พระเจ าอ ก กาแป ฝร งเศส Hugues Capet ประมาณ ค ศ 939 14 ต ลาคม ค ศ 996 เป นกษ ตร ย ฝร งเศสใน ค ศ 987 ถ ง 996 พระองค เป นพ

พระเจ้าอูก กาแป (ฝรั่งเศส: Hugues Capet; ประมาณ ค.ศ. 939 - 14 ตุลาคม ค.ศ. 996) เป็นกษัตริย์ฝรั่งเศสใน ค.ศ. 987 ถึง 996 พระองค์เป็นพระมหากษัตริย์องค์ที่ 36 แห่งฝรั่งเศส และเป็น "ปฐมกษัตริย์ของชาวแฟรงก์" แห่งราชวงศ์กาเปเซียง บิดาของพระองค์คืออูกมหาราช และมารดาของพระองค์คือ พระองค์ได้ถูกรับเลือกให้เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากกษัตริย์แห่งราชวงศ์การอแล็งเฌียงพระองค์สุดท้ายคือพระเจ้าหลุยส์ที่ 5 แห่งฝรั่งเศส พระเจ้าอูกสืบเชื้อสายมาจากพระราชโอรสของจักรพรรดิชาร์เลอมาญคือจักรพรรดิหลุยส์ผู้ศรัทธา และผ่านพระมารดาและพระอัยยิกา (ย่า) ของพระองค์คือเบอาทริสแห่งแวร์ม็องดัวตามลำดับ และยังเป็นพระราชนัดดาของอ็อทโทที่ 1 มหาราชอีกด้วย

พระเจ้าอูก กาแป
พระสาทิสลักษณ์พระเจ้าอูก กาแป สมัยคริสต์ศตวรรษที่ 19
พระมหากษัตริย์แห่งชนแฟรค์
ครองราชย์	3 กรกฎาคม ค.ศ. 987 – 24 ตุลาคม ค.ศ. 996
ราชาภิเษก	3 กรกฎาคม ค.ศ. 987
ก่อนหน้า	พระเจ้าหลุยส์ที่ 5 ในฐานะกษัตริย์แห่งอาณาจักรแฟรค์ตะวันตก
ถัดไป	พระเจ้ารอแบร์ที่ 2

ประสูติ	ค.ศ. 939 ปารีส อาณาจักรแฟรงก์ตะวันตก
สวรรคต	14 ตุลาคม ค.ศ. 996 ปารีส ราชอาณาจักรฝรั่งเศส
ฝังพระศพ	มหาวิหารแซ็ง-เดอนี กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส
คู่อภิเษก
พระราชบุตร	พระเจ้ารอแบร์ที่ 2 แห่งฝรั่งเศส
ราชวงศ์	ราชวงศ์กาเปเซียง (ปฐมราชวงศ์)
พระราชบิดา	อูกมหาราช
พระราชมารดา
ลายพระอภิไธย

ราชวงศ์ที่พระองค์ก่อตั้งคือราชวงศ์กาเปเซียง ที่ปกครองฝรั่งเศสมาเกือบสามศตวรรษครึ่งตั้งแต่ปี ค.ศ. 987 ถึง ค.ศ. 1328 ในสายราชสกุลหลัก และจนถึงปี ค.ศ. 1848 ผ่านทางสายราชสกุลสาขา (โดยหยุดชะงักไปในปี ค.ศ. 1792 ถึง ค.ศ. 1814)

การสืบเชื้อสายและการสืบทอด

พระเจ้าอูกเป็นบุตรชายของอูกมหาราช และ พระราชธิดาของกษัตริย์เยอรมันคือพระเจ้าไฮน์ริชที่ 1 แห่งเยอรมนี พระเจ้าอูกประสูติระหว่างปี ค.ศ. 938 หรือ ค.ศ. 941 พระองค์ประสูติมาในครอบครัวที่มีความสัมพันธ์อันดีและมีอำนาจด้วยความผูกพันมากมายกับราชวงศ์ของฝรั่งเศสและเยอรมนี

โดยทางฝั่งพระมารดาของพระองค์ พระเจ้าอูกเป็นพระราชนัดดาของอ็อทโทที่ 1 มหาราช จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ และ และสุดท้าย ราชินีแห่งฝรั่งเศสพระราชินีเกอร์เบกา เป็นพระราชินีของพระเจ้าหลุยส์ที่ 4 แห่งฝรั่งเศสและเป็นพระมารดาของพระเจ้าโลแทร์แห่งฝรั่งเศส

