สนามบินอู่ตะเภา (กองการบินทหารเรือ)

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา (อังกฤษ: U-Tapao Royal Thai Navy Airfield) หรือ สนามบินอู่ตะเภา คือฐานบินของกองทัพเรือไทย อยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพมหานครประมาณ 140 กิโลเมตร (87 ไมล์) ในอำเภอบ้านฉาง จังหวัดระยอง ใกล้กับอำเภอสัตหีบที่ตั้งอยู่ในอ่าวไทย เป็นที่ตั้งแห่งแรกและที่ตั้งหลักของกองการบินทหารเรือ

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา
ส่วนหนึ่งของกองทัพเรือไทย
บ้านฉาง ระยอง
เครื่องบินของกองทัพอากาศสหรัฐในสนามบินอู่ตะเภาเพื่อสนับสนุนภารกิจช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมและบรรเทาภัยพิบัติในเนปาล
พิกัด	12°40′47″N 101°00′18″E / 12.67972°N 101.00500°E / 12.67972; 101.00500 (สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา)
ประเภท	ฐานบินนาวี
ข้อมูล
เจ้าของ	กองทัพเรือไทย
ผู้ดำเนินการ	กองทัพเรือไทย
ควบคุมโดย	กองการบินทหารเรือ
สภาพ	ฐานบินนาวีและท่าอากาศยานพลเรือน
ประวัติศาสตร์
การต่อสู้/สงคราม	สงครามเวียดนาม
ข้อมูลสถานี
กองทหารรักษาการณ์	กองรักษาความปลอดภัย กองการบินทหารเรือ
ข้อมูลลานบิน
ข้อมูลระบุ	IATA: UTP, : VTBU
ความสูง	59 ฟุต (18 เมตร) เหนือระดับ น้ำทะเล
ทางวิ่ง ทิศทาง ความยาวและพื้นผิว 18/36 3,505 เมตร (11,499 ฟุต) คอนกรีตและแอสฟอลต์คอนกรีต

ประวัติ

ในปี พ.ศ. 2508 กองทัพเรือได้รับอนุญาตจากคณะรัฐมนตรีให้สร้างสนามบินยาว 1,200 เมตร (3,900 ฟุต) ใกล้หมู่บ้านอู่ตะเภา อำเภอบ้านฉาง จังหวัดระยอง ซึ่งในเวลานั้นเอง สหรัฐที่กำลังมองหาฐานทัพสำหรับ บี-52 ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้บรรลุข้อตกลงกับรัฐบาลไทยในการสร้างและดำเนินการฐานทัพร่วมกับกองทัพเรือไทย สหรัฐเริ่มก่อสร้างทางวิ่งและสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดในวันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2508 และแล้วเสร็จในวันที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2509 ฐานทัพดังกล่าวได้ส่งมอบให้กองทัพเรือไทยเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2509 ประกอบด้วยทางวิ่งขนาด 11,000 ฟุต (3,400 เมตร) เริ่มให้บริการในวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2509 และสนามบินกองทัพเรืออู่ตะเภาได้เป็นที่วางกำลังชุดแรกเป็นเครื่องบินบรรทุกน้ำมันทางยุทธศาสตร์ เคซี-135 ของหน่วยบัญชาการทางอากาศยุทธศาสตร์ กองทัพอากาศสหรัฐ (USAF) ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2509 กองทัพอากาศสหรัฐได้ทำการบินปฏิบัติการทิ้งระเบิด บี-52 ในปฏิบัติการอาร์คไลท์ (Operation Arc Light) จากฐานทัพอากาศคาเดนะ โอกินาวะ แต่โอกินาวะถูกประเมินว่าอยู่ไกลจากเวียดนามเกินกว่าจะปฏิบัติตามข้อกำหนดของภารกิจ ทางออกที่ดีที่สุดคือการวางฐาน บี-52 ในเวียดนามใต้หรือประเทศไทย อย่างไรก็ตาม ความมั่นคงของฐานในเวียดนามใต้ยังมีปัญหาอยู่ อู่ตะเภามีทางวิ่งที่เหมาะสมสำหรับเครื่องบินทิ้งระเบิด และค่าใช้จ่ายในการอัพเกรดฐานก็น้อยกว่ามาก ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2510 การเจรจาระหว่างรัฐบาลสหรัฐและไทยเริ่มต้นขึ้นที่อู่ตะเภา ข้อตกลงดังกล่าวบรรลุเมื่อวันที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2510 อนุญาตให้เครื่องบิน บี-52 จำนวน 15 ลำและบุคลากรสนับสนุนมาประจำการอยู่ที่สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา โดยมีข้อกำหนดว่าภารกิจที่บินจากประเทศไทยจะไม่บินผ่านลาวหรือกัมพูชาระหว่างทางไปยังเป้าหมายในเวียดนาม บี-52 ลำแรกมาถึงเมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2510 และเริ่มปฏิบัติการในวันรุ่งขึ้นด้วยเครื่องบิน บี-52 จากอู่ตะเภา ภายในปี พ.ศ. 2515 มีเครื่องบิน บี-52 จำนวน 54 ลำ ประจำการในประเทศไทย

การใช้สนามบินของสหรัฐในสงครามเวียดนาม

ก่อนปี พ.ศ. 2508 ฐานบินที่อู่ตะเภายังคงเป็นสนามบินขนาดเล็กของกองทัพเรือไทย ขณะเดียวกันกองทัพอากาศสหรัฐได้นำเครื่องบินบรรทุกน้ำมัน เคซี-135 สำหรับเติมเชื้อเพลิงให้กับเครื่องบินรบเหนือน่านฟ้าของอินโดจีน ประจำการที่ฐานทัพอากาศดอนเมืองในกรุงเทพมหานคร แม้ว่าประเทศไทยจะเป็นผู้มีส่วนร่วมสำคัญในสงครามเวียดนาม จากการส่งกองกำลังภาคพื้นดินไปประจำการในเวียดนามใต้และมีส่วนร่วมในสงครามลับกลางเมืองขนาดใหญ่ในลาว แต่การปรากฏตัวและการมองเห็นเครื่องบินของกองทัพอากาศสหรัฐในเมืองหลวงของไทยก็ยังก่อความไม่พอใจให้กับประชาชนบางส่วน และเพิ่มระดับความร้อนแรงของการเมืองภายในประเทศของรัฐบาลทหารของไทยในขณะนั้น

ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2508 เครื่องบิน บี-52 ถูกใช้ครั้งแรกในสงครามเวียดนาม เครื่องบิน บี-52 จากกองบินทิ้งระเบิดที่ 7 และที่ 320 ถูกส่งไประเบิดยังบริเวณที่ต้องสงสัยว่ามีกลุ่มเวียดกงในเวียดนามใต้ ปฏิบัติการได้รับการสนับสนุนจาก เคซี-135เอเอส ซึ่งประจำการอยู่ที่ ฐานทัพอากาศคาเดนะในโอกินาวะ

เครื่องบินเคซี-135 และ บี-52 ที่สนามบินอู่ตะเภา ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2513

ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2509 เครื่องบินถ่ายทอดวิทยุ เคซี-135เอ Combat Lightning จำนวน 2 ลำ และบุคลากรได้รับคำสั่งให้ประจำการที่สนามบินทหารเรืออู่ตะเภาเพื่อรองรับปฏิบัติการทางอากาศในเวียดนามเหนือ

