ประเทศอำนาจนำภูมิภาค

ประเทศอำนาจนำภูมิภาค (อังกฤษ: Regional power) เป็นรัฐซึ่งมีความสามารถที่จะแผ่อิทธิพลในระดับภูมิภาค ซึ่งแม้จะไม่ใช่ทั้งอภิมหาอำนาจหรือมหาอำนาจ แต่ก็มีความสามารถในการแผ่อิทธิพลในภูมิภาคของตนเอง

ผู้นำของกลุ่ม 20

รายชื่อประเทศอำนาจนำภูมิภาค

ทวีปแอฟริกา

•  ไนจีเรีย^{[N-11][G-15][OPEC][D-8]}

•  แอฟริกาใต้^{[G20][BRICS][CIVETS]}

ทวีปเอเชีย

เอเชียตะวันออก

•  จีน^{[GP][P5][BRICS][G20][SCO]}

•  ญี่ปุ่น^{[GP][G7][G4][G20][QUAD]}

•  เกาหลีใต้^{[G20][MIKTA][OECD][N-11]}

เอเชียตะวันออกเฉียงใต้

•  อินโดนีเซีย^{[G20][N-11][MIKTA][CIVETS][D-8][G-15]}

เอเชียใต้

•  อินเดีย^{[GP][G4][BRICS][G20][SCO][QUAD]}

เอเชียตะวันตก/ตะวันออกกลาง

•  อิหร่าน^{[N 11][G-15][OPEC]}

•  อิสราเอล

•  ซาอุดีอาระเบีย^[G20][OPEC]

•  ตุรกี^{[G20][MIKTA][CIVETS][N-11]}

ทวีปยุโรป

ยุโรปตะวันออก

•  รัสเซีย^{[GP][P5][BRICS][G20][SCO]}

ยุโรปกลาง

•  เยอรมนี^{[GP][G7][G4][G20]}

ยุโรปตะวันตก

•  ฝรั่งเศส^{[GP][P5][G7][G20]}

•  สหราชอาณาจักร^{[GP][P5][G7][G20][AUKUS]}

ยุโรปใต้

•  อิตาลี^{[GP][G7][G20]}

ทวีปอเมริกาเหนือ

•  สหรัฐ^{[GP][P5][G7][G20][QUAD][AUKUS]}

โอเชียเนีย

•  ออสเตรเลีย^{[G20][MIKTA][QUAD][AUKUS]}

ทวีปอเมริกาใต้

•  อาร์เจนตินา^[G20]

•  บราซิล^{[BRICS][G4][G20]}

ประเทศอำนาจนำข้ามภูมิภาค

•  รัสเซีย^{[GP][P5][BRICS][G20][SCO]}
•  ตุรกี^{[G20][MIKTA][CIVETS][N-11]}

ดูเพิ่ม

ประเทศอำนาจปานกลาง

หมายเหตุ

^ ถือเป็นมหาอำนาจ

^ สมาชิกของออคัส

^ สมาชิกของบริกส์

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของกลุ่ม 7

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของกลุ่ม 20

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของ

^ สมาชิกของโอเปก

^ สมาชิกของควอด

^ สมาชิกขององค์การความร่วมมือเซี่ยงไฮ้ (SCO)