ตระกูลของพระราชบิดาของพระองค์คือ เป็นตระกูลเจ้าที่ดินที่มีอำนาจในแคว้นอีล-เดอ-ฟร็องส์ พระอัยกาของพระองค์คือพระเจ้ารอแบร์ที่ 1 แห่งฝรั่งเศส โอโด เคานต์แห่งปารีสเป็นพระอัยกา และ ราชินีของราอูลแห่งบูร์กอญเป็นพระปิตุจฉา (ป้า) ของพระองค์ พระอัยยิกาของพระเจ้าอูกคือเบอาทริสแห่งแวร์ม็องดัวเป็นทายาทของจักรพรรดิชาร์เลอมาญ

จุดเริ่มต้นของตระกูลรอแบร์เซียง

หลังสิ้นศตวรรษที่ 9 เมื่อพระราชอำนาจของราชวงศ์การอแล็งเซียงเริ่มเสื่อมลง เหล่าขุนนางแห่งอาณาจักรแฟรงก์ตะวันตกยืนยันว่าการสืบราชบัลลังก์ของกษัตริย์ต้องมาจากการเลือกตั้ง ไม่ใช่การสืบราชบัลลังก์ผ่านสายเลือด และบรรดาขุนนางจึงเลือกกษัตริย์จากตระกูลรอแบร์เตียงถึง 2 พระองค์(โอโด (888-898) และรอแบร์ที่ 1 (922-923)) แทนที่จะเป็นสมาชิกราชวงศ์การอแล็งเซียง

พระเจ้ารอแบร์ที่ 1 พระราชบิดาของอูกมหาราช ถูกสืบทอดราชบัลลังก์ในฐานะกษัตริย์แห่งอาณาจักรแฟรงก์ตะวันตกโดยราอูลแห่งบูร์กอญ พระราชบุตรเขยของพระองค์ เมื่อราอูลสวรรคตในปี ค.ศ. 936 อูกมหาราชต้องตัดสินใจว่าเขาควรจะอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ด้วยตนเองหรือไม่ การอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์จะทำให้เขาเสี่ยงกับการเลือกตั้งผู้สืบราชบัลลังก์คนใหม่ซึ่งเขาจะต้องแข่งขันกับขุนนางผู้มีอำนาจคือแอร์แบร์ที่ 2 เคานต์แห่งแวร์ม็องดัว ลุงแท้ ๆ ของเขาเพราะ แอร์แบร์ที่ 2 เป็นพี่ชายของเบอาทริส มารดาของเขา และเป็นบิดาของ และพันธมิตรคือพระเจ้าไฮน์ริชที่ 1 แห่งเยอรมนีและ พระอนุชาของกษัตริย์ผู้ล่วงลับคือราอูลแห่งบูร์กอญ เพื่อขัดขวางคู่แข่ง อูกมหาราชได้นำเจ้าชายหลุยส์ พระราชโอรสของพระเจ้าชาร์ลที่ 3 แห่งฝรั่งเศส หรือ ชาร์ลผู้เรียบง่าย ซึ่งถูกเนรเทศไปอยู่ในราชสำนักของพระเจ้าแอเทลสแตนแห่งอังกฤษมาสืบราชบัลลังก์เป็นพระเจ้าหลุยส์ที่ 4 แห่งฝรั่งเศส

การวางแผนครั้งนี้ทำให้อูกกลายเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุดในฝรั่งเศสในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 10 เมื่ออยู่ในอำนาจ พระเจ้าหลุยส์ที่ 4 ทรงมอบตำแหน่ง dux Francorum (ดยุกแห่งแฟรงก์) ให้กับเขา พระเจ้าหลุยส์ที่ 4 (อาจอยู่ภายใต้ความกดดัน) ประกาศอย่างเป็นทางการว่าอูกเป็น "ผู้มีอำนาจเป็นรองแค่พระองค์ในอาณาจักร" อูกยังได้รับอำนาจเพิ่มขึ้นอีกเมื่อแอร์แบร์ที่ 2 ซึ่งเป็นลุงของเขาและเคานต์แห่งแวร์ม็องดัวเสียชีวิตในปี ค.ศ. 943 เนื่องจากอาณาเขตของแอร์แบร์ที่ 2 ถูกแบ่งระหว่างบุตรชายทั้ง 4 คนของเขา

อูกมหาราชครอบครองพื้นที่กว้างใหญ่ในภาคกลางของฝรั่งเศส ตั้งแต่ออร์เลอองส์และซ็องลิสไปจนถึงโอแซร์และ ในขณะที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 4 ครอบครองดินแดนทางตะวันออกเฉียงเหนือของปารีสเท่านั้น (กงเปียญ, ล็อง, )

