การคายน ำ เป นการแพร ของน ำออกจากใบของพ ชโดยผ านทางปากใบ ลำต นและดอก โดยท วไปปากใบป ดเวลากลางค นและเป ดในเวลากลางว น การ

การคายน้ำ เป็นการแพร่ของน้ำออกจากใบของพืชโดยผ่านทางปากใบ ลำต้นและดอก โดยทั่วไปปากใบปิดเวลากลางคืนและเปิดในเวลากลางวัน การคายน้ำมีความสำคัญต่อพืชในด้านการควบคุมการเคลื่อนที่ของน้ำในพืช ทำให้น้ำเคลื่อนที่จากด้านล่างขึ้นไปด้านบนมากขึ้นเรื่อยๆ ควบคุมการดูดซึมธาตุอาหารของพืช เพราะธาตุอาหารที่พืชนำไปใช้ได้ต้องอยู่ในรูปที่ละลายน้ำ ทำให้อุณหภูมิของใบลดลง โดยลดความร้อนที่เกิดจากแสงแดดที่ใบ ในกรณีที่ในอากาศอิ่มตัวด้วยน้ำ มีความชื้นสูง การคายน้ำเกิดขึ้นได้น้อย แต่การดูดน้ำของรากยังเป็นปกติ พืชจะเสียน้ำในรูปของหยดน้ำเรียกว่ากัตเตชัน (guttation)พืชไม่สามารถคายน้ำในสภาพที่แดดจัดเพราะอาจเสียน้ำมากเกินไปและเหี่ยวก่อนที่รากจะลำเลียงน้ำได้ทัน

ปากใบของมะเขือเทศที่ใช้ในการคายน้ำ ภาพแต่งสีจากกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราด

ตารางต่อไปนี้สรุปสิ่งที่มีผลต่อการคายน้ำ

ลักษณะ	ผลต่อการคายน้ำ
จำนวนใบ	การมีใบมากกว่าทำให้มีปากใบมากกว่า จึงสูญเสียน้ำมากขึ้นและเพิ่มพื้นที่ผิวสำหรับการระเหย
จำนวนปากใบ	ปากใบที่มีมากขึ้นจะทำให้มีช่องสำหรับระเหยน้ำมากขึ้น
ชั้นของพืช	ชั้นคิวติเคิลที่เป็นไขจะลดอุณหภูมิและลดอัตราการระเหยของน้ำออกจากใบ พบมากใน
แสงสว่าง	การมีแสงสว่างจะกระตุ้นการเปิดของปากใบ ยกเว้นพืชที่มี
อุณหภูมิ	มีผลกระทบสามแบบคือ: 1) เพิ่มการคายน้ำเพราะอุณหภูมิสูงทำให้เสียน้ำมากขึ้น 2) ลดความชื้นสัมพัทธ์ด้านนอกของใบ 3) เพิ่มพลังงานให้กับอนุภาคของไอนน้ำและการแพร่ออกจากใบ
ความชื้นสัมพัทธ์	หากมีความชื้นต่ำจะเพิ่มการคายน้ำ
ลม	ลมจะพัดชั้นของไอน้ำที่ปกคลุมผิวใบออกไป จึงเกิดการคายน้ำได้มากขึ้น
แหล่งน้ำ	หากมีน้ำในดินน้อย การคายน้ำจะลดลง

อ้างอิง

Debbie Swarthout and C.Michael Hogan. 2010. Stomata. Encyclopedia of Earth. , Washington, DC

แหล่งข้อมูลอื่น

Transpiration by Trees

บทความชีววิทยานี้ยังเป็น คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] Debbie Swarthout and C.Michael Hogan. 2010. Stomata. Encyclopedia of Earth. , Washington, DC