ดเวน เวด

ดเวน เวด หรือชื่อเต็ม ดเวน ไทโรน เวด จูเนียร์ (อังกฤษ: Dwyane Wade หรือ Dwyane Tyrone Wade, Jr. ; เกิด 17 มกราคม ค.ศ. 1982) เป็นอดีตนักบาสเกตบอลอาชีพชาวอเมริกัน เล่นในลีกเอ็นบีเอ มีฉายาว่า แฟลช (Flash) และ ดี-เวด (D-Wade) ได้รับการยกย่องในฐานะหนึ่งในผู้เล่นตำแหน่งชูตติงการ์ดที่ดีที่สุดตลอดกาลของเอ็นบีเอ เวดเป็นที่จดจำจากช่วงเวลากว่า 16 ปีที่เขาลงเล่นให้กับ ซึ่งเขาคว้าแชมป์เอ็นบีเอร่วมกับทีมสามสมัย และมีชื่อติดทีมออลสตาร์ประจำฤดูกาลอีก 13 ครั้ง, ทีมออล-เอ็นบีเอ 8 ครั้ง และติดทีมผู้เล่นเกมรับยอดเยี่ยมอีก 3 ครั้ง เวดเป็นเจ้าของสถิติสูงสุดของฮีททั้งในด้านการทำคะแนนรวม, แอสซิสต์, การขโมยลูกบอล, และการสร้างโอกาสในการทำคะแนน

ดเวน เวด

เวดกับไมแอมี ฮีท ปี 2011
Utah Jazz
ตำแหน่ง	เจ้าของร่วม
ลีก	เอ็นบีเอ
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	(1982-01-17) 17 มกราคม ค.ศ. 1982 (43 ปี) ชิคาโก, รัฐอิลลินอย U.S.
ส่วนสูงที่ระบุ	6 ft 4 in (1.93 m)
น้ำหนักที่ระบุ	220 lb (100 kg)
ข้อมูลอาชีพ
ไฮสกูล	()
วิทยาลัย	(2001–2003)
	/ รอบ: 1 / เลือก: 5th โอเวอร์ออล
เลือกโดย
การเล่นอาชีพ	2003–2019
ตำแหน่ง	ชู้ตติ้งการ์ด
หมายเลข	3, 9
ประวัติอาชีพ
–
	ชิคาโก บูลส์
	คลีฟแลนด์แควาเลียส์
–	ไมอามี ฮีท
สถิติอาชีพ
แต้ม	23,165 (22.0 แต้มต่อเกม)
รีบาวด์	4,933 (4.7 รีบาวด์ต่อเกม)
แอสซิสต์	5,701 (5.4 แอสซิสต์ต่อเกม)
สถิติที่ Basketball-Reference.com
Medals บาสเกตบอลชาย ตัวแทนของ  สหรัฐ โอลิมปิก 2008 Beijing 2004 Athens World Cup

ภายหลังประสบความสำเร็จจากการลงแข่งในระดับวิทยาลัยร่วมกับทีมบาสเกตบอลชายมาร์เค็ตต์ โกลเดน อีเกิลส์ (Marquette Golden Eagles men's basketball) เขาได้รับการดราฟเข้าสู่เอ็นบีเอในฐานะผู้เล่นลำดับที่ห้าใน ค.ศ. 2003 และกลายเป็นกำลังสำคัญของฮีทในเวลาอันรวดเร็ว โดยพาทีมชนะเลิศเอ็นบีเอครั้งแรกใน ค.ศ. 2006 โดยชนะแดลลัสแมฟเวอริกส์ และเขาได้รับรางวัลผู้เล่นทรงคุณคุณ (MVP) ในนัดชิงชนะเลิศ เวดยังคว้าเหรียญทองร่วมกับบาสเกตบอลชายทีมชาติสหรัฐในโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 ต่อมาในฤดูกาล 2008–09 เวดกลายเป็นเจ้าของสถิติการทำคะแนนรวมสูงสุดในลีก (2,386 คะแนน) และคะแนนเฉลี่ยต่อเกมสูงสุด (30.2 คะแนน) เวดได้รับเลือกเป็นผู้เล่นทรงคุณค่าในการแข่งขันทีมออลสตาร์เอ็นบีเอ ค.ศ. 2010 และผนึกกำลังร่วมกับผู้เล่นชื่อดังอย่างเลอบรอน เจมส์ และ คริส บอส ทำให้ไมแอมี ฮีทเข้าชิงชนะเลิศเอ็นบีเออีก 4 ปีติดต่อกันตั้งแต่ ค.ศ. 2011–14 โดยคว้าแชมป์สองสมัยใน ค.ศ. 2012 และ 2013

