปุ่น

รายพระนามและรายนามผู้รักษาพระราชลัญจกร

ชื่อ	ระยะเวลาดำรงตำแหน่ง
ซังโจ ซาเนะโตมิ 三条実美	22 ธันวาคม 1885	18 กุมภาพันธ์ 1891
โทะกุไดจิ ซาเนะสึเนะ 徳大寺実則	21 กุมภาพันธ์ 1891	12 สิงหาคม 1912
คัตสึระ ทาโร 桂太郎	21 สิงหาคม 1912	21 ธันวาคม 1912
เจ้าชายฟุชิมิ ซาดะนารุ 伏見宮貞愛親王	21 ธันวาคม 1912	13 มกราคม 1915
โอยามะ อิวาโอะ 大山巌	23 เมษายน 1915	10 ธันวาคม 1916
มัตสึคาตะ มาซาโยชิ 松方正義	2 พฤษภาคม 1917	18 กันยายน 1922
ฮิราตะ โทสุเกะ 平田東助	19 กันยายน 1922	30 พฤษภาคม 1925
ฮามาโอะ อาราตะ 濱尾新	30 มีนาคม 1925	30 มีนาคม 1925
มากิโนะ โนบุอากิ 牧野伸顕	30 มีนาคม 1925	26 กุมภาพันธ์ 1935
ไซโต มาโกโตะ 斎藤実	26 กุมภาพันธ์ 1935	6 กุมภาพันธ์ 1936
อิชิกิ คิโตะกุโร 一木喜徳郎	6 มีนาคม 1936	6 มีนาคม 1936
ยูอาซะ คุระ คุระเฮอิ 湯浅倉平	6 มีนาคม 1936	1 มิถุนายน 1940
คิโดะ โคอิจิ 木戸幸一	1 มิถุนายน 1940	24 พฤศจิกายน 1945
ฟุจิตะ ฮิซาโนริ 藤田尚徳	25 พฤศจิกายน 1945	2 พฤศจิกายน 1946