กลุ่มอาการเรย์โนด์

กลุ่มอาการเรย์โนด์ (หรือ "เรย์โน" ตามการทับศัพท์ภาษาฝรั่งเศส; อังกฤษ: Raynaud syndrome) หรือปรากฏการณ์เรย์โนด์ (อังกฤษ: Raynaud's phenomenon) เป็นอาการทางการแพทย์ตั้งชื่อตามแพทย์ชาวฝรั่งเศส ผู้อธิบายอาการนี้ครั้งแรกในวิทยานิพนธ์ของเขาในปี 1862 อาการเรย์โนเกิดจาก ส่งผลให้เกิดชุด (episodes) ของการไหลเวียนเลือดที่ลดลงในหลอดเลือดฝอยตอนปลาย โดยทั่วไปมักปรากฏอาการนี้นิ้วมือ และบ้างที่นิ้วเท้า และพบได้น้อยในจมูก, หู และริมฝีปาก ช่วงเหล่านี้ส่งผลให้ผิวหนังเกิดกลาย จากนั้นจึงเป็นสีน้ำเงิน บ่อยครั้งอาจมีอาการ หรือเจ็บปวด และทันใดที่การไหลเวียนเลือดกลับคืนมา บริเวณผิวหนังตรงนั้นจะกลายเป็นสีแดงและมีอาการแสบไหม้ โดยทั่วไปเกิดขึ้นครั้งละหลายนาที แต่บางกรณีอาจเกิดเป็นชั่วโมง

กลุ่มอาการเรย์โนด์
ชื่ออื่น	Raynaud's, Raynaud's disease, Raynaud's phenomenon, Raynaud's syndrome
มือของผู้ป่วยกลุ่มอาการเรย์โน
การออกเสียง	/reɪˈnoʊ/ ray-NOH
สาขาวิชา	วิทยารูมาตอยด์
อาการ	ตรงที่เกิดอาการกลายเป็น, จากนั้นน้ำเงิน, จากนั้นแดง, อาการแสบไหม้
ภาวะแทรกซ้อน	,
การตั้งต้น	15–30 ปี ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง
ระยะดำเนินโรค	เป็นได้ครั้งละหลายชั่วโมง
ปัจจัยเสี่ยง	ความหนาวเย็น, ความเครียดทางจิตใจ
วิธีวินิจฉัย	ตามอาการ
โรคอื่นที่คล้ายกัน	คอซัลเกีย,
การรักษา	หลีกเลี่ยงความเย็น, ยายับยั้งแคลเซียมชานเนิล,
ความชุก	4% ของประชากร

ตัวกระตุ้นโดยทั่วไปคือความหนาวเย็นและภาวะเครียดทางอารมณ์ อาการเรย์โนยังแบ่งออกเป็นเรย์โนปฐมภูมิ (Primary Raynaud's) หรือ ซึ่งเกิดจากอาการหรือสาเหตุที่ไม่ทราบ ส่วนเรย์โนทุติยภูมิ (Secondary Raynaud's) เกิดจากอาการอื่น มีวัยเกิดโรคที่แก่กว่า และมีอาการเจ็บปวดที่รุนแรงกว่ามาก รวมถึงอาจปรากฏแบบอสมมาตรและเกี่ยวกับบาดแผลบนผิวหนัง เรย์โนทุติยภูมิอาจเกิดจาก เช่น สเคลอโรเดอร์มา และ ลูปัส, อาการบาดเจ็บที่มือ, , การสูบบุหรี่, ปัญหาเกี่ยวกับไทรอยด์ และยาบางชนิด เช่น ยาเม็ดคุมกำเนิด โดยทั่วไปการวินิจฉัยจะดำเนินไปตามอาการ

การรักษาขั้นต้นคือการป้องกันไม่ให้ตรงที่เกิดอาการถูกความหนาวเย็น ส่วนการควบคุมอื่น ๆ อาจมีการสั่งห้ามใช้นิโคตินหรือตัวกระตุ้นอื่น ๆ บางกรณีที่อาการไม่ดีขึ้นอาจให้ยากลุ่มยับยั้งแคลเซียมชานเนิล และ ในกรณีที่ร้ายแรงมากบางกรณีอาจพบ หรือ ซึ่งพบได้ยากมาก

มีผู้ป่วยด้วยอาการนี้ราว 4% ของประชากร เวลาเกิดโรคอยู่ตั้งแต่ 15 ถึง 30 ปี และพบมากกว่าในผู้หญิง ส่วนเรย์โนแบบทุติยภูมิมีกพบในผู้สูงอายุมากกว่า ทั้งสองแบบของเรย์โนพบได้ทั่วไปในพื้นที่ที่มีภูมิอากาศที่หนาวเย็น

อ้างอิง

1. "What Is Raynaud's?". NHLBI. 21 มีนาคม 2014. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2016.
2. "What Are the Signs and Symptoms of Raynaud's?". NHLBI. 21 มีนาคม 2014. จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2016.
3. Wigley, FM; Flavahan, NA (11 August 2016). "Raynaud's Phenomenon". The New England Journal of Medicine. 375 (6): 556–65. doi:10.1056/nejmra1507638. PMID 27509103.
4. "Who Is at Risk for Raynaud's?". NHLBI. 21 มีนาคม 2014. จากแหล่งเดิมเมื่อ 5 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2016.
5. Barker, Roger A. (2005). The A-Z of Neurological Practice: A Guide to Clinical Neurology (ภาษาอังกฤษ). Cambridge University Press. p. 728. ISBN . จากแหล่งเดิมเมื่อ 24 เมษายน 2017.
6. ICD10 ฉบับภาษาไทย
7. "What Causes Raynaud's?". NHLBI. 21 มีนาคม 2014. จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2016.

แหล่งข้อมูลอื่น

การจำแนกโรค	D ICD-10: I73.0 ICD-: 443.0 : 179600 MeSH: D011928 : 25933 : 195295006
ทรัพยากรภายนอก	: 000412 : med/1993 : กลุ่มอาการเรย์โนด์

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ กลุ่มอาการเรย์โนด์

• What Is Raynaud's Disease at
• Questions and Answers about Raynaud’s Phenomenon at National Institutes of Health
• Bakst R, Merola JF, Franks AG, Sanchez M (October 2008). "Raynaud's phenomenon: pathogenesis and management". Journal of the American Academy of Dermatology. 59 (4): 633–53. doi:10.1016/j.jaad.2008.06.004. PMID 18656283.