ประวัติศาสตร์เกาหลี

ประวัติศาสตร์เกาหลี (อังกฤษ: History of Korea) เป็นประวัติศาสตร์ที่พัฒนาขึ้นในคาบสมุทรเกาหลี แมนจูเรีย และบริเวณชายฝั่งทะเลของเอเชียตะวันออก ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์จนถึงปัจจุบัน[1] เอกสารฉบับนี้อธิบายประวัติศาสตร์ของประเทศเกาหลีก่อนการปลดปล่อย

การแบ่งยุคประวัติศาสตร์เกาหลีแบ่งออกเป็นยุคก่อนประวัติศาสตร์ยุคหินเก่า ยุคสัมฤทธิ์ และยุคเหล็ก ยุคสามก๊ก ยุคสามก๊ก ยุคเหนือ-ใต้ ยุคกลาง ยุคโชซอน ยุคปัจจุบันและยุคปัจจุบันหลังจักรวรรดิเกาหลี[2]

ประวัติศาสตร์เกาหลีสามารถแบ่งออกเป็นประวัติศาสตร์ตามสาขา เช่น ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของเกาหลี(3), ประวัติศาสตร์การใช้ชีวิตเกาหลี(4), และประวัติศาสตร์การเมืองเกาหลี(5) ขึ้นอยู่กับพื้นที่ที่จะพิจารณา

ยุคเผ่าและอาณาจักรโชซ็อนโบราณ

•ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ยุคก่อนประวัติศาสตร์ของเกาหลีเริ่มต้นจากยุคหินยุคหินตอนปลาย และตรงกับช่วงประมาณ 700,000 ปีที่แล้วจนถึงยุคสำริด ในชุมชนนักโบราณคดีของเกาหลี อ้างอิงจากโบราณวัตถุและซากที่ขุดพบบนคาบสมุทรเกาหลี การวิจัยกำลังดำเนินการเกี่ยวกับผลการขุดค้นในเอเชียตะวันออก

•ยุคหิน ตรงกับช่วงเวลาตั้งแต่ 700,000 ปีก่อนคริสตกาลถึงประมาณ 6,000 ปีก่อนคริสตกาล ดูเหมือนว่าผู้คนเริ่มตั้งถิ่นฐานและอาศัยอยู่บนคาบสมุทรเกาหลีเมื่อประมาณ 700,000 ปีที่แล้ว ถ้ำกึมกุลในทันยางกุน ชุงชองบุกโด ถ้ำแบล็คโมรูในซังวอน เซาท์พยองอันโด ถ้ำซองจังรีในด็อกชอนกุน , และ Seokjang-ri, Gongju-si, Chungcheongnam-do เป็นต้น มีการพบชิ้นส่วนกระดูก กระดูกมนุษย์ในยุคแรก ๆ ที่พบในคาบสมุทรเกาหลี ได้แก่ Yeokpo-in ที่พบในเขต Yeokpo ของเปียงยางเมื่อประมาณ 100,000 ปีก่อน Deokcheon-in ที่พบในชั้นกลางของภูเขา Sangsin และกระดูกอื่น ๆ และพวกมันถูกจัดประเภทว่าเป็นของ Homo ไฮเดลเวอร์เคนซิส. เชื่อกันว่ามนุษย์สมัยใหม่ปรากฏขึ้นเมื่อประมาณ 40,000 ปีก่อนคริสตกาล มาถึงคาบสมุทรเกาหลีเมื่อประมาณ 30,000 ปีก่อนคริสตกาล และสังคมตระกูลเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกับปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เกี่ยวกับที่มาของชนชาติเกาหลีนั้นมีข้อยืนยันว่ามนุษย์ในยุคหินใหม่ได้เกิดขึ้นและคงอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ แต่ไม่มีข้อมูลเชิงประจักษ์เกี่ยวกับเรื่องนี้ เริ่มจาก Gulpo-ri, Unggi, North Hamgyeong Province ในปี 1962 การขุดค้นกระดูกมนุษย์จากยุคหินเพิ่มขึ้นใน Seokjang-ri, Gongju-si, ถ้ำ Jeommal, Jecheon-gun และ Seongsan Cave, Deokcheon ไซต์ Yeoncheon Jeongok-ri: ไซต์ Jeongok-ri เป็นไซต์สำคัญที่ขุดพบโบราณวัตถุจำนวนมากจากยุคหินยุคก่อนอันเป็นผลมาจากการขุดค้นมากกว่า 10 ครั้งตั้งแต่ปี 1979 ถึง 1992 โบราณวัตถุห้าชิ้นถูกขุดขึ้นจากพื้นที่เนินเขาเตี้ยๆ ที่ระดับความสูง 61 เมตรใน Jeongok-ri, Jeongok-myeon, Yeoncheon-gun, Gyeonggi-do ในบรรดาซากที่ขุดพบมีทั้งขวานมือ ขวานไส และกระทุ้ง เครื่องเคลือบหิน Jeongok-ri ส่วนใหญ่ทำจากกรวดที่ทำจากควอตซ์หรือหินควอร์ตไซต์ และมีเครื่องหินหลายชิ้นที่ทำจากเศษกรวดขนาดใหญ่หรือโปรคาริโอตที่ทำจากกรวดขนาดเล็ก

•ยุคหินกลาง ยุคหิน (หรือยุคหินใหม่) ในเกาหลีเป็นยุคเปลี่ยนผ่านจากยุคหินยุคเมื่อประมาณ 10,000 ปีก่อนจนถึงยุคหินใหม่ และนักวิชาการบางคนไม่รู้จักยุคหินใหม่ มีทฤษฎีต่างๆ มากมาย ซากที่พบใน Osan-ri, Yangyang, Hahwagye-ri, Hongcheon, เนินเปลือกหอยชั้นล่างใน Gimhae และถ้ำ Billemoth ใน Jeju มาจากยุคหินและถือว่าพวกเขาเป็นคนยุคหินที่ตั้งรกรากอยู่บน คาบสมุทรเกาหลีจนถึงยุคหินใหม่หรือซากศพของชาวยุคหินใหม่

•ยุคหินใหม่ ยุคหินใหม่เป็นยุคที่ใช้เครื่องมือหินที่ทำจากหินเจียร ยุคหินใหม่ในเกาหลีตรงกับช่วงเวลาประมาณ 10,000 ถึง 4,000 ปีก่อนคริสตศักราชโบราณวัตถุที่เป็นตัวแทนของยุคหินใหม่ในประเทศเกาหลี ได้แก่ เครื่องเคลือบดินเผา ภาชนะดินเผาลายหวี และเครื่องเคลือบดินเผาลายทับ เครื่องปั้นดินเผาลายหวีพบได้ในบางพื้นที่ทางตอนใต้ของคาบสมุทรเกาหลี และมีการขุดพบเครื่องดินเผาลายหวีทั่วคาบสมุทรเกาหลี ด้วยเหตุนี้ วัฒนธรรมยุคหินใหม่ของเกาหลีจึงเรียกอีกอย่างว่าวัฒนธรรมเครื่องปั้นดินเผาลายหวี เครื่องมือหินพื้นถูกนำมาใช้ตั้งแต่ช่วงต้นยุคหินใหม่ แต่หลังจากช่วงกลางเท่านั้นที่เครื่องมือหินพื้นเริ่มถูกนำมาใช้อย่างจริงจังสำหรับเครื่องมือและอาวุธทางการเกษต โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Bangudae Petroglyphs ใน Daegok-ri, Ulsan (สมบัติแห่งชาติหมายเลข เป็นภาพเขียนบนหินที่สร้างขึ้นในยุคหินใหม่และแสดงชีวิตของผู้คนก่อนป ระวัติศาสตร์ได้เป็นอย่างดี

•ยุคสำริด ยุคสำริด ยุคสำริดตรงกับช่วงประมาณ 2,000 ถึง 300 ปีก่อนคริสตกาล ในช่วงเวลานี้ ด้วยการพัฒนาของเกษตรกรรม ผลิตภัณฑ์ส่วนเกินถูกผลิตขึ้นและมีการใช้เครื่องสำริด และระบบทรัพย์สินส่วนตัวและชั้นเรียนก็เกิดขึ้น โบราณวัตถุที่เป็นตัวแทนของช่วงเวลานี้ ได้แก่ ปลาโลมา ดาบทองสัมฤทธิ์ทรงพิณ และเครื่องปั้นดินเผาแบบมิซองรี หัวหน้าเผ่ามีอำนาจมากขึ้น ครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ และก่อตั้งประเทศในที่สุด

•โกโจซอน Gojoseon เป็นรัฐเกาหลีแห่งแรกที่ก่อตั้งขึ้นในยุคสำริด ใน Samguk Yusa มีบทความระบุว่า Dangun Wanggeom สร้างเมืองหลวงของเขาในปราสาท Pyeongyang 50 ปีหลังจากที่ King Yo ขึ้นครองบัลลังก์และตั้งชื่อประเทศว่า Joseon มันยากที่จะเชื่อในความถูกต้อง[18] ในทางกลับกัน Dangun เป็นชื่อของนายพลที่ปกครอง Gojoseon และไม่ได้หมายถึงบุคคลใดบุคคลหนึ่งโดยเฉพาะ ว่ากันว่ามี Danguns มากมาย แต่ไม่ทราบชื่อและปีที่ครองราชย์ ในบางกรณี ชื่อของดังกุนและช่วงเวลารัชสมัยถูกกล่าวถึงตาม Hwandangogi แต่ Hwandangogi ถูกวิพากษ์วิจารณ์ในหลาย ๆ ทางว่าเป็นข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือ และนักประวัติศาสตร์ไม่ยอมรับ Hwandangogi เป็นบันทึกทางประวัติศาสตร์[19] Gojoseon แบ่งออกเป็นสมัย Dangun Joseon และสมัย Wiman Joseon Gija Joseon ปรากฏในหนังสือประวัติศาสตร์เก่าก่อนยุคปัจจุบัน แต่ได้รับการประเมินว่าเป็นเรื่องเล่ามากกว่าข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ การปรากฏตัวครั้งแรกของ Gojoseon ในบันทึกของจีนคือ "Gwanja" ของ Qi ที่เขียนขึ้นในศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสต์ศักราช ซึ่งบันทึกการค้าระหว่าง Qi และ Gojoseon ประมาณศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช ขงจื๊อกล่าวว่าเขาต้องการขอลี้ภัยในกุย ซึ่งเป็นประเทศที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ในตะวันออก แต่กุยเป็นชื่ออื่นสำหรับโกโจซอนในจีน

อ้างถึง)ไม่ชัดเจนว่าเปียงยางซึ่งเป็นเมืองหลวงของ Gojoseon ตั้งอยู่ใน Yodong หรือ Yoseo หรือเมืองเปียงยางในปัจจุบัน นี่เป็นเพราะการขาดข้อมูลวรรณกรรมอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากดาบทองสัมฤทธิ์บางซึ่งเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มีลักษณะเฉพาะของ Gojoseon ถูกขุดพบในแมนจูเรียและมีบันทึกในวรรณกรรมว่า Gojoseon ต่อสู้และพ่ายแพ้โดย Yan ดูเหมือนว่าเมืองหลวงจะถูกย้ายไปทางใต้ประมาณวันที่ 3 ศตวรรษก่อนคริสต์ศักราช[21] วัฒนธรรมและระบบสังคม ในบันทึกของปลายสมัย Gojoseon ราชวงศ์ Wiman Joseon ชื่อของเจ้าหน้าที่เช่น Doctor, Gyeong, Daebu, Sang, Minister และ General ยังคงอยู่ ซึ่งบ่งชี้ว่ามีองค์กรทางการเมืองที่เป็นศูนย์กลาง อย่างไรก็ตามอำนาจในท้องถิ่นมีอำนาจทางการเมืองและการทหารที่เป็นอิสระ มีกรณีหนึ่งที่ Yeok Gye-gyeong แห่งราชวงศ์โชซอนย้ายไปทางตอนใต้ของคาบสมุทรเกาหลีโดยมี 2,000 ครัวเรือนอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา เมื่อความขัดแย้งเกิดขึ้นกับกษัตริย์เกี่ยวกับนโยบายต่างประเทศที่มีต่อฮัน Gojoseon เป็นสังคมชนชั้นที่มีทาส ขุนนาง และกษัตริย์ และมีกฎหมายเช่นพระราชบัญญัติมาตรา 8

•ยุคเหล็ก ยุคเหล็กในเกาหลีตรงกับช่วงเวลาตั้งแต่ประมาณ 300 ปีก่อนคริสตกาลถึงประมาณ 300 ปีก่อนคริสต์ศักราช และแบ่งออกเป็นช่วงต้นและช่วงปลาย[23] เป็นที่เชื่อกันโดยทั่วไปว่าวัฒนธรรมเครื่องเหล็กของคาบสมุทรเกาหลีก่อตัวขึ้นพร้อมกับการมาถึงของวัฒนธรรมเครื่องเหล็กของจีนตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสต์ศักราชถึงศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช เครื่องมือทำฟาร์มเหล็กที่ใช้เทคโนโลยีเหล็กหล่อช่วยเพิ่มผลผลิตทางการเกษตรอย่างมาก โบราณวัตถุที่สำคัญในสมัยนั้น ได้แก่ เครื่องมือทำฟาร์มเหล็ก อาวุธเหล็ก และก้อนเหล็กซึ่งเป็นก้อนเหล็กรูปคันธนูเนื่องจากก้อนนี้ถูกพบเป็นของฝังศพในสุสาน จะเห็นได้ว่า การพิจารณาคดี วิชาสมัยนั้นถือเอาความสามารถในการหล่อเหล็กเป็นสำคัญ มี วัฒนธรรมเครื่องเหล็กในเกาหลีมีลักษณะพิเศษตรงที่เหล็กหล่อและเหล็กกล้าได้รับการพัฒนาเกือบพร้อมๆ กัน[24] Gojoseon พัฒนาจนถึงจุดที่เผชิญหน้ากับราชวงศ์ฮั่นของจีนในขณะที่ยอมรับวัฒนธรรมเหล็ก และประเทศต่างๆ เช่น Buyeo, Goguryeo, Okjeo, Dongye และ Samhan ได้ก่อตั้งขึ้นในแมนจูเรียและส่วนต่างๆ ของคาบสมุทรเกาหลี

