รัฐสุลต่านแซนซิบาร์

รัฐสุลต่านแซนซิบาร์ ( สวาฮีลี: Usultani wa Zanzibar , อาหรับ: سلطنة زنجبار, อักษรโรมัน: Sulṭanat Zanjībār) เป็นรัฐมุสลิมในแอฟริกาตะวันออกที่ปกครองโดยสุลต่านแห่งแซนซิบาร์ ระหว่าง ค.ศ. 1856 - 1964 ดินแดนของรัฐสุลต่านนีเมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดยุคสมัย และในที่สุด รัฐสุลต่านนี้มีอำนาจอธิปไตยอยู่เหนือเพียง หมู่เกาะแซนซิบาร์ และพื้นที่แนวชายฝั่งของเคนยา 16 กม. ในขณะที่พื้นที่ภายในประเทศเคนยาในตอนนั้นเป็น อาณานิคมของสหราชอาณาจักร พื้นที่แถบชายฝั่งเลนถูกบริหารราชการแผ่นดินเสมือนเป็นส่วนหนึ่งของอาณานิคมนั้นโดย พฤตินัย

รัฐสุลต่านแซนซิบาร์ سلطنة زنجبار  (อาหรับ) Usultani wa Zanzibar  (สวาฮีลี)
1856–1964
ธงชาติ (1963–1964) ตราแผ่นดิน
เพลงชาติ: เพลงชาติแซนซิบาร์ (กระทั่ง 1890) มาร์ชสรรเสริญพระบารมีสุลต่านแห่งแซนซิบาร์ (1911–1964)
สีชมพู คือ รัฐสุลต่านแซนซิบาร์
สถานะ	รัฐเอกราช (1856–90) (1890–1963) รัฐเอกราช (1963–64)
เมืองหลวง	สโตนทาวน์
ภาษาทั่วไป	สวาฮิลี อาหรับ อังกฤษ
ศาสนา	อิสลาม
การปกครอง	สมบูรณาญาสิทธิราชย์ (1856–1963) ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ (1963–1964)
สุลต่าน
• 1856–1870	(พระองค์แรก)
• 1963–1964	(พระองค์สุดท้าย)
มุขมนตรี
• 1961	เจฟฟรีน์ ลอว์เรนซ์
• 1961–1964	มุฮัมหมัด ฮามาดี
ประวัติศาสตร์
• การแยกจักรวรรดิโอมาน	19 ตุลาคม 1856
• สนธิสัญญาเฮลิโกแลนด์-แซนซิบาร์	1 กรกฎาคม 1890
• สงครามอังกฤษ-แซนซิบาร์	27 สิงหาคม 1896
• การปฏิวัติแซนซิบาร์	12 มกราคม 1964
ประชากร
• 1964	300,000
สกุลเงิน	(1882–1908) (1908–1935) (1935–1964) รวมถึงรูปีอินเดีย และ มีหมุนเวียนในระบบด้วย
ก่อนหน้า ถัดไป
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	เคนยา แทนซาเนีย โมซัมบิก

ภายใต้ข้อตกลงที่บรรลุเมื่อวันที่ 8 ตุลาคม ค.ศ. 1963 สุลต่านแห่งแซนซิบาร์ทรงสละอำนาจอธิปไตยเหนือดินแดนบนแผ่นดินใหญ่ และในวันที่ 12 ธันวาคม ปีเดียวกัน เคนยาก็ได้รับเอกราชจากสหราชอาณาจักรอย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 12 มกราคม ปีถัดมา ญัมชิด บิน อับดุลลออฮ์ สุลต่านพระองค์สุดท้าย ทรงถูกปลดออกจากอำนาจและสูญเสียอำนาจอธิปไตยเหนือแซนซิบาร์ ซึ่งเป็นดินแดนสุดท้าย อันเป็นจุดเริ่มต้นของการล่มสลายของรัฐสุลต่าน

เมื่อวันที่ 12 มกราคม ค.ศ. 1964 เกิดการปฏิวัติขึ้นในรัฐสุลต่านแซนซิบาร์ นำโดยพรรคแอฟริกันแอฟโฟร-ชีราซี เพื่อโค่นล้มรัฐบาลซึ่งส่วนใหญ่อยู่เป็นกลุ่มอาหรับ นำโดยกลุ่มคนผิวสีซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ในรัฐสุลต่าน การปฏิวัติเป็นไปอย่างโหดร้ายทารุณ มีผู้บาดเจ็บล้มตายประมาณ 2,000-20,000 คน พรรคดังกล่าวได้ใช้วิธีการอันโหดร้ายทารุณกรรมอย่างยิ่ง เช่น การสังหาร การสังหาร และบางครั้งถึงขั้นข่มขืนชาวอาหรับ

