ฉือ จ้งกุ้ย

ฉือ จ้งกุ้ย (จีน: 石重貴; พินอิน: Shí Zhòngguì; 914–947) ในเอกสารทางประวัติศาสตร์เรียก พระเจ้าสิ้นบัลลังก์แห่งจิ้นยุคหลัง (後晉出帝) หรือ ยุวกษัตริย์แห่งจิ้นยุคหลัง (後晉少帝) และเมื่อตายแล้วได้บรรดาศักดิ์ว่า องค์ชายจิ้น (晉王) เป็นพระเจ้าแผ่นดินจีนช่วงห้าราชวงศ์สิบอาณาจักรจากราชวงศ์จิ้นยุคหลัง เป็นกษัตริย์องค์ที่สองและองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์ดังกล่าว

ราชวงศ์จิ้นยุคหลังนั้นถูกวิจารณ์ว่า เป็นเจว็ดของราชวงศ์เหลียว เพราะปรากฏว่า ราชวงศ์เหลียวมีส่วนช่วยก่อตั้งราชวงศ์จิ้นยุคหลัง ราชวงศ์จิ้นยุคหลังจึงยกหัวเมืองให้เป็นการตอบแทน ครั้นฉือ จิ้งถัง (石敬瑭) ปฐมกษัตริย์ราชวงศ์จิ้นยุคหลัง ตายในปี 942 ฉือ จ้งกุ้ย บุตรบุญธรรมของเขา จึงสืบสมบัติต่อ และต่อต้านราชวงศ์เหลียว พระเจ้าแห่งเหลียว (遼太宗) จึงยกมาตีในปี 946 เป็นเหตุให้ราชวงศ์จิ้นยุคหลังสิ้นสุดลงในปีถัดมา

ก่อนหน้า		ฉือ จ้งกุ้ย		ถัดไป
จักรพรรดิจิ้นเกาจู่		จักรพรรดิจีน (942–947)		จักรพรรดิเกาจู่ (ราชวงศ์โฮ่วฮั่น)