เวดอำลาฮีทและย้ายร่วมทีมคู่แข่งในสายตะวันออกอย่างชิคาโก บูลส์ใน ค.ศ. 2016 ลงเล่นได้ฤดูกาลเศษก็ย้ายร่วมทีมคลีฟแลนด์แควาเลียส์ในปีต่อมา ก่อนจะกลับมาปิดท้ายการเล่นอาชีพกับฮีทในฤดูกาล 2018–19 เวดได้รับเกียรติจากฮีทในการรีไทร์เสื้อหมายเลข 3 ใน ค.ศ. 2020 เวดเริ่มต้นอาชีพธุรกิจด้วยการเข้าซื้อหุ้นทีม ใน ค.ศ. 2021 ทำให้เขามีสถานะเป็นหนึ่งในเจ้าของร่วม รวมทั้งการถือหุ้นจำนวนหนึ่งในทีมชิคาโกสกายแห่งสมาคมบาสเกตบอลหญิงแห่งชาติ ค.ศ. 2023 และในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2021 เวดได้รับการจัดอันดับในฐานะหนึ่งในผู้เล่นยอดเยี่ยมตลอดกาลในวาระครบรอบ 75 ปีเอ็นบีเอ ตามด้วยการถูกเสนอชื่อเข้าสู่หอเกียรติยศใน ค.ศ. 2023

วัยเด็ก

ดเวน เวด เกิดทางตอนใต้ของเมืองชิคาโก มีพ่อชื่อ ดเวน เวด ซีเนียร์ (Dwyane Wade, Sr.) กับแม่ชื่อ โจลินดา เวด (Jolinda Wade) พ่อแม่เขาหย่ากัน ดเวนอาศัยอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงเขาในเมือง รอบบินส์ [รัฐอิลลินอย] และเขามักพูดเสมอว่ามีพี่สาวของเขาเป็นคนที่พาเขาไปในทางที่ถูกต้อง

ระดับไฮสคูล

เวดเรียนไฮสคูลที่ H. L. Richards High School ที่เมืองโอคลอว์น (Oak Lawn) รัฐอิลลินอย เวดไม่ได้ลงเล่นมากนักในปีสอง เพราะลูกพี่ลูกน้องของเขา ดิมิทริส แม็คแดเนีล (Demetris McDaniel) เป็นดาราในทีม เวดตัวสูงขึ้นอีกสี่นิ้วตอนขึ้นปีสาม และเล่นได้เฉลี่ย 20.7 แต้ม 7.6 รีบาวด์ ทำผลงานรวม 100 แอสซิสต์ 73 สตีล

ตอนอยู่ปีสี่ เวดทำได้เฉลี่ย 20.7 แต้ม 11.0 รีบาวด์ และช่วยให้ทีมมีสถิติชนะ 24 แพ้ 5 ได้เข้าชิงแชมป์ในสาย เขาทำลายสถิติของโรงเรียน โดยได้ 676 แต้มและ 106 สตีลภายในหนึ่งฤดูกาล

นอกจากด้านบาสเกตบอลแล้ว เวดยังเป็นนักวิ่งที่มีชื่อในระดับไฮสกูล มีมหาวิทยาลัยเพียงสามแห่งเท่านั้นที่เสนอทุนการศึกษาให้เขา ได้แก่ (Marquette University), (Illinois State) และ (DePaul University)