การขยายสนามบินทหารเรืออู่ตะเภาเริ่มขึ้นในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2508 ทางวิ่งขึ้นลงใช้เวลาสร้างแปดเดือนและฐานแล้วเสร็จในอีกสองปีต่อมา ทางวิ่งขนาด 11,500 ฟุต (3,505 เมตร) เปิดให้บริการเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2509 และเครื่องบินลำแรกที่ลงจอดคือเฮลิคอปเตอร์แบบ HH-16 ของกองทัพอากาศไทย ต่อมาเป็นเครื่องบินบรรทุกสินค้ากองทัพอากาศสหรัฐ ซี-130 เฮอร์คิวลิส

เมื่อสนามบินอู่ตะเภาสร้างเสร็จ กองทัพสหรัฐส่วนใหญ่ย้ายจากดอนเมืองมาประจำการที่นี่ และสนามบินอู่ตะเภากลายเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในแนวหน้าของกองทัพอากาศสหรัฐในประเทศไทยตั้งแต่ปี พ.ศ. 2509 ถึง 2518

กองกำลังกองทัพอากาศสหรัฐที่สนามบินอู่ตะเภาอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของกองทัพอากาศสหรัฐแปซิฟิก (PACAF) โดยมีกองบัญชาการทางอากาศทางยุทธศาสตร์ (SAC) เป็นหน่วยดูแล APO สำหรับอู่ตะเภาคือ APO San Francisco, 96330

กองบินยุทธศาสตร์ที่ 4258

กองบินยุทธศาสตร์ที่ 4258 (SAC) เริ่มดำเนินการในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2509 ที่สนามบินอู่ตะเภา กองพลบินที่ 3 ฐานทัพอากาศแอนเดอร์สัน เกาะกวม กองบินนี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสนับสนุนการเติมเชื้อเพลิงของเครื่องบินรบกองทัพอากาศสหรัฐในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวมถึงปฏิบัติภารกิจทิ้งระเบิดเป็นประจำทุกวัน

สนามบินอู่ตะเภามีความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องและได้รับการมอบหมายภารกิจเพิ่มเติม โดยเครื่องบินเติมน้ำมัน KC-135 ลำแรกเดินทางมาถึงในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2509 ภายในเดือนกันยายน ฐานบินได้รองรับเครื่องบินเติมน้ำมันกลางอากาศกว่า 15 ลำ ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2509 ถึง พ.ศ. 2513 กองบินเติมน้ำมันกลางอากาศที่ 4258 ได้ทำการบินมากกว่า 50,000 เที่ยวบินจากสนามบินอู่ตะเภา

ทัพอากาศที่เจ็ด (PACAF) ต้องการเพิ่มเติมภารกิจสำหรับ บี-52 ที่บินปฏิบัติการในเขตสงคราม อย่างไรก็ตาม ภารกิจของเครื่องบิน บี-52 จากฐาทัพอากาศแอนเดอร์สันและคาเนดะต้องใช้เวลาปฏิบัติภารกิจยาวนานและต้องใช้การเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศระหว่างทาง การประจำการเครื่องบินในเวียดนามมีความเสี่ยงต่อการถูกโจมตี จึงได้มีมติว่าจะใช้ฐานบินที่อู่ตะเภาจัดตั้งขึ้นเป็นฐานบินของเครื่องบินเติมน้ำมันกลางอากาศ เคซี-135 เพื่อย้ายอากาศยานทั้งหมดออกจากดอนเมือง และให้ตั้งฐานบินเครื่องบิน บี-52 ที่สนามบินอู่ตะเภาด้วย ทำให้สามารถบินได้โดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิงทั้งสองเส้นทาง คือการปฏิบัติการในเวียดนามเหนือและใต้

ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2510 รัฐบาลไทยได้อนุมัติให้ประจำการเครื่องบิน บี-52 ที่สนามบินอู่ตะเภา เมื่อวันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2510 เครื่องบินทิ้งระเบิด บี-52 จำนวน 3 ลำ ได้ลงจอดที่สนามบินอู่ตะเภาหลังจากปฏิบัติภารกิจทิ้งระเบิดเหนือเวียดนาม ในวันรุ่งขึ้น เครื่องบินบี-52 เริ่มปฏิบัติการจากที่สนามบินอู่ตะเภา และภายในวันที่ 15 กรกฎาคม เครื่องบินบี-52 ได้เริ่มการปฏิบัติการจากอู่ตะเภา ภายใต้ปฏิบัติการอาร์คไลท์ กองบินเครื่องบินทิ้งระเบิดได้ปฏิบัติการโจมตีมากกว่า 35,000 ครั้งเหนือเวียดนามใต้ระหว่างปี พ.ศ. 2510 ถึง 2513^: 256

ในช่วงต้นเดือนตุลาคม พ.ศ. 2511 เครื่องบินเติมน้ำมันเคซี-135เอ (หมายเลข 55-3138) สูญเสียกำลังเครื่องยนต์ด้านนอกขวา (หมายเลข 4) ขณะเครื่องบินขึ้นที่สนามบินอู่ตะเภาและเกิดอุบัติเหตุ ส่งผลให้ลูกเรือทั้ง 4 คนเสียชีวิต

หน่วย SAC ที่รู้จักกันดีที่อู่ตะเภา

เครื่องบินบี-52ดี มุ่งหน้าสู่อู่ตะเภา ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2515

สนามบินอู่ตะเภาในช่วงแรกเป็นสนามบินส่วนหน้ามากกว่าที่เป็นฐานปฏิบัติการหลัก โดยมีหน้าที่รับผิดชอบในการกำหนดภารกิจที่ยังคงเหลือจากฐานทัพอากาศแอนเดอร์สัน เครื่องบินจำนวนไม่มากถูกดึงมาจากแต่ละหน่วย SAC บี-52ดี เพื่อสนับสนุนการประจำการในประเทศไทย ฝูงบินที่รู้จักซึ่งนำเครื่องบิน บี-52 และ เคซี-135 และส่งลูกเรือไปปฏิบัติงานที่สนามบินอู่ตะเภา ได้แก่:

• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 2
• ฝูงบินทิ้งระเบิด (หนัก) ที่ 6
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 9
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 77
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 69
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 322
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 325
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 328
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 329
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 337
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 346
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 348
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 367
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 393
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 486
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 528
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 716
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 736
• ฝูงบินทิ้งระเบิดที่ 764
• ฝูงบินเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศที่ 305
• ฝูงบินเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศที่ 911
• ฝูงบินเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศที่ 912
• ฝูงบินเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศที่ 920

หน่วยเหล่านี้มักจะมาวางกำลังครั้งละ 90 วันก่อนจะหมุนเวียนกำลัง

เครื่องบินบี-52 ประจำการที่สนามบินอู่ตะเภาโดยบินสนับสนุนนาวิกโยธินสหรัฐในยุทธการเคซัน ต่อมาต้นปี พ.ศ. 2511 ภายใต้ปฏิบัติการไนแอการา รูปขบวนเครื่องบินบี-52 จำนวน 6 ลำโจมตีทุก ๆ สามชั่วโมง โดยทิ้งระเบิดได้ใกล้ถึง 900 ฟุต (270 เมตร) จากเส้นรอบวงของด่านหน้า มีการบินปฏิบัติการบี-52 ทั้งหมด 2,548 เที่ยวบินเพื่อสนับสนุนการป้องกันเคซัน มีการทิ้งระเบิดทั้งหมด 54,129 ตัน (59,542 ตัน) เครื่องบินบี-52 จากสนามบินอู่ตะเภายังได้ทิ้งระเบิดบริเวณทางใต้สุดของเวียดนามเหนือใกล้กับเขตปลอดทหารของเวียดนาม^: 284