•วิมานโชซอน King Ugeo หลานชายของ Wiman ยอมรับผู้ลี้ภัยจำนวนมากจากจีนและป้องกันไม่ให้ประเทศเพื่อนบ้านเล็ก ๆ เช่น Jena และ Jin เจรจาโดยตรงกับ Han จักรพรรดิหวู่แห่งราชวงศ์ฮั่นส่ง Xia ในปี 109 ก่อนคริสต์ศักราชเพื่อขอให้ Ugeo ยุติการผูกขาดทางการค้า แต่ Ugeo ไม่ยอมรับ ในที่สุดเกิดสงครามระหว่างฮั่นกับโกโชซอน และวิมานโชซอนถูกทำลายเมื่อ 108 ปีก่อนคริสตกาล หลังจากการล่มสลายของ Gojoseon จักรพรรดิ Wu of Han ได้จัดตั้งกองทัพ Hansa ในพื้นที่ของ Joseon เก่า กองทัพฮันซาดำเนินไปจนกระทั่งกษัตริย์มิชอนแห่งโกกูรยอรวมกองทัพ Nakrang และ Daebang

สามก๊ก ประเทศเล็ก ๆ หลายแห่งถูกสร้างขึ้นในคาบสมุทรเกาหลีและเอเชียตะวันออกโดยอาศัยผลผลิตที่เพิ่มขึ้นและอาวุธที่ทรงพลังเนื่องจากการแพร่กระจายของวัฒนธรรมเหล็ก ในขณะที่ประเทศเล็ก ๆ จำนวนมากแข่งขันกัน บางประเทศก็รวมประเทศอื่น ๆ และพัฒนาเป็นราชอาณาจักรแบบสหพันธรัฐ วางรากฐานสำหรับการจัดตั้งรัฐรวมศูนย์ พูยอก่อตั้งขึ้นหลังจากโกโจซอน เป็นอาณาจักรสหพันธรัฐที่ใช้เครื่องเหล็ก ต่อมาอาณาจักรสหพันธ์เช่น Dongye, Okjeo, Goguryeo, Mahan, Jinhan, Byunhan, Tamra และ Usan-guk ปรากฏขึ้น ต่อมาช่วงเวลาที่ประเทศน้อยใหญ่อยู่ร่วมกันเรียกว่ายุคสามอาณาจักรดั้งเดิมหรือยุคประชาชาติจนถึงยุคสามอาณาจักร เมื่อโกคูรยอ แพ็กเจ ซิลลา และกายา ซึ่งเริ่มต้นจากอาณาจักรสหพันธรัฐเหล่านี้ได้เติบโตโดย รวมอาณาจักรใกล้เคียง[27] พูยอ (夫餘, 扶餘) รัฐชนเผ่าที่ก่อตั้งโดยชนเผ่าบูยอแห่ง Yemaek (濊貊) เชื้อสายจากราวศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราช ปกครองแมนจูเรียในปัจจุบันโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ลุ่มแม่น้ำซงฮัว ทิศตะวันออกติดกับ Eupru (挹婁), Goguryeo และ Hyeondoguns ที่เหลือ และทิศตะวันตกติดกับ Seonbi (鮮卑) และ Ohwan (烏桓) พูยอแบ่งออกเป็น บุกบูยอ และ ดงบูยอ

•ยินยอม บูยอมีตำนานการก่อตั้งที่แยกจากกัน บุกบูยอมีตำนานการก่อตั้งที่แฮโมซู โอรสของจักรพรรดิแห่งสรวงสวรรค์ เสด็จลงมาบนรถม้าที่ลากโดยมังกร 5 ตัว และสถาปนาป้อมปราการฮึลซึงกอลเป็นเมืองหลวง บูยอแบ่งทั้งประเทศออกเป็นเขตที่เรียกว่า Chuchaldo (四出道) และ je (諸加) เช่น Maga, Uga, Jeoga และ Guga ได้ครอบครองพื้นที่บางส่วนเข้ายึดครองและจัดการ พื้นที่ขนาดใหญ่ใน Chuchu-do มีประชากรหลายพันครัวเรือน ส่วนพื้นที่ขนาดเล็กมีหลายร้อยครัวเรือน กล่าวกันว่าชนชั้นผู้ใต้บังคับบัญชาซึ่งเป็นชนชั้นล่างทั้งหมดเป็นทาส นอกจากนี้ยังมีพิธีกรรมที่เรียกว่า Yeonggo (迎鼓) ใน Buyeo และศุลกากรเข้มงวดมาก ดังนั้นการลักขโมยและการล่วงประเวณีจึงถูกลงโทษอย่างรุนแรงเป็นพิเศษ ทั้งบุกบูยอและดงบูยอถูกดูดกลืนเข้าไปในโกกูรยอ[27] ในปี 538 กษัตริย์ Seong แห่ง Baekje สืบทอด Buyeo เปลี่ยนชื่อประเทศเป็น Nambuyeo และประสบความสำเร็จ ปราสาทแห่งชาติของ Baekje กลายเป็น Buyeo (扶餘) และในปี 2015 Uiryeong Yeo (宜寧余氏) ของสาธารณรัฐเกาหลีได้รับมรดกและยังมีอิทธิพลต่อชื่อของ Buyeo-gun, Chungcheongnam-do

ยุคสามก๊ก

แผนที่อาณาจักรทั้งสาม

สมาพันธ์โกกูรยอ แพ็กเจ ซิลลา และกายา ต่างมีตำนานการก่อตั้งของตนเอง และแม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่จะทราบแน่ชัดว่าเริ่มเมื่อใด แต่พวกเขาก็มีอำนาจโดยการดูดซับประเทศเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้เคียงในราวศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราช ด้วยวิธีนี้ แต่ละประเทศเหล่านี้จึงตั้งตัวเป็นเอกเทศโดยมีการสืบทอดชั่วครั้งชั่วคราวในเขตชานเมืองของสังคม Gojoseon และพัฒนาโดยไม่มีการเจรจาพิเศษเป็นระยะเวลานานจนกระทั่งพวกเขาติดต่อกันเองหลังกลางศตวรรษที่ 4 [28] นักประวัติศาสตร์บางคนใช้คำว่า สี่อาณาจักร [29] เนื่องจากยุคสามก๊กก่อตั้งขึ้นและพัฒนาจริง ๆ หลังจากการล่มสลายของ Gaya ในปี 562

•การเมืองสามก๊ก การเมืองการปกครองของประเทศในยุคสามก๊กในยุคแรกนั้นเป็นไปในลักษณะสหพันธรัฐโดยมีกษัตริย์และแต่ละฝ่ายเป็นอำนาจประจำท้องถิ่น Goguryeo มี 5 ฝ่าย Baekje ก็มีกลุ่มผู้อพยพ Goguryeo-Buyeo และ Silla มี 6 ฝ่าย หน่วยงานเหล่านี้ไม่สามารถมีส่วนร่วมในปฏิบัติการทางทหารหรือการทูตที่เป็นอิสระได้ แต่มีความเป็นอิสระภายในขอบเขตของตน ใน Goguryeo จนถึงช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 3 Sonobu รักษาเอกราชไว้ได้มากโดยจัดพิธีกรรมเกี่ยวกับบรรพบุรุษที่ศาลเจ้า Jongmyo และ Sajik ซึ่งก็คือเทพเจ้าแห่งบรรพบุรุษและเทพเจ้าแห่งแผ่นดิน เมื่อเวลาผ่านไป พระราชอำนาจค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น ระบบยศอย่างเป็นทางการได้รับการขยาย และความสัมพันธ์แบบลำดับชั้นที่มีอยู่โดยกลุ่มก็เปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์แบบเอกภาพของผู้ปกครองและราษฎรที่มีกษัตริย์เป็นศูนย์กลาง อันเป็นผลมาจากการสถาปนาพระราชอำนาจนี้ จึงมีการประกาศใช้กฎหมายในแต่ละประเทศ และ hukou ถูกตรวจสอบและใช้เป็นมาตรฐานสำหรับรายได้ อย่างไรก็ตาม อำนาจของขุนนางยังคงแข็งแกร่ง และการดำเนินงานที่แท้จริงของกิจการของรัฐได้ดำเนินการผ่านการประชุมระหว่างขุนนางเหล่านี้กับกษัตริย์ รุ่นแล้วรุ่นเล่าของ Goguryeo ประวัติของ Jeongsaam แห่ง Baekje และระบบ Hwabaek ของ Silla แสดงให้เห็นว่าอำนาจของขุนนางมีมากจนถึงปลายยุคสามก๊ก

•ภาษาของสามอาณาจัก การเมืองการปกครองของประเทศในยุคสามก๊กในยุคแรกนั้นเป็นไปในลักษณะสหพันธรัฐโดยมีกษัตริย์และแต่ละฝ่ายเป็นอำนาจประจำท้องถิ่น Goguryeo มี 5 ฝ่าย Baekje ก็มีกลุ่มผู้อพยพ Goguryeo-Buyeo และ Silla มี 6 ฝ่าย หน่วยงานเหล่านี้ไม่สามารถมีส่วนร่วมในปฏิบัติการทางทหารหรือการทูตที่เป็นอิสระได้ แต่มีความเป็นอิสระภายในขอบเขตของตน ใน Goguryeo จนถึงช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 3 Sonobu รักษาเอกราชไว้ได้มากโดยจัดพิธีกรรมเกี่ยวกับบรรพบุรุษที่ศาลเจ้า Jongmyo และ Sajik ซึ่งก็คือเทพเจ้าแห่งบรรพบุรุษและเทพเจ้าแห่งแผ่นดิน เมื่อเวลาผ่านไป พระราชอำนาจค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น ระบบยศอย่างเป็นทางการได้รับการขยาย และความสัมพันธ์แบบลำดับชั้นที่มีอยู่โดยกลุ่มก็เปลี่ยนเป็นความสัมพันธ์แบบเอกภาพของผู้ปกครองและราษฎรที่มีกษัตริย์เป็นศูนย์กลาง อันเป็นผลมาจากการสถาปนาพระราชอำนาจนี้ จึงมีการประกาศใช้กฎหมายในแต่ละประเทศ และ hukou ถูกตรวจสอบและใช้เป็นมาตรฐานสำหรับรายได้ อย่างไรก็ตาม อำนาจของขุนนางยังคงแข็งแกร่ง และการดำเนินงานที่แท้จริงของกิจการของรัฐได้ดำเนินการผ่านการประชุมระหว่างขุนนางเหล่านี้กับกษัตริย์ รุ่นแล้วรุ่นเล่าของ Goguryeo ประวัติของ Jeongsaam แห่ง Baekje และระบบ Hwabaek ของ Silla แสดงให้เห็นว่าอำนาจของขุนนางมีมากจนถึงปลายยุคสามก๊ก

โกคูรยอ Goguryeo เป็นรัฐโบราณที่ปกครองทางตอนเหนือของคาบสมุทรเกาหลีและแมนจูเรียตั้งแต่ 37 ปีก่อนคริสตกาลถึง 668 AD Goguryeo ก่อตั้งขึ้นเมื่อ 37 ปีก่อนคริสตกาล โดยสาขาของชนเผ่า Buyeo ที่นำโดย Jumong ในลุ่มแม่น้ำ Dongga ซึ่งเป็นสาขาย่อยของแม่น้ำ Yalu โกคูรยอแข็งแกร่งขึ้นด้วยกระบวนการต่อสู้กับชาวฮั่นตั้งแต่ต้น เมื่อเข้าสู่รัชสมัยของพระเจ้าแทโจในศตวรรษที่ 1 โกกูรยอได้วางรากฐานสำหรับรัฐรวมศูนย์ นอกจากนี้ กษัตริย์แทโจยังขยายอาณาเขตของเขาโดยปราบปรามทงเยและอ๊กจอ กษัตริย์โกกุกชอนได้ก่อตั้งระบบการสืบทอดราชบัลลังก์แบบพ่อลูก และอำนาจของราชวงศ์ก็แข็งแกร่งยิ่งขึ้นด้วยการยกเครื่องระบบ เช่น การตั้งเขตการปกครอง 5 แห่ง กษัตริย์มิชอนปกป้องซออันพยอง พิชิต Nakrang และ Daebang ขับไล่กองกำลัง Hansa ออกจากคาบสมุทรเกาหลีอย่างสมบูรณ์ และฟื้นฟูดินแดนเก่าของ Gojoseon Goguryeo ประสบกับวิกฤตการณ์ระดับชาติชั่วคราวเนื่องจากการโจมตีของ Baekje และ Jeonyeon ในรัชสมัยของกษัตริย์ Gogukwon แต่ในรัชสมัยของ King Sosurim Goguryeo ได้ก่อตั้ง Taehak (太學) ยอมรับพุทธศาสนาเป็นรัฐ และทำให้รัฐรวมศูนย์เสร็จสมบูรณ์โดยการออกกฎหมาย กฎหมายและการปฏิรูปได้รับการซ่อมแซม ในศตวรรษที่ 5 Goguryeo ถึงจุดรุ่งเรือง และกษัตริย์ Gwanggaeto รุกราน Hanseong เมืองหลวงของ Baekje ขยายอาณาเขตทางใต้ไปยังแม่น้ำ Imjin และแม่น้ำ Han และช่วยเหลือกษัตริย์ Naemul แห่ง Silla เพื่อเอาชนะญี่ปุ่น นอกจากนี้ยังโจมตีพื้นที่ด้านหลังทางทิศเหนือ ยึดครองเหลียวตงอย่างสมบูรณ์ และยังรุกคืบไปยังส่วนหนึ่งของภูมิภาคเหลียวซี King Gwanggaeto the Great ปราบปราม Suksin และ Dongbuyeo และรักษาตำแหน่งที่เหนือกว่าในแมนจูเรียและคาบสมุทรเกาหลี กษัตริย์ Jangsu ลูกชายของเขาติดต่อกับราชวงศ์ทางเหนือและทางใต้ของจีนรวมถึงกับคนต่างชาติเช่น Yuyeon ขยายความสัมพันธ์ทางการทูตเพื่อให้จีนอยู่ในการควบคุม ในปี 427 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของนโยบายมุ่งลงใต้ เมืองหลวงถูกย้ายไปยังเปียงยางและมีการจัดตั้งองค์กรทางการเมืองที่รวมศูนย์ ในปี 475 Goguryeo รุกราน Hanseong ของ Baekje จับกุม สังหาร King Gaero บรรเทาความโกรธของ King Gogukwon และเข้าควบคุม Asan Bay ทางตอนใต้ ในช่วงกลางศตวรรษที่ 6 โกคูรยอประสบปัญหาการแลกเปลี่ยนในประเทศและต่างประเทศ และอำนาจของประเทศก็อ่อนแอลงอย่างมาก กษัตริย์ Jinheung แห่ง Silla ทำลายพันธมิตรของ Naje และผูกขาดลุ่มแม่น้ำ Han ที่เขายึดมาจาก Goguryeo และรุกคืบเข้าไปในส่วนหนึ่งของ Hamgyeong-do ในปัจจุบันเพื่อกดดัน Goguryeo ในปี 589 ราชวงศ์สุยที่จัดตั้งขึ้นใหม่รุกรานโกคูรยอถึงสี่ครั้ง ในสงครามโกคูรยอ-ซุย โกคูรยอสามารถป้องกันการรุกรานของซุยได้ด้วยการชนะศึกสำคัญๆ เช่น ศึกซัลซูที่นำโดยอึลจี มุนด็อกในปี 612 หลังจากนั้นไม่นาน พระเจ้าแทจงแห่งราชวงศ์ถังซึ่งรวมจีนเป็นปึกแผ่นได้รุกรานโกคูรยอภายใต้ข้ออ้างนโยบายต่อต้านราชวงศ์ถังของยอนแกโซมุน แต่พ่ายแพ้ต่อซองจู ยางมันชุน (楊萬春 หรือ 梁萬春) ที่ป้อมอันซี ด้วยเหตุนี้ โกคูรยอจึงประสบความสำเร็จในการป้องกันการโจมตีของกองกำลังจีน แต่กำลังของประเทศก็ลดลงเมื่อถูกโจมตี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากการตายของยอนแกโซมุน ชนชั้นปกครองถูกแบ่งแยก และสถานการณ์ทางการเมืองก็สับสนและความรู้สึกของประชาชนก็สับสน ในปี 668 กองกำลังพันธมิตรของ Silla และ Tang โจมตีและทำลาย Goguryeo ที่สับสน ราชวงศ์ถังได้ติดตั้ง Andong Dohobu ในดินแดนเก่าของ Goguryeo และส่วนหนึ่งของอาณาเขตของ Goguryeo เข้าไปใน Silla หลังจากการล่มสลายของ Goguryeo ขบวนการฟื้นฟู Goguryeo ได้พัฒนาขึ้นโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่คาบสมุทร Liaodong และภูมิภาค Haeseo และ Honam ของคาบสมุทรเกาหลี ดังนั้น Geommojam ซึ่งตั้งอยู่ในจังหวัดจึงยกกองทัพตั้งแต่ปี 670 แต่งตั้งพระ Goan ซึ่งเป็นราชวงศ์เป็นกษัตริย์แห่ง Goguryeo และได้รับการสนับสนุนทางทหารจาก Silla อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความขัดแย้งภายใน Geommojam และ Anseung ต่อสู้กัน และ Anseung ได้สังหาร Geommojam ในเดือนสิงหาคม 670 ทำให้ขบวนการคืนชีพของ Geommojam สิ้นสุดลง ในที่สุด ในปี 671 Gogan นายพลแห่งราชวงศ์ถังได้ปราบและทำลายล้างซากของ Geommojam ที่เหลืออยู่ในพื้นที่