^ หนึ่งใน

^

อ้างอิง

1. "www.essex.ac.uk". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-02-02. สืบค้นเมื่อ 2007-02-02.
2. (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-06-28. สืบค้นเมื่อ 2015-08-08.
3. Lynch, David A. (16 August 2010). Trade and Globalization: An Introduction to Regional Trade Agreements. Rowman & Littlefield Publishers. ISBN .
4. Flemes, Daniel (2010). Regional Leadership in the Global System: Ideas, Interests and Strategies of Regional Powers. Ashgate Publishing, Ltd. ISBN .
5. Buzan, Barry (2004). The United States and the Great Powers. Cambridge, United Kingdom: Polity Press. p. 71. ISBN .
6. (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 21 July 2006.
7. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 October 2006.
8. "Southern Africa is home to the other of sub-Saharan Africa's regional powers: South Africa. South Africa is more than just a regional power; it is by far the most developed and economically powerful country in Africa, and now it is able to use that influence in Africa more than during the days of apartheid (white rule), when it was ostracized." See David Lynch, Trade and Globalization (Lanham, USA: Rowman & Littlefield Publishers, 2010), p. 51.
9. . Time. 18 April 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 September 2007. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
10. . au.af.mil. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-10-18. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
11. "CNN In-Depth Specials - Visions of China - Asian Superpower: Regional 'godfather' or local bully?". cnn.com. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
12. "Correspondents Report - China: paramount power in South East Asia". abc.net.au. 21 May 2006. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
13. He, Baogang (2004). . Asean Focus Group. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 August 2007. สืบค้นเมื่อ 23 May 2007.
14. U.S. Policy to Asia for Regional Powers in New Science and Technology: China, Russia, Japan and Korea with Nuclear Potential 2020-04-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, allacademic.com
15. Holliday, IAN (2006). "Japan and the Myanmar Stalemate: Regional Power and Resolution of a Regional Problem| Japanese Journal of Political Science | Cambridge Core". Japanese Journal of Political Science. 6 (3): 393. doi:10.1017/S1468109905001969. S2CID 154946583.
16. . csbaonline.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 March 2016. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
17. "South Korea: A Major Regional Power" (PDF). Journal of Sociology. สืบค้นเมื่อ 5 July 2017.
18. Emmers, Ralf. "Regional hegemonies and the exercise of power in Southeast Asia: A study of Indonesia and Vietnam" Paper presented at the annual meeting of the International Studies Association, Le Centre Sheraton Hotel, Montreal, Quebec, Canada, 17 March 2004. Retrieved 17 April 2017.
19. Buzan & Wæver, Regions and Powers (2003, p. 55)
20. Perkovich, George. (PDF). The Washington Quarterly (27.1 Winter 2003–04). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 27 February 2008. สืบค้นเมื่อ 13 December 2007.
21. Encarta - Great Powers 31 ตุลาคม 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
22. Dilip Mohite (Spring 1993). . Vol. 7, No. 3. Arms Control, Disarmament, and International Security (ACDIS). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 September 2006. สืบค้นเมื่อ 13 December 2007.
23. ""Iran is a strong regional power, in a far better shape than Pakistan because f its economic capabilities, rich mineral and energy resources, and internal stability, added to its far greater geostrategic importance." In Hooman Peimani, Nuclear Proliferation in the Indian Subcontinent (Westport: Praeger Publishers, 2000), p. 30.
24. "The Eight Great Powers of 2017 - The American Interest". The American Interest. 24 January 2017. สืบค้นเมื่อ 25 November 2017.
25. Haaretz (1 March 2016). "Israel May Be Eighth-ranked in Global Power, but It's Really Not Much Fun". Haaretz. สืบค้นเมื่อ 25 November 2017.
26. Butenschøn, Nils A. (1992). "Israel as a Regional Great Power: Paradoxes of Regional Alienation". Regional Great Powers in International Politics. Palgrave Macmillan, London. pp. 95–119. doi:10.1007/978-1-349-12661-3_5. ISBN .
27. "FindArticles.com | CBSi". findarticles.com. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
28. . 26 August 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2004. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018.
29. Ana Belén Soage Antepazo (8 December 2012). "Saudi Arabia. A Regional Power Facing Increasing Challenges". สืบค้นเมื่อ 24 August 2019.
30. Anoushiravan Ehteshami (28 September 2018). "Saudi Arabia as a Resurgent Regional Power" (PDF). The International Spectator. 53 (4): 75–94. doi:10.1080/03932729.2018.1507722. S2CID 158177906.
31. Buzan, Barry (15 October 2004). The United States and the Great Powers: World Politics in the Twenty-First Century. Wiley. ISBN . สืบค้นเมื่อ 4 April 2018 – โดยทาง Google Books.
32. . Stratfor. 17 March 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 August 2011. สืบค้นเมื่อ 21 August 2011.
33. . heptagonpost.com. 18 December 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 June 2011. สืบค้นเมื่อ 16 May 2011.
34. "The Economist: "Turkish foreign policy: Ottoman dreamer", 5 November 2011". The Economist. 5 November 2011. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
35. "The Economist: "Turkey in the Balkans: The good old days?", 5 November 2011". The Economist. 5 November 2011. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
