จอร์จ เวอาห์

จอร์จ ทาวลอน มันเนห์ ออปปง อุสมาน เวอาห์ (อังกฤษ: George Tawlon Manneh Oppong Ousman Weah; เกิดวันที่ 1 ตุลาคม ค.ศ. 1966) เป็นนักการเมืองและอดีตนักฟุตบอลอาชีพชาวไลบีเรีย เคยดำรงตำแหน่งคนที่ 25 ตั้งแต่ ค.ศ. 2018 ถึง ค.ศ. 2024 ก่อนหน้าที่เขาจะได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดี เขาเคยดำรงตำแหน่งจากเทศมณฑลมอนต์เซอร์ราโด สำหรับอาชีพฟุตบอล เขาเคยเล่นในตำแหน่งกองหน้า โดยเริ่มเล่นในระดับอาชีพตั้งแต่อายุ 18 ปี จนกระทั่งเลิกเล่นใน ค.ศ. 2003 เขาเป็นนักฟุตบอลชาวแอฟริกันคนแรกที่ได้ดำรงตำแหน่งเป็นประมุขของรัฐ

จอร์จ เวอาห์
คนที่ 25
ดำรงตำแหน่ง 16 มกราคม ค.ศ. 2018 – 22 มกราคม ค.ศ. 2024
รองประธานาธิบดี
ก่อนหน้า	เอลเลน จอห์นสัน เซอร์ลีฟ
ถัดไป
จากเทศมณฑลมอนต์เซอร์ราโด
ดำรงตำแหน่ง 14 มกราคม ค.ศ. 2015 – 16 มกราคม ค.ศ.2018
ก่อนหน้า	จอยซ์ มูซู ฟรีแมน-ซูโม
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	จอร์จ ทาวลอน มันเนห์ ออปปง อุสมาน เวอาห์ (1966-10-01) 1 ตุลาคม ค.ศ. 1966 (57 ปี) มอนโรเวีย, ประเทศไลบีเรีย
สัญชาติ	ไลบีเรีย  ฝรั่งเศส
พรรคการเมือง
คู่สมรส	Clar Weah (ชาวจาไมกา)
บุตร	3, รวม
ความสัมพันธ์	(Cousin)
ศิษย์เก่า

จอร์จ เวอาห์

ข้อมูลส่วนตัว
ตำแหน่ง	(กองหน้าตัวเป้า)
สโมสรเยาวชน
1981–1984	Young Survivors Claratown
1984–1985	Bongrange Company
สโมสรอาชีพ*
ปี	ทีม	ลงเล่น	(ประตู)
1985–1986		10	(7)
1986–1987		23	(24)
1987		2	(1)
1987–1988		18	(14)
1988–1992	มอนาโก	103	(47)
1992–1995	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็งn	96	(32)
1995–2000	มิลาน	114	(46)
2000	→ เชลซี (ยืมตัว)	11	(3)
2000	แมนเชสเตอร์ซิตี	7	(1)
2000–2001	มาร์แซย์	19	(5)
2001–2003	Al Jazira	8	(13)
รวม		411	(193)
ทีมชาติ
1987–2003		60	(22)
*นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น

