ปรินิพพานสถูป

ปรินิพพานสถูป (ฮินดี: परिनिर्वाण स्तूप) เป็นวัดในพระพุทธศาสนาที่ตั้งอยู่ในเมืองกุสินารา เป็นสถานที่เสด็จดับขันธปรินิพพานของ พระโคตมพุทธเจ้า ศาสดาของศาสนาพุทธ เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิงแฮม งานของเขาชิ้นนี้ได้รับความสนใจมากที่สุดเพราะเขาพิสูจน์ว่าพระโคตมพุทธเจ้าได้เสด็จดับขันธปรินิพพานที่สถานที่แห่งนี้ วัดในปัจจุบันสร้างขึ้นโดย รัฐบาลอินเดีย เมื่อ ค.ศ. 1956 หรือ พ.ศ. 2499 เป็นส่วนหนึ่งของพิธีเฉลิมฉลอง 2500 ปี มหาปรินิพพาน หรือ 25 พุทธศตวรรษ ภายในวัดแห่งนี้เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูป ปางปรินิพพาน ซึ่งหันพระเศียรไปทางทิศเหนือ โดยพระพุทธรูปองค์นี้มีความยาวทั้งสิ้น 6.1 เมตรและแกะสลักจากหินทั้งก้อน

ปรินิพพานสถูป
परिनिर्वाण स्तूप
วัดปรินิรวาณและสถูป
ปรินิพพานสถูป
ข้อมูลพื้นฐาน
ที่ตั้ง	กุสินารา, รัฐอุตตรประเทศ
พิกัดภูมิศาสตร์	26°44′28″N 83°53′17″E / 26.741°N 83.888°E / 26.741; 83.888
ศาสนา	ศาสนาพุทธ
ประเทศ	ประเทศอินเดีย
เว็บไซต์	kushinagar.nic.in
การสร้าง
ปีที่เสร็จ	413-55 ก่อนคริสต์กาล

ประวัติ

หลังจาก 45 ปีของการเผยแผ่พระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าเริ่มประชวรในที่สุดพระองค์ตัดสินพระทัยเดินทางไปยังเมือง กุสินารา เพื่อแสดงธรรมโปรดปัจฉิมสาวกคือ และแสดงปัจฉิมโอวาทโปรดพระสงฆ์สาวกของพระองค์ และเสด็จดับขันธ ปรินิพพาน เมื่อ 487 ปีก่อนคริสตกาล กษัตริย์แห่ง ราชวงศ์เมารยะ พระเจ้าอโศกมหาราช ได้มีการบันทึกว่าพระองค์เสด็จเยือนเมืองกุสินาราเมื่อ 260 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งพระองค์ได้สร้างพระพุทธไสยาสน์และพระสถูปเป็นจำนวนมากเพื่อเป็นเกียรติแก่สถานที่เสด็จดับขันธปรินิพพานของพระพุทธเจ้า สิ่งก่อสร้างทางพระพุทธศาสนาในกุสินาราได้รับการบูรณะอย่างต่อเนื่องระหว่างยุค จักรวรรดิกุษาณะ (ป. ค.ศ. 50-241) เมื่อกุสินาราร่วมเป็นสักขีพยานในระหว่างยุคทองของ จักรวรรดิคุปตะ (ป. ค.ศ. 320-647) ปรินิพพานสถูปได้รับการบูรณะปฏิสังขรณ์ครั้งใหญ่พร้อมกับพระพุทธไสยาสน์องค์ใหญ่ พระพุทธไสยาสน์และพระสถูปถูกค้นพบและขุดตกแต่งพร้อมกับพระสถูปที่อยู่ใกล้กันและได้ถูกบูรณะปฏิสังขรณ์เมื่อเดือนมีนาคม ค.ศ. 1877 (หรือ พ.ศ. 2420 ตรงกับรัชสมัย พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว) พระพุทธไสยาสน์อยู่ในสภาพปรักหักพังแตกกระจัดกระจายนับไม่ถ้วน จึงได้มีการก่อสร้างขึ้นมาใหม่ส่วนพระสถูปได้รับการบูรณะและได้มีการสร้างหลังคาครอบองค์พระพุทธไสยาสน์โดยคณะสำรวจทางโบราณคดีของอินเดีย

อ้างอิง

1. Knapp, Stephen (2009). Spiritual India handbook : a guide to temples, holy sites[,] festivals and traditions. Mumbai: Jaico Publishing. ISBN . สืบค้นเมื่อ 18 July 2015.
2. Phuoc, Le Huu (2010). Buddhist architecture. [S.l.]: Grafikol. p. 282. ISBN . สืบค้นเมื่อ 18 July 2015.
3. "Parinirvana Temple". Buddhanet. สืบค้นเมื่อ 18 July 2015.
4. Wright, Colin. . www.bl.uk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-01-15. สืบค้นเมื่อ 2019-04-04. {{}}: ระบุ |accessdate= และ |access-date= มากกว่าหนึ่งรายการ ((help)); ระบุ |archivedate= และ |archive-date= มากกว่าหนึ่งรายการ ((help)); ระบุ |archiveurl= และ |archive-url= มากกว่าหนึ่งรายการ ((help))