กองกำลังฟื้นฟู Goguryeo นำโดย Goan Seung ได้ย้ายไปที่ภูมิภาค Honam และยืมอำนาจของ Silla เพื่อก่อตั้ง Bodeokguk ใน Geummajo (Iksan, Jeollabuk-do) ทำหน้าที่เป็นรัฐหุ่นเชิดของซิลลา เข้าร่วมในสงครามซิลลา-ถัง แลกเปลี่ยนทูตกับญี่ปุ่นภายใต้ชื่อ Goh Kyo-ryosa (遣高麗使)[31] Bodeokguk ในภูมิภาค Honam เป็นมิตรกับ Silla โดย King Bodeok กษัตริย์องค์แรก ผู้ลี้ภัย Goguryeo จาก Bodeokguk ถูกย้ายไปที่ Namwon-gyeong (南原京: Namwon, Jeollabuk-do) ซึ่งเป็นหนึ่งใน 9 จังหวัดและ 5 ภูมิภาคเล็ก ๆ ของ Silla และมีส่วนร่วมในการตั้งรกรากของวัฒนธรรม Goguryeo เช่น geomungo ทางตอนใต้ของ คาบสมุทรเกาหลี[33][34] ในคาบสมุทร Liaodong หลานชายของ King Bowon King Bowon ด้วยความช่วยเหลือของจักรพรรดินี Wu Zetcheon ก่อตั้ง Sogoguryeo ซึ่งเป็นรัฐหุ่นเชิดของราชวงศ์ถัง Sogoguryeo เป็นรัฐหุ่นเชิดของราชวงศ์ถังก่อนที่จะถูกรวมเข้ากับ Bohai หลังจากนั้นความว่างเปล่าของ Goguryeo ได้รับมรดกจาก Parhae และจากนั้นก็ล่มสลาย และเจ้าชาย Daegwanghyeon ได้นำผู้ลี้ภัยและแปรพักตร์ไปยังวัง Geon ซึ่งนำไปสู่ Goryeo

•แบคแจ Baekje ก่อตั้งขึ้นใน Wiryeseong, Hanam โดย Onjo ในปี 18 ก่อนคริสต์ศักราช ตามความโรแมนติกของสามก๊ก [35] Baekje เป็นส่วนหนึ่งของ Mahan Baekje ขยายอิทธิพลไปยังภูมิภาค Chungcheong-do และ Jeolla-do ในราวศตวรรษที่ 3 การรุกคืบไปทางเหนือยังทำให้เกิดข้อพิพาทด้านดินแดนระหว่างโกคูรยอและมณฑลต่างๆ ของจีน ในรัชสมัยของกษัตริย์กึนโชโกในศตวรรษที่ 4 มันถึงจุดรุ่งเรืองด้วยการบุกเข้าไปในส่วนต่างๆ ของฮวางแฮโด และรวมกองกำลังที่เหลืออยู่ของมาฮันในชอลลาโด อย่างไรก็ตามหลังจากนั้น Goguryeo ต้องเผชิญกับการทดสอบการสูญเสียที่ราบลุ่มแม่น้ำ Han เนื่องจากแรงกดดันที่ต่อเนื่องกัน Baekje ซึ่งตกอยู่ในภาวะซบเซาเริ่มฟื้นตัวจากช่วงเวลาของ King Muryeong และประสบความสำเร็จใน Buyeo ในรัชสมัยของ King Seong ความพยายามในการฟื้นฟูเช่นการย้ายเมืองหลวงไปยังเมืองหลวงนั้นถูกเร่งให้มากขึ้น King Seong สร้างพันธมิตรกับ Silla และโจมตี Goguryeo ด้วยก้ามปูเพื่อยึดลุ่มแม่น้ำ Han กลับคืนมา แต่ทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์เนื่องจากการทรยศของ Silla และตัวเขาเองถูกสังหารที่ Gwansanseong Fortress หลังจากนั้น King Mu และ King Uija แห่ง Baekje พยายามฟื้นฟู แต่การกระทำที่ผิดพลาดบ่อยครั้งของ King Uija ทำให้อำนาจของชาติหมดไป ในที่สุดในปี 660 ก็ถูกโจมตีและทำลายโดยกองกำลังพันธมิตรของซิลลาและถัง โดยทั่วไปแล้ววัฒนธรรมของแพ็กเจมีลักษณะเฉพาะที่มีความซับซ้อนและความละเอียดอ่อน และวัฒนธรรมแพ็กเจนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อเหตุผล

•ชิลลา Silla ก่อตั้งขึ้นเมื่อประมาณ 57 ปีก่อนคริสตกาลในพื้นที่ Gyeongju ซิลลาเป็นอาณาจักรแรกในสามอาณาจักรที่ก่อตั้งขึ้น แต่เป็นคนสุดท้ายที่ก่อตั้งกรอบระดับชาติ ในช่วงแรก ทั้งสามตระกูลของ Park, Seok และ Kim ผลัดกันขึ้นครองบัลลังก์ หัวหน้ากลุ่มผู้มีอิทธิพลได้รับการแต่งตั้งเป็น Isageum (พระมหากษัตริย์) และกลุ่มใหญ่ ๆ ยังคงรักษาฐานอำนาจของตนเอง ในรัชสมัยของ Isageum Naemul ในศตวรรษที่ 4 ซิลลาครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของ Jinhan ผ่านกิจกรรมการพิชิตอย่างแข็งขัน และเริ่มพัฒนาเป็นรัฐรวมศูนย์ จากนี้ไป สิทธิในการสืบทอดบัลลังก์โดยตระกูลคิมได้ถูกกำหนดขึ้น เมื่อถึงเวลาของกษัตริย์ Jijeung ระบบการเมืองก็ได้รับการขัดเกลามากขึ้น ชื่อของประเทศเปลี่ยนเป็น Silla และตำแหน่งของกษัตริย์ก็เปลี่ยนจาก Maripgan เป็น King ภายนอกมันปราบปรามอูซานกุก ต่อจากนั้น กษัตริย์เบฟฮึงได้จัดตั้งระเบียบราชการโดยการจัดตั้งกระทรวงกลาโหม การประกาศกฎเกณฑ์ และการบังคับใช้เครื่องแบบข้าราชการ นอกจากนี้ ระบบกอลพัมยังได้รับการจัดระเบียบใหม่ และพุทธศาสนาได้รับการยอมรับว่าพยายามโอบรับกองกำลังที่เติบโตใหม่ ด้วยเหตุนี้ซิลลาจึงสร้างระบบรัฐรวมศูนย์ได้สำเร็จ เมื่อถึงเวลาของกษัตริย์ Jinheung ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันภายในก็แข็งแกร่งขึ้นและดำเนินกิจกรรมการพิชิตอย่างแข็งขัน ซึ่งนำไปสู่การต่อสู้ระหว่างสามอาณาจักร กษัตริย์ Jinheung จัดระเบียบ Hwarangdo ใหม่เป็นองค์กรระดับชาติและส่งเสริมการบูรณาการทางอุดมการณ์โดยจัดระเบียบพุทธศาสนาใหม่ นอกจากนี้ยังยึดลุ่มแม่น้ำฮันภายใต้การควบคุมของโกคูรยอและรุกคืบไปยังพื้นที่ฮัมกยองโด และทางใต้ก็พิชิตแดกายาในปี 562 และเข้าควบคุมฝั่งตะวันตกของแม่น้ำนักดง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเข้าควบคุมลุ่มแม่น้ำฮัน ทำให้สามารถเสริมสร้างรากฐานทางเศรษฐกิจ ยึดฐานทางยุทธศาสตร์ และเตรียมฐานที่มั่นที่ได้เปรียบสำหรับการค้าโดยตรงกับจีนผ่านทะเลเหลือง ประมาณศตวรรษที่ 7 พันธมิตรระหว่าง Silla และ Tang ได้จัดตั้งขึ้นเพื่อทำลาย Baekje ในปี 660 และ Goguryeo ในปี 668 นอกจากนี้ ยังขับไล่กองทัพราชวงศ์ถังออกไปและยึดครองพื้นที่จากทางตอนใต้ของแม่น้ำ Daedong ไปจนถึงอ่าว Wonsan และทำให้สามอาณาจักรเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้สำเร็จ

ยุคอาณาจักรเหนือใต้

ช่วงเวลาที่ซิลลาสร้างอาณาเขตทางตอนใต้ของแม่น้ำ Daedonggang และ Balhae ซึ่งก่อตั้งโดย Dae Jo-yeong ผู้ลี้ภัยจาก Goguryeo สืบต่อจาก Goguryeo และก่อตั้งสถานการณ์ของเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ จนถึงช่วงกลางโชซอน แนวคิดของ Unified Silla นั้นแข็งแกร่ง และมุมมองนี้ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงปี 1970 อย่างไรก็ตาม เริ่มต้นด้วย Dongdong Gangmok ของ An Jeong-bok และ Balhaego ของ Yu Deuk-gong บางส่วนของฝ่าย Namin Silhak และ Noron Bukhak พยายามที่จะรวม Balhae เข้ากับประวัติศาสตร์ของชาติ อย่างไรก็ตาม ความพยายามของพวกเขาได้เกิดผลตั้งแต่ยุคปัจจุบัน และตั้งแต่ 1980s เป็นต้นมา มุมมองในการมองประวัติศาสตร์ของ Balhae เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ชาติก็ได้เกิดขึ้น

ยุคสามอาณาจักรหลัง

ยุคสามก๊กต่อมาตรงกับช่วงปี 892 ถึง 936 และหมายถึงช่วงเวลาที่กองกำลังก่อตัวขึ้นอันเป็นผลมาจากการกบฏของ Gyeon Hwon และ Gungye ต่อ Silla และการเคลื่อนไหวฟื้นฟูของ Baekje และ Goguryeo ยังคงดำเนินต่อไป ในตอนท้ายของ Silla (ปลายศตวรรษที่ 9) สังคมก็วุ่นวายอย่างมากและครอบครัวที่มีอำนาจในท้องถิ่นก็พึ่งพาตนเองได้ ต่อมา Goguryeo ก่อตั้งขึ้นเพื่อให้ Goguryeo ประสบความสำเร็จ หลังจากเปลี่ยนชื่อประเทศเป็น Taebong แล้ว Goguryeo ก็ถูกทำลายโดย Goryeo ที่ก่อตั้งโดย Wang Geon Goryeo ดูดซับ Silla เป็นครั้งแรกเมื่อสิ้นสุดการต่อสู้กับแพ็กเจในภายหลังจากนั้นก็ทำลายแพ็กเจในภายหลังเพื่อรวมสามก๊กในภายหลัง นอกจากนี้ยังยอมรับผู้พลัดถิ่นของบัลแฮและบรรลุการรวมอาณาจักรทั้งสามเข้าด้วยกันอย่างครอบคลุมมากกว่าซิลลา

ยุคราชวงศ์โครยอ

Goryeo (高麗) เป็นราชวงศ์ที่ปกครองคาบสมุทรเกาหลีเป็นเวลา 475 ปี นับจากการพ่ายแพ้ของ Taejo Wang Geon ต่อ Goguryeo ในภายหลังของ Gungye และการรวมกันของ Silla และ ต่อมา Baekje ในปี 918 จนกระทั่งถูกทำลายโดยราชวงศ์โชซอนในปี 1392 มาจากราชวงศ์โครยอ (918-1392) เมื่อประมาณ 1,000 ปีที่แล้ว เรียกเกาหลีว่า 'เกาหลี' เป็นที่ทราบกันดีว่าชื่อภาษาอังกฤษของเกาหลีมาจากข้อเท็จจริงที่ว่าพ่อค้าในภูมิภาคตะวันตกที่เดินทางไปและกลับจากโครยอเรียก 'Goryeo' ว่า 'Corea' ในระดับนั้น โครยอเป็นประเทศที่มีความเป็นสากลและเปิดกว้าง สถานะของผู้หญิงนั้นสูงกว่าในโชซอนมาก และเป็นสังคมพหุลักษณ์ที่มีพลวัตทางวัฒนธรรม ในช่วงเริ่มต้นของการก่อตั้งโครยอ ระบบการปกครองหลักถูกนำมาใช้โดยการแจกจ่ายชื่อที่ดินให้กับครอบครัวที่เข้มแข็งในท้องถิ่นแต่ละครอบครัวเพื่อปกครองภูมิภาคของตนเอง และระบบการปกครองท้องถิ่นที่มีลักษณะเฉพาะได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นถูกส่งไปปกครอง subhyeon อื่น ๆ ผ่าน juhyeon . ในช่วงก่อนหน้า โครยอได้ใช้วิธี nobi blepharoptosis เพื่อเพิ่มจำนวนคน และแนะนำระบบในอดีตเพื่อจ้างผู้มีความสามารถใหม่ ซึ่งเป็นการวางรากฐานสำหรับประเทศชาติ อย่างไรก็ตาม เมื่อการแสวงประโยชน์จากตระกูลผู้ปกครองในช่วงปลายยุคกลายเป็นเรื่องสุดโต่ง ราชวงศ์จึงถูกส่งมอบให้กับกองกำลังใหม่ สถาบันการศึกษาประวัติศาสตร์เกาหลีในสาธารณรัฐเกาหลีถือว่าช่วงเวลาโครยอนี้เป็นยุคกลาง