หลังจากที่เริ่มเล่นฟุตบอลอาชีพในประเทศบ้านเกิดอย่างไลบีเรีย เวอาห์ได้เล่นให้กับหลายสโมสรในฝรั่งเศส อิตาลี และอังกฤษเป็นระยะเวลาถึง 14 ปี อาร์แซน แวงแกร์เป็นผู้ที่นำพาเขาไปเล่นฟุตบอลในยุโรป โดยเขาได้เซ็นสัญญากับมอนาโกของแวงแกร์ใน ค.ศ. 1988 เวอาห์ย้ายไปปารีแซ็ง-แฌร์แม็งใน ค.ศ. 1992 นอกจากเขาจะพาทีมชนะเลิศลีกเอิงใน ค.ศ. 1994 แล้ว เขายังเป็นผู้ทำประตูสูงสุดในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ฤดูกาล 1994–95 อีกด้วย ต่อมาเขาเซ็นสัญญากับเอซี มิลานใน ค.ศ. 1995 เขามีช่วงเวลาที่ดีกับสโมสรถึงสี่ฤดูกาล โดยเขาพามิลานชนะเลิศเซเรียอาได้ถึงสองสมัย ต่อมาเขาได้ย้ายไปพรีเมียร์ลีก โดยได้เล่นให้กับเชลซี ซึ่งพาทีมชนะเลิศเอฟเอคัพ และยังได้เล่นให้กับแมนเชสเตอร์ซิตี เขากลับเป็นฝรั่งเศสอีกครั้งเพื่อเล่นให้กับมาร์แซย์ใน ค.ศ. 2001 เขายุติอาชีพนักฟุตบอลกับอัลญะซีเราะฮ์ใน ค.ศ. 2003 จัดอันดับให้เวอาห์เป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดที่ไม่เคยชนะเลิศยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก

ในระดับทีมชาติ เวอาห์ได้เล่นให้กับในแอฟริกาคัพออฟเนชันส์สองครั้ง เขาลงเล่นให้กับทีมชาติ 75 นัดและยิงได้ 18 ประตู เขากลับมาเล่นให้ทีมชาติอีกครั้งในนัดกระชับมิตรเมื่อ ค.ศ. 2018 ซึ่งนั่นทำให้เสื้อหมายเลข 14 ถูกยกเลิก เขาได้รับการยกย่องเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดที่ไม่เคยลงเล่นในฟุตบอลโลก

เวอาห์ได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในผู้เล่นชาวแอฟริกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล โดยใน ค.ศ. 1995 เขาได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปีของฟีฟ่าและยังได้รับรางวัลบาลงดอร์ ทำให้เขาเป็นผู้เล่นชาวแอฟริกันคนแรกและคนเดียวที่ได้รับรางวัลนี้ เขาได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของแอฟริกาในปี 1989, 1994 และ 1995 และได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของแอฟริกาแห่งศตวรรษในปี 1996 เขามีความโดดเด่นในด้านความเร่ง ความเร็ว และการเลี้ยงลูกบอล เช่นเดียวกันกับการยิงประตูและการจบสกอร์ ฟีฟ่าบรรยายถึงเวอาห์ว่าเป็น "ต้นแบบของกองหน้าสารพัดประโยชน์ในปัจจุบัน" และใน ค.ศ. 2004 เปเล่ใส่ชื่อเวอาห์ในฟีฟ่า 100 ซึ่งเป็นรายชื่อของนักฟุตบอลที่ยังมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

เวอาห์เริ่มเข้าสู่วงการการเมืองหลังจากที่เขาประกาศเลิกเล่น เขาก่อตั้ง แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ต่อเอลเลน จอห์นสัน เซอร์ลีฟใน ต่อมาใน เขาล้มเหลวอีกครั้งในการรับเลือกเป็นรองประธานาธิบดีร่วมกับ ต่อมาเวอาห์ได้รับเลือกให้เป็นจากเทศมณฑลมอนต์เซอร์ราโดใน สุดท้ายแล้ว เขาได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดีไลบีเรียใน ด้วยเอาชนะรองประธานาธิบดีในตอนนั้นอย่าง และเข้ารับพิธีปฏิญาณตนเมื่อวันที่ 22 มกราคม ค.ศ. 2018