ระดับมหาวิทยาลัย

เวดเล่นให้กับมหาวิทยาลัยมาร์เคว็ตในเมือง ปีแรกเวดไม่ได้ลงเล่นเนื่องจากติดปัญหาด้านการเรียน เมื่อเขามีสิทธิ์ลงเล่นในปีสอง (ปี ค.ศ. 2001-2002) เขาเป็นคนทำคะแนนสูงสุดในทีม ได้คะแนนเฉลี่ย 17.8 แต้มต่อเกม และยังทำได้ 6.6 รีบาวด์และ 3.4 แอสซิสต์ต่อเกม ให้ทีมมีสถิติชนะ 26 แพ้ 7 ซึ่งดีที่สุดนับจากฤดูกาล 1993-94 ในปี 2003 เวดเป็นคนทำคะแนนสูงสุดอีกครั้งที่ 21.5 คะแนนต่อเกม มาร์เคว็ตได้เป็นแชมในสาย Conference USA เป็นครั้งแรกด้วยสถิติชนะ 27 แพ้ 6 และเข้าไปเล่นถึงรอบสี่ทีมสุดท้ายในการแข่งชิงแชมป์ระดับมหาวิทยาลัยของเอ็นซีดับเบิลเอ

ผลงานที่น่าจดจำที่สุดในการแข่งชิงแชมป์ของเหว็ต น่าจะเป็นตอนแข่งชิงในรอบ มิดเวสต์รีเจียนนอลไฟนอล ตอนที่แข่งกับซึ่งถือเป็นทีมในอันดับหนึ่งในสาย เวดทำทริปเปิล-ดับเบิล ได้ 29 คะแนน 11 รีบาวด์ 11 แอสซิสต์ การเล่นที่เด่นของเวดทำให้เขาตัดสินใจเข้าดราฟตัวผู้เล่นเอ็นบีเอในปีนั้น

เมื่อ 28 กันยายน ค.ศ. 2006 มาร์เคว็ต ประกาศจะรีไทร์หมายเลขเสื้อของเวดตอนพักครึ่งของเกมระหว่างมาร์เคว็ตกับในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2007

โอลิมปิกส์

เวดเล่นในโอลิมปิกส์เกมฤดูร้อน ปี ค.ศ. 2004 โดยมี อัลเลน ไอเวอร์สัน, ทิม ดังแคน, เลอบรอน เจมส์, และ ผู้เล่นระดับออลสตาร์ของเอ็นบีเอในทีม ถึงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยผู้เล่นระดับดาราแต่ทีมก็ได้เพียงเหรียญทองแดง

เวดถูกเลือกให้ติดบาสเกตบอลทีมชาติสหรัฐอเมริกาจากปี 2006 ถึง 2008 เวดได้แข่งใน 2006 ที่ญี่ปุ่นและได้เหรียญทองแดง เวดจะเข้าร่วมแข่งในโอลิมปิกส์เกม 2008 ที่ปักกิ่ง สำหรับปี 2006 เวดได้เป็นกัปตันทีมร่วมกับ เลอบรอน เจมส์ และ คาร์เมโล แอนโทนี

อาชีพการเล่นเอ็นบีเอ

เวด ถูกดราฟเป็นอันดับที่ห้าในการดราฟของเอ็นบีเอในปี 2003 โดย และกลายเป็นดาวในทีมทันที เขาทำได้ 16 คะแนน 4 รีบาวด์ และ 4 แอสซิสต์ในปีแรก และยังทำผลงานได้ดีในรอบเพลยออฟโดยเฉพาะตอนที่เจอกับในรอบก่อนชิงแชมป์คอนเฟอเรนซ์ตะวันออก แต่ว่าในปีนั้นผู้เล่นหน้าใหม่อีกสองคนคือ และ เลอบรอน เจมส์ กลับที่สนใจของสื่อมวลชนมากกว่า จากความสำเร็จในปีแรกของ เวด เขาก็ได้รับการคัดตัวเป็นทีมชาติสหรัฐ

ฤดูกาล 2004-05 เมื่อแชคิล โอนีลถูกเทรดจากทีมลอสแอนเจลิส เลเกอรส์มายังฮีท ผลงานของเวดดีขึ้นในทุกด้านไม่ว่าจะเป็นคะแนนเฉลี่ย แอสซิสต์ และ รีบาวด์ ได้รับเลือกในเกมออลสตาร์ ฮีทขยับผลงานจากชนะ 42 แพ้ 40 ในปีก่อนหน้ามาเป็น ชนะ 59 แพ้ 23 หรือดีขึ้นถึง 17 เกม และเป็นสถิติแพ้ชนะที่ดีที่สุดในคอนเฟอเรนซ์ตะวันออก