การบุกโจมตีในกัมพูชา

เริ่มตั้งแต่เดือนมีนาคม พ.ศ. 2512 เครื่องบินบี-52 ไม่เพียงแต่โจมตีเวียดนามใต้และลาวเท่านั้น แต่ยังบุกกัมพูชาด้วย ฝ่ายบริหารของนิกสันได้อนุมัติการขยายสงครามนี้ไม่นานหลังจากเข้ารับตำแหน่งในฤดูใบไม้ผลิปี พ.ศ. 2512 การโจมตีด้วยระเบิดของกัมพูชาในตอนแรกถูกเก็บเป็นความลับ และบันทึกของทั้ง SAC และกระทรวงกลาโหมก็ถูกปลอมแปลงเพื่อรายงานว่าเป้าหมายอยู่ในเวียดนามใต้

การโจมตีกัมพูชาดำเนินการในเวลากลางคืนภายใต้การดูแลของหน่วยภาคพื้นดินโดยใช้เรดาร์ MSQ-77 ซึ่งนำเครื่องบินทิ้งระเบิดไปยังจุดทิ้งและระบุช่วงเวลาการปล่อยระเบิดที่แม่นยำ สิ่งนี้ทำให้การหลอกลวงง่ายขึ้น เนื่องจากแม้แต่ลูกเรือบนเครื่องบินทิ้งระเบิดก็ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าพวกเขากำลังทิ้งระเบิดประเทศใด อย่างไรก็ตาม พิกัดการบินเฉพาะ (ลองจิจูดและละติจูด) ของจุดทิ้งระเบิดนั้นถูกบันทึกไว้ในบันทึกของนักเดินเรือเมื่อสิ้นสุดแต่ละภารกิจ และการตรวจสอบแผนที่อย่างง่าย ๆ ก็สามารถบอกลูกเรือได้ว่าพวกเขากำลังทิ้งระเบิดประเทศใด

ภายหลังการเปิดการทัพกัมพูชาในปลายเดือนเมษายน พ.ศ. 2513 การทิ้งระเบิดลับในปฏิบัติการเมนูได้สิ้นสุดลงในวันที่ 26 พฤษภาคม และกองทัพอากาศสหรัฐเริ่มปฏิบัติการอย่างเปิดเผยต่อกองกำลังเวียดนามเหนือและเวียดกงในกัมพูชาตะวันออก^: 188

กองบินยุทธศาสตร์ที่ 307

เมื่อวันที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2513 กองบินยุทธศาสตร์ที่ 4258 ได้รับการจัดหน่วยใหม่ให้เป็นกองบินยุทธศาสตร์ที่ 307 กองบินที่ 307 เป็นกองบิน SAC ของกองทัพอากาศประจำการเพียงแห่งเดียวที่ประจำการอยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กองบินยุทธศาสตร์ที่ 307 อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาและการควบคุมของ ซึ่งประจำอยู่ที่ฐานทัพอากาศแอนเดอร์สัน เกาะกวม

ฝูงบินชั่วคราว 4 ฝูงถูกจัดตั้งขึ้นภายใต้กองบินยุทธศาสตร์ที่ 307:

• ฝูงบินทิ้งระเบิด (ชั่วคราว) ที่ 364, 1973–1975
• ฝูงบินทิ้งระเบิด (ชั่วคราว) ที่ 365, พ.ศ. 2516–2517 ยุบ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2517
• ฝูงบินทิ้งระเบิด (ชั่วคราว) ที่ 486, พ.ศ. 2513–2514
• ฝูงบินเติมเชื้อเพลิงกลางอากาศ (ชั่วคราว) ที่ 901, พ.ศ. 2517–2518

นอกจากนี้ ยังได้มอบหมายฝูงบินทิ้งระเบิดสี่หลัก 2 ฝูง (4180, 4181) แต่ไม่ได้ร่วมปฏิบัติการ

หน่วยแยกที่ 12 ของฝูงบินกู้ภัยและกู้คืนการบินและอวกาศที่ 38 ซึ่งปฏิบัติการด้วย HH-43 จำนวน 2 ลำ ได้ทำหน้าที่ค้นหาและช่วยเหลือที่ฐานทัพ

ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2513 เครื่องบินลำเลียงทางยุทธวิธีของกองทัพอากาศสหรัฐ ซี-130 ซึ่งประจำอยู่ที่ฐานทัพอากาศดอนเมืองได้ย้ายฐานปฏิบัติการไปยังสนามบินอู่ตะเภา และฝูงบินท่าอากาศที่ 6 ตามมาในเดือนกรกฎาคม ซี-130 และถอนกำลังในช่วงปลายปี พ.ศ. 2514 แต่กลับมาในเดือนเมษายน พ.ศ. 2515

การโจมตีของหน่วยแซปเปอร์

เมื่อวันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2515 ทหารคอมมิวนิสต์สามคนพยายามที่จะทำลาย เครื่องบินบี-52 ด้วยการใช้ระเบิดมือและการชาร์จกระเป๋า ผู้โจมตีเสียชีวิต 1 ราย ในขณะที่อีก 2 รายสามารถสร้างความเสียหายเล็กน้อยให้กับ B-52 สามลำก่อนจะหลบหนีออกจากฐาน

ปฏิบัติการไลน์แบ็คเกอร์

ปลายเดือนมีนาคม พ.ศ. 2515 ฝ่ายเวียดนามเหนือเปิดฉากการรุกเต็มรูปแบบทั่วเขตปลอดทหารของเวียดนาม โดยได้รับการสนับสนุนจากรถถังและปืนใหญ่หนัก ในเวลานี้สหรัฐไม่ได้อยู่ในแนวหน้าของสงครามภาคพื้นดินอีกต่อไป แต่มีหน่วยเวียดนามใต้เป็นผู้นำ อย่างไรก็ตาม สหรัฐยังคงจัดหากำลังทางอากาศ และประธานาธิบดีริชาร์ด นิกสันก็สั่งให้เพิ่มกำลังทางอากาศของสหรัฐเป็นจำนวนมากเพื่อตอบสนองต่อการโจมตีดังกล่าว แม้ว่าไม่มีการทัพโจมตีเวียดนามเหนือนับตั้งแต่สิ้นสุดปฏิบัติการโรลลิงธันเดอร์ ฝ่ายบริหารของนิกสันได้ออกคำสั่งให้โจมตีทางอากาศครั้งใหม่ โดยเริ่มแรกมีรหัสชื่อว่า ฟรีดอมเทรน Freedom Train ต่อมากลายเป็น ปฏิบัติการไลน์แบ็คเกอร์ Operation Linebacker โดยมีข้อ จำกัด ค่อนข้างน้อยเกี่ยวกับเป้าหมายที่สามารถโจมตีได้

ขณะนี้มีเครื่องบินบี-52 จำนวน 51 ลำประจำอยู่ที่อู่ตะเภา เครื่องบินบี-52 ได้ทำการโจมตีเวียดนามเหนือแบบจำกัดโดยเป็นส่วนหนึ่งของการรุกรานฤดูใบไม้ผลิ พ.ศ. 2515 แม้ว่าการโจมตีส่วนใหญ่จะอยู่ในภารกิจอาร์คไลท์ที่อื่นก็ตาม การรุกของเวียดนามเหนือถูกต่อต้านอย่างหนัก แต่การโจมตีในเวียดนามเหนือยังคงดำเนินต่อไป โดยยุติลงในเดือนตุลาคม ก่อน ซึ่งส่งผลให้ริชาร์ด นิกสันได้รับการเลือกตั้งอีกครั้ง และการโจมตีก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วอีกครั้งในเดือนพฤศจิกายน

