ชนก ส นสกฤต जनक เป นกษ ตร ย แห งร ฐว เทหะซ งต งอย ระหว างฝ งตะว นออกของแม น ำค ณฑก ฝ งตะว นตกของ และฝ งเหน อของแม น ำคงค

ชนก (สันสกฤต: जनक) เป็นกษัตริย์แห่งรัฐวิเทหะซึ่งตั้งอยู่ระหว่างฝั่งตะวันออกของแม่น้ำคัณฑกี ฝั่งตะวันตกของ และฝั่งเหนือของแม่น้ำคงคา

ฤษีถวายคำสอนแก่พระเจ้าชนก รูป ณ วิหารแห่งหนึ่งในเมืองราเมศวรัม รัฐทมิฬนาฑู ประเทศอินเดีย

พระเจ้าชนกรับเสด็จพระเจ้าทศรถก่อนเริ่มงานเสกสมรสของสีดาและพระราม ภาพวาดราว ค.ศ. 1700–10

พระองค์ทรงได้รับยกย่องว่า เป็นแบบอย่างของกษัตริย์ที่ไม่ยึดติดกับลาภยศศฤงคาร แม้จะทรงครองความมั่งคั่งและสุขสบายมากยิ่งก็ตาม พระองค์ยังสนพระทัยในปรัชญาทางจิตวิญญาณ และไม่ผูกพันพระองค์กับมายาคติทางโลก เอกสารโบราณระบุว่า พระองค์ทรงมีปฏิสัมพันธ์กับนักพรตนักบวชมากมาย เช่น และ วรรณกรรมระบุว่า พระองค์มีพระธิดาบุญธรรมนามว่า สีดา นอกจากนี้ เมืองในประเทศเนปาลปัจจุบันตั้งชื่อตามพระนามของพระองค์

ในวรรณกรรมสมัยพระเวท

ตอนปลาย เช่น และ ระบุว่า มีกษัตริย์นักปราชญ์พระองค์หนึ่งครองรัฐวิเทหะในราวศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสตกาล มีพระนามว่า ชนก มีพระเกียรติยศเลื่องลือเพราะเหตุที่ได้ทรงอุปถัมภ์วัฒนธรรมและปรัชญาพระเวท ราชสำนักของพระองค์เป็นศูนย์กลางแห่งภูมิปัญญาเพราะอุดมด้วยฤษี ที่มีชื่อเสียงเช่น ฤษี ในรัชกาลของพระองค์ รัฐวิเทหะได้เป็นศูนย์กลางหลักทางการเมืองและวัฒนธรรมแห่งอนุทวีปอินเดีย

ในวรรณกรรม

ในวรรณกรรมเรื่อง รามายณะ สีดา เจ้าหญิงแห่งรัฐวิเทหะ และมเหสีของพระรามแห่งรัฐโกศล มีพระบิดานามว่า ชนก ส่วน ระบุถึงปฏิสัมพันธ์ของพระองค์กับนักพรตอัษฎาวกระ

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

เชิงอรรถ

Jha, M. (1997). "Hindu Kingdoms at contextual level". Anthropology of Ancient Hindu Kingdoms: A Study in Civilizational Perspective. New Delhi: M.D. Publications Pvt. Ltd. pp. 27–42.
Mishra, V. (1979). Cultural Heritage of Mithila. Allahabad: Mithila Prakasana. p. 13. สืบค้นเมื่อ 28 December 2016.
Raychaudhuri 2006, p. 44.
Raychaudhuri 2006, pp. 41–52.
(1989), Tracing the Vedic dialects in Dialectes dans les litteratures Indo-Aryennes ed. , Paris, 97–265.
Vanita, Ruth (2009). . Religions of South Asia. 3 (2). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-03-02. สืบค้นเมื่อ 22 February 2017.
Mukerjee, Radhakamal (1971). The song of the self supreme (Aṣṭāvakragītā): the classical text of Ātmādvaita by Aṣṭāvakra. Motilal Banarsidass Publ. ISBN .

บรรณานุกรม

Dictionary of Hindu Lord and Legend (ISBN ) by Anna Dhallapiccola
(2006), Political History of Ancient India, , ISBN

[Jha1997-1] Jha, M. (1997). "Hindu Kingdoms at contextual level". Anthropology of Ancient Hindu Kingdoms: A Study in Civilizational Perspective. New Delhi: M.D. Publications Pvt. Ltd. pp. 27–42.

[2] Mishra, V. (1979). Cultural Heritage of Mithila. Allahabad: Mithila Prakasana. p. 13. สืบค้นเมื่อ 28 December 2016.

[FOOTNOTERaychaudhuri200644-3] Raychaudhuri 2006, p. 44.

[FOOTNOTERaychaudhuri200641–52-4] Raychaudhuri 2006, pp. 41–52.

[5] (1989), Tracing the Vedic dialects in Dialectes dans les litteratures Indo-Aryennes ed. , Paris, 97–265.

[6] Vanita, Ruth (2009). . Religions of South Asia. 3 (2). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-03-02. สืบค้นเมื่อ 22 February 2017.

[7] Mukerjee, Radhakamal (1971). The song of the self supreme (Aṣṭāvakragītā): the classical text of Ātmādvaita by Aṣṭāvakra. Motilal Banarsidass Publ. ISBN .