กิริกัว

กิริกัว (สเปน: Quiriguá) เป็นแหล่งโบราณคดีมายาในทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศกัวเตมาลา เป็นแหล่งขนาดกลางที่ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 3 ตารางกิโลเมตร (1.2 ตารางไมล์) ตามแนวตอนล่าง โดยมีศูนย์กลางประกอบพิธีกรรมตั้งอยู่ห่างจากฝั่งเหนือของแม่น้ำประมาณ 1 กิโลเมตร (0.6 ไมล์) ในของอารยธรรมมายา (ค.ศ. 200–900) กีริกัวเป็นจุดเชื่อมต่อของเส้นทางการค้าที่สำคัญหลายเส้นทาง บริเวณนี้มีผู้คนเข้าครอบครองก่อน ค.ศ. 200 การก่อสร้างอัครปุระเริ่มขึ้นเมื่อประมาณ ค.ศ. 550 และการก่อสร้างอาคารขนาดใหญ่จำนวนมากเริ่มขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 8 การก่อสร้างทั้งหมดหยุดลงเมื่อถึงประมาณ ค.ศ. 850 ยกเว้นในช่วงที่มีผู้คนกลับเข้าไปครอบครองอยู่ระยะหนึ่งในสมัยหลังคลาสสิกตอนต้น (ค.ศ. 900–1200) กิริกัวมีแบบอย่างทางสถาปัตยกรรมและประติมากรรมคล้ายคลึงกับโกปันที่ตั้งอยู่ใกล้เคียง โดยเมืองทั้งสองมีประวัติศาสตร์เกี่ยวพันกันอย่างใกล้ชิด

อุทยานโบราณคดีและซากเมืองกิริกัว *
แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก
สิ่งก่อสร้างในเมืองโบราณกิริกัว
พิกัด	15°16′14.1″N 89°02′24.9″W / 15.270583°N 89.040250°W / 15.270583; -89.040250
(ประเทศ)	กัวเตมาลา
ภูมิภาค **	ลาตินอเมริกาและแคริบเบียน
ประเภท	มรดกทางวัฒนธรรม
(เกณฑ์พิจารณา)	(i), (ii), (iv)
อ้างอิง	149
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	1981 (คณะกรรมการสมัยที่ 5)
พื้นที่	34 ha (84 เอเคอร์)
ที่ตั้งของกิริกัวในกัวเตมาลาและมีโซอเมริกา แสดงแผนที่กัวเตมาลา กิริกัว (มีโซอเมริกา) แสดงแผนที่มีโซอเมริกา
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

การขยายตัวอย่างรวดเร็วของกิริกัวในคริสต์ศตวรรษที่ 8 มีความสัมพันธ์กับชัยชนะทางการทหารของกษัตริย์กัก ตีลิว ชัน โยปาต เหนือโกปันใน ค.ศ. 738 เมื่อกษัตริย์วาชักลาฆูน อูบาฮ์ กาวีล แห่งโกปันทรงพ่ายแพ้ ถูกจับ และถูกบูชายัญที่จัตุรัสใหญ่แห่งกิริกัว ก่อนหน้านี้กิริกัวเคยเป็นรัฐบริวารของโกปันแต่ก็รักษาเอกราชไว้ได้ในภายหลัง สถาปัตยกรรมที่เกี่ยวกับพิธีกรรมในกิริกัวมีลักษณะค่อนข้างเรียบง่าย แต่ความสำคัญของแหล่งโบราณคดีนี้อยู่ที่ความรุ่มรวยของงานประติมากรรมซึ่งรวมถึงประติมากรรมหินที่สูงที่สุดเท่าที่เคยสร้างขึ้นในโลกใหม่

อ้างอิง

1. Ashmore 1980, p.24.
2. Sharer & Traxler 2006, p.352.
3. Miller 1999, p.49.
4. Looper 2003, pp.4–5, 83.
5. Coe 1999, p.121.

บรรณานุกรม

• Ashmore, Wendy (1980). (PDF). University of Pennsylvania Museum of Archaeology and Anthropology. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF online publication)เมื่อ 2019-12-05. สืบค้นเมื่อ 2009-08-20.
• Coe, Michael D. (1999). The Maya. Ancient peoples and places series (6th, fully revised and expanded ed.). London and New York: Thames & Hudson. ISBN . OCLC 59432778.
• Looper, Matthew G. (2003). Lightning Warrior: Maya Art and Kingship at Quirigua. Linda Schele series in Maya and pre-Columbian studies. Austin: University of Texas Press. ISBN . OCLC 52208614.
• Miller, Mary Ellen (1999). Maya Art and Architecture. London and New York: Thames & Hudson. ISBN . OCLC 41659173.
• Sharer, Robert J.; Loa P. Traxler (2006). The Ancient Maya (6th, fully revised ed.). Stanford, California: Stanford University Press. ISBN . OCLC 57577446.