ระบอบกษัตริย์ฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 10

กษัตริย์ก่อนหน้าพระเจ้าอูกไม่ได้เรียกตัวเองว่าเป็นกษัตริย์แห่งฝรั่งเศส และผู้สืบทอดราชบัลลังก์ฝรั่งเศสต่อจากพระองค์ก็ไม่ใช้พระอิสริยยศนั้น จนกระทั่งถึงยุคทายาทรุ่นที่ 5 ของพระองค์คือพระเจ้าฟีลิปที่ 2 แห่งฝรั่งเศสกษัตริย์ในยุคนั้นปกครองในฐานะ เร็กซ์ ฟรังโกรัม (กษัตริย์แห่งแฟรงก์) ซึ่งเป็นพระราชอิสริยยศที่ใช้มาจนถึงปี ค.ศ. 1190 ดินแดนที่พวกเขาปกครองนั้นเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของอดีตอาณาจักรการอแล็งเฌียง ราชอาณาจักรแฟรงค์ตะวันออกและจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ ถูกปกครองโดยราชวงศ์ออทโท ซึ่งนำโดยจักรพรรดิออทโทที่ 2ซึ่งเป็นพระญาติชั้นที่ 1 ของพระเจ้าอูก และต่อมาปกครองโดยพระราชโอรสของจักรพรรดิออทโทที่ 2 คือจักรพรรดิออทโทที่ 3

การเลือกตั้งและการขยายอำนาจ

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 978 ถึง 986 อูกเป็นพันธมิตรกับจักรพรรดิเยอรมัน ออตโตที่ 2 กับออตโตที่ 3 และกับอาดัลเบอโร อาร์ชบิชอปแห่งไรมส์ ในการวางแผนร้ายทางการเมืองต่อกษัตริย์การอแลงเฌียง ในปี ค.ศ. 985 อูกเป็นผู้ปกครองเบ็ดเสร็จยกเว้นในทางตำแหน่ง และหลังรัชสมัยสั้นๆ ของพระโอรสของโลแธร์ หลุยส์ที่ 5 อูกเป็นกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสที่มาจากการเลือกตั้งในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 987 โดยกลุ่มบุคคลสำคัญชาวแฟรงก์ อาดัลเบอโรสามารถโน้มน้ามเหล่าบุคคลสำคัญได้ว่าราชบัลลังก์ควรได้มาจากการเลือกตั้งมากกว่าการสืบทอดทางสายเลือดและ ผู้ท้าชิงชาวการอแลงเฌียงที่ถูกต้องตามกฎหมายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวไม่เหมาะที่จะปกครอง อูกได้รับการสวมมงกุฎที่นัวยงในวันที่ 5 กรกฎาคม ค.ศ. 987 นักวิชาการเห็นพ้องต้องกันว่าการเลือกตั้งของอูกไม่ใช่การเคลื่อนไหวในเชิงปฏิวัติ ปู่ของพระองค์ โรแบร์ต์ที่ 1, พี่น้องชายของปู่ อูด และน้า รูดอล์ฟ (ราอูล) ล้วนเคยเป็นกษัตริย์ที่ไม่ใช่ชาวการอแลงเฌียง

รัชสมัยของอูกมีเหตุการณ์สำคัญคือการพยายามที่ไร้ผลของชาร์ลส์แห่งโลร์แรนในการแสดงสิทธิ์ของตนกับความขัดแย้งต่อเนื่องกับ และ ที่ต่อมาอูกสนับสนุน ในปี ค.ศ. 993 อูดได้การช่วยเหลือจากอาร์ชบิชอปแห่งลองในแผนการสบคบคิดที่ไม่ประสบความสำเร็จที่จะส่งตัวอูกกับพระโอรส โรแบร์ต์ ไปให้ออตโตที่ 3 การไม่มีใครถูกลงโทษจากเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอของราชวงศ์ใหม่กาแปเตียง อูกอาจรักษาบัลลังก์ไว้ได้เพราะความไร้สามารถของศัตรูในการร่วมมือกันเคลื่อนไหวเพื่อต่อต้านพระองค์

สิ่งสืบทอด

พระเจ้าอูก กาแปสวรรคตในวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 996 ที่ปารีส และมีการฝังพระวรกายของพระองค์ในมหาวิหารแซ็ง-เดอนี รอแบร์ พระราชโอรสของพระองค์ ขึ้นครองราชย์ต่อ

