อน ส ญญาเจน วาฉบ บท หน ง ว าด วยการด แลร กษาทหารผ บาดเจ บและเจ บป วยในสนามรบ ค อสนธ ส ญญาหน งในส ฉบ บของอน ส ญญาเจน วาท

อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่หนึ่ง ว่าด้วยการดูแลรักษาทหารผู้บาดเจ็บและเจ็บป่วยในสนามรบ คือสนธิสัญญาหนึ่งในสี่ฉบับของอนุสัญญาเจนีวาที่วางรากฐานของกฎหมายระหว่างประเทศเกี่ยวกับการพิทักษ์ผู้เป็นเหยื่อของสงคราม อนุสัญญาลงนามครั้งแรกโดยประเทศในยุโรปสิบสองประเทศเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1864 ที่เมืองเจนีวาในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ และมีผลบังคับใช้ในปีเดียวกัน อนุสัญญาดังกล่าวได้รับการแก้ไขครั้งสำคัญในปี ค.ศ. 1906, ค.ศ. 1929 และ ค.ศ. 1949 อนุสัญญาเจนีวามีความสัมพันธ์อย่างแน่นหนากับคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ ทั้งอนุสัญญาและคณะกรรมการกาชาดต่างก็เป็นผู้เริ่มต้นและผู้บังคับใช้ข้อตกลงที่ระบุไว้ในข้อตกลง

อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่หนึ่ง
First Geneva Convention
อนุสัญญาเจนีวาว่าด้วยการพยาบาลสภาพบุคคลในกองทัพที่บาดเจ็บและป่วยเจ็บกลางสนามรบ
ต้นฉบับอนุสัญญาเจนีวาฉบับที่หนึ่ง
วันลงนาม	22 สิงหาคม ค.ศ. 1864
ที่ลงนาม	เจนีวาในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ แก้ไขเพิ่มเติมครั้งสุดท้าย: 12 สิงหาคม ค.ศ. 1949
วันมีผล	ค.ศ. 1864
ผู้ลงนาม	สนธิสัญญาสากล
th: อนุสัญญาเจนีวาฉบับที่หนึ่ง ที่ วิกิซอร์ซ

บทความนี้อ้างอิง ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

สรุปข้อบท

อนุสัญญาแต่เดิมเมื่อปี ค.ศ. 1864 มีเพียง 10 ข้อ ก่อนที่จะได้รับการเพิมเติมมาเป็น 64 ข้อในปัจจุบัน สนธิสัญญาดังกล่าวคุ้มครองทหารที่ต้องออกจากการรบเนื่องจากความเจ็บป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ เช่นเดียวกับบุคคลทางการแพทย์หรือบุคคลทางศาสนา และพลเรือนในพื้นที่ทำการรบ บทบัญญัติสำคัญของสนธิสัญญา ได้แก่:

ในข้อ 12 ทหารที่ได้รับบาดเจ็บหรือเจ็บป่วยผู้ต้องออกจากการรบควรได้รับการปฏิบัติอย่างเมตตากรุณา และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ควรสังหาร ทำให้บาดเจ็บ ทรมาน หรือนำตัวไปทดลองทางชีววิทยา ข้อดังกล่าวถือเป็นหลักสำคัญที่สุดของสนธิสัญญา และจำกัดความหลักการที่นำมาใช้กับส่วนที่เหลือของสนธิสัญญา รวมไปถึงข้อตกลงที่จะให้ความเคารพหน่วยแพทย์และสิ่งก่อสร้างทางการแพทย์ (ส่วนที่สาม) การมอบหมายให้ดูแลผู้ได้รับบาดเจ็บ (ส่วนที่สี่) อาคารและวัตถุดิบ (ส่วนที่ห้า) ยานพาหนะขนส่งทางการแพทย์ (ส่วนที่หก) และเครื่องหมายที่ใช้ในเชิงป้องกัน (ส่วนที่เจ็ด)
ข้อ 15 มีใจความว่า ทหารที่เจ็บป่วยหรือบาดเจ็บควรได้รับการรวมเข้าเป็นกลุ่ม ได้รับการเอาใจใส่และการปกป้อง ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจจะอยู่ในสถานภาพเชลยศึก
ข้อ 16 มีใจความว่า คู่ขัดแย้งควรระบุรูปพรรณของผู้ตายและผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ และส่งข้อมูลดังกล่าวให้กับคู่ขัดแย้งฝ่ายตรงข้าม
ข้อ 9 เป็นการอนุญาตให้กาชาดสากล "หรือองค์กรสิทธิมนุษยชนอื่น ๆ ที่ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด" ในการให้ความคุ้มครองและการรักษาทหารที่เจ็บป่วยและได้รับบาดเจ็บ เช่นเดียวกับบุคคลทางการแพทย์และบุคคลทางศาสนา

ปัจจุบัน มีชาติสมาชิก 194 ประเทศที่เข้าร่วมอนุสัญญาเจนีวา ค.ศ. 1949 ซึ่งรวมไปถึงสนธิสัญญานี้และสนธิสัญญาอีกสามฉบับ

อ้างอิง

Jean S. Pictet. “The New Geneva Conventions for the Protection of War Victims” The American Journal of International Law Vol. 45, No. 3 (1951): pg. 462.
"Convention for the Amelioration of the Condition of the Wounded in Armies in the Field. Geneva, 22 August 1864". The American National Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-11-20.
Pictet, Jean (1958). Geneva Conventions of 12 August 1949: Commentary. International Committee of the Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-11-20.
"States party to the main treaties". The American National Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-12-05.

ดูเพิ่ม

แหล่งข้อมูลอื่น

International Committee of the Red Cross: Full text of the First Geneva Convention with commentaries
List of countries that have ratified the Fourth Geneva Convention

[1] Jean S. Pictet. “The New Geneva Conventions for the Protection of War Victims” The American Journal of International Law Vol. 45, No. 3 (1951): pg. 462.

[2] "Convention for the Amelioration of the Condition of the Wounded in Armies in the Field. Geneva, 22 August 1864". The American National Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-11-20.

[commentary-3] Pictet, Jean (1958). Geneva Conventions of 12 August 1949: Commentary. International Committee of the Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-11-20.

[4] "States party to the main treaties". The American National Red Cross. สืบค้นเมื่อ 2009-12-05.