การตีโฉบฉวยดูลิตเติล

การตีโฉบฉวยดูลิตเติล (อังกฤษ: Doolittle Raid) ยังเป็นที่รู้จักกันคือ การตีโฉบฉวยกรุงโตเกียว เป็นการตีโฉบฉวยทางอากาศ เมื่อวันที่ 18 เมษายน 1942 โดยสหรัฐอเมริกา บนน่านฟ้าเหนือกรุงโตเกียว เมืองหลวงของญี่ปุ่นและสถานที่อื่นๆบนเกาะฮนชูในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นปฏิบัติการทางอากาศครั้งแรกเพื่อการโจมตีหมู่เกาะญี่ปุ่น ได้แสดงให้เห็นว่าญี่ปุ่นแผ่นดินใหญ่นั้นอ่อนแอต่อการโจมตีทางอากาศของอเมริกา ซึ่งทำหน้าที่เป็นการตอบโต้จากการโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ และเป็นการสร้างขวัญกำลังใจต่อประชาชนชาวอเมริกัน การตีโฉบฉวยครั้งนี้ได้ถูกวางแผนเอาไว้ ภายใต้การนำโดย และตั้งชื่อมาจากนายพล เจมส์ "จิมมี่" ดูลิตเติล แห่งกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ

การตีโฉบฉวยดูลิตเติล
ส่วนหนึ่งของ การโจมตีทางอากาศที่ญี่ปุ่นในสงครามแปซิฟิก สงครามโลกครั้งที่สอง
จิมมี ดูลิตเติลกับ บินขึ้นจากดาดฟ้าเรือบรรทุกเครื่องบิน
วันที่ 18 เมษายน ค.ศ. 1942 สถานที่ เขตอภิมหานครโตเกียวและนครอื่น ๆ ในญี่ปุ่น ผล สหรัฐได้ชัยชนะเชิงโฆษณาชวนเชื่อ; ขวัญกำลังใจของสหรัฐและพันธมิตรเพิ่มขึ้น ความเสียหายทางกายภาพเล็กน้อย แต่มีผลกระทบทางจิตวิทยาในระดับสำคัญ สูญเสียกองกำลังโจมตีทั้งหมด พลเมืองจีน 250,000 คนถูกฆ่าหลังการทัพของญี่ปุ่น
คู่สงคราม
สหรัฐ  จีน	ญี่ปุ่น
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
เจมส์ เอช. ดูลิตเติล	เจ้าชายนารูฮิโกะ ฮิงาชิกูนิโนะมิยะ
กำลัง
16 ลำ กำลังพล 80 นาย (เจ้าหน้าที่ 52 นาย, ทหารเกณฑ์ 28 นาย) เรือบรรทุกเครื่องบิน 2 ลำ เรือลาดตระเวน 4 ลำ เรือพิฆาต 8 ลำ	ไม่ทราบกำลังพลที่แน่ชัด
ความสูญเสีย
บี-25 16 ลำ (ถูกทำลาย 15 ลำ, กักกันในสหภาพโซเวียต 1 ลำ) เสียชีวิต 3 นาย ถูกจับเป็นเชลยศึก 8 นาย (รอดชีวิต 4 นาย เสียชีวิต 4 นาย: ถูกประหาร 3 นาย, ป่วยตาย 1 นาย)	เสียชีวิต 50 คน บาดเจ็บ 400 คน (รวมพลเรือน)^[] ลูกเรือถูกจับเป็นเชลย 5 คน เรือลาดตระเวนจม 5 ลำ เครื่องบินถูกยิงตก 3 ลำ (สหรัฐอ้าง)

ลูกเรือเครื่องบิน บี-25 #40-2344 บนดาดฟ้าของเรือบรรทุกเครื่องบิน ยูเอสเอส ฮอร์นเน็ท วันที่ 18 เมษายน 1942