•แต่แรก Goryeo ก่อตั้งโดย Wang Geon ซึ่งเป็นกลุ่มที่มีอำนาจในภูมิภาค Songak เมื่อสิ้นสุดราชวงศ์ Shilla เปลี่ยนชื่อ Songak เป็น Gaegyeong (Kaesong ในปัจจุบัน) และทำให้เป็นเมืองหลวง ในปี 936 คาบสมุทรเกาหลีกลับมารวมกันอีกครั้ง หลังจากนั้น Gwangjong กษัตริย์องค์ที่ 4 ของ Goryeo ได้เสริมสร้างอำนาจของราชวงศ์โดยการบังคับใช้ Nobi-Angeombeop และระบบในอดีต เพื่อรักษาเสถียรภาพของอำนาจของกษัตริย์และสร้างระบบรวมศูนย์ และเพื่อกำจัดอาสาสมัครที่มีชื่อเสียงและครอบครัวที่มีอำนาจ ต่อจากนั้น ในรัชสมัยของกษัตริย์ Gyeongjong ระบบการจัดแสดงได้ถูกนำมาใช้ และในสมัยของ King Seongjong ระบบการปกครองก็ได้รับการจัดระเบียบใหม่ ในทางกลับกัน ราชวงศ์ Liao ที่ก่อตั้งโดย Khitan นั้นขัดต่อนโยบายสนับสนุนเพลงของ Goryeo และพยายามที่จะตัดความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างทั้งสองประเทศและให้พวกเขาอยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกเขา คิตันบุกโครยอสามครั้งในปี 993, 1,010 และ 1,018 แต่ทั้งหมดล้มเหลว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในปี 1019 กองทัพโครยอซึ่งบัญชาการโดยคังกัมชานได้ทำลายล้างกองทัพคิตันในกุ้ยจูอย่างมาก ซึ่งเรียกว่าศึกกุ้ยจู ในท้ายที่สุด ชัยชนะของโครยอทำให้สามารถรักษาสมดุลแห่งอำนาจระหว่างราชวงศ์โครยอ ราชวงศ์ซ่ง และราชวงศ์เหลียวได้ ในศตวรรษที่ 11 สังคมโครยอค่อย ๆ ปรับปรุงสังคมและวัฒนธรรมของตน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 10 การปรับโครงสร้างสถาบันที่ดำเนินการโดยกษัตริย์ Seongjong ส่วนใหญ่เลียนแบบ Tang ดังนั้นองค์ประกอบที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงของ Goryeo จึงถูกเปิดเผย ฉันทำ นโยบายต่างๆ ที่เกิดขึ้นในรัชสมัยของกษัตริย์มุนจงเป็นตัวอย่าง

•กลางภาค พร้อมกันนี้ Daegak Guksa Uicheon โอรสองค์ที่สี่ของพระเจ้า Munjong เสด็จไปยัง Song ก่อนเวลาเพื่อเรียนรู้อาณาจักรอันลึกซึ้งของพระพุทธศาสนา และเมื่อกลับมาก็ก่อตั้ง Gyojangdogam เพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมชาวพุทธของตะวันออกในเวลานั้น พวกเขายังทิ้งวัฒนธรรมไว้เบื้องหลัง ความสำเร็จเช่นการรวบรวมคอลเลกชัน ในช่วงเวลานี้ บางครั้งมันถูกรุกรานโดยเผ่า Jurchen แต่ถูกยึดครองโดย Goryeo เนื่องจากพลังไม่แข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม เมื่อค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้น พวกเขาก็มีอิทธิพลอย่างมากต่อสังคมโครยอตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 12 ในช่วงกลางศตวรรษที่ 12 ภายในกลุ่มชนชั้นปกครองของโครยอ ความขัดแย้งเรื่องอำนาจทางการเมืองระหว่างขุนนางและคนใกล้ชิดทวีความรุนแรงขึ้น นำไปสู่การทำรัฐประหาร นอกจากนี้ ผู้ลี้ภัยซึ่งกลายเป็นกลุ่มโจรและก่อความไม่สงบเป็นระยะ ๆ ได้เพิ่มขึ้นราวกับผึ้งทั่วประเทศในช่วงเวลาของการรัฐประหารมูซิน ในขณะเดียวกัน ในช่วงต้นศตวรรษที่ 13 ชาวมองโกลที่เข้มแข็งขึ้นเรียกร้องส่วยจากโครยอมากเกินไป และเมื่อโครยอปฏิเสธ มองโกเลียก็รุกรานโครยอเจ็ดครั้งโดยเริ่มในปี ค.ศ. 1231 ซึ่งเรียกว่าสงครามโครยอ-มองโกเลีย ประเทศถูกทำลายล้างและทรัพย์สินทางวัฒนธรรมจำนวนมากสูญหายไปเนื่องจากสงครามอันยาวนาน แต่รัฐบาลทหารของ Choi ซึ่งมีอำนาจในขณะนั้นได้ย้ายเมืองหลวงไปยังเกาะ Ganghwa และเพิ่มการป้องกันเพื่อตอบสนองต่อความต้องการส่วยและการแทรกแซงของมองโกเลีย ในท้ายที่สุด เมื่อระบอบทหารของ Choi ล่มสลายในปี 1270 ในที่สุด Goryeo ก็กลับไปยัง Gaegyeong และสงครามก็จบลงด้วย Ganghwa กับมองโกเลีย อย่างไรก็ตาม เมื่อศาล Goryeo กลับไปที่ Gaegyeong ซัมบยอลโชซึ่งเป็นผู้นำในการลุกฮือต่อต้านมองโกเลียได้ก่อกบฏภายใต้คำสั่งของ Bae Jung-son[36] การประท้วงของพวกเขาทั้งหมดถูกระงับ ในขณะเดียวกัน ชนชั้นปกครองได้พิมพ์พระไตรปิฎกเกาหลีด้วยแนวคิดในการป้องกันศัตรูต่างชาติด้วยพลังของพระพุทธเจ้า

•ทบทวน ในระหว่างการแทรกแซงของราชวงศ์หยวน โครยอถูกแทรกแซงทางการเมืองจากมองโกเลีย และการเมืองของโครยอดำเนินไปอย่างผิดปกติเมื่อควอน มุน-เซจอก ที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่ได้ซ้ำเติมความขัดแย้งทางสังคมด้วยการกระทำที่ผิดกฎหมาย ด้วยการปฏิรูปของกษัตริย์กงมิน ผู้ซึ่งขึ้นครองราชย์ในช่วงเวลาที่ราชวงศ์หยวนค่อยๆ เสื่อมลง นโยบายสองประการถูกนำมาใช้: การต่อต้านการเมืองหยวนทั้งภายนอกและภายใน การกดขี่ตระกูลที่มีอำนาจ และการวางรากฐานสำหรับการเติบโตของราชวงศ์ ขุนนางใหม่.. เนื่องจากความพยายามในการปฏิรูปในรัชสมัยของกษัตริย์ Gongmin ล้มเหลว เช่น การถอนเงินใหม่และการลอบสังหาร King Gongmin ความขัดแย้งในสังคม Goryeo ยิ่งลึกขึ้น ระเบียบวินัยทางการเมืองเริ่มยุ่งเหยิงและชีวิตของผู้คนก็ยากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น สังคมโครยอยังยากจนลงอีกเนื่องจากการรุกรานของผู้บุกรุกชาวญี่ปุ่นและผ้าโพกหัวสีแดง Lee Seong-gye กองกำลังทหารใหม่ที่เติบโตในขณะที่ปราบปรามผู้บุกรุกของญี่ปุ่นและผ้าโพกหัวสีแดงรวมกับ Jeong Do-jeon และขุนนางที่เกิดขึ้นใหม่อื่น ๆ และขุนนางที่เกิดขึ้นใหม่ค่อย ๆ ขยายการปฏิรูปเพื่อกดขี่ชนชั้นปกครองเพื่อรักษารากฐานทางการเมืองและเศรษฐกิจ . ในที่สุด เมื่ออีซองกเยเป็นกษัตริย์ ราชวงศ์ก็เปลี่ยนจากโครยอเป็นโชซอน

ยุคราชวงศ์โชซ็อน

ราชวงศ์โชซอนสอดคล้องกับยุคสมัยใหม่[37] ราชวงศ์โชซอนบางครั้งแบ่งออกเป็นช่วงต้น ช่วงต้น ช่วงกลาง และช่วงปลาย แทนที่จะเป็นช่วงต้นและช่วงปลาย

•แต่แรก ในปี 1388 Yi Seong-gye ซึ่งรับผิดชอบพันธมิตร Dotongsa ในฐานะเจ้าหน้าที่ทหารของ Goryeo ได้ยกกบฏ Wihwado ในเกาะ Wihwado ยึดอำนาจ นำ King Woo, King Chang และ King Gongyang ขึ้นบัลลังก์และปลดพวกเขา เข้าควบคุมรัฐบาลและอำนาจทางทหาร นอกจากนี้ เขายังยึดอำนาจที่แท้จริงทางเศรษฐกิจด้วยการบังคับใช้กฎหมายเหนือสงคราม เมื่อ Jeong Mong-ju ถูกถอดในเวลาต่อมา Yi Seong-gye ได้สืบทอดบัลลังก์ต่อจาก King Gongyang ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1392 ตามปฏิทินจันทรคติ และก่อตั้งราชวงศ์ใหม่ขึ้นเป็น Taejo ในปี ค.ศ. 1393 ชื่อของประเทศเปลี่ยนเป็นโชซอน และในปี ค.ศ. 1394 เมืองหลวงถูกย้ายไปยังฮันยางและดำเนินการปฏิรูปต่างๆ ต่อจากนั้นเกิดการกบฏของเจ้าชายสองครั้ง (1398 และ 1400) พระเจ้าแทจงซึ่งขึ้นครองราชย์หลังจากได้รับชัยชนะในการกบฏของเจ้าชาย 2 ครั้ง ทรงจัดระบบราชการใหม่ เช่น ระบบการจัดองค์กร 6 คน และการแก้ไขข้าราชการ เพื่อเสริมอำนาจของราชวงศ์ที่อ่อนแอลงเนื่องจากขาดความชอบธรรม และจัดระเบียบใหม่ ระบบการปกครองที่มีกษัตริย์เป็นศูนย์กลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความพยายามที่จะทำให้การเงินของประเทศมีเสถียรภาพโดยการทำลายทหารส่วนตัวและฟื้นฟูผู้ที่ถูกกดขี่อย่างไม่เป็นธรรมให้เป็นพลเรือน อย่างไรก็ตาม เขาไม่พอใจกับข้อเท็จจริงที่กษัตริย์แทโจ พระราชบิดาแต่งตั้งให้บังซอก ลูกชายของตระกูลคังของราชินีซินด็อกเป็นมกุฎราชกุมาร และเขาได้ออกกฎจำกัดการแต่งตั้งลูกชายนอกสมรสและลูกสะใภ้ สำนักงานสาธารณะ[38] พระราชกฤษฎีกา seol-Eol Geumgwon และ Jeokseo Discrimination System ซึ่งก่อตั้งขึ้นในเวลานี้ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นกฎระเบียบเดียวพร้อมกับ Geumgyeong-gyeong สำหรับลูกหลานของสตรีที่แต่งงานแล้ว (สตรีที่แต่งงานแล้ว) โดย Seongjong ได้เขียนและแจกจ่ายบทบัญญัติโดยละเอียดในระหว่าง รัชสมัยของ Seongjong และเป็นวิธีการควบคุมการแต่งตั้ง seols สู่ตำแหน่งสาธารณะจนถึงรัชสมัยของกษัตริย์ Yeongjo ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เกิดข้อจำกัดในกิจกรรมเสรีของ seols มากมายและการเลือกปฏิบัติทางสังคม จนกระทั่งต้นราชวงศ์โชซอน มีคนที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับรัฐบาลใหม่ โดยอ้างว่าเป็นยูซินแห่งโครยอ (遺臣) อย่างไรก็ตาม หลังจากช่วงกลางของกษัตริย์แทจง ยุคแห่งการฟื้นฟูโครยอก็ค่อยๆ หายไป และรุ่นลูกและหลานก็ไปรับใช้ในราชสำนักใหม่

•ไฟฟ้า พระเจ้าเซจงซึ่งขึ้นครองบัลลังก์บนพื้นฐานของความมั่นคงที่มั่นคงนี้ ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในทุกด้าน ทั้งด้านวิชาการ การทหาร วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรม และการเมืองก็มีเสถียรภาพ นอกจากนี้ เพื่อวัตถุประสงค์ในการรักษาความมั่นคงในการป้องกันประเทศ ภาคเหนือ กองทัพที่ 4 ค่ายที่ 6 ได้รับการบุกเบิก แนวเขตแดนได้รับการยืนยัน และป้องกันการปล้นสะดมของโจรสลัดโดยการผลิตปืนใหญ่และพัฒนาการต่อเรือ เทคโนโลยี. นอกจากนี้ Jiphyeonjeon ซึ่งเป็นสถาบันวิจัยนโยบายได้จัดตั้งขึ้นในวังเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ นอกจากนี้เขายังสร้าง Hunminjeongeum, ปรับปรุง geumgi และประเภทโลหะที่เคลื่อนย้ายได้, และจัดระเบียบ aak กฎหมายที่เลวร้ายที่สุดของราชวงศ์โชซอน Nobijongmobeop ก็ถูกสร้างขึ้นโดย Sejong เช่นกัน Seongjong จัดระเบียบระบบของที่ระลึกทางวัฒนธรรมใหม่หลังจากการก่อตั้งประเทศ นอกจากนี้ เขายังรวบรวม "Gyeongguk Daejeon" ซึ่งเป็นโครงการรวบรวมรหัสทางกฎหมายที่ดำเนินมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่รัชสมัยของกษัตริย์ Sejong และรวบรวม "Gukjo Oryeui" ซึ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับพิธีกรรมประจำชาติ นอกจากนี้เขายังจ้างฝ่าย Sarim ใน Yeongnam ซึ่งเป็นลูกหลานของ Shinjin Sadaebu ในระดับปานกลางเพื่อควบคุมฝ่าย Hungu สิ่งนี้ได้สร้างระบบการปกครองของราชวงศ์โชซอน ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 15 อำนาจซาริมในท้องถิ่นเริ่มมีอำนาจมากขึ้นในโลกการเมือง ไม่สามารถทนต่อการกระทำผิดซ้ำซากของ Yeonsangun ฝ่าย Sarim ได้ก้าวเข้าสู่การเมืองส่วนกลางผ่านการต่อต้านรัฐบาลของ Jungjong ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่ฝ่าย Sarim ขับไล่ฝ่าย Arsenal Hungu ในรัชสมัยของกษัตริย์ Myeongjong และยึดอำนาจที่แท้จริงในศาล นับจากนี้ ซาริมถูกแบ่งออกเป็นดงอินและซออิน และการเมืองบุงดังก็เริ่มต้นขึ้น

