ตัวอักษรอันเชียล

ตัวอักษรอันเชียล (อังกฤษ: uncial) เป็นตัวอักษรชนิดที่เขียนด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมด ตัวอักษรชนิดนี้ใช้กันอย่างแพร่หลายในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 4-8 โดยพวกอาลักษณ์ชาวละตินและกรีก โดยใช้เขียนภาษากรีก ภาษาละติน และ

หนังสือพระวรสารเคลล์ส เมื่อราว ค.ศ. 800 เขียนด้วยตัวอักษรอันเชียลชนิดหนึ่งที่มีแหล่งกำเนิดในไอร์แลนด์

วิวัฒนาการ

ความสัมพันธ์โดยย่อที่แสดงถึงวิวัฒนาการของตัวอักษรอันเชียลชนิดต่าง ๆ

ตัวอักษรอันเชียลในยุคแรกนั้นพัฒนามาจากอักษรตัวพิมพ์ใหญ่ที่ใช้กันในแถบชนบท โดยนำมาดัดแปลงเพื่อให้สามารถเขียนลงบนและได้สะดวกขึ้น ต่างจากแบบเดิมที่เหมาะสำหรับใช้เขียนลงบนกระดาษพาไพรัส เนื่องจากมีมุมแหลมและเส้นขีดมาก ตัวอักษรอันเชียลในยุคแรกไม่มีการแบ่งคำด้วยการเว้นวรรค แต่เริ่มพบในตัวอักษรอันเชียลยุคหลัง

ตัวอักษรชนิดนี้มีวิวัฒนาการมาตลอด ส่งผลให้ตัวอักษรมีความซับซ้อนยิ่งขึ้น จนกระทั่งราว ค.ศ. 600 จึงเริ่มพบว่ามีการลากเส้นบิดและโค้งมากจนเกินไปในการเขียนตัวอักษรชนิดนี้ สุดท้ายก็เสื่อมความนิยมลงไปหลังจากที่มีการคิดค้นอักษรตัวพิมพ์เล็กขึ้นมาในภายหลัง เนื่องจากตัวอักษรพิมพ์เล็กมีรูปอักษรที่ซับซ้อนน้อยกว่า และยังสามารถอ่านได้ง่ายกว่าอีกด้วย

อ้างอิง

1. . (1996) Encyclopedia of the Book. 2nd edn. New Castle, DE, and London: Oak Knoll Press & , p. 494. ISBN 
2. The Cambridge Encyclopedia of The English Language. Ed. . Cambridge: , 1995. p. 258.