กำเนิดและเริ่มต้นอาชีพการค้าแข้ง

เวอาห์เกิดเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม ที่เมืองมอนโรเวีย ประเทศไลบีเรีย เขาเกิดมาในย่านสลัมของเมืองหลวงของประเทศกาฬทวีปแห่งนี้ ทำให้มีความยากจนข้นแค้นอย่างมาก แต่เขาเล่นฟุตบอลจนเตะตาสโมสรในไลบีเรียได้นำตัวเขามาร่วมทีม โดยกดไป 7 ประตูจาก 10 นัด จนได้เข้ามาร่วมทีม โดยกดไป 24 จากการลงเล่น 23 นัด จนได้เข้าร่วมทีม ถึงแม้จะลงเล่นแค่ 2 นัด แต่ก็ยิงได้ 1 ประตู ซึ่งถือว่าไม่น่าเกลียดนัก จึงได้เข้ามาร่วมทีมโดยยิงไป 14 ประตูจาก 18 นัดจนไปเตะตาอาร์แซน แวงแกร์ จนได้เข้าร่วมทีม โมนาโก และโชว์ฟอร์มได้ดีอย่างมาก ทำให้เขาได้มาเล่นที่ และก็รักษามาตรฐานเดิมไว้ได้ จนได้ย้ายไปสโมสรฟุตบอลเอซีมิลาน และนั่นทำให้เขาโชว์ฟอร์มที่เรียกได้ว่าสุดยอดมากขึ้นมา จนได้บัลลงดอร์เลยทีเดียว ก่อนบั้นปลายชีวิตจะย้ายไปร่วมทีมสโมสรฟุตบอลเชลซี,สโมสรฟุตบอลแมนเชสเตอร์ซิตี,โอลิมปิกมาร์กเซย และ ตามลำดับจนกระทั่งเลิกเล่นในปี 2003 หลังจากนั้นเขาก็เล่นการเมืองและลงเลือกตั้งในปี 2005 แต่แพ้ จนกระทั่ง 2017 เขาชนะการเลือกตั้งจนได้เป็นประธานาธิบดีของไลบีเรียได้สำเร็จ

เกียรติประวัติ

สโมสร

Mighty Barrolle

• : 1985–86
• : 1985–86

Invincible Eleven

• ไลบีเรียนพรีเมียร์ลีก: 1986–87

มอนาโก

• กุปเดอฟร็องส์: 1990–91

ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง

• ลีกเอิง: 1993–94
• กุปเดอฟร็องส์: 1992–93, 1994–95
• : 1994–95

เอซี มิลาน

• เซเรียอา: 1995–96, 1998–99

เชลซี

• เอฟเอคัพ: 1999–2000

ทีมชาติ

ไลบีเรีย

• CSSA Nations Cup รองชนะเลิศ: 1987

รางวัลส่วนตัว

• : 1989, 1994, 1995
• ฟีฟ่า XI: 1991, 1996 (ทีมสำรอง), 1997, 1998
• ผู้เล่นต่างชาติยอดเยี่ยมแห่งปีของ: 1990–91
• ผู้ทำประตูสูงสุดในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก: 1994–95
• นักฟุตบอลแอฟริกันยอดเยี่ยมแห่งปีโดยบีบีซี: 1995
• Onze d'Or: 1995
• บาลงดอร์: 1995
• นักฟุตบอลยอดเยี่ยมแห่งปีโดยฟีฟ่า: 1995
• ทีมยอดเยี่ยมแห่งปีโดย: 1995–96
• Onze d'Argent: 1996
• รางวัลแฟร์เพลย์โดยฟีฟ่า: 1996
• นักฟุตบอลยอดเยี่ยมแห่งปีโดยฟีฟ่า – รองชนะเลิศ: 1996
• : 1996
• 100 นักฟุตบอลยอดเยี่ยมตลอดกาลโดย: 1999
• ฟีฟ่า 100: 2004
• Arthur Ashe Courage Award 2004
• : 2005
• หอเกียรติยศของเอซี มิลาน
• ตำนานโดยสหพันธ์ประวัติศาสตร์และสถิติฟุตบอลระหว่างประเทศ
• จบการศึกษาระดับปริญญาเอกจากเมื่อวันที่ 29 มิถุนายน ค.ศ. 2018