•กลางภาค ซาริม ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากชินจิน ซาแดบู นักปฏิวัติสายกลางในช่วงปลายราชวงศ์โครยอ และสืบเชื้อสายมาจากจองมงจูในแง่ของสายเลือดทางวิชาการ ขยายอิทธิพลอย่างต่อเนื่องหลังจากที่คิมจองจิกและคนอื่นๆ เข้าสู่ศูนย์กลางการเมืองโลกในรัชสมัย ของกษัตริย์เซโจ แม้ว่า Kim Jong-jik ประณามการแย่งชิงของ Sejo โดยการเขียน Condolence Jemun แต่เขาก็ค่อย ๆ ขยายอิทธิพลของเขาโดยจ้างกลุ่ม Sarim อย่างจริงจังเพื่อจุดประสงค์ในการตรวจสอบอาสาสมัครที่มีชื่อเสียงของ Hungu ในรัชสมัยของกษัตริย์ Seongjong ในเวลาเดียวกัน ซาริมเหล่านี้ยังสร้างรากฐานระดับภูมิภาคด้วยการแจกจ่ายฮยางยักและการเรียนรู้เล็กๆ น้อยๆ ในหมู่บ้านชนบท ในระยะแรกมีแนวโน้มที่นักวิชาการรุ่นใหม่จะลาออกจากราชการและลงไปอยู่ต่างจังหวัดเพื่อมุ่งแต่ศึกษาเล่าเรียนเท่านั้นเนื่องจากมีผู้เสียชีวิตบ่อยครั้ง แต่คราวนี้มีการเผชิญหน้ากันอีกครั้งระหว่างประชาชนและมีเพียงก๊กเดียวที่ต่อสู้กันรุ่นสู่รุ่นเพื่อยึดรัฐบาล จึงเรียกว่า ก๊ก ผลที่ตามมาคือ Seowon ซึ่งก่อตั้งขึ้นครั้งแรกเพื่อให้การศึกษาแก่เด็ก ๆ ในท้องถิ่น ต่อมาทุกคนได้เป็นเจ้าของที่ดินขนาดใหญ่เพื่อเป็นศูนย์กลางของอำนาจในท้องถิ่น และเป็นพื้นฐานสำหรับการปะทะกันของกลุ่มอย่างต่อเนื่อง ซึ่งส่งผลให้เกิดอันตรายร้ายแรง ในปี ค.ศ. 1592 โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ ผู้รวบรวมญี่ปุ่นเป็นปึกแผ่นได้รุกรานโชซอนด้วยกำลังทหาร 200,000 นาย ซึ่งเรียกว่าสงครามอิมจิน กองทัพโชซอนซึ่งไม่พร้อมสำหรับการทำสงครามได้ต่อสู้อย่างมากกับกองทัพญี่ปุ่นที่มีหน่วยปืนไรเฟิลขนาดใหญ่ และกษัตริย์ซอนโจต้องละทิ้งฮันยางและหนีไปที่อึยจู อย่างไรก็ตามเนื่องจากกองกำลังทางเรือของโชซอนซึ่งบัญชาการโดยพลเรือเอก Yi Sun-sin ซึ่งไม่เคยพ่ายแพ้และเอาชนะกองทัพเรือญี่ปุ่นได้ กองทัพญี่ปุ่นจึงประสบปัญหาเนื่องจากเสบียงถูกตัดขาด ขับไล่กองทัพญี่ปุ่นออกไป Gwanghaegun ผู้ขึ้นครองบัลลังก์หลังจาก Seonjo พยายามเสริมสร้างอำนาจของราชวงศ์โดยกำจัดการเมือง Sarim เพื่อจัดระเบียบประเทศที่ได้รับความเสียหายหลังจากสงครามกับญี่ปุ่นสองครั้ง นอกจากนี้ยังมีการทูตที่เน้นผลประโยชน์ในทางปฏิบัติ และสนับสนุนการทูตที่เป็นกลางระหว่างราชวงศ์ชิงที่เพิ่งเกิดใหม่และราชวงศ์หมิงที่กำลังจะตาย อย่างไรก็ตาม Seoin และ Namin ซึ่งถูกกีดกันจากการเมืองโดย Gwanghaegun และผู้สนับสนุนของเขา ได้ร่วมกันวางแผนสร้างอำนาจและขับไล่ Gwanghaegun และสถาปนากษัตริย์ Injo ในปี 1623 (Injo Banjeong) กษัตริย์อินโจดำเนินนโยบายเป็นมิตรกับราชวงศ์หมิงอีกครั้ง และราชวงศ์ชิงซึ่งกระตุ้นโดยสิ่งนี้ บุกโชซอนสองครั้งในปี 1627 (จองเมียว โฮรัน) และปี 1636 (บยองจา โฮรัน) โชซอนพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนี้และประกาศยอมจำนนต่อราชวงศ์ชิงและรับใช้ราชวงศ์ชิง เพราะสงครามทำให้แผ่นดินเสียหาย การเงินของชาติร่อยหรอ ประชาชนถูกบีบคั้นให้มีชีวิตอย่างอนาถา หลังจากนั้น ทฤษฎีการเรียนรู้ทางเหนือเพื่อล้างความอัปยศที่ราชวงศ์ชิงประสบก็ปรากฏขึ้น แต่ก็ไม่ได้มีการนำไปใช้จริง และทฤษฎีการเรียนรู้ทางเหนือเพื่อเลียนแบบราชวงศ์ชิงก็เกิดขึ้น

•ทบทวน การเมืองในช่วงปลายราชวงศ์โชซอนก่อตัวขึ้นรอบๆ Bungdang และในที่สุด Seoin ก็ส่งมอบอำนาจให้กับ Namin ในการโต้เถียง Yesong ในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ Seoin ขึ้นครองอำนาจในปี 1680 เนื่องจาก Gyeongsinhwanguk ความสมดุลก็พังทลายลง และ Seoin ก็ปราบปราม Namin โดยสิ้นเชิง ต่อจากนั้น โนรอนและโซรอนซึ่งถูกแบ่งแยกในซออินก็เผชิญหน้ากัน ดังนั้น กษัตริย์ยองโจจึงแต่งตั้งผู้ควบคุมของโนรอนและโซรอนเพื่อสลายความขัดแย้งในกลุ่ม ในขณะที่รับเอาทังพยองรอนมาเป็นอุดมการณ์ในการปกครอง การเมือง Tangpyeong อันทรงพลังของ King Yeongjo ทำให้อำนาจของราชวงศ์แข็งแกร่งขึ้นและทำให้อำนาจของการเมือง Bungdang อ่อนแอลง ด้วยความพยายามเหล่านี้ของกษัตริย์ยองโจ การเมืองของทังพยองถูกส่งต่อไปยังหลานชายของเขา กษัตริย์จองโจ King Jeongjo ทำตามพระประสงค์ของ King Yeongjo สำหรับการเมือง Tangpyeong และพัฒนาต่อไป นอกจากนี้ Kyujanggak ยังได้รับการส่งเสริมให้เป็นองค์กรทางการเมืองที่ทรงพลังซึ่งสามารถสนับสนุนอำนาจและนโยบายของกษัตริย์โดยป้องกันการขยายตัวของพรรค และมีการใช้ Chogyemunsinje (抄啓文臣制) เพื่อให้ความรู้แก่ผู้มาใหม่และผู้มีความสามารถในหมู่คนระดับกลางและต่ำ ข้าราชการ [39] เมื่อกษัตริย์ Jeongjo สิ้นพระชนม์อย่างกระทันหันในวันที่ 18 สิงหาคม 1800 และ Sunjo ลูกชายคนเล็กของเขาขึ้นครองบัลลังก์ Kim Jo-soon พ่อตาของ Sunjo ยึดอำนาจ และการปกครองของตระกูล Andong Kim เริ่มต้นขึ้น หลังจากนั้น รุ่นที่สามของกษัตริย์ Sunjo, King Heonjong และ King Cheoljong แห่ง Andong Kim Clan และ Pungyang Jo Clan ยังคงครองอำนาจต่อไปประมาณ 60 ปี การเมืองเซโดซึ่งเป็นรูปแบบที่ผิดรูปของการเมืองได้ก่อให้เกิดการคอรัปชั่นทุกรูปแบบ และสิ่งที่เรียกว่าความไม่เป็นระเบียบของรัฐบาลทั้งสาม เช่น เผด็จการ รัฐบาลทหาร และฮวังก เป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็น ในขณะที่ความวุ่นวายทางสังคมยังคงดำเนินต่อไปเนื่องจากการเมือง sedo การจลาจลในบ้านเมืองก็เกิดขึ้นหลายครั้ง อย่างไรก็ตาม ความโลภและการปกครองแบบเผด็จการของระบอบการปกครอง Sedo ทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน ภัยพิบัติและโรคภัยไข้เจ็บเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในศตวรรษที่ 19 ปรากฏการณ์นี้รุนแรงขึ้นและชีวิตของผู้คนก็ยากขึ้น ก่อนและหลังจากนี้ ศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกตะวันตกได้รับการแนะนำ และก่อตั้ง Donghak โดย Choi Je-woo แต่ทั้งหมดถูกข่มเหง

•งวดที่แล้ว Gojong ลูกชายคนสุดท้องของ Heungseongun สืบต่อจากกษัตริย์ Cheoljong Heungseon Daewongun พ่อของ Gojong ล้มล้างรัฐบาล Sedo และแก้ไขระบบภาษีซึ่งทำให้ประชาชนไม่พอใจ นอกจากนี้ เขายังพยายามเสริมสร้างอำนาจของราชวงศ์โดยยกเลิกซอวอนและฟื้นฟูการทำงานของอุยจองบูและซัมกุนบู แม้จะมีปัญหาทางการเงิน Heungseon Daewongun ก็ลงทุนเงินในการสร้างพระราชวัง Gyeongbokgung ขึ้นใหม่ ซึ่งถูกไฟไหม้ระหว่างการรุกรานเกาหลีของญี่ปุ่นในปี 1592 เพื่อเพิ่มอำนาจของราชวงศ์ ด้วยเหตุนี้ ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากจากภาวะเงินเฟ้อที่เกิดจากภาษี การบังคับใช้แรงงาน และดังแบกจอน Heungseon Daewongun เอาชนะการบีบบังคับทางการค้าของฝรั่งเศสและสหรัฐอเมริกา และคงไว้ซึ่งนโยบายปฏิเสธความสัมพันธ์ทางการทูต นโยบายต่างประเทศเปิดขึ้นในปี พ.ศ. 2416 เมื่อ Heungseon Daewongun ลงจากตำแหน่งและรัฐบาลของ Yeoheung Min เข้ามามีอำนาจ จากนั้นในวันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2419 สนธิสัญญากังฮวาได้ลงนามกับญี่ปุ่นเพื่อเปิดประตู และหลังจากนั้นก็มีการสร้างความสัมพันธ์ทางการทูตกับมหาอำนาจตะวันตก เช่น สหรัฐอเมริกา ในปี พ.ศ. 2425 การจลาจลทางทหารของ Im-O เกิดขึ้นเนื่องจากการต่อต้านเนื่องจากการเลือกปฏิบัติของทหารแบบเก่า และในวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2427 การรัฐประหารแกปซิน ความพยายามที่จะจัดตั้งระบอบการตรัสรู้ที่นำโดยฝ่ายการรู้แจ้งหัวรุนแรงที่นำโดย Kim Ok-gyun เกิดขึ้น การรัฐประหารแกปซินสะท้อนแนวคิดที่ก้าวหน้าในเวลานั้น แต่พังทลายลงในสามวันเนื่องจากการแทรกแซงของราชวงศ์ชิง และถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าขึ้นอยู่กับญี่ปุ่นมากเกินไป การส่งเสริมนโยบายการตรัสรู้ของราชสำนักและการรณรงค์ของนักปราชญ์ขงจื๊อเพื่อกำจัดรัฐบาลล้มเหลวในการตอบสนองต่อการแข่งขันที่ทวีความรุนแรงขึ้นของการรุกรานจากผู้มีอำนาจ นอกจากนี้ เนื่องจากการยอมรับวัฒนธรรมสมัยใหม่และการจ่ายค่าชดเชย การเงินของประเทศขาดตลาด และการเอารัดเอาเปรียบจากเกษตรกรทวีความรุนแรงขึ้น และเศรษฐกิจในชนบทก็พังทลายลงเนื่องจากการแทรกซึมทางเศรษฐกิจของญี่ปุ่น เป็นผลให้ความวิตกกังวลและความไม่พอใจของชาวนาครอบงำ และความปรารถนาในการเปลี่ยนแปลงทางสังคมก็เพิ่มขึ้นในหมู่ปัญญาชนและชาวนาในชนบท ซึ่งเติบโตอย่างรวดเร็วในจิตสำนึกทางการเมืองและสังคมของพวกเขา ดงฮักซึ่งยืนกรานในความเสมอภาคของมนุษย์และการปฏิรูปสังคม ตอบสนองความต้องการของเกษตรกรในการเปลี่ยนแปลงในเวลานั้น และเกษตรกรสามารถรวบรวมกองกำลังขนาดใหญ่ผ่านองค์กรของดงฮัก กองทัพชาวนา Donghak ซึ่งเกิดขึ้นที่ Gobu โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ Jeon Bong-jun เข้าควบคุมพื้นที่ Jeolla-do ติดตั้ง Jikgangso (執綱所) และฝึกฝนการปฏิรูป อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการปฏิรูปราชสำนักเป็นไปอย่างเฉื่อยชา และการรุกรานและการแทรกแซงกิจการภายในของญี่ปุ่นทวีความรุนแรงขึ้น กองทัพชาวนาจึงก่อการจลาจลและเคลื่อนทัพขึ้นเหนือไปยังกรุงโซลโดยมีจุดประสงค์เพื่อขับไล่มหาอำนาจต่างชาติ อย่างไรก็ตาม ขบวนการชาวนาทงฮักถูกขัดขวางเนื่องจากพ่ายแพ้โดยกองกำลังของรัฐบาลและกองทหารญี่ปุ่นที่ติดอาวุธด้วยอาวุธสมัยใหม่ในวูกึมชีและผู้นำถูกจับกุม[40] ญี่ปุ่นโจมตีกองทหารของราชวงศ์ชิงที่ส่งไปโชซอน ทำให้เกิดสงครามจีน-ญี่ปุ่น และในขณะเดียวกันก็เข้ายึดครองพระราชวังคยองบกกุงด้วยกำลัง และขู่ว่ากษัตริย์โกจงจะบรรลุการปฏิรูปแบบสนับสนุนญี่ปุ่น ซึ่งเรียกว่าการปฏิรูปกาโบ หลังจากได้รับชัยชนะในสงครามจีน-ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นได้เตรียมการตั้งหลักเพื่อรุกคืบเข้าไปในทวีปนี้ รัสเซียรู้สึกไม่สบายใจในเรื่องนี้จึงพยายามเข้าแทรกแซงญี่ปุ่นโดยดึงดูดเยอรมนีและฝรั่งเศส ดังนั้น กษัตริย์ Gojong จึงรวบรวมนโยบายต่อต้านญี่ปุ่น เมื่อรู้สึกถึงวิกฤต Goro Miura รัฐมนตรีของญี่ปุ่นได้รวบรวมกองทหารรักษาการณ์และทหารของญี่ปุ่นแอบเข้าไปในพระราชวัง Gyeongbokgung และลอบสังหารจักรพรรดินี Myeongseong ที่ฝักใฝ่รัสเซีย (เหตุการณ์ Eulmi) ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2438 ตามการยืนกรานของญี่ปุ่น ได้มีการจัดตั้งคณะรัฐมนตรีประสานงานชุดใหม่โดยมีคิม ฮงจิ๊บเป็นหัวหน้าคณะรัฐมนตรี ในเวลานี้ Danbalryung ซึ่งเป็นหนึ่งในนโยบายการปฏิรูปของคณะรัฐมนตรีของ Kim Hong-jip ได้ปลุกระดมการต่อต้านอย่างรุนแรงจากนักวิชาการขงจื๊อและผู้คนทั่วประเทศ นอกจากนี้ เนื่องจากการลอบสังหารจักรพรรดินีเมียงซอง ความรู้สึกต่อต้านญี่ปุ่นก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างมากในโชซอน และกองทัพที่ชอบธรรมก็ลุกขึ้นทั่วประเทศภายใต้การนำของนักวิชาการที่ยืนกรานใน wijeongcheoksa (กองทัพที่ชอบธรรม Eulmi) ในทางกลับกัน ในวันที่ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2439 กษัตริย์ Gojong ได้พา Agwanpacheon หลบหนีจากพระราชวัง Gyeongbokgung ไปยังสถานเอกอัครราชทูตรัสเซีย ช่วงเวลาสมัยใหม่ในประวัติศาสตร์เกาหลีโดยทั่วไปถูกจำแนกเป็นช่วงเวลาตั้งแต่การขึ้นครองราชย์ของกษัตริย์โกจงในเดือนมกราคม พ.ศ. 2407 และการเข้ามามีอำนาจของฮึงซอน แทวองกุน จนถึงการปลดปล่อยเกาหลีในปี พ.ศ. 2488

