อิโซเกเลเก็ล

อิโซเกเลเก็ล (โปนเปย์: Isokelekel: "ผู้สูงศักดิ์ประภัสสร" หรือ "กษัตริย์ผู้ยอดเยี่ยม) บางครั้งเรียกว่า Idzikolkol เป็นนักรบกึ่งตำนานจากโกชาเอที่พิชิตราชวงศ์เซาเตเลวูร์ของ ซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธรัฐไมโครนีเชีย ในช่วงระยะเวลาระหว่างต้นคริสต์ศตวรรษที่ 16 และต้นคริสต์ศตวรรษที่ 17 มีหลักฐานที่แตกต่างกันมากที่อธิบายเหตุการณ์ก่อนและระหว่างการรุกรานเกาะโปนเปย์ โดยพบว่ามีหลักฐาน 13 ชิ้นที่มีการเผยแพร่ ในตำนานฉบับส่วนมากกล่าวถึงการปกครองของเซาเตเลวูร์ที่กดขี่ผ่านระบบสังคมรวมศูนย์ นอกจากนี้เจ้าเหนือหัวยังละเมิดเทพสายฟ้านานซัปเว ส่งผลให้เกิดจุดจบของราชวงศ์ในที่สุด เขาได้รับการยกย่องให้เป็นบิดาแห่งโปนเปย์สมัยใหม่ และหัวหน้าชุมชนโปนเปย์ในปัจจุบันมักถือว่าตนสืบตระกูลมาจากอิโซเกเลเก็ล ขณะที่ในตำนานกล่าวว่าชาวโปนเปย์ปัจจุบัน สืบเชื้อสายมาจากกองทัพของอิโซเกเลเก็ลอีกด้วย

อิโซเกเลเก็ล
นาน-มวาร์กิ
ครองราชย์	1628 – ??
ก่อนหน้า	เซาเตเลวูร์ เซาเต็มโวล
ถัดไป	นาน-มวาร์กิ มูเซย์ มาวูร์
ราชสกุล	นาน-มวาร์กิ
พระราชบิดา	เทพสายฟ้านานซัปเว

เชิงอรรถ

1. สมัยเซาเตเลวูร์กินเวลาประมาณ 500 ปี ตำนานโดยทั่วไประบุว่าล่มสลายประมาณคริสต์ทศวรรษ 1500 แต่นักโบราณคดีระบุอายุของซากปรักหักพังของเซาเตเลวูร์จนถึงประมาณ ค.ศ. 1628

อ้างอิง

1. Jones, Lindsay (2005). Encyclopedia of Religion. Vol. 9 (2 ed.). Macmillan Reference. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
2. Petersen, Glenn (1990). "5. Isokelekel". Lost in the Weeds: Theme and Variation in Pohnpei Political Mythology (PDF). Occasional Papers. Vol. 35. Center for Pacific Islands Studies, School of Hawaiian, Asian & Pacific Studies, University of Hawaiʻi at Mānoa. pp. 34 et seq. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
3. Hanlon, David L (1988). Upon a Stone Altar: A History of the Island of Pohnpei to 1890. Pacific Islands Monograph. Vol. 5. University of Hawaii Press. pp. 13–25. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2012-01-01.
4. Cordy, Ross H (1993). The Lelu Stone Ruins (Kosrae, Micronesia): 1978-81 Historical and Archaeological Research. Asian and Pacific Archaeology. Social Science Research Institute, University of Hawaii at Manoa. pp. 14, 254, 258. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
5. Morgan, William N (1988). Prehistoric Architecture in Micronesia. University of Texas Press. pp. 60, 63, 76, 85. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
6. Panholzer, Tom; Rufino, Mauricio (2003). Place Names of Pohnpei Island: Including And (Ant) and Pakin Atolls. Bess Press. pp. xiii, 21, 22, 25, 38, 48, 56, 63, 71. 72, 74, 104. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
7. Micronesica. University of Guam. 1990. pp. 92, 203, 277. สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
8. Petersen, Glenn (2009). Traditional Micronesian Societies: Adaptation, Integration, and Political Organization. University of Hawaii Press. pp. 141, 145, 152, 208. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
9. Lessa, William Armand (1980). More Tales from Ulithi Atoll: a Content Analysis. Folklore and Mythology Studies. Vol. 32. University of California Press. pp. 73, 130. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
10. Rubinstein, Donald H (1992). Pacific History: Papers from the 8th Pacific History Association Conference. University of Guam Press & Micronesian Area Research Center. pp. 206–7. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
11. Kirch, Patrick Vinton (2002). On the Road of the Winds: An Archaeological History of the Pacific Islands Before European Contact. University of California Press. pp. 200, 205. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
12. Castle, Leila (1996). Earthwalking Sky Dancers: Women's Pilgrimages to Sacred Sites. Vol. 56. Frog Books. pp. 100–1. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
13. Goetzfridt, Nicholas J; Peacock, Karen M (2002). Micronesian Histories: An Analytical Bibliography and Guide to Interpretations. Bibliographies and Indexes in World History. Greenwood Publishing Group. pp. 3, 34–5, 102, 156–9. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.
14. Ballinger, Bill Sanborn (1978). Lost City of Stone: The Story of Nan Madol, the "Atlantis" of the Pacific. Simon and Schuster. pp. 45–8. ISBN . สืบค้นเมื่อ 2011-12-31.