อ้างอิง

1. . FIFA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 July 2006. สืบค้นเมื่อ 6 December 2006.
2. Mabande, Ben (4 October 2017). . Globe Afrique. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-12-30. สืบค้นเมื่อ 29 December 2017./
3. "George Weah: Ex-AC Milan, Chelsea & Man City striker elected Liberia president". BBC. 22 June 2018.
4. "George Weah elected Liberian president". BBC News (29 December 2017). “Africa has now produced its first ex-footballer head of state”. Retrieved 13 November 2020
5. "AC Milan Hall of Fame: George Weah". AC Milan. สืบค้นเมื่อ 9 December 2014.
6. "The 25 best players never to win the Champions League. #19 Weah". FourFourTwo. สืบค้นเมื่อ 28 August 2018.
7. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ LA Times
8. . FIFA.com. 22 June 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-06-23. สืบค้นเมื่อ 2021-04-28. Whenever football fans name the best players never to have played at the World Cup finals, Weah is one of the first to be mentioned.
9. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Iconic Weah a true great
10. "Pele's list of the greatest". BBC News. 4 March 2004. สืบค้นเมื่อ 15 June 2013.
11. Liberia’s election threatens its fragile stability Financial Times, 8 April 2016
12. . News24. Naspers. The Associated Press. 14 October 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-09-13. สืบค้นเมื่อ 13 September 2018.
13. "Liberia: George Weah sworn in as president". Al Jazeera. Retrieved 22 March 2018
14. "A.C. Milan Hall of Fame: George Weah". acmilan.com. สืบค้นเมื่อ 1 April 2015.
15. https://www.11v11.com/players/george-weah-106/
16. "African Player of the Year". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 5 January 2001. สืบค้นเมื่อ 9 January 2014.
17. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2015. สืบค้นเมื่อ 16 June 2016.
18. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 16 June 2016.
19. Roberto Di Maggio; Roberto Mamrud; Jarek Owsianski; Davide Rota (11 June 2015). "Champions Cup/Champions League Topscorers". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. สืบค้นเมื่อ 22 December 2015.
20. Piers Edwards (13 October 2015). "History of the BBC African Footballer of the Year award". BBC Sport. สืบค้นเมื่อ 9 March 2016.
21. José Luis Pierrend (6 March 2012). ""Onze Mondial" Awards: Onze de Onze 1976–2011". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. สืบค้นเมื่อ 14 September 2015.
22. Rob Moore; Karel Stokkermans (21 มกราคม 2011). . Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 January 2009. สืบค้นเมื่อ 22 December 2015.
23. José Luis Pierrend (12 กุมภาพันธ์ 2015). . Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 January 2016. สืบค้นเมื่อ 5 January 2016.
24. . Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 February 2016. สืบค้นเมื่อ 13 April 2015.
25. (PDF). FIFA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 22 มกราคม 2016. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2016.
26. "Africa – Player of the Century". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. สืบค้นเมื่อ 9 March 2016.
27. "World Soccer Players of the Century". World Soccer. สืบค้นเมื่อ 29 August 2014.
28. Christopher Davies (5 March 2004). "Pele open to ridicule over top hundred". The Telegraph. สืบค้นเมื่อ 13 April 2015.
29. "The 2004 ESPY Awards – Weah selected for Arthur Ashe Courage Award". ESPN. สืบค้นเมื่อ 9 March 2016.
30. . Golden Foot. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 September 2015. สืบค้นเมื่อ 23 September 2015.
31. . IFFHS. 25 January 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-02-16. สืบค้นเมื่อ 14 September 2016.
32. . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-08-07. สืบค้นเมื่อ 2021-04-29.

แหล่งข้อมูลอื่น

• – www.liberiansoccer.com
• Criticism of Weah's campaign for presidency
• Biography on UNICEF's homepage
• Italian Profile