ล ทธ ไวษณพ หร อ ไวษณพน กาย เป นน กายในศาสนาฮ นด ท น บถ อพระว ษณ เป นพระเป นเจ าผ ย งใหญ กว าเทพใด ๆ รวมท งในกล มตร ม รต

ลัทธิไวษณพ หรือ ไวษณพนิกาย เป็นนิกายในศาสนาฮินดูที่นับถือพระวิษณุเป็นพระเป็นเจ้าผู้ยิ่งใหญ่กว่าเทพใด ๆ รวมทั้งในกลุ่มตรีมูรติ พระองค์ยังมีพระนามอื่น ๆ อีก เช่น พระราม พระกฤษณะ พระนารายณ์ พระวาสุเทพ พระหริ เป็นต้น

นิกายนี้มีต้นกำเนิดมาจากลัทธิภควัต (หรือลัทธิบูชาพระกฤษณะ) ในสหัสวรรษที่ 1 ก่อนคริสต์ศักราช ต่อมาได้พัฒนาลัทธิบูชาพระรามขึ้นจนปัจจุบันกลายเป็นคณะนักพรตที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเอเชีย ลัทธิไวษณพแบ่งเป็นหลายสำนัก เช่น ของ ของรามานุชะ สมาคมกฤษณภาวนามฤตนานาชาติของภักติเวทานตสวามี ของ เป็นต้น

อ้างอิง

เชิงอรรถ

Pratapaditya Pal (1986). Indian Sculpture: Circa 500 BCE- 700 CE. University of California Press. pp. 24–25. ISBN .
Stephan Schuhmacher (1994). The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion: Buddhism, Hinduism, Taoism, Zen. Shambhala. p. 397. ISBN .
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า
Matchett 2001, pp. 3–9.
Anna King 2005, pp. 32–33.
Avinash Patra 2011, pp. 12–16, 25.

บรรณานุกรม

ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556. 1,544 หน้า. ISBN
ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานกรมศัพท์ศาสนาสากล ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 3, กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2552. 734 หน้า. หน้า 615. ISBN

[1] Pratapaditya Pal (1986). Indian Sculpture: Circa 500 BCE- 700 CE. University of California Press. pp. 24–25. ISBN .

[2] Stephan Schuhmacher (1994). The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion: Buddhism, Hinduism, Taoism, Zen. Shambhala. p. 397. ISBN .

[3] พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554, หน้า

[FOOTNOTEMatchett20013–9-4] Matchett 2001, pp. 3–9.

[FOOTNOTEAnna_King200532–33-5] Anna King 2005, pp. 32–33.

[FOOTNOTEAvinash_Patra201112–16,_25-6] Avinash Patra 2011, pp. 12–16, 25.