ปรัชญาวัฒนธรรม

ปรัชญาวัฒนธรรม เป็นปรัชญาสาขาหนึ่งที่ตรวจสอบสาระสำคัญและความหมายของวัฒนธรรม

วาทกรรมสมัยใหม่ตอนต้น

จินตนิยมแบบเยอรมัน

โยฮัน แฮร์เดอร์ ให้ความสนใจกับวัฒนธรรมประจำชาติ

อิมมานูเอล คานท์ ( Immanuel Kant ) นักปรัชญาชาวเยอรมัน (1724–1804) ได้กำหนดนิยามแบบปัจเจกนิยมของ "การสว่างวาบทางปัญญา" ซึ่งคล้ายกับแนวคิดของ  : "การสว่างวาบทางปัญญาคือการอุบัติความไม่สมบูรณ์ขึ้นในตัวมนุษย์เอง" เขาโต้แย้งว่าความไม่สมบูรณ์นี้ไม่ได้มาจากการขาดความเข้าใจ แต่มาจากการขาดความกล้าที่จะคิดอย่างเสรี เพื่อต่อต้านความขี้ขลาดทางปัญญา ค้านท์กระตุ้นโดยกล่าวว่า : Sapere aude "กล้าที่จะฉลาด!" ปฏิกิริยาที่มีต่อค้านท์ อย่างนักวิชาการชาวเยอรมัน อย่างเช่น โยฮัน ก็อทฟริท แฮร์เดอร์ (Johann Gottfried Herder) (1744–1803) แย้งว่าความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์ซึ่งจำเป็นต้องใช้รูปแบบที่คาดเดาไม่ได้และมีรูปแบบที่หลากหลายกว่ามีความสำคัญพอ ๆ กับความมีเหตุผลของมนุษย์ ยิ่งไปกว่านั้นแฮร์เดอร์ได้เสนอรูปแบบสะสมจาก bildung : "สำหรับแฮร์เดอร์แล้ว Bildung คือประสบการณ์ทั้งหมดที่มอบอัตลักษณ์ที่สอดคล้องกันและความรู้สึกถึงการมีโชคชะตาร่วมกันให้กับผู้คน"

พัฒนารูปแบบวัฒนธรรมสากล

ในปี ค.ศ. 1795 นักภาษาศาสตร์และนักปรัชญาผู้ยิ่งใหญ่ (1767 - 1835) เรียกร้องให้มีมานุษยวิทยาที่จะสังเคราะห์ความสนใจของคานท์และเฮอร์เดอร์เข้าไว้ด้วยกัน ในช่วงยุคโรแมนติก นักวิชาการในเยอรมนี โดยเฉพาะผู้ที่เกี่ยวข้องกับขบวนการชาตินิยม - เช่นการต่อสู้ของชาตินิยมเพื่อสร้าง "เยอรมนี" เกิดขึ้นจากความแตกต่างหลากหลายและการต่อสู้ของกลุ่มชาตินิยมโดยชนกลุ่มน้อยที่ต่อต้านจักรวรรดิออสเตรีย - ฮังการี พัฒนาให้ครอบคลุมมากขึ้นความคิดของวัฒนธรรมในฐานะ " " ( Weltanschauung ) ตามความคิดแนวนี้ กลุ่มชาติพันธุ์แต่ละกลุ่มมีโลกทัศน์ที่แตกต่างกันซึ่งไม่สามารถเทียบได้กับโลกทัศน์ของกลุ่มอื่น ๆ แม้ว่าจะมีมุมมองที่ครอบคลุมมากกว่ามุมมองก่อนหน้านี้ แต่แนวทางวัฒนธรรมนี้ยังคงทำให้เกิดความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรม "อารยะ" และวัฒนธรรม "ดั้งเดิม" หรือ วัฒนธรม "ชนเผ่า"