ปลายปี พ.ศ. 2515 เครื่องบินบี-52 ต้องเผชิญกับระบบป้องกันขีปนาวุธจากพื้นสู่อากาศ (SAM) เมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2515 เครื่องบินบี-52ดี ได้รับความเสียหายจาก SA-2 SAM ในการโจมตีที่ Vinh ซึ่งเป็นศูนย์กลางทางรถไฟที่สำคัญทางตอนใต้ของเวียดนามเหนือ นักบินทิ้งระเบิดสามารถนำเครื่องบินที่กำลังลุกไหม้กลับมาประเทศไทยได้ก่อนที่ลูกเรือจะสละเครื่อง ทิ้งให้เครื่องบินตก ลูกเรือทั้งหมดได้รับการช่วยเหลืออย่างปลอดภัย

ปฏิบัติการไลน์แบ็คเกอร์ II

ในปลายปี พ.ศ. 2515 ฝ่ายบริหารของนิกสันได้ออกคำสั่งให้โจมตีทางอากาศต่อเวียดนามเหนืออย่างเต็มกำลัง การโจมตีทิ้งระเบิดซึ่งมีชื่อรหัสว่า ปฏิบัติการไลน์แบ็คเกอร์ II Operation Linebacker II เริ่มต้นเมื่อวันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2515 โดยมีการโจมตีอย่างหนักด้วยเครื่องบินโจมตีเกือบทุกลำที่สหรัฐมีในยุทธบริเวณ โดยเครื่องบิน-52 มีบทบาทที่โดดเด่น แผนแรกกำหนดให้มีการโจมตีเป็นเวลาสามวัน พร้อมด้วยการโจมตีอย่างหนักโดยกองทัพอากาศสหรัฐและเครื่องบินทางยุทธวิธีของกองทัพเรือ เครื่องบินบี-52 จำนวน 129 ลำในการโจมตีสามระลอก (ห่างกันประมาณสี่ชั่วโมง) จากกองบินยุทธศาสตร์ที่ 307 ณ สนามบินอู่ตะเภา และ เครื่องบินบี-52ดี และ บี−52จี ของกองบินยุทธศาสตร์ที่ 43 และกองบินยุทธศาสตร์ (ชั่วคราว) ที่ 72 ทั้งสองจากฐานทัพอากาศแอนเดอร์สัน เครื่องบินบี-52ดี ในสนามบินอู่ตะเภาสามารถบรรทุกระเบิดได้มากกว่าและปฏิบัติการก่อกวนได้มากกว่าหน่วยอื่น ๆ ที่ใช้งานรุ่นที่มีความสามารถน้อยกว่าและต้องบินได้ไกลกว่ามากเพื่อไปถึงเป้าหมายในเวียดนามเหนือ^: 273–4

ใน 11 วันของการทิ้งระเบิดอย่างหนักหน่วง เครื่องบินบี-52 ได้เสร็จสิ้นการก่อกวน 729 ครั้งและทิ้งระเบิดจำนวน 13,640 ตัน (15,000 ตัน) เวียดนามเหนืออ้างว่าพลเรือนเกือบ 1,400 คนถูกสังหาร การทัพครั้งนี้มีราคาแพงที่สูงมาก เครื่องบินบี-52 สูญหายจำนวน 16 ลำและอีก 9 ลำได้รับความเสียหายอย่างหนัก โดยมีลูกเรือ 33 นายเสียชีวิตหรือสูญหายระหว่างปฏิบัติการ^: 279–80 ในคืนวันที่ 26 ธันวาคม เครื่องบินบี-52 ถูกโจมตีโดย SAM ทำให้แพทหางเสียหาย และเครื่องยนต์ดับสี่เครื่อง เครื่องบินเสียหายอย่างหนักและประคองตัวเองกลับไปที่สนามบินอู่ตะเภาและประสบอุบัติเหตุขณะร่อนลง ส่งผลให้ลูกเรือสี่คนเสียชีวิต ขณะที่พลปืนหางและนักบินร่วมรอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนี้^: 263

สนธิสัญญาสันติภาพปารีสลงนามเมื่อวันที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2516 อย่างไรก็ตาม สงครามของบี-52 ยังไม่จบสิ้น โดยการโจมตีในปฏิบัติการอาร์คไลท์ต่อลาวดำเนินต่อไปในเดือนเมษายน และในกัมพูชาจนถึงเดือนสิงหาคม กองบินยุทธศาสตร์ที่ 307 ยุติปฏิบัติการรบทั้งหมดในวันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2516

23 มีนาคม พ.ศ. 2516 ศูนย์ควบคุมเทคโนโลยีทั่วไปของกองทัพอากาศสหรัฐ ที่ฐานทัพอากาศตัน ซอน นุช ย้ายไปยังสนามบินอู่ตะเภากลายเป็นระบบการจัดการเทคโนโลยีแห่งรัฐแคลิฟอร์เนีย ซึ่งรับผิดชอบการปฏิบัติการของซี-130 ในอู่ตะเภา กองบินที่ 374 บินปฏิบัติเป็นกิจวัตรไปยังสถานที่ต่าง ๆ ในเวียดนามใต้ และบินไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อสนับสนุนการควบคุมและควบคุมและตรวจสอบสถานที่ต่าง ๆ ตั้งแต่เดือนเมษายน พ.ศ. 2518^: 615–6 เครื่องบินซี-130 บินในกิจการเพียงเล็กน้อยเท่านั้นจนถึพฤษภาคม พ.ศ. 2517 ในกรณีที่ถูกยึดครองโดย BirdAir ซึ่งดำเนินการตามสัญญากับรัฐบาลสหรัฐ ^: 623–7 นอกจากนี้เครื่องบินซี-123 ของกองทัพอากาศกัมพูชายังได้เริ่มบินส่งเสบียงจากสนามบินจากอู่ตะเภาไปยังฐานบินในกัมพูชา^: 627–9

เวียดนามใต้ล่มสลาย พ.ศ. 2518

ในช่วงบ่ายของวันที่ 12 เมษายน พ.ศ. 2518 หลังจากเสร็จสิ้นปฏิบัติการอีเกิลพูลการอพยพชาวอเมริกันและพันธมิตรกัมพูชาออกจากพนมเปญ HMH-462 CH-53 ได้บรรทุกเอกอัครราชทูตจอห์น กุนเธอร์ ดีน จากยูเอสเอสโอกินาวาไปยังสนามบินอู่ตะเภา วันที่ 13 เมษายน ผู้อพยพจากปฏิบัติการอีเกิลพูลได้บินไปยังสนามบินอู่ตะเภาด้วยเฮลิคอปเตอร์ HMH-462^: 124