จักรวรรดิเกาหลี

จักรวรรดิเกาหลีเริ่มตั้งแต่วันที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2440 (ปีแรกของกวางมู) ถึง 29 สิงหาคม พ.ศ. 2453 (ปีที่ 4 ของยงฮุย) ก่อนและหลังการก่อตั้งจักรวรรดิเกาหลี การเคลื่อนไหวเพื่อส่งเสริมระบอบรัฐธรรมนูญโดยสมาคมอิสระและการเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิพลเมืองยังดำเนินอยู่ และการปฏิรูปกวางมู ซึ่งเป็นการปฏิรูปสมัยใหม่ที่นำโดยรัฐบาลได้ถูกนำมาใช้ อย่างไรก็ตาม นโยบายการปฏิรูปนี้ไม่ใช่การปฏิรูปขั้นพื้นฐาน แต่เป็นการปฏิรูปแบบค่อยเป็นค่อยไปของตัวละคร 'ผู้มาใหม่' และไม่สามารถบรรลุผลลัพธ์ที่ดีได้เนื่องจากแนวโน้มอนุรักษ์นิยมของชนชั้นปกครองและการแทรกแซงจากมหาอำนาจและสมาคมอิสระ ก็ถูกยุบเช่นกันหลังจากได้รับการต่อต้านอย่างรุนแรงจากกลุ่มอนุรักษ์นิยม นอกจากนี้ วัฒนธรรมและความคิดแบบตะวันตกยังได้รับการแนะนำมากขึ้นในช่วงเวลานี้ ในขณะที่ญี่ปุ่นขัดแย้งกับรัสเซีย เมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2447 จักรวรรดิญี่ปุ่นได้ลงนามในพิธีสารเกาหลี-ญี่ปุ่น ซึ่งบังคับให้จักรวรรดิเกาหลี "ร่วมมือในการใช้ดินแดนและสิ่งอำนวยความสะดวกทางทหารบนคาบสมุทรเกาหลี" และในเดือนสิงหาคม 22 กันยายน พ.ศ. 2447 สนธิสัญญาเกาหลี-ญี่ปุ่นฉบับแรกได้รับการสรุปโดยบังคับ และมีการแต่งตั้งที่ปรึกษาในสาขาต่างๆ เช่น การทูตและการเงิน เพื่อแทรกแซงกิจการภายในของจักรวรรดิเกาหลี (การเมืองแบบทรมาน) ในปี 1904 สงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่นปะทุขึ้นเหนือความเป็นเจ้าโลกของคาบสมุทรเกาหลีและแมนจูเรีย และผ่านสนธิสัญญาพอร์ทสมัธในปี 1905 จักรวรรดิญี่ปุ่นได้รับชัยชนะเชิงกลยุทธ์และใช้อิทธิพลบนคาบสมุทรเกาหลี ต่อมาในวันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2448 ญี่ปุ่นได้สร้างบรรยากาศแห่งความกลัวเพียงฝ่ายเดียวและประกาศจัดตั้งอนุสัญญาเกาหลี-ญี่ปุ่นครั้งที่ 2 ปล้นสิทธิ์ทางการทูตของจักรวรรดิเกาหลี และติดตั้งนายพลชาวเกาหลีในฮันซอง (Residency-General Politics ). เป็นผลให้การเคลื่อนไหวประณามการรุกรานของจักรวรรดิญี่ปุ่นและเรียกร้องให้ยกเลิกสนธิสัญญา Eulsa เกิดขึ้นในทุกสาขาอาชีพ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีการจัดตั้งกลุ่มลอบสังหารเพื่อเป็นผู้นำในการทำลายล้างกลุ่มที่สนับสนุนญี่ปุ่น และมีการจัดกองทัพที่ชอบธรรมอีกครั้งเพื่อต่อสู้กับการต่อต้านด้วยอาวุธ หลังปี 1905 Daehan Jaganghoe, Daehan Association และ Shinminhoe ได้พัฒนาขบวนการรู้แจ้งความรักชาติเพื่อฟื้นฟูอธิปไตยของชาติ ในปี 1907 อันเป็นผลมาจากเหตุการณ์ทูตพิเศษในกรุงเฮก จักรพรรดิ Gojong ถูกญี่ปุ่นบังคับให้สละราชสมบัติ และ Sunjong ขึ้นครองบัลลังก์ ทันทีหลังจากที่ซุนจงขึ้นครองราชย์ ญี่ปุ่นบังคับให้สรุปข้อตกลงใหม่ระหว่างเกาหลี-ญี่ปุ่น เพื่อเสริมสร้างอำนาจของนายพลที่พำนัก และแต่งตั้งรัฐมนตรีช่วยว่าการของญี่ปุ่นในแต่ละหน่วยงานรัฐบาลของจักรวรรดิเกาหลีเพื่อแทรกแซงกิจการภายในของจักรวรรดิเกาหลีอย่างเปิดเผย จักรวรรดิ (รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการเมือง) กองทัพถูกกวาดต้อนโดยข้อตกลงกลับไปกลับมา ทหารที่ต่อต้านสิ่งนี้ได้เข้าร่วมกองทัพที่ชอบธรรม และแง่มุมของการเคลื่อนไหวของกองทัพที่ชอบธรรมขยายไปสู่สงครามกองทัพที่ชอบธรรมทั่วประเทศ อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2452 ญี่ปุ่นได้ลิดรอนอำนาจตุลาการและตำรวจของจักรวรรดิเกาหลีผ่านบันทึกความเข้าใจ และปราบปรามการต่อต้านทั่วประเทศของทหารที่ชอบธรรมผ่านปฏิบัติการปราบปรามเกาหลีใต้เป็นเวลา 60 วัน ในที่สุด วันที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2453 จักรวรรดิเกาหลีถูกปล้นอำนาจอธิปไตยของชาติโดยการเข้าไปในเขตปกครองพิเศษของญี่ปุ่นภายใต้สนธิสัญญาผนวกเกาหลี-ญี่ปุ่น

เกาหลีภายใต้การปกครองของญี่ปุ่น

ยุคอาณานิคมญี่ปุ่น คือ ยุคที่จักรวรรดิญี่ปุ่น (ต่อไปนี้ จะเรียกว่า จักรวรรดินิยมญี่ปุ่น) กวาดต้อนคาบสมุทรเกาหลีและตั้งเป็นอาณานิคม แบ่งออกเป็น ยุคที่สาม ยุคแห่งการทำลายล้างชาติ

•ปี 1910

ในปี 1910 รัฐบาลอาณานิคมของญี่ปุ่นได้จัดตั้งรัฐบาลญี่ปุ่นประจำเกาหลี ส่งกองทหารไปปราบปรามกิจกรรมของกองทัพที่ชอบธรรม และปกครองการต่อต้านในประเทศโดยไม่ได้รับอนุญาต สิทธิขั้นพื้นฐาน เช่น เสรีภาพในการพูด การชุมนุม สื่อมวลชน และการสมาคมถูกลิดรอน และขบวนการเรียกร้องเอกราชถูกปราบปรามอย่างไร้ความปรานี นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจทหารและผู้ช่วยตำรวจทหารถูกส่งไปทั่วประเทศ และชาวเกาหลีถูกเฆี่ยนตีด้วยการให้สิทธิ์ในการตัดสินใจในทันที การประกาศใช้โครงการตรวจสอบที่ดิน การแสวงประโยชน์จากอาณานิคมจึงเริ่มขึ้น และโดยการประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาบริษัท กองกำลังทุนในประเทศถูกปราบปรามและกองกำลังทุนญี่ปุ่นได้รับความสะดวก คนงานเกาหลีในช่วงเวลานี้ถูกทารุณกรรมภายใต้เงื่อนไขที่รุนแรง ค่าจ้างต่ำ และแม้กระทั่งการเลือกปฏิบัติทางชาติพันธุ์ นอกจากนี้ยังมีการประกาศใช้พระราชกฤษฎีกาป่าไม้ พระราชกฤษฎีกาเหมืองแร่ และพระราชกฤษฎีกาประมงเพื่อปล้นสะดมทรัพยากรของชาติ ในทางกลับกัน เมื่อขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติกลายเป็นเรื่องยากในเกาหลีเนื่องจากการผนวกเกาหลีและญี่ปุ่น นักเคลื่อนไหวเพื่อปลดปล่อยแห่งชาติจึงถูกจัดตั้งขึ้นในรูปแบบของสมาคมลับในเกาหลี Sinminhoe กลุ่มเคลื่อนไหวต่อต้านญี่ปุ่นที่เป็นตัวแทนของสมาคมลับที่มีมาตั้งแต่สมัยปัจจุบัน ถูกยกเลิกหลังจากเหตุการณ์ Anak และเหตุการณ์ 105 คน โพ้นทะเลแมนจูเรียและจังหวัดทางทะเล เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจในการสร้างฐานสำหรับขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติในทวีปอเมริกาและที่อื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแมนจูเรียและจังหวัดทางทะเล ชาวนาจำนวนมากที่ถูกยึดที่ดินไปเนื่องจากโครงการตรวจสอบที่ดินได้อพยพย้ายถิ่นฐาน ก่อตั้งหมู่บ้านเกาหลีในพื้นที่กันโดและหมู่บ้านชินฮันในพื้นที่จังหวัดทางทะเล ซึ่งมีส่วนช่วยอย่างมากในการสร้างฐานทัพ สำหรับขบวนการเรียกร้องเอกราช ชาวเกาหลีซึ่งถูกข่มเหงโดยลัทธิจักรวรรดินิยมญี่ปุ่น ได้กระโดดไปตามกระแสของขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติทั่วโลกที่พัฒนาขึ้นทันทีหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 และเปิดตัวขบวนการ 1 มีนาคม ซึ่งเป็นขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติขนาดใหญ่ในปี 2462 การประกาศหลักการของประธานาธิบดีวูดโรว์ วิลสันแห่งสหรัฐอเมริกาเกี่ยวกับหลักการในการกำหนดชะตากรรมตนเองของชาติได้สร้างแรงบันดาลใจให้กับนักเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพในเกาหลี ซึ่งนำไปสู่การส่งตัวแทนพรรคเยาวชนชินฮัน คิม คยู-ซิก เข้าร่วมการประชุมกังฮวาแห่งกรุงปารีส การประกาศอิสรภาพในวันที่ 8 กุมภาพันธ์ และวันที่ 1 มีนาคม ความเคลื่อนไหว. หลังจากการเคลื่อนไหวในวันที่ 1 มีนาคม จักรวรรดิญี่ปุ่นได้นำสิ่งที่เรียกว่า 'กฎทางวัฒนธรรม' มาใช้เพื่อส่งเสริมกลุ่มที่สนับสนุนญี่ปุ่นภายใต้การตัดสินว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปกครองโชซอนอย่างมีประสิทธิภาพด้วยกฎที่ไม่ได้รับอนุญาตเท่านั้น กฎทางวัฒนธรรมนี้เป็นเพียงอุบายเพื่อปกปิดกฎอาณานิคมที่แข็งกร้าว ระบบตำรวจทหารถูกแปลงเป็นระบบตำรวจธรรมดา แต่จำนวนและอุปกรณ์ของตำรวจค่อนข้างเพิ่มขึ้น และมีการนำ 'ระบบตำรวจระดับสูง' มาใช้เพื่อค้นหานักเคลื่อนไหวเพื่ออิสรภาพ