36. , cover story in the Time magazine issue of 21–28 November 2011. (Vol. 178 No. 21.) was the cover title in the editions of , and
37. "tspace.library.utoronto.ca" (PDF). utoronto.ca. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018.
38. ""Regional Powers React to Proposed US Invasion of Iraq"". /www.globalpolicy.org. globalpolicy.org. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
39. "Secondary regional powers in Huntington's view include Great Britain, Ukraine, Japan, South Korea, Pakistan, Saudi Arabia and Argentina." See Tom Nierop, "The Clash of Civilisations," in The Territorial Factor, edited by Gertjan Dijkink and Hans Knippenberg (Amsterdam: Vossiuspers UvA, 2001), p. 61.
40. Samuel P. Huntington, "Culture, Power, and Democracy," in Globalization, Power, and Democracy, edited by Marc Plattner and Aleksander Smolar (Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2000), p. 6.
41. (PDF). giga-hamburg.de. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 18 February 2022. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
42. Gabriele Abbondanza, Italy as a Regional Power: the African Context from National Unification to the Present Day (Rome: Aracne, 2016)
43. " may be considered one of the most important instances in which Italy has acted as a regional power, taking the lead in executing a technically and politically coherent and determined strategy." See Federiga Bindi, Italy and the European Union (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 2011), p. 171.
44. "Italy plays a prominent role in European and global military, cultural and diplomatic affairs. The country's European political, social and economic influence make it a major regional power." See Italy: Justice System and National Police Handbook, Vol. 1 (Washington, D.C.: International Business Publications, 2009), p. 9.
45. "L'Italie : un destin européen". ladocumentationfrancaise.fr. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
46. "The USA's international influence". . สืบค้นเมื่อ 28 March 2022.
47. "Asia Power Index | US". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-10-20. The United States remains the most powerful country in the region but registered the largest fall in relative power of any Indo–Pacific country in 2020. A ten-point overall lead over China two years ago has been narrowed by half in 2020.
48. . routledge.com. 12 September 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-04-07. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
49. "Argentina has been the leading military and economic power in the Southern Cone in the Twentieth Century." See Michael Morris, "The Srait of Magellan," in International Straits of the World, edited by Gerard Mangone (Dordrecht, The Netherlands: Martinus Nijhoff Publishes, 1988), p. 63.
50. "The US has created a foundation upon which the regional powers, especially Argentina and Brazil, can developed their own rules for further managing regional relations." See David Lake, "Regional Hierarchies," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 55.
51. "The southern cone of South America, including Argentina and Brazil, the two regional powers, has recently become a pluralistic security community." See Emanuel Adler and Patricia Greve, "Overlapping regional mechanisms of security governance," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 78.
52. "[...] notably by linking the Southern Cone's rival regional powers, Brazil and Argentina." See Alejandra Ruiz-Dana, Peter Goldschag, Edmundo Claro and Hernan Blanco, "Regional integration, trade and conflicts in Latin America," in Regional Trade Integration and Conflict Resolution, edited by Shaheen Rafi Khan (New York: Routledge, 2009), p. 18.
53. ""The driving force behind the adoption of the MERCOSUR agreement was similar to that of the establishment of the EU: the hope of limiting the possibilities of traditional military hostility between the major regional powers, Brazil and Argentina." See Anestis Papadopoulos, The International Dimension of EU Competition Law and Policy (New York: Cambridge University Press, 2010), p. 283.
54. Arnson, Cynthia; Sotero, Paulo. (PDF). Woodrow Wilson International Center for Scholars. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-06-15. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
55. De Lima, Maria Regina Soares; Hirst, Monica. (PDF). Chatham House. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 6 November 2012. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
56. Wigell, Mikael (19 May 2011). (PDF). Finnish Institute of International Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-06-03. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
57. Flemes, Daniel. "Brazil's strategic options in a multi-regional world order" (PDF). German Institute of Global and Area Studies. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.^[]
58. Schenoni, Luis (January 2015). "Unveiling the South American Balance". Estudos Internacionais V. 2 N. 2 Jul-Dez 2015 P. 215-232. สืบค้นเมื่อ 16 April 2015.
59. , cover story in the Time magazine issue of 21–28 November 2011. (Vol. 178 No. 21.) was the cover title in the editions of , and

บรรณานุกรม

• ; Wæver, Ole (2003), , Cambridge: Cambridge University Press, p. 55, ISBN 
• Godehardt, Nadine; Nabers, Dirk, บ.ก. (2011), Regional Orders and Regional Powers, Routledge, pp. 193–208, ISBN 
• Stewart-Ingersoll, Robert; Frazier, Derrick (2012), Regional Powers and Security Orders: A Theoretical Framework, Routledge, ISBN