ฉบับพระเจ้าเจมส์

ฉบับพระเจ้าเจมส์ (อังกฤษ: King James Version: KJV) หรือ ไบเบิลพระเจ้าเจมส์ (อังกฤษ: King James Bible: KJB) หรือ ฉบับอนุมัติ (อังกฤษ: Authorized Version: AV) เป็นของคัมภีร์ไบเบิลในคริสต์ศาสนา จัดทำขึ้นสำหรับคริสตจักรอังกฤษ เริ่มดำเนินการใน ค.ศ. 1604 และสำเร็จลุล่วงใน ค.ศ. 1611 ประกอบด้วย

• ภาคพันธสัญญาเดิม (Old Testament) ซึ่งแบ่งเป็นหนังสือ 39 เล่ม
• ภาคนอกสารบบ (Apocrypha) ซึ่งแบ่งเป็นหนังสือ 14 เล่ม ส่วนใหญ่ตรงกับคัมภีร์อธิกธรรม (Deuterocanon) ของเอกสาร (Sixto-Clementine Vulgate) ที่คริสตจักรคาทอลิกยึดถือกัน
• ภาคพันธสัญญาใหม่ (New Testament) ซึ่งแบ่งเป็นหนังสือ 27 เล่ม

ปกฉบับพิมพ์ครั้งแรก ค.ศ. 1611

การแปลนี้เป็นครั้งที่สามที่ได้รับอนุมัติจากคริสตจักรอังกฤษ ครั้งแรกเกิดขึ้นใน ค.ศ. 1535 รัชกาลพระเจ้าเฮนรีที่ 7 สำเร็จเป็นผลงานชื่อ (Great Bible) และครั้งที่สองเกิดใน ค.ศ. 1568 สำเร็จเป็นผลงานชื่อ (Bishops' Bible) ทว่า กลุ่มพิวริตัน (Puritan) ในคริสตจักรอังกฤษชี้ว่า คำแปลเหล่านี้มีปัญหา พระเจ้าเจมส์ที่ 1 จึงทรงเรียก (Hampton Court Conference) ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1604 นำไปสู่การแปลครั้งใหม่ซึ่งสำเร็จเป็นผลงานที่เรียก ฉบับพระเจ้าเจมส์ นี้

ในการแปลนั้น คณะทำงานประกอบด้วยบัณฑิต 47 คน ทุกคนเป็นสมาชิกคริสตจักรอังกฤษ การดำเนินงานเป็นไปในทำนองเดียวกับคำแปลชุดอื่น ๆ ในยุคนั้น คือ ภาคพันธสัญญาเดิม แปลจากเอกสารภาษาฮีบรูและภาษาแอราเมอิก, ภาคนอกสารบบ แปลจากเอกสารและภาษาละติน, ส่วนภาคพันธสัญญาใหม่ แปลจากเอกสารภาษากรีกแบบคอยเน นอกจากนี้ พระเจ้าเจมส์ยังมีพระราโชวาทกำกับการทำงาน ด้วยหมายพระทัยจะให้คำแปลฉบับใหม่สอดคล้องกับ (ecclesiology) รวมถึงสะท้อนโครงสร้างการปกครองและความเชื่อในของคริสตจักรอังกฤษ เมื่อสำเร็จแล้ว (Robert Barker) เป็นผู้ตีพิมพ์ครั้งแรกใน ค.ศ. 1611

คำแปลฉบับพระเจ้าเจมส์นี้มีชื่อเสียงด้าน "โวหารอลังการ" (majesty of style) และนับเป็นหนึ่งในเอกสารสำคัญทางวัฒนธรรมอังกฤษ ทั้งยังเป็นแรงผลักดันให้เกิดการหลอมรวมโลกที่ใช้ภาษาอังกฤษ คำแปลฉบับนี้ยังเป็นที่ยึดถือในคริสตจักรแองกลิคันและโปรเตสแตนต์ เว้นแต่ส่วนเพลงสดุดี (Psalms) และข้อความสั้นบางตอน ที่ใช้ตาม (Book of Common Prayer) คำแปลฉบับพระเจ้าเจมส์ไม่มีผู้ตั้งปัญหาเรื่องความถูกต้องแม่นยำเลยในตลอดครึ่งแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 18 ทั้งนักวิชาการที่ใช้ภาษาอังกฤษก็ยึดเป็นพระคัมภีร์ฉบับมาตรฐานแทนเอกสารวัลเกตภาษาละติน (Latin Vulgate) ตลอดช่วงคริสต์ศตวรรษเดียวกันนั้น จนเมื่อการพิมพ์แบบ (stereotype) พัฒนาขึ้นในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 คำแปลฉบับพระเจ้าเจมส์ก็กลายเป็นหนังสือที่ตีพิมพ์บ่อยครั้งที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยมักยึดฉบับพิมพ์ ค.ศ. 1769 ที่ (Benjamin Blayney) จากมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ด ปรับปรุง เป็นแม่แบบ และมักตัดภาคนอกสารบบออก ดังนั้น เมื่อกล่าวถึงพระคัมภีร์พระเจ้าเจมส์ ปัจจุบันก็มักเข้าใจถึงฉบับออกซฟอร์ดนี้

คำแปลฉบับพระเจ้าเจมส์ได้รับการแปลต่อเป็นหลายภาษา รวมถึงฉบับภาษาไทยที่สมาคมพระคริสตธรรมไทยดำเนินการตั้งแต่ ค.ศ. 1920 จนถึง ค.ศ. 1940

อ้างอิง

เชิงอรรถ

1. Daniell 2003, p. 204.
2. Hill 1997, pp. 4–5.
3. Daniell 2003, p. 436.
4. Daniell 2003, p. 439.
5. . The Times Literary Supplement. 9 February 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-17. สืบค้นเมื่อ 8 March 2011.
6. "The King James Bible: The Book That Changed the World - BBC Two". BBC.
7. สมาคมพระคริสตธรรมไทย (ม.ป.ป.). . thaibible.or.th. กรุงเทพฯ: สมาคมพระคริสตธรรมไทย. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-10-05. สืบค้นเมื่อ 2017-11-23. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= ((help))

บรรณานุกรม

• Daniell, David (2003). The Bible in English: its history and influence. New Haven, Conn: . ISBN .
• (1997). Society and Puritanism in pre-revolutionary England. New York: St. Martin's Press. ISBN .

แหล่งข้อมูลอื่น

• "King James Version (text of original 1611 Bible)". kingjamesbibleonline.org. จากแหล่งเดิมเมื่อ 27 April 2011. สืบค้นเมื่อ 5 April 2011.
• สมาคมพระคริสตธรรมไทย (ม.ป.ป.). "พระคัมภีร์ภาษาไทยฉบับ KJV". bible.com. กรุงเทพฯ: YouVersion. สืบค้นเมื่อ 2017-11-23. {{}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |year= ((help))