เครื่องบินทิ้งระเบิดขนาดกลาง จำนวน 16 ลำ ได้เปิดฉากด้วยการบินโดยปราศจากเครื่องบินขับไล่ในคุ้มกัน จากดาดฟ้าเรือบรรทุกอากาศยานของกองทัพเรือสหรัฐ ที่จอดบนทะเลน้ำลึกในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก แต่ละลำถูกบรรจุด้วยนักบินห้าคน  แผนดังกล่าวได้ออกคำสั่งให้พวกเขาทำการทิ้งระเบิดต่อเป้าหมายทางทหารในญี่ปุ่นและบินต่อเนื่องไปยังทางตะวันตกเพื่อไปถึงแผ่นดินจีน  การตีโฉบฉวยทิ้งระเบิดได้สังหารไปประมาณ 50 คน รวมทั้งพลเรือน และมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 400 คน เครื่องบินทั้งสิบห้าลำได้บินไปถึงจีนได้สำเร็จ แต่ทั้งหมดได้บินตก ในขณะที่เครื่องบินลำที่ 16 ลงจอดที่วลาดีวอสตอคในสหภาพโซเวียต นักบิน 80 นาย มีผู้รอดชีวิต 77 นายในภารกิจ นักบินแปดนายถูกจับกุมโดยกองทัพญี่ปุ่นในจีน; อีกสามนายได้ถูกประหารชีวิตในเวลาต่อมา เครื่องบินบี-25 ที่ลงจอดในสหภาพโซเวียตได้ถูกยึดและนักบินได้ถูกกักตัวไว้เป็นเวลานานกว่าหนึ่งปีก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้"หลบหนี"ผ่านทางอิหร่านภายใต้การยึดครองของโซเวียตด้วยความช่วยเหลือของหน่วยเอ็นเควีดี นักบินทั้งหมดในเครื่องบินทั้งสิบสี่ลำได้เดินทางกลับไปยังสหรัฐอเมริกาหรือไม่ก็ไปยังกองทัพสหรัฐ ยกเว้นเพียงนักบินหนึ่งนายได้เสียชีวิตในปฏิบัติหน้าที่

การตีโฉบฉวยครั้งนี้ได้ก่อให้เกิดความเสียหายเพียงเล็กน้อยต่อญี่ปุ่น เป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจในสหรัฐอเมริกา ในขณะเดียวกันได้ทำให้เกิดความเคลือบแคลงในญี่ปุ่นเกี่ยวกับความสามารถของผู้นำทางทหารเพื่อปกป้องเกาะแผ่นดินบ้านเกิด แต่การทิ้งระเบิดและยิงกราดใส่พลเรือนยังทำให้ญี่ปุ่นตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเพื่อเป็นการล้างแค้นและครั้งนี้ได้ใช้ประโยชน์เพื่อวัตถุประสงค์ในการโฆษณาชวนเชื่อ นอกจากนี้ยังได้ผลักดันแผนการของพลเรือเอก อิโซโรกุ ยามาโมโตะ เพื่อเข้าโจมตีเกาะมิดเวย์ในมหาสมุทรแปซิฟิกกลาง ซึ่งเป็นการโจมตีที่ได้ทำให้กองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบโดยกองทัพเรือสหรัฐในยุทธการที่มิดเวย์ ผลลัพธ์ที่ตามมาคือความรู้สึกที่รุนแรงอย่างมากในจีน ซึ่งญี่ปุ่นได้ทำการแก้แค้นจึงทำให้เกิดการเสียชีวิตของพลเรือน 250,000 คน และทหาร 70,000 นาย

ดูลิตเติลได้คิดเอาไว้แต่แรกแล้วว่า การสูญเสียเครื่องบินทั้งหมดนั้นจะทำให้ตัวเขาเองต้องถูกนำตัวขึ้นศาลทหาร แต่เขากลับได้รับการปูนบำเหน็จด้วยมีเดล ออฟ ฮอนเนอร์ และได้รับการเลื่อนตำแหน่งยศสองขั้นเป็นนายพลจัตวา

จุดเริ่มต้น

การตีโฉบฉวยนี้เร่มต้นในการประชุมคณะเสนาธิการทหารที่ทำเนียบขาว เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 1941 ภายใต้ความต้องการของประธานาธิบดีแฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ที่จะตอบโต้ต่อจักรวรรติญี่ปุ่นเพื่อสร้างกำลังใจต่อสู้ให้กับชาวอเมริกันที่รู้สึกพ่ายแพ้จากการโจมตีที่เพิร์ลฮาร์เบอร์

