Dhaulagiri

เธาลาคีรี (อักษรโรมัน: Dhaulagiri) เป็นภูเขาในประเทศเนปาลมีความสูง 8,167 เมตร หนึ่งในยอดเขาแปดพันเมตร และ ถือเป็นเป็นภูเขาที่สูงที่สุดที่ตั้งอยู่ในพรมแดนของประเทศเดียว พิชิตสำเร็จครั้งแรกในวันที่ 13 พฤษภาคม 1960 โดยคณะนักไต่เขาชาวสวิส, ออสเตรีย และเนปาล เขาอันนาปุราณะ I (สูง 8,091 m (26,545 ft)) ตั้งอยู่ห่างไป 34 km (21 mi) ทางตะวันออกของเธาลาคีรี ชื่อเขา "เธาลาคีริ" (धौलागिरी) เป็นชื่อภาษาเนปาล มีที่มาจากภาษาสันสกฤตคำว่า ธวล (धवल) แปลว่าสีขาว, ความงาม และคีรี (गिरि) แปลว่าภูเขา

เธาลาคีรี
มุมมองของเธาลาคีรี I จากทางใต้
จุดสูงสุด
ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล	8,167 เมตร (26,795 ฟุต)
ความสูง ส่วนยื่นจากฐาน	3,357 เมตร (11,014 ฟุต)
	แปดพัน
พิกัด	28°41′54″N 83°29′15″E / 28.69833°N 83.48750°E / 28.69833; 83.48750
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์
เธาลาคีรี ประเทศเนปาล
เทือกเขา
การพิชิต
พิชิตครั้งแรก	13 พฤษภาคม 1960 โดย และคณะ
เส้นทางง่ายสุด	ตะวันออกเฉียงเหนือ

ในปี 1808 พบว่าเธาลาคีรีเป็น จนถึงปี 1838 ซึ่งเขากังเจนจุงคาขึ้นอันดับหนึ่งแทน และตามด้วยเขาเอเวอเรสต์ในปี 1858

เธาลาคีรี I ตั้งอยู่ทางตะวันออกของเทือกเขาเธาลาคีรี มีความสูงชันจากพื้นที่ลุ่มเบื้องล่างด้วยความสูง 7,000 m (22,970 ft) จากที่ลุ่มแม่น้พกาลีคัณฑกีเบื้องล่างซึ่งห่างไป 30 กิโลเมตรทางใต้ ส่วนฝั่งใต้มีความสูงชันที่ 4,000 m (13,120 ft) ชั้นหินที่พบบนยอดของเธาลาคีรีมีลักษณะเช่นเดียวกับของเขาเอเวอเรสต์ กล่าวคือประกอบด้วยหินปูนและโดโลไมต์ซึ่งเกิดจากการก่อตัวใต้มหาสมุทร ในขณะที่ยอดเขาแปดพันอื่น ๆ ในเทือกเขาหิมาลัยเป็นหินแกรนิตที่ก่อตัวขึ้นใต้พื้นโลก

เธาลาคีรีเป็นเขาแปดพันลำดับก่อนสุดท้ายที่ถูกพิชิต และเป็นยอดเขาแปดพันแห่งสุดท้ายในเนปาลที่ถูกพิชิต ทุกเส้นทางในการพิชิตเขาล้วนมีความอันตราย การไต่ขึ้นส่วนใหญ่ใช้เส้นทางทางตะวันออกเฉียงเหนือเช่นเดียวกับการพิชิตครั้งแรก ข้อมูล ณ ปี 2007 มีผู้พิชิตเขาเธาลาคีรีสำเร็จ 358 คน และ หมายความว่ามีอัตราการเสียชีวิตในการพิชิตอยู่ที่ 16.2% ระหว่างปี 1950 ถึง 2006 นักพิชิตเขา 2.88% จาก 2,016 คนที่ไต่เขาเหนือกว่าเบสแคมป์ของเธาลาคีรี I เสียชีวิต สูงกว่าอัตราเสียชีวิตเฉลี่ยของบรรดาเขาแปดพันในแเนปาลซึ่งอยู่ที่ 1.63%

อ้างอิง

1. "Dhaulāgiri, Nepal". Peakbagger.com.
2. Monier-Williams, op. cit. p. 513
3. Monier-Williams, op. cit. p. 355
4. Waller
5. Colebrooke 1818.
6. "The Eight-Thousanders". www.earthobservatory.nasa.gov (ภาษาอังกฤษ). 2013-12-17. สืบค้นเมื่อ 2024-01-12.
7. "Dhaulagiri I". 8000ers.com. สืบค้นเมื่อ 4 January 2014.
8. Salisbury, Richard; Hawley, Elizabeth (September 2007). "The Himalaya by the Numbers, a statistical analysis of mountaineering in the Nepal Himalaya" (PDF). สืบค้นเมื่อ 25 April 2011.

บรรณานุกรม

• Colebrooke, H.T. (January 1818), (บ.ก.), "On the height of the Himalaya mountains", , vol. XI no. LXI, pp. 47–52, สืบค้นเมื่อ 21 April 2015
• (1999). The Kurt Diemberger Omnibus (Summits and Secrets). Seattle, WA, USA: The Mountaineers. ISBN .
• Monier-Williams, Monier (1964) [1899]. A Sanskrit-English Dictionary. Oxford University Press. สืบค้นเมื่อ 20 April 2011.
• Neate, Jill (990). High Asia: An Illustrated History of the 7,000 Metre Peaks. Mountaineers Books. ISBN .
• Waller, Derek John (2004). The Pundits: British Exploration of Tibet & Central Asia. Lexington, KY, USA: University Press of Kentucky. ISBN . สืบค้นเมื่อ 4 January 2014.
• Isserman, Maurice; Weaver, Stewart (2010). Fallen Giants: A History of Himalayan Mountaineering from the Age of Empire to the Age of Extremes. Yale University Press. ISBN . สืบค้นเมื่อ 19 October 2014.