ในรอบเพลย์ออฟ 2005 รอบแรกกับ ฮีทชนะรวดโดยเวดเล่นได้เฉลี่ย 26.3 คะแนน 8.8 แอสซิสต์ 6.0 รีบาวด์ และเปอร์เซนต์การชู้ต 50% ถือเป็นผู้เล่นคนที่เจ็ดที่สามารถทำ 25 คะแนน 8 แอสซิสต์ 6 รีบาวด์และชู้ตอย่างน้อย 50% (อีกหาคนที่เหลือล้วนอยู่ในหอเกียรติยศได้แก่ , , , , แมจิก จอห์นสัน และ ไมเคิล จอร์แดน) เวดทำได้อีกครั้งในรอบสองเอาชนะ 4 เกมรวด ที่ผลงาน 31 แต้ม 7 รีบาวด์ 8 แอสซิสต์ต่อเกม ฮีทไปแพ้ (ทีมป้องกันแชมป์) ใน 7 เกมตอนแข่งรอบชิงแชมป์คอนเฟอร์เรนซ์ตะวันออก เวดทำคะแนนได้ 40 และ 36 ในเกม 2 และเกม 3 ขณะตอนที่เป็นไข้ ไซนัสอักเสบ และเจ็บเข่า เขาบาดเจ็บกล้ามเนื้อซี่โครงในเกม 5 ทำให้อดเล่นในเกม 6 และเล่นได้จำกัดในเกม 7 ความพ่ายแพ้ในเกม 7 ส่วนหนึ่งมาจากสภาพที่ไม่สมบูรณ์ของเวด ซึ่งก่อนหน้านี้ฮีทนำพิสตันส์อยู่ 3 ต่อ 2 เกม

ฤดูการ 2005-06 เวดถูกเลือกให้เล่นในเกมรวมดาราเอ็นบีเออีกเป็นครั้งที่สอง และยังเป็นคนที่ทำให้ทีมชนะด้วย เขาเอาลูกที่อัลเลน ไอเวอร์สันชู้ตพลาดยัดกลับลงห่วง ตลอดฤดูกาลเวดเล่นเฉลี่ย 27.2 แต้ม 6.7 แอสซิสต์ 5.7 รีบาวด์ 1.95 สตีล ในรอบเพลย์ออฟ เวดเจ็บสะโพกแต่ก็กลับมาพาทีมชนะในรอบแรก และชนะดีทรอยต์ พิสตันส์ ในรอบชิงคอนเฟอร์เรนซ์ตะวันออก เข้ารอบชิงแชมป์เอ็นบีเอเป็นครั้งแรก

ในรอบชิง ฮีทพบกับดัลลัส แมฟเวอริกส์ เวดยังโชว์ความสามารถของเขา ในเกม 3, 4 และ 5 เวดทำได้ 42, 36 และ 43 คะแนนตามลำดับ พาทีมจากการเป็นรอง 0 ต่อ 2 เกม มานำ 3 ต่อ 2 เกม ฮีทชนะในเกม 6 และคว้าแชมป์เอ็นบีเอ และเวดได้รับรางวัลเอ็มวีพีรอบไฟนอล

ในฤดูกาล 2006-07 เวดได้รับเลือกเล่นในเกมรวมดาราเป็นปีที่สามติดต่อกัน แต่ทีมฮีทก็เริ่มต้นฤดูกาลโดยชนะเพียง 20 แต่แพ้ถึง 25 เกม แต่หลังจากที่แชคหายจากการบาดเจ็บ และโค้ชแพท ไรเลย์ กลับมาหลังผ่าตัดสะโพกและหัวเข่า ฮีทมีท่าทีว่าจะทำผลงานในครึ่งหลังได้ดี แต่ในเกมระหว่างฮีทกับเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ เวดหัวไหล่ซ้ายเคลื่อนระหว่างการพยายามขโมยลูกจาก และต้องพาออกนอกสนามด้วยรถเข็น เวดต้องตัดสินใจระหว่างการพักฟื้นและกลับมาเล่นใหม่ช่วงปลายฤดูกาล หรือผ่าตัดและรอจนฤดูกาลหน้ากว่าจะเล่นได้อีก เวดประกาศเมื่อ 5 มีนาคมว่าจะเลื่อนการผ่าตัดออกไปและพักเพื่อพยายามกลับมาเล่นให้ทีมให้ทันช่วงเพลย์ออฟ

