การเป็นรัฐร่วมประมุขระหว่างบริเตนใหญ่และฮันโนเฟอร์

การเป็นรัฐร่วมประมุขระหว่างบริเตนใหญ่และฮันโนเฟอร์ เกิดขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1714 ถึง 1837 ในช่วงเวลานั้นเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค หรือ พระมหากษัตริย์แห่งฮันโนเฟอร์ ยังทรงเป็นพระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ด้วย ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ ในปี ค.ศ. 1701 ซึ่งรัฐสภาอังกฤษได้วางรากฐานการสืบราชบัลลังก์ไว้ ทำให้ราชวงศ์ฮันโนเวอร์ในฐานะพระญาติที่นับถือนิกายโปรเตสแตนต์จึงได้สืบราชบัลลังก์บริเตนใหญ่ จนกระทั่งความแตกต่างของกฎการสืบราชสันตติวงศ์ของสองรัฐทำให้รัฐร่วมประมุขนี้สิ้นสุดลง

บริเตนใหญ่-ฮันโนเฟอร์
1714–1837
ตราแผ่นดินสหราชอาณาจักร (1816-1837)
แผนที่บริเตนใหญ่ (สีเขียวเข้ม), ไอร์แลนด์ และฮันโนเฟอร์ (สีเขียวอ่อน) ในปีค.ศ. 1789
สถานะ	รัฐร่วมประมุข
เมืองหลวง	ลอนดอน และ ฮันโนเฟอร์
พระมหากษัตริย์
• 1714–1727	จอร์จที่ 1
• 1727–1760	จอร์จที่ 2
• 1760–1820	จอร์จที่ 3
• 1820–1830	จอร์จที่ 4
• 1830–1837	วิลเลียมที่ 4
ยุคประวัติศาสตร์	สมัยใหม่
• ก่อตั้ง	1714
• สิ้นสุด	1837
ก่อนหน้า ถัดไป ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์

ประวัติศาสตร์

ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์

การ์ตูนการเมืองที่สนับสนุน พระราชบัญญัติปฏิรูป : พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 ประทับอยู่เหนือเมฆ ล้อมรอบด้วยนักการเมืองพรรควิก ส่วนด้านล่าง บริทันเนียและสิงโตแห่งอังกฤษกำลังปัดเป่าให้พรรคทอรี (เออร์เนสต์ คนที่ 2 จากซ้าย) หนีแตกพ่ายไป

หลังจากการสวรรคตของสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์แห่งบริเตนใหญ่ ซึ่งไม่ทรงมีรัชทายาท ทำให้เกออร์ค ลูทวิช ผู้คัดเลือกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์อังกฤษในปี ค.ศ. 1714 ในฐานะพระญาติโปรเตสแตนต์ที่ใกล้ชิดที่สุด ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ เกออร์ค ลูทวิช ได้ทรงเชื่อมบริเตนใหญ่กับนครรัฐผู้คัดเลือกในเยอรมนีผ่านทางการมีประมุขร่วมกัน ซึ่งรัฐฮันโนเฟอร์จะกลายเป็นหนึ่งในรัฐที่ทรงอำนาจที่สุดในจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ตาม ฮันโนเฟอร์ยังคงรักษาความเป็นอิสระไว้ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมกระทรวงการคลังและการบริหารราชการแผ่นดินจึงแยกจากกัน เมืองฮันโนเฟอร์มีการบริหารและควบคุมโดย สำนักงานอัยการเยอรมันในลอนดอน และรัฐมนตรีแห่งฮันโนเฟอร์ รวมทั้งมีคณะองคมนตรีในฮันโนเฟอร์ ซึ่งถวายคำปรึกษากับพระเจ้าแผ่นดินและปฏิบัติตามพระบรมราชโองการ มีเพียงเกออร์ค ลูทวิช และพระราชโอรส เกออร์ค เอากุสท์ เท่านั้นที่เสด็จพระราชดำเนินไปยังนครรัฐผู้คัดเลือกนั้นในขณะเป็นพระเจ้าแผ่นดินบริเตนใหญ่ การเป็นรัฐร่วมประมุขนี้สิ้นสุดลงในปีค.ศ. 1837 จากการขึ้นครองราชสมบัติของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย เนื่องจากกฎการสืบราชสันตติวงศ์ของราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์ให้สิทธิพระราชวงศ์ฝ่ายหน้าเท่านั้นที่สามารถสืบราชบัลลังก์ได้ตามอย่างกฎหมายแซลิก ดังนั้นการปกครองฮันโนเฟอร์จึงส่งผ่านไปสู่ แอ็นสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งคัมบาร์ลันด์ พระปิตุลาของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย

พระเจ้าจอร์จที่ 3

ความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้าจอร์จที่ 3 กับฮันโนเฟอร์มีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ ซึ่งเห็นได้ชัดจากการที่ทรงโปรดอัตลักษณ์และทรงผูกพันกับอังกฤษมากกว่าฮันโนเฟอร์ เมื่อยังทรงพระเยาว์ พระองค์ทรงไม่พอพระทัยต่อการที่สมเด็จพระบรมราชอัยกาทรงโปรดฮันโนเฟอร์ โดยทรงกล่าวถึงเรื่องนี้ในเชิงดูถูกเหยียดหยาม หลังจากขึ้นเสวยราชสมบัติในปี ค.ศ. 1760 พระเจ้าจอร์จที่ 3 ทรงเน้นย้ำถึงพระชาติกำเนิดของพระองค์ในอังกฤษและทรงประกาศพระองค์ว่าทรงเป็น "คนอังกฤษโดยแท้" การแบ่งแยกนี้เห็นได้ชัดจากการตัดสินพระทัยของพระองค์ในช่วงวิกฤตการณ์นานาชาติ ซึ่งพระองค์ทรงให้ความสำคัญกับสันติภาพในยุโรปมากกว่าผลประโยชน์ของเมืองฮันโนเฟอร์ ตัวอย่างเช่นในปี ค.ศ. 1761 ภายใต้อิทธิพลของเอิร์ลที่ 3 แห่งบิวต์ ที่ปรึกษาส่วนพระองค์ พระเจ้าจอร์จที่ 3 ทรงได้ริเริ่มการเจรจาสันติภาพกับฝรั่งเศส โดยทรงยอมรับว่าการทำเช่นนี้จะทำให้พลเมืองชาวเยอรมันของพระองค์ต้องตกทุกข์ได้ยาก ทรงให้เหตุผลว่าความรักของพระองค์ที่มีต่ออังกฤษเหนือกว่าผลประโยชน์ส่วนตัวอื่นใด รวมถึงฮันโนเฟอร์ด้วย พระองค์ทรงปฏิเสธข่าวลือเกี่ยวกับการละทิ้งฮันโนเฟอร์และทรงแสดงความกังวลของพระองค์ผ่านเรื่องต่างๆ เช่น การก่อตั้งสถาบันการเกษตรและการส่งเสริมการศึกษาของพระราชโอรสของพระองค์ให้ศึกษาเกี่ยวกับฮันโนเฟอร์ด้วย พระเจ้าจอร์จที่ 3 ไม่ได้ทรงขยายอาณาเขตของฮันโนเฟอร์ เช่นเดียวกับผู้ปกครองก่อนหน้าของพระองค์

การสิ้นสุดการเป็นรัฐร่วมประมุข

ระยะเวลาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1815 ถึง 1837 ถือเป็นรอยร้าวใหญ่ในความสัมพันธ์ระหว่างอังกฤษและฮันโนเฟอร์ ในช่วงเวลานี้ ผลประโยชน์ทางการเมืองและเศรษฐกิจของบริเตนและฮันโนเฟอร์มักแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าจะมีพระเจ้าแผ่นดินองค์เดียวกัน แต่ทั้งสองดินแดนต่างดำเนินกิจการแยกจากกันอย่างเป็นอิสระ การเสด็จสวรรคตของสมเด็จพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 ในวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1837 โดยทรงไม่มีพระราชบุตรที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทำให้การเป็นรัฐร่วมประมุขสิ้นสุดลง โดยราชบัลลังก์บริเตนตกไปสู่เจ้าหญิงอเล็กซานดรินา วิกตอเรียแห่งเคนต์ พระราชภาติกา ในขณะที่ราชบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ตกไปสู่เจ้าชายเออร์เนสต์ ออกัสตัส ดยุกแห่งคัมบาร์ลันด์และเทวิออตเดล พระโสทรานุชา การเปลี่ยนผ่านครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างราบรื่น สะท้อนให้เห็นถึงการแยกตัวที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างอังกฤษและฮันโนเวอร์ พระเจ้าแอ็นสท์ เอากุสท์ แห่งฮันโนเฟอร์ ทรงเป็นที่รู้จักในเรื่องนโยบายอนุรักษ์นิยม ได้ทรงยกเลิกรัฐธรรมนูญของฮันโนเฟอร์เมื่อพระองค์ขึ้นครองราชย์ ส่งผลให้ทั้งสองประเทศมีระยะห่างทางการเมืองมากขึ้น ประสูติการของสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ทำให้การแยกจากกันของสองรัฐมีความชัดเจนยิ่งขึ้น เนื่องจากทำให้โอกาสของการรวมตัวกันเป็นรัฐร่วมประมุขของอังกฤษ-ฮันโนเฟอร์ลดน้อยลงไปอีก ส่งผลให้ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์ต้องเดินตามเส้นทางของตนโดยแยกตัวจากอิทธิพลของอังกฤษมากขึ้นเรื่อยๆ

พระมหากษัตริย์

เหรียญ 16 กูเทอร์ โครเชิน จากปี 1825 พิมพ์ลายพระปรมาภิไธยพระเจ้าจอร์จที่ 4 แห่งบริเตนใหญ่และฮันโนเวอร์ เป็นภาษาละติน

การสืบราชสันตติวงศ์ของรัฐร่วมประมุข มีดังนี้:

• จอร์จที่ 1 (เกออร์คที่1) ตั้งแต่ 1 สิงหาคม ค.ศ. 1714
• จอร์จที่ 2 (เกออร์คที่ 2) ตั้งแต่ 11 ตุลาคม ค.ศ. 1727
• จอร์จที่ 3 (เกออร์คที่ 3) ตั้งแต่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1760
• จอร์จที่ 4 (เกออร์คที่ 4) ตั้งแต่ 29 มกราคม ค.ศ. 1820
• วิลเลียมที่ 4 (วิลเฮ็ล์มที่ 1) ตั้งแต่ 26 มิถุนายน ค.ศ. 1830 ถึง 20 มิถุนายน ค.ศ. 1837

ดูเพิ่มเติม

• ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์
• รัฐผู้คัดเลือกฮันโนเฟอร์
• ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์
• พระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์

อ้างอิง

1. Drögereit, Richard (1949). Quellen zur Geschichte Kurhannovers im Zeitalter der Personalunion mit England, 1714-1803 (ภาษาเยอรมัน). A. Lax.
2. Riotte & Simms 2007. sfn error: no target: CITEREFRiotteSimms2007 ()