ในปีพ. ศ. 2403 (1826–1905) ได้โต้แย้งเรื่อง "ความเป็นหนึ่งเดียวทางจิตวิทยาของมนุษยชาติ" เขาได้เสนอว่าการเปรียบเทียบทางวิทยาศาสตร์ของสังคมมนุษย์ทั้งหมดจะแสดงให้เห็นว่าโลกทัศน์ที่แตกต่างกันนั้นประกอบด้วยองค์ประกอบพื้นฐานที่เหมือนกัน ตามแนวคิดของบาสเตียนนั้น สังคมมนุษย์ทั้งหมดร่วมกันแบ่งปันชุด "ความคิดพื้นฐาน" ( Elementargedanken ); วัฒนธรรมที่แตกต่างกันหรือ "ความคิดพื้นเมือง" ที่แตกต่างกัน ( Völkergedanken ) เป็นการปรับเปลี่ยนความคิดพื้นฐานในท้องถิ่น มุมมองนี้ปูทางไปสู่ความเข้าใจวัฒนธรรมสมัยใหม่ (1858-1942) ได้รับการปลูกฝังในประเพณีนี้ และเขาได้นำออกมาใช้ด้วยเมื่อเขาออกจากเยอรมนีไปยังสหรัฐอเมริกา

จินตนิยมแบบอังกฤษ

กวีและนักวิจารณ์ชาวอังกฤษมองว่า "วัฒนธรรม" เป็นการปลูกฝังแนวคิดอุดมคติแบบมนุษยนิยม

ในศตวรรษที่ 19 (1822–1888) เป็นเป็นนักปรัชญามนุษยนิยม นักเขียนเรียงความและกวีชาวอังกฤษ เขาใช้คำศัพท์ "วัฒนธรรม" เพื่ออ้างถึงอุดมคติของการขัดเกลาของมนุษย์แต่ละคน แนวคิดของวัฒนธรรมนี้ก็เปรียบได้กับแนวคิด Bildung ของเยอรมัน เขากล่าวว่า " ... วัฒนธรรมเป็นการแสวงหาของสรรพสิ่งโดยให้ความหมายในการรับรู้ในทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรามากที่สุด และเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ได้เกิดจากความคิดและคำพูดที่อยู่ในโลกของเรา"

ในทางปฏิบัติ วัฒนธรรม อ้างถึงอุดมคติแบบ ที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมต่าง ๆ เช่น ศิลปะ ดนตรีคลาสสิก และ เนื่องจากรูปแบบเหล่านี้เกี่ยวข้องกับชีวิตในเมือง คำว่า "วัฒนธรรม" จึงถูกสร้างขึ้นจาก "อารยธรรม" (มีที่มาจากคำว่า lat. civitas, city) อีกแง่หนึ่งของขบวนการลัทธิจินตนิยม คือ ความสนใจในคติชนวิทยา ซึ่งนำไปสู่การนิยามคำศัพท์ "วัฒนธรรม" ในกลุ่มชนที่ไม่ใช่ชนชั้นสูง มีลักษณะที่แตกต่างกันระหว่างวัฒนธรรมชั้นสูง กล่าวคือ ของ และ วัฒนธรรมชั้นต่ำ กล่าวอีกนัยหนึ่ง แนวคิดเรื่อง "วัฒนธรรม" ที่พัฒนาขึ้นในยุโรปในระหว่างยุคศตวรรษที่ 18 และยุคศตวรรษที่ 19 ตอนต้นสะท้อนให้เห็นถึงความไม่เท่าเทียมกันภายในสังคมยุโรป

นักมานุษยวิทยาชาวอังกฤษ เป็นหนึ่งในนักวิชาการที่พูดภาษาอังกฤษคนแรกที่ใช้คำศัพท์ "วัฒนธรรม" ในความหมายที่ครอบคลุมและเป็นสากล