•ปี 1920

ในเวลานี้ในค่ายของขบวนการเรียกร้องเอกราชของเกาหลีซึ่งตกตะลึงจากการปราบปรามอย่างไร้ความปรานีของขบวนการ 1 มีนาคม ทฤษฎีการต่อสู้ด้วยอาวุธและทฤษฎีเอกราชทางการทูตก็ปรากฏขึ้นเช่นเดียวกับทฤษฎีคุณธรรม ตัวแทนโดย Yun Chi-ho, Ahn Chang-ho, Lee Kwang-su, Sinheung-woo, Kim Seong-soo, Ahn Jae-hong ฯลฯ พวกเขาตัดสินว่าความเป็นอิสระเป็นไปได้หลังจากฝึกฝนทักษะระดับชาติผ่านโครงการการศึกษาและวัฒนธรรม และจัดตั้งโรงเรียน กิจกรรมทางศาสนา กิจกรรมตรัสรู้ กิจกรรมสื่อ และกิจกรรมทางวัฒนธรรม ดำเนินธุรกิจ ฯลฯ นอกจากนี้ จักรวรรดิญี่ปุ่นยังอนุญาตให้มีการพิมพ์หนังสือพิมพ์โดยให้เสรีภาพในการพูดและการตีพิมพ์บางส่วน ซึ่งถูกห้ามในช่วงที่มีการปกครองโดยไม่ได้รับอนุญาต Donga Ilbo และ Chosun Ilbo ซึ่งถือกำเนิดขึ้นในเวลานี้ ภายหลังได้เติบโตเป็นสื่อกระแสหลักในสังคมเกาหลี อย่างไรก็ตาม ในช่วงต้นทศวรรษ 1920 หนังสือพิมพ์ถูกลบ ระงับ และปิดโดยการเซ็นเซอร์ นอกจากนี้ เสรีภาพในการสมาคมบางส่วนได้รับอนุญาตและการจัดตั้งองค์กรได้รับการยอมรับบางส่วน แต่พระราชบัญญัติความมั่นคงสาธารณะถูกตราขึ้นในปี 1925 เพื่อหลอกลวงชาวโชซอน นอกจากนี้ยังโฆษณาว่าจะเพิ่มโอกาสทางการศึกษาให้กับชาวเกาหลี อย่างไรก็ตาม อนุญาตให้มีการศึกษาทางวิชาการหรือเทคนิคขั้นพื้นฐานเท่านั้น เช่น อุตสาหกรรมและวิชาการเพื่อหล่อเลี้ยงแรงงานในอาณานิคม และการเคลื่อนไหวเพื่อก่อตั้งมหาวิทยาลัยเอกชนก็ถูกระงับ ลัทธิจักรวรรดินิยมญี่ปุ่นส่งเสริมการแบ่งชาติและความบาดหมางกันเพื่อจุดประสงค์ในการหลอกลวงชาวโชซอนและปกปิดการปกครองของอาณานิคม นักปกครองตนเองปรากฏตัวในกองกำลังชาตินิยมที่ยืนกรานในขบวนการพัฒนาทักษะ พวกเขายังคงรณรงค์เรียกร้องเอกราชของชาวเกาหลีต่อรัฐบาลญี่ปุ่นของเกาหลีและจักรวรรดิญี่ปุ่น

ในขณะเดียวกัน ในต่างประเทศ รัฐบาลเฉพาะกาลของสาธารณรัฐเกาหลีเปิดตัวในเซี่ยงไฮ้ ประเทศจีนในเดือนเมษายน พ.ศ. 2462 โดยรวบรวมเจตจำนงของชาวโชซอนที่เปิดเผยในการเคลื่อนไหววันที่ 1 มีนาคม อย่างไรก็ตาม ขบวนการเรียกร้องเอกราชที่นำโดยรัฐบาลเฉพาะกาลได้อ่อนแอลงชั่วขณะเนื่องจากความแตกแยกเนื่องจากความแตกต่างของวิธีการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชภายในและการก่อวินาศกรรมโดยจักรวรรดิญี่ปุ่น นอกจากนี้ กลุ่มติดอาวุธต่อต้านญี่ปุ่นที่จัดตั้งขึ้นตามเพื่อนร่วมชาติชาวเกาหลีในกันโดและแมนจูเรีย จังหวัดทางทะเล ได้ต่อสู้กับการต่อสู้ด้วยอาวุธอย่างดุเดือดในพื้นที่ชายแดนซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่แม่น้ำยาลูและแม่น้ำทูมาน โดยมีการเคลื่อนไหวในวันที่ 1 มีนาคมเป็นโอกาส โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Bukrogunjeongseogun นำโดย Kim Jwa-jin เอาชนะกองทัพญี่ปุ่นใน Battle of Cheongsan-ri ในเกาหลี มีหน่วยกองโจรเช่น Cheonmasandae และ Guwolsandae ซึ่งดำเนินกิจกรรมแบบกองโจร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Cheonmasandae มีบทบาทในการเชื่อมระหว่างรัฐบาลเฉพาะกาลกับเกาหลี ในเกาหลี เหตุการณ์มันเซเมื่อวันที่ 10 มิถุนายน (พ.ศ. 2469) ซึ่งจุดประกายความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของฝ่ายชอนโดเกียวและนักสังคมนิยม และบรรยากาศของความร่วมมือซ้าย-ขวาจากต่างประเทศได้นำไปสู่การพัฒนาขบวนการพรรคเอกลักษณ์แห่งชาติในเกาหลีเช่นกัน Singanhoe องค์กรระดับชาติที่ใหญ่ที่สุดในยุคอาณานิคมของญี่ปุ่นถูกสร้างขึ้นในเวลานี้ Singanhoe เป็นองค์กรความร่วมมือซ้าย-ขวาที่ก่อตั้งโดยกองกำลังชาตินิยมและนักสังคมนิยมที่ไม่ประนีประนอม ซึ่งแยกตัวออกจากกองกำลังที่สนับสนุนขบวนการปกครองตนเอง และเป็นผู้นำการเคลื่อนไหวที่ได้รับความนิยมมากมายในเกาหลี ในขบวนการนักศึกษากวางจู (พ.ศ. 2472) ซึ่งเป็นขบวนการต่อต้านญี่ปุ่นที่ใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ขบวนการ 1 มีนาคม ชิงกันโฮได้ส่งทีมค้นหาข้อเท็จจริงและสนับสนุนการนัดหยุดงานทั่วไปที่ว็อนซาน ซึ่งมีลักษณะเป็นการเปลี่ยนขบวนการแรงงานให้กลายเป็นการต่อต้าน การเคลื่อนไหวของญี่ปุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Shinganhoe เป็นผู้นำในการเคลื่อนไหวทางสังคมและความนิยมมากมาย มันยังมี Geunwoohoe องค์กรสตรีที่เป็นตัวแทนในฐานะองค์กรน้องสาวและสนับสนุนการเคลื่อนไหวที่เป็นที่นิยมมากมายเช่นการเคลื่อนไหวของความยุติธรรมและการเคลื่อนไหวของเยาวชน การต่อสู้เพื่อ Heroic Corps ที่นำโดย Kim Won-bong ซึ่งดำเนินกิจกรรมอย่างแข็งขันเพื่อลอบสังหารและทำลายบุคคลสำคัญของญี่ปุ่นทั้งในและต่างประเทศก็ดำเนินไปเช่นกัน นอกจากการต่อสู้ด้วยอาวุธแล้ว ทฤษฎีการส่งเสริมความสามารถของตนเองได้รับการพัฒนาขึ้น และมีความพยายามที่จะหล่อเลี้ยงทุนในประเทศเพื่อต่อต้านทุนของญี่ปุ่นและต่างชาติ โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่แนวคิมซองซูและแนวโชมันซิก Ahn Jae-hong และ Jeong In-bo ทำการวิจัยทางประวัติศาสตร์และการขุดค้นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ ในขณะที่ Jang Taek-sang และคนอื่นๆ ซื้อของเก่าที่ส่งออกไปต่างประเทศและปิดกั้นการส่งออกสิ่งประดิษฐ์

•ทศวรรษที่ 1930 และ 1940

ในทศวรรษที่ 1920 จักรวรรดิญี่ปุ่นต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ จึงเลือกระบบเศรษฐกิจแบบปิดกั้นโดยการรักษาอาณานิคมเป็นทางออก ด้วยเหตุนี้ ในทศวรรษที่ 1930 ญี่ปุ่นจึงเริ่มรุกรานทวีปนี้อย่างจริงจัง โดยเริ่มจากเหตุการณ์แมนจูเรีย และทำให้คาบสมุทรเกาหลีเป็นฐานส่งกำลังบำรุงสำหรับการรุกรานทวีปนี้ นอกจากนี้ ในปี 1941 สงครามแปซิฟิกก็เกิดขึ้นเมื่อพวกจักรวรรดินิยมญี่ปุ่นโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ในสหรัฐอเมริกาอย่างผิดกฎหมายโดยไม่มีการประกาศสงคราม ในโชซอน มีการออกคำสั่งระดมพลระดับชาติเนื่องจากการบังคับเกณฑ์ทหารโดยจักรวรรดิญี่ปุ่น และแรงงานเกาหลีถูกขูดรีด และคนหนุ่มสาวจำนวนมากถูกระดมทำสงครามโดยใช้อาสาสมัครนักศึกษาและการเกณฑ์ทหาร นอกจากนี้ หญิงสาวยังถูกกวาดต้อนภายใต้ชื่อกองกำลังอาสาสมัครและถูกบังคับให้ทำงานในโรงงานผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์ ในขณะเดียวกัน กิจกรรมอิสระของรัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสาธารณรัฐเกาหลี ซึ่งเคยหยุดนิ่ง เริ่มฟื้นคืนชีพขึ้นมาด้วยกิจกรรมของกองกำลังรักชาติเกาหลี ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่คิมกู ต้องขอบคุณลี บงชางและยุน บงกิล ซึ่งเป็นสมาชิกของ Patriotic Corps ทำให้พวกเขาได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลพรรคชาตินิยมจีน และต่อมากลายเป็นฐานที่มั่นของกองทัพปลดปล่อยเกาหลี ซึ่งก่อตั้งขึ้นหลังจากจีน- สงครามญี่ปุ่น. ศูนย์กลางของการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชในทศวรรษที่ 1930 คือพรรคปฏิวัติแห่งชาติโชซอนที่นำโดยคิมวอนบงและคิมกยูซิก หลังจากนั้น Kim Won-bong, Kim Gyu-sik และกองกำลังบางส่วนของ Joseon Uiyongdae ภายใต้พรรคปฏิวัติแห่งชาติได้เข้าร่วมรัฐบาลเฉพาะกาลของสาธารณรัฐเกาหลี ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1930 แนวต่อสู้เพื่อเอกราชด้วยอาวุธซึ่งแทบจะถูกระงับเนื่องจากภัยพิบัติเมืองอิสระในแมนจูเรียและข้อตกลง Mitsuya ได้กลับมาดำเนินการอีกครั้งผ่านปฏิบัติการรวมเกาหลี-จีน อย่างไรก็ตาม ในขณะที่การต่อสู้ด้วยอาวุธในแมนจูเรียกลายเป็นเรื่องยากหลังจากการก่อตั้งแมนจูกัว เมื่อการรุกรานแมนจูเรียเริ่มขึ้นอย่างจริงจัง สมาชิกของสภาปรับปรุงกองทัพอิสรภาพเกาหลี เช่น จี ชองชอน ได้ย้ายไปจีนตามคำร้องขอของ รัฐบาลเฉพาะกาล อย่างไรก็ตาม ในแมนจูเรีย แนวร่วมต่อต้านญี่ปุ่นตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งเป็นหน่วยรวมเกาหลี-จีนที่นอกเหนือไปจากปฏิบัติการรวมเกาหลี-จีน ได้รับการจัดระเบียบและแข็งขัน หลังสงครามชิโน-ญี่ปุ่น หน่วยติดอาวุธต่อต้านญี่ปุ่นจำนวนมากเริ่มจัดตั้งขึ้นในจีน ตัวอย่างที่เป็นตัวแทน ได้แก่ กองกำลังอาสาสมัครโชซอนภายใต้พรรคปฏิวัติแห่งชาติโชซอน นำโดยคิมวอนบง คิมกยูซิก จีชองชอน และโจโซอัง กองทัพปลดปล่อยเกาหลีของรัฐบาลเฉพาะกาล และกองทัพอาสาสมัครโชซอน ภายใต้กลุ่มพันธมิตรเพื่อเอกราชโชซอน นำโดยคิม ดูบง เมื่อบุคคลชั้นนำของ Chosun National Revolutionary Party เข้าร่วมกับรัฐบาลเฉพาะกาลในฉงชิ่ง กองกำลังส่วนใหญ่ของ Joseon Uiyong Corps ที่อยู่ภายใต้พรรคได้ย้ายไปทางตอนเหนือของจีนและจัดระเบียบกองกำลัง Joseon Uiyong ใหม่ในภูมิภาค Hwabuk หลังจากนั้นพื้นที่ North Hwabuk ก็ถูกจัดระเบียบใหม่เป็น Joseon Uiyonggun และจัดเป็นองค์กรทางทหารภายใต้กลุ่ม Independence Alliance ทฤษฎีความเป็นอิสระทางการทูตซึ่งหยุดนิ่งมาตั้งแต่ปี 2453 ได้เรียกร้องให้มีการยอมรับความเป็นอิสระของเกาหลีโดยการเข้าร่วมในการประชุมระหว่างประเทศหลายครั้ง หลังจากที่ Syngman Rhee เข้าร่วมการประชุมเจนีวาในปี 2476 กิจกรรมทางการทูตไม่มีนัยสำคัญจนถึงปี 1930 แต่กลับมามีชีวิตชีวาในปี 1932 ด้วยการกระทำของ Yun Bong-gil และ Lee Bong-chang Syngman Rhee ขอให้รัฐบาลสหรัฐฯ ยอมรับเอกราชของเกาหลี และความพยายามของเขาก็ได้ผลบางส่วนหลังสงครามแปซิฟิกในปี 1941 ในวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2484 รัฐบาลเฉพาะกาลเข้าร่วมกองกำลังพันธมิตร ประกาศสงครามกับญี่ปุ่นและเยอรมนี และดำเนินการร่วมกันระหว่างกองทัพปลดปล่อยเกาหลีและกองกำลังพันธมิตร ในเมียนมาร์และอินเดีย ส่วนใหญ่มีบทบาทในสงครามจิตวิทยาตามคำร้องขอของกองทหารอังกฤษ และเตรียมการสำหรับปฏิบัติการสุญญากาศภายในประเทศโดยจัดตั้ง Jeongjin-gun ร่วมกับ US OSS Strategic Office แต่แผนดังกล่าวถูกยกเลิกเมื่อญี่ปุ่นยอมจำนนใน กลาง. ช่วงเวลาแห่งการปกครองอาณานิคมของญี่ปุ่นสิ้นสุดลงในวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2488 เมื่อจักรวรรดิญี่ปุ่นพ่ายแพ้ต่อฝ่ายสัมพันธมิตร