ในช่วงสองปีหลังจากสนธิสัญญาสันติภาพปารีส กองทัพประชาชนเวียดนาม (PAVN) ได้รับการบูรณะครั้งใหญ่เพื่อชดใช้ความสูญเสียที่ได้รับระหว่างการรุกอีสเตอร์ปี พ.ศ. 2515 ที่ล้มเหลว เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2517 กองทัพเวียดนามโจมตีเฟื้อก ลอง แต่ไม่ได้รับการตอบสนองของสหรัฐฯ ทำให้ผู้นำเวียดนามเหนือเชื่อว่าถึงเวลาแล้วที่จะยึดเวียดนามใต้ และพวกเขาเปิดฉากการรุกฤดูใบไม้ผลิปี พ.ศ. 2518 อย่างรวดเร็ว โดยยึดครองเมืองใหญ่ ๆ และที่มั่นป้องกันหลายแห่งในเวียดนามใต้ในช่วงเดือนมีนาคมและเมษายน

ภายในต้นเดือนเมษายน เวียดนามใต้ได้ยืนหยัดเป็นครั้งสุดท้ายที่เมือง Xuân Lộc ในแนวรับสุดท้ายก่อนไซ่ง่อน Xuân Lộc แตกเมื่อวันที่ 20 เมษายน และประธานาธิบดี เหงียน วัน เถี่ยว ของเวียดนามใต้ ลาออกในวันรุ่งขึ้น โดยหนีออกนอกประเทศในอีกสี่วันต่อมา

ชาวอเมริกันและประเทศที่สามประมาณ 8,000 คนจำเป็นต้องอพยพออกจากไซง่อนและเวียดนามใต้ที่อยู่ภายใต้การควบคุมโดยรัฐบาล พร้อมด้วยชาวเวียดนามที่ "ตกอยู่ในความเสี่ยง" หลายพันคนซึ่งเคยทำงานให้กับสหรัฐในช่วงสงคราม การอพยพโดยเครื่องบินปีกตรึงทั้งพลเรือนและทหารจากท่าอากาศยานนานาชาติเตินเซินเญิ้ต เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นเดือนมีนาคม และดำเนินต่อไปจนถึงวันที่ 28 เมษายน เมื่อการยิงปืนใหญ่ของกองทัพเวียดนามเหนือ (PAVN) ทำให้ทางวิ่งใช้งานไม่ได้ จึงต้องใช้การอพยพด้วยเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งมีชื่อรหัสว่า ปฏิบัติการฟรีเควนซ์วินด์ Operation Frequent Wind โดยใช้สนามบินอู่ตะเภาและสิ่งอำนวยความสะดวกของกองทัพอากาศสหรัฐอื่น ๆ ในประเทศไทยสนับสนุนการอพยพ^: 182–3

เครื่องบิน C-47, C-119 และ C-130 ของ (RVNAF) ได้บรรทุกประชาชนและเด็กจนเต็มลำ และเริ่มบินเข้าสู่สนามบินอู่ตะเภาเมื่อวันที่ 28 เมษายน ขณะที่คำสั่งและการควบคุมพังทลายลง โดยมีเครื่องบินทั้งหมด 123 ลำ บินมาถึงสนามบินอู่ตะเภา หลังจากมาถึง ชาวเวียดนามก็ถูกแยกตัวอยู่ในเต็นท์ใกล้ทางวิ่ง ขณะที่ทางลาดจอดรถและพื้นที่หญ้าที่อยู่ติดกันเต็มไปด้วยเฮลิคอปเตอร์และเครื่องบินของเวียดนามใต้

VC-47A 084 ของสายการบินแอร์อเมริกา ประสบอุบัติเหตุตกขณะลงจอดจากเที่ยวบินจาก Tan Son Nhut

วันที่ 30 เมษายน รัฐบาลเวียดนามใต้ยอมจำนน เครื่องบินของกองทัพอากาศสาธารณรัฐเวียดนาม (RVNAF) จำนวนหนึ่งซึ่งทำการโจมตีทางอากาศครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้นภารกิจและบินไปยังสนามบินอู่ตะเภา

เครื่องบินซี-130 ของอดีตกองทัพอากาศสาธารณรัฐเวียดนามมาถึงประเทศไทยได้บินออกไปยังสิงคโปร์ ในขณะที่เครื่องบินเอ-37 จำนวน 27 ลำ, เอฟ-5 จำนวน 25 ลำ และ UH-1 จำนวน 50 ลำที่สนามบินอู่ตะเภา ได้รับการบรรทุกโดยเฮลิคอปเตอร์และเรือบรรทุกไปยังยูเอสเอส มิดเวย์เพื่อขนส่งไปสหรัฐอเมริกา^: 644

กรณีมายาเกวซ

ในวันที่ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2518 ไม่ถึงสองสัปดาห์หลังจากการล่มสลายของไซง่อน หน่วยหนึ่งของกองทัพเรือเขมรแดงของกัมพูชาได้ยึดเรือคอนเทนเนอร์ติดธงอเมริกัน ชื่อว่าเอสเอส มายาเกวซ และจับลูกเรือเป็นตัวประกัน เครื่องบิน P-3 Orion ของกองทัพเรือสหรัฐซึ่งประจำการอยู่ที่อู่ตะเภา เป็นหนึ่งในเครื่องบินลำแรกที่ถูกส่งไปค้นหามายาเกวซ วันที่ 13 พฤษภาคม พลโท จอห์น เจ. เบิร์นส์ ผู้บัญชาการทัพอากาศที่ 7 พร้อมเจ้าหน้าที่ได้จัดทำแผนฉุกเฉินสำหรับอาสาสมัครจากฝูงบินตำรวจรักษาความปลอดภัยที่ 56 ของฐานบินนครพนม เพื่อลักลอบลงบนตู้คอนเทนเนอร์บนดาดฟ้าเรือมายาเกวซ เช้าวันรุ่งขึ้น ตำรวจรักษาความปลอดภัยจำนวน 75 นายได้โดยสารเฮลิคอปเตอร์ของฝูงบินปฏิบัติการพิเศษที่ 21 เพื่อเดินทางต่อไปยังสนามบินอู่ตะเภาเพื่อเข้าสู่ปฏิบัติการ แต่เฮลิคอปเตอร์แบบ CH-53 หมายเลข 68-10933 ประสบอุบัติเหตุจนตก ทำให้มีผู้เสียชีวิตเป็นตำรวจรักษาความปลอดภัย 18 นายและลูกเรือ 5 นาย ทำให้ความพยายามอย่างเร่งด่วนในการกู้เรือและลูกเรือโดยแค่กำลังพลของกองทัพอากาศสหรัฐถูกยกเลิก จากนั้นสนามบินอู่ตะเภาทำหน้าที่เป็นจุดเตรียมพลสำหรับนาวิกโยธินสหรัฐในการจัดวางกำลังบนเฮลิคอปเตอร์ CH-53 ที่เหลือของฝูงบินปฏิบัติการพิเศษที่ 21 และ HH-53 ของฝูงบินกู้ภัยและฟื้นฟูการบินและอวกาศที่ 40 และวางแผนโจมตีเกาะถังซึ่งอยู่ห่างประมาณ 195 ไมล์ทะเลจากสนามบินอู่ตะเภา ซึ่งเชื่อกันว่าลูกเรือของมายาเกซถูกควบคุมตัว^: 239–42