ประวัติศาสตร์

การก่อตั้ง

ตามที่นักสำรวจในศตวรรษที่ 16 นามว่า เลโอ อาฟริกานุซ กล่าวไว้ว่า แซนซิบาร์ (Zanguebar) เป็นคำที่ชาวอาหรับและเปอร์เซียใช้เรียกชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกาที่ทอดยาวจากเคนยาไปจนถึงโมซัมบิก ซึ่งปกครองโดยอาณาจักรมุสลิมกึ่งอิสระ 5 อาณาจักร ได้แก่ มอมบาซา มาลินดี กิลวา โมซัมบิก และ โซฟาลา นอกจากนี้ อาฟริกานุซ ยังสังเกตอีกว่าทุกรัฐมีข้อตกลงสวามิภักดิ์ต่อรัฐสำคัญๆ ในแอฟริกากลาง รวมถึง ราชอาณาจักรมูตาปา ด้วย

ในปี ค.ศ. 1698 แซนซิบาร์กลายเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนโพ้นทะเลของ หลังจากที่ ซะอิฟ บิน ซุลตัน อิหม่ามของโอมาน เอาชนะโปรตุเกสใน มอมบาซา ซึ่งปัจจุบันคือ ประเทศเคนยา ในปีค.ศ. 1832 หรือ 1840 ผู้ปกครองโอมาน ซะอิด บิน ซุลตัน ทรงย้ายราชสำนักของเขาจากกรุงมัสกัตมายังสโตนทาวน์ บนเกาะอุนกุจา (เกาะแซนซิบาร์) พระองค์ได้ทรงสถาปนากลุ่มชนชั้นนำอาหรับและทรงสนับสนุนให้มีการปลูกต้น กานพลู โดยใช้แรงงานทาสบนเกาะ ต่อมมการค้าของแซนซิบาร์ตกอยู่ในมือของพ่อค้าจากอนุทวีปอินเดีย มากขึ้น ซึ่งซะอิดทรงสนับสนุนให้พ่อค้าเหล่านี้มาตั้งถิ่นฐานบนเกาะ หลังจากที่พระองค์สรรคตในปีค.ศ. 1856 พระราชโอรสทั้งสอง คือ และ ทูไวนี บิน ซะอิด ได้ต่อสู้กันเพื่อชิงราชบัลลังก์ ดังนั้น แซนซิบาร์และโอมานจึงถูกแบ่งออกเป็นสอง อาณาจักร ที่แยกจากกัน Thuwaini กลายเป็นสุลต่านแห่ง มัสกัตและโอมาน ในขณะที่ Majid กลายเป็น สุลต่านองค์แรกของแซนซิบาร์ แต่จำเป็นต้องจ่ายบรรณาการประจำปีให้กับราชสำนักโอมานในมัสกัต ระหว่างการครองราชย์เป็นสุลต่านนาน 14 ปี พระองค์ได้ทรงรวบรวมอำนาจของพระองค์ให้มั่นคงโดยเกี่ยวข้องกับ การค้าทาสในท้องถิ่น ภายใต้แรงกดดันจากอังกฤษ ผู้สืบทอดตำแหน่งของเขา บาร์กาช บิน ซาอิด ได้ช่วยยกเลิก การค้าทาสในแซนซิบาร์ และพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของประเทศเป็นส่วนใหญ่ สุลต่านคนที่สาม คาลิฟา บิน ซาอิด ยังทรงผลักดันความก้าวหน้าของประเทศในการยกเลิกทาสอีกด้วย

1. Gascoigne, Bamber (2001). "History of Zanzibar". HistoryWorld. สืบค้นเมื่อ 2012-05-23.
2. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ speller4
3. "Coins of Zanzibar". Numista. สืบค้นเมื่อ 2012-05-23.
4. Ndzovu, Hassan J. (2014). "Historical Evolution of Muslim Politics in Kenya from the 1840s to 1963". Muslims in Kenyan Politics: Political Involvement, Marginalization, and Minority Status. Northwestern University Press. pp. 17–50. ISBN . JSTOR j.ctt22727nc.7.
5. Africanus, Leo (1526). The History and Description of Africa. Hakluyt Society. pp. 51–54. สืบค้นเมื่อ 11 July 2017.
6. (1974). Zamani: A Survey of East African History. East African Publishing House. p. 104.
7. Ingrams 1967, p. 162 harvnb error: no target: CITEREFIngrams1967 ()
8. Appiah & Gates 1999, p. 2045 harvnb error: no target: CITEREFAppiahGates1999 ()
9. Ingrams 1967, p. 163 harvnb error: no target: CITEREFIngrams1967 ()
10. "Background Note: Oman". U.S. Department of State - Diplomacy in Action.
11. Ingrams 1967, pp. 163–164 harvnb error: no target: CITEREFIngrams1967 ()
12. Michler 2007, p. 37 harvnb error: no target: CITEREFMichler2007 ()
13. Ingrams 1967, p. 172 harvnb error: no target: CITEREFIngrams1967 ()