แมทธิว อาร์โนลด์ เห็นแย้งกับ "วัฒนธรรม" ด้วยแนวคิดอนาธิปไตย ; ชาวยุโรปคนอื่น ๆ รวมถึงนักปรัชญาอย่าง โทมัส ฮอบส์ (Thomas Hobbes) และ ช็อง-ชาค รุสโซ (Jean-Jacques Rousseau) ก็เห็นแย้งกับ "วัฒนธรรม" จาก "สภาพตามธรรมชาติ" ตามแนวคิดของฮอบส์และรุสโซ ชาวอเมริกันพื้นเมืองที่ถูกยึดครองโดยชาวยุโรปตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 อาศัยอยู่ในสภาพตามธรรมชาติ ความขัดแย้งนี้แสดงออกผ่านความแตกต่างระหว่าง "ความมีอารยะ" และ "ความไร้อารยะ" ตาแนวคิดนี้เราสามารถจำแนกลำดับชั้นของประเทศและชาติที่มีอารยธรรมมากกว่าประเทศอื่น อีกทั้งประชาชนบางกลุ่มก็มีวัฒนธรรมสูงกว่าประชาชนกลุ่มอื่น ความแตกต่างทางวัฒนธรรมนี้นำไปสู่การสร้างทฤษฏีดาร์วินทางสังคมของ และทฤษฎีของ เช่นเดียวกับที่นักวิจารณ์บางคนโต้แย้งว่าความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมชั้นสูงและระดับต่ำเป็นการแสดงออกของความขัดแย้งระหว่างชนชั้นสูงชาวยุโรปและชนชั้นล่างในยุโรป นักวิจารณ์บางคนแย้งว่าความแตกต่างระหว่างประชาชนที่มีอารยะและประชาชนไร้อารยะนั้นเป็นการแสดงออกถึงความขัดแย้งระหว่างอำนาจของลัทธิอาณานิคมของชาวยุโรปและการล่าอาณานิคมของพวกเขา

นักวิจารณ์ในศตวรรษที่ 19 คนอื่นที่ได้รับอิทธิพลจาก รุสโซ (Rousseau) ยอมรับความแตกต่างนี้ระหว่างวัฒนธรรมชั้นสูงและวัฒนธรรมระดับต่ำ แต่ได้เห็นความละเอียดอ่อนและของวัฒนธรรมชั้นสูงว่าเป็นพัฒนาการที่เสียหายและผิดธรรมชาติซึ่งบดบังและบิดเบือนธรรมชาติที่สำคัญของประชาชน นักวิจารณ์เหล่านี้มองว่าดนตรีพื้นเมือง (สร้างสรรค์โดย "ชาวบ้าน" คือ ชาวชนบท ชาวนา ผู้ที่ไม่รู้หนังสือ) เพื่อแสดงวิถีชีวิตตามธรรมชาติอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่ดนตรีคลาสสิกดูผิวเผินและเสื่อมโทรม มุมมองนี้มักแสดงให้เห็นถึงชนพื้นเมืองในฐานะ "คนเถื่อนที่มีคุณธรรม" ซึ่งใช้ชีวิตตามอัตภาพและไม่มีความด่างพร่อย ไม่ซับซ้อนและไม่ถูกทำลายโดยระบบทุนนิยมของตะวันตกแบ่งชั้นของ

ในปี 1870 (1832-1917) นักมานุษยวิทยา ได้ใช้แนวคิดของวัฒนธรรมชั้นสูงกับวัฒนธรรมชั้นต่ำเพื่อเสนอทฤษฎี ตามทฤษฎีนี้ศาสนามีวิวัฒนาการจากรูปแบบที่หลากหลายจนนำไปสู่รูปแบบเดียวมากขึ้น ในกระบวนการนี้ เขาได้นิยามวัฒนธรรมใหม่ว่าเป็นชุดกิจกรรมที่หลากหลายของสังคมมนุษย์ทั้งหมด มุมมองนี้ปูทางไปสู่ความเข้าใจวัฒนธรรมสมัยใหม่

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

1. Immanuel Kant 1784 "Answering the Question: What is Enlightenment?" (German: "Beantwortung der Frage: Was ist Aufklärung?") Berlinische Monatsschrift, December (Berlin Monthly)
2. "Adolf Bastian", Today in Science History; "Adolf Bastian", Encyclopædia Britannica
3. Arnold, Matthew. 1869. Culture and Anarchy. 2017-01-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
4. Williams (1983), p.90. Cited in Shuker, Roy (1994). Understanding Popular Music, p.5. ISBN . argues that contemporary definitions of culture fall into three possibilities or mixture of the following three:
5. Bakhtin 1981, p.4
6. McClenon, pp.528-529

แหล่งที่มา

• A Philosophy of Culture: The Scope of Holistic Pragmatism by Morton White