รุ่งเช้าวันที่ 15 พฤษภาคม การโจมตีเกาะถังได้เริ่มขึ้น เขมรแดงวางแนวป้องกันอย่างดุเดือด โดยยิงเฮลิคอปเตอร์ CH-53 ตก 3 ลำ และสร้างความเสียหายให้กับอีกหลายลำ ซึ่งบินกลับไปยังสนามบินอู่ตะเภาอย่างทุลักทุเล เขมรแดงตรึงกำลังของนาวิกโยธินไว้ในโซนยกพลขึ้นบก โดยอาศัยปืนอากาศและปืนเรือเพื่อความอยู่รอด ในที่สุดพวกเขาก็ถอนตัวออกไปเมื่อความมืดมิดมาเยือน^: 248–62  ในขณะเดียวกัน เรือมายาเกวซที่ถูกทิ้งร้างก็ถูกค้นพบโดยยูเอสเอ ฮาโรลด์ อี. โฮลท์ ^: 245–8 ลูกเรือที่ถูกนำตัวไปยังแผ่นดินใหญ่กัมพูชาเมื่อสองวันก่อนหน้านี้ได้รับการปลดปล่อยโดยไม่ได้รับอันตรายจากเขมรแดง^: 252 ความสูญเสียทั้งหมดของสหรัฐ มีผู้เสียชีวิต 15 รายในสนามรบ และสูญหาย 3 รายในสนามรบ^: 263

การถอนกำลังของกองทัพอากาศสหรัฐ

วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2516 หลังจากการลุกฮือของประชาชนชาวไทยในปี พ.ศ. 2516 นายสัญญา ธรรมศักดิ์ อดีตผู้พิพากษาศาลฎีกา ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งอธิการบดีและคณบดีคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนายกรัฐมนตรีตามพระราชกฤษฎีกา แทนที่การสืบทอดตำแหน่งนายกรัฐมนตรีที่สนับสนุนอเมริกาและต่อต้านคอมมิวนิสต์อย่างแข็งขัน ที่เป็นเผด็จการทหารที่เคยปกครองไทยมาก่อน

เนื่องจากการล่มสลายของทั้งกัมพูชาและเวียดนามใต้ในฤดูใบไม้ผลิปี พ.ศ. 2518 บรรยากาศทางการเมืองระหว่างวอชิงตันและรัฐบาลของนายกรัฐมนตรีสัญญาก็เลวร้ายลง ทันทีที่มีข่าวการใช้ฐานทัพไทยสนับสนุนการช่วยเหลือมายาเกวซ รัฐบาลไทยได้ยื่นประท้วงอย่างเป็นทางการกับสหรัฐและเกิดการจลาจลนอกสถานทูตสหรัฐในกรุงเทพฯ^: 256  รัฐบาลไทยต้องการให้สหรัฐออกจากประเทศไทย โดยในสิ้นปี กองทัพอากาศสหรัฐได้ปฏิบัติการพาเลซไลท์นิ่ง ซึ่งเป็นแผนการถอนเครื่องบินและบุคลากรออกจากประเทศไทย หน่วย SAC ออกเดินทางในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2518 กลุ่มกู้ภัยและฟื้นฟูการบินและอวกาศที่ 3 ออกเดินทางเมื่อวันที่ 31 มกราคม พ.ศ. 2519 ^: 152 อย่างไรก็ตาม ฐานทัพดังกล่าวยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของสหรัฐ จนกระทั่งถูกส่งมอบกลับไปยังรัฐบาลไทยอย่างเป็นทางการในวันที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2519

หน่วยหลักของกองทัพสหรัฐที่สนามบินอู่ตะเภา

• กองบินยุทธศาสตร์ที่ 4258 (พ.ศ. 2509–2513)
• กองบินยุทธศาสตร์ที่ 307 (พ.ศ. 2513–2518)
• กำลังเครื่องบินเติมเชื้อเพลิงพยัคฆ์น้อย Young Tiger Tanker Force (พ.ศ. 2509–2518)
• กองบินยุทธศาสตร์ (ชั่วคราว) ที่ 310 (พ.ศ. 2515)
• กองบินซ่อมบำรุงอากาศยานรวม (ชั่วคราว), 340 (พ.ศ. 2515)
• ฝูงบินลาดตระเวนทางยุทธศาสตร์ที่ 99 (พ.ศ. 2515–2519)
• กองพลอากาศ (ชั่วคราว) ที่ 310 (พ.ศ. 2515)
• โรงพยาบาลกองทัพอากาศสหรัฐที่ 11
• กลุ่มสนับสนุนการรบที่ 635
• ฝูงบินสื่อสารที่ 1985
• ฝูงบินวิศวกรรมโยธาที่ 554 (Red Horse – วิศวกรรบ)

การใช้ทางการทหารในปัจจุบัน

เป็นเวลาหลายปีนับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2524 สนามบินอู่ตะเภาได้เป็นเจ้าภาพบางส่วนของการฝึกคอบร้าโกลด์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับกองทัพสหรัฐ สิงคโปร์ และไทย และถูกกำหนดให้เป็นสนามบินในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศต่าง ๆ และส่งเสริมการทำงานร่วมกันระหว่างกองทัพของชาติต่าง ๆ ในการใช้เป็นจุดแวะพักอากาศยาน

ประเทศไทยเป็นองค์ประกอบสำคัญในยุทธศาสตร์ "ตำแหน่งส่วนหน้า" ของเดอะเพนตากอน กระทรวงกลาโหมสหรัฐ แม้ว่าประเทศไทยจะมีความเป็นกลางในการบุกครองอิรัก พ.ศ. 2546 รัฐบาลไทยได้อนุญาตให้เครื่องบินรบอเมริกันที่บินเข้าสู้รบในอิรักใช้สนามบินอู่ตะเภาได้ เช่นเดียวกับที่เคยทำก่อนหน้านี้ในช่วงสงครามในอัฟกานิสถาน นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่ข่าวกรองอเมริกันวัยเกษียณบางคนกล่าวว่าสนามบินอู่ตะเภาอาจเป็นสถานที่ซึ่งเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการของอัลกออิดะห์ อาบู ซูเบย์ดาห์ ถูกสอบปากคำ

มีการจัดตั้งกองบัญชาการข้ามชาติที่อู่ตะเภาเพื่อประสานงานความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมต่อเหตุการณ์สึนามิในพื้นที่เกาะสุมาตราเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2547

เมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2551 หลังพายุไซโคลนนาร์กิส เครื่องบิน ซี-130 ของไทยได้รับอนุญาตให้ลงจอดที่สนามบินนานาชาติย่างกุ้ง ประเทศพม่า โดยบรรทุกน้ำดื่มและวัสดุก่อสร้าง

ตั้งแต่วันที่ 12 ถึง 20 พฤษภาคม หน่วยงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศสหรัฐ (USAID) และกระทรวงกลาโหมสหรัฐ (DOD) ได้ประสานงานในการส่งมอบสิ่งของบรรเทาทุกข์มูลค่าเกือบ 1.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐไปยังย่างกุ้งด้วยเที่ยวบิน ซี-130 ของกระทรวงกลาโหมสหรัฐกว่า 36 เที่ยว โดยมีสิ่งของเพียงพอที่จะให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ประสบภัยมากกว่า 113,000 ราย ความพยายามของกระทรวงกลาโหมอยู่ภายใต้การดูแลของ Joint Task Force Caring Response

วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2551 ความช่วยเหลือของสหรัฐซึ่งกำกับโดยหน่วยงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศสหรัฐ DART (ทีมตอบสนองต่อภัยพิบัติ) ที่ประจำการอยู่ในประเทศไทย มีมูลค่ารวมทั้งสิ้น 41,169,769 เหรียญสหรัฐ หน่วยที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ ฝูงบินขนส่งทางอากาศที่ 36 (36 AS) ของกองบินขนส่งทางอากาศที่ 374 (374 AW) จากฐานทัพอากาศโยโกตะ ประเทศญี่ปุ่น นำเครื่องบิน ซี-130H Hercules; และฝูงบินขนส่งเติมเชื้อเพลิงทางอากาศทางทะเล 152 (VMGR-152) จากฐานทัพอากาศนาวิกโยธิน Futenma, โอกินาวา ประเทศญี่ปุ่น ทำการบินกับเครื่องบิน เคซี-130อาร์ และเครื่องบิน เคซี-130เจ รุ่นใหม่

ในปี พ.ศ. 2555 รัฐบาลไทยปฏิเสธข้อเสนอให้องค์การการบินและอวกาศแห่งชาติของสหรัฐอเมริกา (NASA) ใช้สนามบินอู่ตะเภาเพื่อสนับสนุนการวิจัยสภาพอากาศ

ในปี พ.ศ. 2558 บทความจาก Politico รายงานว่ารัฐบาลสหรัฐ เช่าพื้นที่อู่ตะเภาจากผู้รับเหมาเอกชนเพื่อใช้เป็น "ศูนย์กลางการขนส่งที่สำคัญสำหรับสงครามอิรักและอัฟกานิสถาน" เนื่องจากสัญญาเช่าดังกล่าวเป็นไปในทางเทคนิคกับผู้รับเหมาเอกชน จึงทำให้ "เจ้าหน้าที่สหรัฐและไทยยืนยันว่าไม่มี 'ฐาน' ของสหรัฐ และไม่มีข้อตกลงพื้นฐานระหว่างรัฐบาล"

บทบาทและปฏิบัติการ

เครื่องบิน P-3C Orion ระหว่างการเตรียมพร้อมและการฝึกอบรมความร่วมมือทางเรือ กะรัต 2013

กองทัพเรือไทย

สนามบินอู่ตะเภา เป็นที่ตั้งหลักของกองการบินทหารเรือ กองเรือยุทธการ กองทัพเรือไทยในการปฏิบัติการบินนาวี ซึ่งรับผิดชอบโดยสถานีการบิน กองการบินทหารเรือ (Naval air station U-Tapao) คอยให้บริการด้านการเดินอากาศ การควบคุมจราจรทางอากาศ บริการสายการแพทย์ รวมไปถึงสนับสนุนพลาธิการ การช่างโยธา การขนส่ง สรรพาวุธและบริการอื่น ๆ ประกอบด้วยหน่วยงานภายใน ได้แก่

• แผนกกำลังพลและธุรการ
• แผนกแพทย์
• แผนกสรรพวุธ
• กองปฏิบัติการฐานบิน
• กองพลาธิการ
• กองช่างโยธา
• กองขนส่ง

กองทัพอากาศไทย

สนามบินอู่ตะเภา เป็นที่ตั้งของฝูงบิน 106 หรือฝูงบินอิสระปฏิบัติราชการสนาม 106 กองบิน 1 กองทัพอากาศไทย มีหน้าที่ในการประสานงานและดูแลอากาศยานของกองทัพอากาศที่ผลัดเปลียนมาวางกำลังหรือฝึกร่วมกันกับกองทัพเรือ มีศักยภาพในการรองรับเครื่องบินลำเลียงและเครื่องบินขับไล่หลักของไทยทั้ง เอฟ-16 และ ยาส 39

หน่วยในฐาน

สนามบินทหารเรืออู่ตะเภา เป็นฐานบินหลักของกองทัพเรือไทย ฝูงบินประจำการประกอบด้วย

กองทัพเรือไทย

กองบิน 1

• ฝูงบิน 101 –
• ฝูงบิน 102 – และ ฟอกเกอร์ เอฟ-27 200เอ็มอี
• ฝูงบิน 103 –

กองบิน 2

• นาวิกโยธินไทยระหว่างการฝึกโจมตีด้วยเฮลิคอปเตอร์กับนาวิกโยธินสหรัฐในการฝึกคอบร้าโกลด์ 2010

  ฝูงบิน 201 – , และ ฟอกเกอร์ เอฟ-27 400เอ็ม
• ฝูงบิน 202 – เบลล์ 212
• ฝูงบิน 203 – เบลล์ 214เอสพี, และ ซูเปอร์ลิงซ์ มาร์ค 110
• ฝูงบิน 302 – ซิคอร์สกี้ เอส-70 ซีฮอว์ก

ฝูงบินเปล่า

• ฝูงบิน 104 – เคยประจำการ เอ-7อี 14 ลำ และ ทีเอ-7ซี คอร์แซร์ 4 ลำ
• ฝูงบิน 301 – เคยประจำการ เอวี-8เอส และ ทีเอวี-8เอส

กองทัพอากาศไทย

กองบิน 1

• ฝูงบิน 106 – ฝูงบินอิสระปฏิบัติราชการสนาม ไม่มีอากาศยานประจำการถาวร

สิ่งอำนวยความสะดวก

สนามบินอู่ตะเภาประกอบไปด้วยพื้นที่ 2 ส่วนด้วยกัน คือ พื้นที่ฐานบินของกองทัพเรือ และพื้นที่พลเรือนของท่าอากาศยานนานาชาติอู่ตะเภา (ระยอง–พัทยา)

ลานบิน

สนามบินอู่ตะเภาประกอบไปด้วยทางวิ่งความยาว 3,505 เมตร (11,499 ฟุต) ความกว้าง 60 เมตร (197 ฟุต) อยู่เหนือจากระดับน้ำทะเล 59 ฟุต (18 เมตร) ทิศทางรันเวย์คือ 18/36 หรือ 184° และ 004° พื้นผิวคอนกรีตและแอสฟอลต์คอนกรีต

พิพิธภัณฑ์การบินทหารเรือ

เอวี-8เอส แฮริเออร์ของกองทัพเรือไทยถูกจัดแสดงหลังปลดประจำการจากเรือหลวงจักรีนฤเบศร

พิพิธภัณฑ์อากาศนาวี ตั้งอยู่บริเวณทิศเหนือของสนามบินอู่ตะเภา เป็นพื้นที่จัดแสดงอากาศยานของกองทัพเรือกลางแจ้ง จัดแสดงอากาศยานในอดีตของกองการบินทหารเรือ เช่น อากาศยานโจมตีแบบ เอ-7อี, เครื่องบินขับไล่โจมตีแบบ เอวี-8เอส แฮริเออร์, เครืองบินปราบเรือดำน้ำ เอส-3อี

นอกจากนี้ยังมีการจัดแสดงอากาศยานในพื้นที่อื่น ๆ ของสนามบิน เช่น ในพื้นที่ใช้งานของพลเรือนส่วนของอาคารผู้โดยสาร