แนวคิดของการโจมตีครั้งนี้มาจากกัปตันเรือ และได้นำเสนอให้ พลเรือเอก ในวันที่ 10 มกราคม 1942 ว่าเครื่องบินทิ้งระเบิดเครื่องยนต์คู่น่าจะบินขึ้นจากเรือบรรทุกเครื่องบินได้ หลักจากการทดลองบินขึ้นหลายครั้งจากสนามบินกองทัพเรือที่ ซึ่งได้ทำเครื่องหมายรันเวย์ที่ระยะวิ่งเท่ากับความยาวรันเวย์ของดาดฟ้าเรือบรรทุกเครื่องบิน สุดท้ายการโจมตีครั้งนี้วางแผนและนำทีมโดย จิมมี่ ดูลิตเติล

ภารกิจนี้ต้องการเครื่องบินทิ้งระเบิดที่มีวิสัยทำการเกิน 2,400 ไมล์ทะเล (4,400 กม.) ในขณะที่บรรทุกระเบิดหนัก 2,000 ปอนด์ (910 กก.) ไปด้วย จะมีเครื่องบิน​อีกสามรุ่นที่เหมาะสมคือ , และ แต่สุดท้ายก็เลือกเครื่องบินทิ้งระเบิด บี-25 มิทเชล เพื่อรับหน้าที่นี้ เพราะไม่แน่ใจว่า บี-26 จะสามารถบินขึ้นจากดาดฟ้าเรือได้หรือไม่ และ บี-23 ก็มีปีกใหญ่กว่า บี-25 เกือบ 50% ซึ่งจะทำให้เรือบรรทุกเครื่องบินไปได้น้อยลง สุดท้าย บี-18 ก็ตกไปด้วยเหตุผลคล้าย ๆ กัน

อ้างอิง

1. Doolittle & Glines 1991, pp. 3, 541.
2. Scott 2015.
3. Chun 2006, p. 60.
4. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ bravemen
5. Glines 1998, pp. 166–68.
6. "Aftermath: How the Doolittle Raid Shook Japan". 27 July 2015. จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2018. สืบค้นเมื่อ 19 April 2018.
7. "James H. Doolittle". 9 November 2009. จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 March 2022. สืบค้นเมื่อ 31 July 2022.

ข้อมูล

• Chun, Clayton K. S. (2006). The Doolittle Raid 1942: America's First Strike Back at Japan. Campaign. Vol. 156. Illustrated by Howard Gerrard. Botley, Oxford: Osprey. ISBN . OCLC 1148923535.  8922817M.
• Doolittle, James H. (9 July 1942). "General Doolittle's Report on Japanese Raid". HyperWar. จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 February 2021. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
• Doolittle, James H.; Glines, Carroll V. (1991). I Could Never Be So Lucky Again: An Autobiography. New York: Bantam Books. ISBN .
• Glines, Carroll V. (1988). The Doolittle Raid: America's Daring First Strike Against Japan. New York: Orion Books. ISBN . OCLC 17548701.  2526629M.
• Scott, James M. (2015). "The Untold Story of the Vengeful Japanese Attack After the Doolittle Raid". Smithsonian Magazine (ภาษาอังกฤษ). จากแหล่งเดิมเมื่อ 22 March 2021. สืบค้นเมื่อ 2020-02-15.

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ การตีโฉบฉวยดูลิตเติล

• Archived
• Doolittle Raid. Naval History and Heritage Command
• Children of the Doolittle Raiders website
• Official historian of the Doolittle raid, Carroll V. Glines talks about the raid 10 มีนาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• ภาพยนตร์สั้น Newsreel of the Doolittle Raid สามารถดาวน์โหลดได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์
• Unsettled History: America, China, and the Doolittle Tokyo Raid – PBS documentary video (57 min.)
• UnsettledHistory.tv – web site about the PBS documentary above.