การแบ่งแยกประเทศ

เกาหลีเฉลิมฉลองการปลดปล่อยในวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2488 หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่หลังจากนั้นไม่นาน รัฐบาลทหารก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อกองกำลังสหรัฐฯ และโซเวียตเข้ามาประจำการทางตอนใต้และทางเหนือของคาบสมุทรเกาหลีตามลำดับ และความขัดแย้งระหว่างฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา แรงขึ้นในช่วงนี้.. ในที่สุด หลังจากการเลือกตั้งทั่วไปจัดขึ้นทางใต้ของเส้นขนานที่ 38 ในปี พ.ศ. 2491 รัฐบาลของสาธารณรัฐเกาหลีได้รับการจัดตั้งขึ้นในวันที่ 15 สิงหาคมของปีนั้น และสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี (เกาหลีเหนือ) ได้รับการสถาปนาในวันที่ 9 กันยายน ส่งผลให้ การแบ่งของสองเกาหลี ในวันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2493 หลังสงครามเกาหลี เกาหลีถูกแบ่งออกเป็นสาธารณรัฐเกาหลีทางตอนใต้ของคาบสมุทรเกาหลีอย่างชัดเจน และสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลีทางตอนเหนือของคาบสมุทรเกาหลี

•เกาหลี

เกาหลีได้รับการปลดปล่อยเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2488 เนื่องจากชัยชนะของฝ่ายพันธมิตรในสงครามแปซิฟิกและการทิ้งระเบิดปรมาณูที่เมืองฮิโรชิมาและนางาซากิโดยสหรัฐอเมริกา ทันทีหลังการปลดปล่อย คณะกรรมการเตรียมการเพื่อการจัดตั้งแห่งชาติได้เข้ามาดูแลความสงบเรียบร้อยของประชาชนและอำนาจการบริหารในคาบสมุทรเกาหลี เพื่อแก้ไขสถานการณ์ที่วุ่นวายของสถานการณ์ทางการเมืองที่ได้รับการปลดปล่อยเป็นการชั่วคราว ในช่วงการปกครองของทหาร การเผชิญหน้าและความขัดแย้งระหว่างกองกำลังฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาทวีความรุนแรงขึ้น และการเคลื่อนไหวความร่วมมือฝ่ายซ้าย-ขวาได้รับการส่งเสริม แต่จุดศูนย์ถ่วงหายไป หลักคำสอนทรูแมนจุดชนวนให้เกิดสงครามเย็น และการเผชิญหน้าอย่างต่อเนื่องระหว่างกองกำลังฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวานำไปสู่การจัดตั้งรัฐบาลอิสระในภาคใต้และภาคเหนือ และการแบ่งภาคใต้และภาคเหนือขัดขวางการจัดตั้งเป็นปึกแผ่น ชาติ. ภายหลังเมื่อการแบ่งส่วนได้รับการแก้ไข ความคิดเห็นของสาธารณชนที่ว่าแต่ละคนควรจัดตั้งรัฐบาลอิสระก็ทำหน้าที่ครอบงำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสงครามเกาหลีในปี 2493 ผู้บริสุทธิ์หลายล้านคนถูกสังเวย การแบ่งแยกได้รับการแก้ไขมากขึ้น และโครงสร้างพื้นฐานส่วนใหญ่ถูกทำลายลงจนราบเป็นหน้ากลอง ยิ่งเพิ่มความไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกันระหว่างสองเกาหลี อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความน่าสะพรึงกลัวและผลที่ตามมาจากสงคราม ในปี 1950 ด้วยความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจจากสหรัฐอเมริกา การพัฒนาของอุตสาหกรรมซัมแบกได้เอาชนะรอยแผลเป็นของสงครามและฟื้นฟูเศรษฐกิจ ต่อมา ผลพวงของการเลือกตั้งที่ฉ้อฉลในวันที่ 15 มีนาคม ซึ่งเกิดจากแผนการสมรู้ร่วมคิดของพรรคเสรีนิยมที่จะยึดอำนาจอย่างถาวรโดยเลือกลี กี-บุงเป็นรองประธานาธิบดี การประท้วงเรียกร้องให้นับคะแนนที่ฉ้อฉลและจัดการเลือกตั้งใหม่ลุกลามไปจนถึงการปฏิวัติในวันที่ 19 เมษายน และรัฐบาลพรรคเสรีนิยมก็ล่มสลายและผ่านคณะรัฐมนตรีชั่วคราวของฮอจอง สาธารณรัฐที่ 2 ก่อตั้งขึ้น อย่างไรก็ตาม สาธารณรัฐที่ 2 ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ทางการเมืองครั้งแรกของเกาหลี ล่มสลายด้วยการรัฐประหารเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคมภายในหนึ่งปี เนื่องจากความขัดแย้งระหว่างกลุ่มเก่าและกลุ่มใหม่ของพรรคประชาธิปไตยเกาหลีที่ปกครองประเทศ ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1960 ตั้งแต่แผนพัฒนาเศรษฐกิจที่นำโดยรัฐบาลอุตสาหกรรมเบาและแผนพัฒนาเศรษฐกิจได้เติบโตอย่างรวดเร็วเป็นประวัติการณ์ ในปี 1980 อุตสาหกรรมไฮเทคพัฒนาขึ้นในช่วงที่เศรษฐกิจมีเสถียรภาพเนื่องจาก 'Three Low Boom '. ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2540 ประสบวิกฤตเศรษฐกิจเนื่องจาก IMF แต่ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2544 ได้ผ่านพ้นวิกฤตของ IMF อย่างปลอดภัย ทันทีหลังการปลดปล่อย เกาหลีประสบความสำเร็จในการพัฒนาเศรษฐกิจแม้จะมีความยากลำบากมากมาย ซึ่งนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงทางสังคมครั้งใหญ่ เมื่อเราพัฒนาจากสังคมเกษตรกรรมเป็นสังคมอุตสาหกรรมและสังคมสารสนเทศ วิถีชีวิตและค่านิยมของผู้คนเปลี่ยนไปมาก นอกจากนี้ ท่ามกลางการเคลื่อนไหวมากมาย เช่น การปฏิวัติ 19 เมษายน การเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตยในกวางจู 18 พฤษภาคม และการต่อสู้ในเดือนมิถุนายน วัฒนธรรมทางการเมืองแบบเผด็จการก็ค่อย ๆ เอาชนะได้เมื่อระบอบทหารถอนตัวในปี 2530 ซึ่งนำไปสู่สาธารณรัฐที่ 5 และประชาธิปไตยใหม่ มีการจัดตั้งรัฐบาล สังคม ประชาธิปไตยก็ก้าวหน้าไปอย่างมั่นคงเช่นกัน ภายหลังการปลดปล่อย กิจกรรมวิชาการก็คึกคักและกว้างขวางขึ้น เป็นการขยายโอกาสทางการศึกษาอย่างมาก อย่างไรก็ตาม การหลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็วของวัฒนธรรมตะวันตก รวมทั้งสหรัฐอเมริกา ทำให้เกิดความสับสนในค่านิยมและการหดตัวของวัฒนธรรมดั้งเดิม ปัจจุบัน ควบคู่ไปกับการเป็นประชาธิปไตย ความหลากหลายทางวัฒนธรรมได้รับการส่งเสริม และสาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีบางสาขา เช่น เซมิคอนดักเตอร์ กำลังก้าวสู่ระดับโลก เศรษฐกิจของสาธารณรัฐเกาหลีถดถอยลงอย่างรวดเร็วเนื่องจากวิกฤตเศรษฐกิจของกองทุนการเงินระหว่างประเทศในปลายศตวรรษที่ 20 แต่เศรษฐกิจกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็วที่เรียกว่า 'ปาฏิหาริย์แห่งแม่น้ำฮัน' ด้วยความช่วยเหลือจากสหรัฐอเมริกาและความสามัคคีที่โดดเด่นของเกาหลี ประชากร. เกาหลีขาดแคลนทรัพยากรธรรมชาติอย่างมาก แต่อาศัยคุณค่าของมนุษย์ที่มีความกระตือรือร้นในการศึกษาสูงและความสามารถในการเรียนรู้ที่โดดเด่นของนักเรียนและความตั้งใจที่จะศึกษา บุคลากรที่มีความสามารถจำนวนมากซึ่งเกิดจากความกระตือรือร้นด้านการศึกษาสูงของชาวเกาหลีทั้งหมด ได้กลายเป็นแรงผลักดันสำหรับการพัฒนาเทคโนโลยีในเกาหลี และความสามารถนี้เป็นที่ยอมรับไปทั่วโลก นอกจากนี้ ในช่วงฟุตบอลโลกเกาหลี-ญี่ปุ่นปี 2545 ผู้คนมีโอกาสรวมตัวกัน และตั้งแต่นั้นมา ระดับความเป็นพลเมืองก็เพิ่มขึ้น ในการประชุมสุดยอด G20 ณ กรุงโซลในปี 2553 ศักยภาพและศักยภาพของเกาหลีได้รับการยอมรับ ในทางกลับกัน แรงผลักดันที่ขับเคลื่อนสังคมเกาหลีไม่ใช่พลังของการศึกษาอย่างแน่นอน เกาหลีสมัยใหม่มีวัฒนธรรมระดับสูงมาก ระดับของวัฒนธรรมในเกาหลีเติบโตอย่างรวดเร็วในขณะที่เศรษฐกิจมีการพัฒนา และประเภทของวัฒนธรรมก็ถูกแบ่งย่อยออกไปด้วย นอกจากนี้ ในประเทศเกาหลีซึ่งมีการจัดการศึกษาที่หลากหลาย ไม่จำกัดเพียงการศึกษาเชิงวิชาการ ความสามารถด้านศิลปะที่เชี่ยวชาญด้านดนตรี ศิลปะ และพลศึกษา รวมถึงพรสวรรค์ที่มาบรรจบกันก็ถูกผลิตขึ้น ความสามารถทางศิลปะเหล่านี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อวัฒนธรรมเกาหลี นี่เป็นตัวอย่างว่าการศึกษามีอิทธิพลต่อสาขาอื่นๆ อย่างไร เพลงเกาหลีเป็นที่ชื่นชอบทั่วโลกภายใต้ชื่อ K-Pop และไอดอลและนักร้องเกาหลีกำลังทำงานในต่างประเทศอย่างแข็งขัน ผู้คนทั่วโลกหลงใหลใน K-Pop และแม้แต่แฟน ๆ ในต่างประเทศจำนวนมากก็ถูกสร้างขึ้น วัฒนธรรมเกาหลีกำลังแพร่กระจายไปทั่วโลก

ความพยายามรวมประเทศหลังสงคราม

ในวันที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2488 ทุนนิยมทางตอนใต้ของเส้นขนานที่ 38 และคอมมิวนิสต์ทางตอนเหนือกำลังเผชิญหน้ากัน Mongyang Yeo Woon-hyung และ Ahn Jae-hong การเปิดตัวคณะกรรมการความร่วมมือซ้าย-ขวาภายใต้การอุปถัมภ์ของรัฐบาลทหารสหรัฐฯ และการเจรจาระหว่างเกาหลีชั้นนำของ Baekbeom Kim Gu ในปี 1948 สามารถมองได้ว่าเป็นความพยายามของชาวเกาหลีในการบรรลุอุดมการณ์ การรวมชาติก่อนสงครามเกาหลี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสงครามเกาหลีที่ปะทุขึ้นหลังจาก Yeo Woon-hyung และ Kim Gu ถูกโจมตีโดยผู้รุกราน และระบอบการปกครองตามลำดับได้จัดตั้งขึ้นในสองเกาหลี (สาธารณรัฐเกาหลีและสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลี) การเผชิญหน้าระหว่าง สองเกาหลีแสดงออกว่าเป็นการเผชิญหน้ากัน จากนั้นในทศวรรษที่ 1970 การเจรจาระดับสูงก็เกิดขึ้น และสร้างบรรยากาศของการปรองดองและการรวมเป็นหนึ่ง เช่น การประชุมสุดยอดระหว่างเกาหลีระหว่างผู้นำของสองเกาหลีภายใต้การบริหารของ Kim Dae-jung ซึ่งดำเนินต่อไปจนถึง การบริหารโรห์มูฮยอน จากนั้นในสมัยรัฐบาลลี เมียงบัก ความสัมพันธ์ระหว่างสองเกาหลีกลับมาเย็นชาอีกครั้งเนื่องจากเหตุกราดยิงนักท่องเที่ยวที่ภูเขา รัฐบาล Moon Jae-in ซึ่งเข้ามามีอำนาจหลังจากการถอดถอนของอดีตประธานาธิบดี Park Geun-hye กำลังพยายามปรับปรุงความสัมพันธ์ระหว่างเกาหลี แต่สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลียังคงยั่วยุเกาหลีใต้ นักวิชาการด้านการเมืองระหว่างประเทศในเกาหลีและจีนเชื่อว่าการรวมคาบสมุทรเกาหลีเข้าด้วยกันเป็นแนวโน้มที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และจะนำโดยเกาหลีใต้ Zhu Feng ศาสตราจารย์แห่ง School of International Relations แห่งมหาวิทยาลัยปักกิ่งกล่าวในฟอรัมระหว่างประเทศเรื่อง “การรวมคาบสมุทรเกาหลีและมาตรการความร่วมมือระหว่างเกาหลีและจีน” ที่จัดขึ้นในกรุงปักกิ่งซึ่งจัดโดยสถาบันเพื่อการรวมชาติแห่งชาติในวันที่ 30 “เกาหลีได้ตัดสินใจเชิงกลยุทธ์เพื่อรวมคาบสมุทรเกาหลีให้เป็นหนึ่งเดียวโดยเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ก็ตาม ดูเหมือนว่าการรวมชาติจะนำโดยเกาหลีใต้”

อ้างอิง

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ประวัติศาสตร์เกาหลี

• พิพาดา ยังเจริญ. ประวัติศาสตร์เกาหลีตั้งแต่ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20: การแข่งขันและแทรกแซงจากต่างชาติ อาณานิคม และชาตินิยม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2556.
• ไพบูลย์ ปีตะเสน. ประวัติศาสตร์เกาหลี จากยุคเผ่าพันธุ์ถึงยุคสาธารณรัฐใหม่. กรุงเทพฯ: โพสต์, 2555.
• ภูวดล ทรงประเสริฐ. ประวัติศาสตร์เกาหลีสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 2521.
• วิเชียร อินทะสี. เกาหลีในช่วงอลหม่าน ค.ศ.1864-1953. พิษณุโลก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร, 2561.
• สุพลธัช เตชะบูรณะ. การเมืองเกาหลีก่อนสมัยใหม่: ประวัติศาสตร์การเมืองเกาหลีตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 19. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2566.