ดูเพิ่ม

• กองการบินทหารเรือ
• กองทัพอากาศสหรัฐในประเทศไทย
• ทัพอากาศแปซิฟิก

อ้างอิง

1. "U-Tapao History". U-Tapao Rayong Pattaya International Airport. สืบค้นเมื่อ 3 February 2019.
2. (PDF). U Tapao Airport Authority. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 25 May 2011. สืบค้นเมื่อ 6 February 2013.
3. "U-Tapao Royal Thai Navy Airfield Historical Brief" (PDF). Vietnam Dog Handler Association. (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2012. สืบค้นเมื่อ 15 November 2017.
4. Nalty, Bernard (2000). The United States Air Force in Southeast Asia: The War in South Vietnam Air War over South Vietnam 1968–1975 (PDF). Air Force History and Museums Program. p. 277. ISBN .
5. "Thai airfield is dedicated, built by U.S." The Morning Record. Meriden, CT. Associated Press. 11 August 1966. p. 10.
6. Yared, Antoine (17 August 1966). "Thais quiet about U.S. use of bases". Eugene Register-Guard. Associated Press. p. 6B.
7. "Bomber move sought by U.S." Beaver County Times. Beaver, PA. UPI. 15 October 1970. p. A11.
8. "Thailand: A Plum". Reading Eagle. Associated Press. 11 September 1966. p. 20.
9. Schlight, John (1999). The United States Air Force in Southeast Asia: The War in South Vietnam The Years of the Offensive 1965–1968 (PDF). Office of Air Force History. pp. 152–3. ISBN .
10. "Thailand said ready to OK B-52 bases". Eugene Register-Guard. (Oregon). UPI. 13 March 1967. p. 3A.
11. "1955 USAF serial numbers". Joseph F. Baugher. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 February 2015. สืบค้นเมื่อ 1 August 2014.
12. Accident description for 55-3138 at the . Retrieved on 1 August 2014.
13. "USAF tanker crashes on way to war planes". Virgin Islands Daily News. Associated Press. 3 October 1968. p. 4.
14. Ravenstein, Charles A. (1984) (1984). Air Force Combat Wings Lineage and Honors Histories 1947–1977. Office of Air Force History. p. 154. ISBN .
15. Tilford, Earl (1980). Search and Rescue in Southeast Asia 1961–1975 (PDF). Office of Air Force History. pp. 113–5. ISBN .
16. Bowers, Ray (1983). The United States Air Force in Southeast Asia: Tactical Airlift (PDF). U.S. Air Force Historical Studies Office. p. 410. ISBN .
17. Vick, Alan (1995). Snakes in the Eagle's Nest: A history of ground attacks on air bases (PDF). RAND Corporation. pp. 83–4. ISBN .
18. Thompson, Wayne (2000). (PDF). Air Force History and Museums Program. p. 223. ISBN . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 16 February 2013. สืบค้นเมื่อ 22 July 2018.
19. "ASN Wikibase Occurrence # 48322 22-NOV-1972 Boeing B-52D-65-BO Stratofortress". Aviation Safety Network. สืบค้นเมื่อ 22 July 2018.
20. Dunham, George R (1990). U.S. Marines in Vietnam: The Bitter End, 1973–1975 (Marine Corps Vietnam Operational Historical Series). Marine Corps Association. pp. 123–4. ISBN .
21. Tobin, Thomas (1978). USAF Southeast Asia Monograph Series Volume IV Monograph 6: Last Flight from Saigon. US Government Printing Office. p. 81. ISBN .
22. "084 Accident description". Aviation Safety Network. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 September 2011. สืบค้นเมื่อ 21 August 2010.
23. Muir, Malcolm (2017). End of the Saga: The Maritime Evacuation of South Vietnam and Cambodia (PDF). Naval History and Heritage Command. p. 51. ISBN .
24. Wetterhahn, Ralph (2002). The Last Battle: The Mayaguez Incident and the end of the Vietnam War. Plume. p. 50. ISBN .
25. "year 1975 accidents". Helicopter Accidents. 23 ธันวาคม 2013. จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 ธันวาคม 2013. 1975 CH-53C 65-262 US Air Force 68-10933: USAF; 21st SOS w/o 13may75 Udorn, Thailand
26. Marks, Frederick H. (14 May 1975). "Thai leaders protest arrival of U.S. marines". Bryan Times. Bryan, Ohio. UPI. p. 1.
27. "U.S. to begin pullout of troops from Thailand". Miami News. 5 May 1975. p. 2A.^[]
28. "Many Thais saddened by U.S. military withdrawals". Nashua Telegraph. UPI. 3 December 1975. p. 42.
29. Dawson, Alan (21 June 1976). "U.S. out of Thailand". Beaver County Times. Beaver, Pennsylvania. UPI. p. A3.
30. ""กองทัพเรือ" ปรับปรุงสนามบินอู่ตะเภารองรับประชาคมอาเซียน". Thai PBS.
31. ""ธีระชัย" เผยบทความ ศ.อเมริกันระบุกองทัพสหรัฐฯ เช่า "อู่ตะเภา" ส่งกำลังหนุนสงครามอัฟกานิสถาน-อิรัก วอน "บิ๊กตู่" ช่วยตอบ จริงหรือไม่". mgronline.com. 2023-06-04.
32. "EXCLUSIVE: Sources Tell ABC News Top Al Qaeda Figures Held in Secret CIA Prisons". ABC News. 14 September 2007. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 July 2017. สืบค้นเมื่อ 6 May 2018.
33. ต้นโพธิ์ทรงปลูกรอดพายุ พระเทพฯ ทรงห่วงพม่า 17 เมษายน 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, , 9 May 2008
34. "Joint Task Force Caring Response brings help to Burmese citizens". af.mil. 12 December 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 December 2012. สืบค้นเมื่อ 6 May 2018.
35. USAID Burma: Cyclone Nargis 8 กรกฎาคม 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
36. "Thailand rejects Nasa base request". News24. Reuters. 2012-06-26. จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 February 2017. สืบค้นเมื่อ 20 January 2017.
37. "Where in the World Is the U.S. Military?". politico.com. จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 March 2018. สืบค้นเมื่อ 6 May 2018.
38. "สถานีการบิน กองการบินทหารเรือ". www.fleet.navy.mi.th.{{}}: CS1 maint: url-status ()
39. "ลำเลียงศพ 3 นักบิน-ช่างเครื่อง ฮ.ตกเขาชะเมา ขึ้น C-130 มา บน.6 ดอนเมือง คืนนี้". Thai PBS.
40. "ฝูงบิน F-16 ลงจอดที่สนามบินอู่ตะเภา หลังเสร็จภารกิจฝึกรับมือสถานการณ์ ทางทะเล ร่วมทัพเรือ". เนชั่นทีวี. 2016-06-02.
41. "Aedrome/Heliport VTBU". aip.caat.or.th (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2020-06-04.
42. "เปิดพิพิธภัณฑ์การบินทหารเรือ วันเด็กแห่งชาติชมเครื่องบินรบ". Thai Post | อิสรภาพแห่งความคิด (ภาษาอังกฤษ).

บรรณานุกรม

• Endicott, Judy G. (1999) Active Air Force wings as of 1 October 1995; USAF active flying, space, and missile squadrons as of 1 October 1995. Maxwell AFB, Alabama: Office of Air Force History. CD-ROM.
• Glasser, Jeffrey D. (1998). The Secret Vietnam War: The United States Air Force in Thailand, 1961–1975. McFarland & Company. ISBN .
• Martin, Patrick (1994). Tail Code: The Complete History of USAF Tactical Aircraft Tail Code Markings. Schiffer Military Aviation History. ISBN .

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ สนามบินอู่ตะเภา (กองการบินทหารเรือ)

• Utapao Royal Thai Airbase mid-summer 1971 unit history
• U-Tapao Royal Thai Navy Airfield history
• 635 Supply Chain Operations Wing fact sheet — successor to 635 Combat Support Group
• U-Tapao – history, photos, maps, etc.
• YouTube.com – video – U-Tapao 1969
• YouTube.com – video – U-Tapao Buff Launch – (early 1970s)
• ภาพยนตร์สั้น STAFF FILM REPORT 66-17A (1966) สามารถดาวน์โหลดได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์