ทายาท

พระเจ้าอูก กาแปอภิเษกสมรสกับ พระธิดาใน โดยมีพระราชโอรสธิดาด้วยกัน ดังนี้:

ผู้สมรสกับ
ผู้สมรสกับ เคานต์แห่งแอโน
รอแบร์ที่ 2 กลายเป็นกษัตริย์หลังการสิ้นพระชนม์ของพระราชบิดา

จำนวนพระราชธิดาพระองค์อื่นมีการรับรองความน่าเชื่อถือได้น้อยกว่า

หมายเหตุ

กาแปเป็นฉายาที่ไม่ทราบความหมายเพื่อแยกพระองค์ออกจากอูกมหาราช พระราชบิดาของพระองค์ เชื่อมคำนี้เข้ากับ "cape" (ผ้าคลุมไหล่)

อ้างอิง

Cole, Robert (2005). A Traveller's History of France (seventh ed.). New York: Interlink Books. p. 31. ISBN .
"Hugh Capet | king of France". Encyclopedia Britannica. สืบค้นเมื่อ 2020-03-07.
"Hedwig". Women in World History: A Biographical Encyclopedia.
"Capetian dynasty | French history | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-01-24.; "Major Rulers of France | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-01-24.
Critical companion to Dante: "Hugh Capet (ca.938-996). Hugh Capet was king of France and founder of the Capetian line of kings"; The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary: "Hugh Capet (939-996). Hugh Capet was founder of the Capetian Dynasty"
Medieval France: An Encyclopedia: "(ca.940-996). The son of Hugues Le Grand, duke of Francia, Hugh Capet is traditionally considered the founder of the third dynasty of French Kings, the Capetians"
Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafeln 10, 11
(2007). The Capetians: Kings of France, 987–1328. London: Hambledon Continuum. p. 69.
James, pp 183–184; Theis, pp 65–66.
Fanning, Steven; Bachrach, Bernard S. (eds & trans.) The Annals of Flodoard of Reims, 916–966 (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), p. 28
Thus Gauvard, p. 531.

ข้อมูล

Gauvard, Claude. La France au Moyen Âge du Ve au XVe siècle. Paris: PUF, 1996. 2-13-054205-0
James, Edward. The Origins of France: From Clovis to the Capetians 500–1000. London: Macmillan, 1982. ISBN
Riché, Pierre. Les Carolingiens: Une famille qui fit l'Europe. Paris: Hachette, 1983. 2-012-78551-0
Theis, Laurent. Histoire du Moyen Âge français: Chronologie commentée 486–1453. Paris: Perrin, 1992. 2-87027-587-0
"Anticipatory Association of the Heir in Early Capetian France." The American Historical Review, Vol. 83, No. 4. (Oct., 1978), pp 906–927.

[2] กาแปเป็นฉายาที่ไม่ทราบความหมายเพื่อแยกพระองค์ออกจากอูกมหาราช พระราชบิดาของพระองค์ เชื่อมคำนี้เข้ากับ "cape" (ผ้าคลุมไหล่)

[1] Cole, Robert (2005). A Traveller's History of France (seventh ed.). New York: Interlink Books. p. 31. ISBN .

[:0-3] "Hugh Capet | king of France". Encyclopedia Britannica. สืบค้นเมื่อ 2020-03-07.

[4] "Hedwig". Women in World History: A Biographical Encyclopedia.

[5] "Capetian dynasty | French history | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-01-24.; "Major Rulers of France | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-01-24.

[6] Critical companion to Dante: "Hugh Capet (ca.938-996). Hugh Capet was king of France and founder of the Capetian line of kings"; The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary: "Hugh Capet (939-996). Hugh Capet was founder of the Capetian Dynasty"

[7] Medieval France: An Encyclopedia: "(ca.940-996). The son of Hugues Le Grand, duke of Francia, Hugh Capet is traditionally considered the founder of the third dynasty of French Kings, the Capetians"

[ESII-10.11-8] Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: J. A. Stargardt, 1984), Tafeln 10, 11

[CKOF69-9] (2007). The Capetians: Kings of France, 987–1328. London: Hambledon Continuum. p. 69.

[10] James, pp 183–184; Theis, pp 65–66.

[11] Fanning, Steven; Bachrach, Bernard S. (eds & trans.) The Annals of Flodoard of Reims, 916–966 (New York; Ontario, Can: University of Toronto Press, 2011), p. 28

[12] Thus Gauvard, p. 531.