เวดกลับมาเล่นอีกครั้งในวันที่ 8 เมษายน หลังจากพักไป 23 เกม ในเกมแรกที่กลับมา เวดแข่งกับชาล็อต บ็อบแคทส์ทำได้ 12 คะแนน 8 แอสซิสต์ แต่แพ้ต่อเวลาที่คะแนน 103 ต่อ 111 เวดจบฤดูกาลด้วยสถิติเฉลี่ย 27.4 แต้ม 7.5 แอสซิสต์ 4.7 รีบาวด์ และ 2.1 สตีล ต่อเกม

ในรอบเพลย์ออฟ เวด เล่นได้เฉลี่ย 23.5 แต้ม 6.3 แอสซิสต์ 4.8 รีบาวด์ต่อเกม แต่ฮีทก็ตกรอบแรกโดยแพ้ สี่เกมรวด เวดผ่าตัดไหล่ซ้ายและเข่าซ้ายและจะต้องพักช่วงเดือนแรกของฤดูกาล 2007-08

รางวัลที่ได้รับ

• แชมป์เอ็นบีเอ กับทีมไมอามี ฮีท: ปี 2006
• รางวัลเอ็มวีพีรอบไฟนอล: ปี 2006
• ได้รับเลือกเล่นในเกมออลสตาร์: ปี 2005, 2006, 2007
• เหรียญทองในกีฬาโอลิมปิก กับทีมชาติสหรัฐ ที่ปักกิ่ง ประเทศจีน ปี 2008
• เหรียญทองแดงในกีฬาโอลิมปิก กับทีมชาติสหรัฐ ที่เอเธนส์ ประเทศกรีซ ปี 2004
• เหรียญทองแดงในฟีบาเวิร์ลแชมเปียนชิพ กับทีมชาติสหรัฐ ปี 2006
• แชมป์เอ็นบีเอ กับทีมไมอามี ฮีท ปี 2012

อ้างอิง

1. "All-Time #NBArank: Top 10 shooting guards". ESPN.com (ภาษาอังกฤษ). 2016-01-13. สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
2. Bailey, Andy. "NBA All-Time Player Rankings: Top 10 Shooting Guards". Bleacher Report (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
3. "20 greatest shooting guards ever: The HoopsHype list". HoopsHype (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2024-08-20. สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
4. Bailey, Andy. "Ranking the Top 50 NBA Playoff Performers of All Time". Bleacher Report (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
5. "Only On AP: Dwyane Wade talks his return to Miami". AP News (ภาษาอังกฤษ). 2018-02-09. สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
6. "Dirk Nowitzki, Dwyane Wade headline Naismith Hall of Fame Class of 2023". NBA.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2025-02-08.
7. Miami Heat schedule and game log, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550
8. Pacers Storm Back, Beat Heat in Shaq's Return, nba.com, เข้าถึงข้อมูล 12 เมษายน พ.ศ. 2550
9. Associated Press. Wade injured in Riley's return; Heat lose to Rockets, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 21 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550
10. Wade considers surgery, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550
11. Wade says he'll try to return for playoffs, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 5 มีนาคม พ.ศ. 2550
12. Wade's return doesn't spell win as Heat fall to Bobcats, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 8 เมษายน พ.ศ. 2550
13. Dwyane Wade stats, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 18 เมษายน พ.ศ. 2550
14. Bulls strip Heat's crown, win first series since Jordan era, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 27 เมษายน พ.ศ. 2550
15. Wade might need offseason to recover, espn.com, เข้าถึงข้อมูล 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2550

• ข้อมูลผู้เล่นจาก NBA.com
• ประวัติจาก Marquette University เก็บถาวร 2008-10-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• ประวัติจาก U.S. Olympic Team เก็บถาวร 2008-12-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บของ ดเวน เวด อย่างเป็นทางการ เก็บถาวร 2019-09-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน