พระราชวังต้าหมิง

พระราชวังต้าหมิง (จีน: 大明宮; อังกฤษ: Daming Palace) หรือ "ต้าหมิงกง" เป็นพระราชวังหลวงของราชวงศ์ถัง ตั้งอยู่ที่ฉางอานเมืองหลวงของราชวงศ์ เป็นที่ประทับหลักและศูนย์กลางการปกครองของจักรพรรดิถังเป็นเวลานานกว่า 220 ปี ปัจจุบันเป็นมรดกแห่งชาติที่สำคัญของจีน มีพื้นที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองซีอานในปัจจุบัน มณฑลฉ่านซี

สวนมรดกแห่งชาติพระราชวังต้าหมิง
Daming Palace National Heritage Park

ประตู Danfeng ซึ่งสร้างขึ้นใหม่
ก่อตั้ง	1 ตุลาคม 2010
ที่ตั้ง	ซีอาน ประเทศจีน
พิกัดภูมิศาสตร์	34°17′29″N 108°57′34″E / 34.29139°N 108.95944°E / 34.29139; 108.95944
ประเภท	และ
พระราชวังต้าหมิง
อักษรจีนตัวย่อ	大明宫
อักษรจีนตัวเต็ม	大明宮
ความหมายตามตัวอักษร	วังแห่งความรุ่งโรจน์
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Dàmíng Gōng
สวนมรดกแห่งชาติพระราชวังต้าหมิง
อักษรจีนตัวย่อ	大明宫国家遗址公园
อักษรจีนตัวเต็ม	大明宮國家遺址公園
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน dàmíng gōng guójiā yízhǐ gōngyuán

ประวัติ

ในปี ค.ศ.634 จักรพรรดิถังไท่จง ฮ่องเต้รัชกาลที่ 2 แห่งราชวงศ์ถัง ทรงมีพระบรมราชโองการให้สร้างพระราชวังขึ้นเพื่อเป็นที่ประทับของสมเด็จพระราชชนก ซึ่งก็คืออดีตปฐมจักรพรรดิถังเกาจู่ ผู้ทรงสละราชบัลลังก์ให้พระราชโอรสดูแลว่าราชการแทน โดยแรกสร้างนั้นใช้ชื่อว่าพระราชวังหย่งอัน (永安宫) แต่ทว่าในปีถัดมาพระราชชนกก็เสด็จสวรรคตก่อนที่พระราชวังจะแล้วเสร็จ ทำให้การก่อสร้างหยุดชะงักลง

ต่อมาในปี ค.ศ.661 พระนางอู่เจ๋อเทียน (บูเช็กเทียน) ได้สานต่อโครงการ โปรดเกล้าฯให้ Yan Liben สถาปนิกหลวงออกแบบเพิ่มเติมพระราชวังที่ยังไม่แล้วเสร็จ และให้ดำเนินการสร้างต่อโดยใช้คนงานมากกว่า 100,000 คน ใช้เวลาเพียง 1 ปีพระราชวังต้าหมิงก็ได้สร้างเสร็จสมบูรณ์อย่างรวดเร็ว ตรงกับรัชสมัยของจักรพรรดิถังเกาจง รัชกาลที่ 3 แห่งราชวงศ์ถัง และกลายเป็นศูนย์กลางทางการเมืองการปกครองของจักรวรรดิเป็นระยะเวลาประมาณ 200 ปี

พระราชวังแห่งนี้มีขนาดใหญ่โตมโหฬาร มีขนาดพื้นที่ประมาณ 4 ตารางกิโลเมตร กำแพงโดยรอบพระราชวังมีความยาว 7.6 กิโลเมตร ประตูเข้าออก 11 ประตู พระที่นั่งหลักขนาดใหญ่ 3 หลังเรียงตามแนวถนนสายหลักซึ่งกว้าง 176 เมตร และพระตำหนักใหญ่น้อยอีกจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน ประมาณกันว่าพระราชวังต้าหมิงมีขนาดใหญ่กว่าพระราชวังต้องห้ามกู้กงในกรุงปักกิ่งประมาณ 4-6 เท่า วันที่ 5 มิถุนายน พ.ศ. 1206 เชื้อพระวงศ์ทั้งหมดจึงย้ายจาก ซึ่งสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยราชวงศ์สุยมาอยู่ที่ต้าหมิงกงอย่างเป็นทางการ

พระราชวังแห่งนี้ถูกเผาทำลายไปตั้งแต่สงครามช่วงสุดท้ายในราชวงศ์ถัง ทำให้เหลือเพียงร่องรอยความยิ่งใหญ่ในอดีตไว้

โครงสร้างและแผนผัง

ประตูกำแพงทางด้านทิศเหนือ คือ ประตูเสวียนอู่ ที่ในปัจจุบันสร้างขึ้นมาใหม่บนพื้นที่เดิม เสวียนอู่ เป็นชื่อเทพในจินตนาการที่คอยปกปักรักษาประตูทางทิศเหนือ ประตูหลักด้านทิศใต้ชื่อว่า ประตู Danfeng

แผนผังของพระราชวังแบ่งออกเป็น 2 ส่วนหลัก คือ Qian Chao เป็นส่วนที่ทำงานและท้องพระโรง และ Nei Ting ใช้เป็นส่วนที่พักผ่อน และอยู่อาศัย

เขตพระราชฐานชั้นนอก

Qian Chao ประกอบด้วยพระที่นั่ง 3 องค์ ได้แก่

• พระที่นั่ง Hanyuan เป็นพระที่นั่งที่มีชื่อเสียงและใหญ่ที่สุดในบรรดา 3 พระที่นั่ง ใช้สำหรับจัดงานพิธีสำคัญ ๆ เป็นพระที่นั่งหลักอยู่ตรงกลางต้าหมิงกง และยังเป็นศูนย์กลางการแลกเปลี่ยนระหว่างนานาชาติในสมัยนั้นด้วย ทุกวันขึ้นปีใหม่จักรพรรดิจะจัดงานเฉลิมฉลองที่นี่ และมีการต้อนรับทูตจากนานาชาติ และชนกลุ่มน้อยที่อยู่ข้างเคียง พระที่นั่งองค์นี้สะท้อนให้เห็นถึงความมั่งคั่งและความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ถังได้เป็นอย่างดี เปรียบเสมือนตัวแทนของสถาปัตยกรรมระดับสูงสุดในยุคนั้น
• พระที่นั่ง Xuanzhen เป็นที่ทำงานบริหารราชกิจของจักรพรรดิ
• พระที่นั่ง Zichen เป็นที่สำหรับข้าราชบริพารเข้าพบพระจักรพรรดิ

เขตพระราชฐานชั้นกลาง

เขตพระราชฐานชั้นใน

อยู่ทางทิศเหนือของต้าหมิงกง ซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยและพักผ่อน ประกอบด้วย

• พระที่นั่ง Linde เป็นสถานที่จักรพรรดิใช้จัดงานเลี้ยงรื่นเริง และต้อนรับคณะทูต
• สระ Taiye หรือสระ Penglai ซึ่งเป็นสระรูปไข่ที่ถูกสร้างขึ้นมีพื้นที่ประมาณ 1.6 เฮกเตอร์
• นอกจากนี้ยังมีอาคาร หอคอย ระเบียงทางเดินอีกมากมาย ซึ่งพระราชวังต้องห้ามก็ได้รับอิทธิพลการสร้างมาจากแบบแปลนของต้าหมิงกงนี้เช่นเดียวกัน

ขอบ

ปัจจุบันบริเวณรอบ ๆ พระราชวังนั้นเต็มไปด้วยต้นแค ต้นหลิว ดอกไม้ และพุ่มไม้ทุกด้าน

มรดก

ต้าหมิงกงถูกค้นพบในปี พ.ศ. 2500 โดยมีการสำรวจและขุดค้นส่วนของตำหนัก Hanyuan เป็นที่แรกระหว่างปี พ.ศ. 2502-2503 หลังจากนั้นหน่วยงานของทางการจีนจึงได้ร่วมมือกับยูเนสโกในการสำรวจ

วันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2553 ได้เปิดมรดกแห่งชาติต้าหมิงกงแห่งนี้ให้ประชาชนทั่วไปเข้าชม ต่อมาได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกลำดับที่ 30 ของจีน เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน พ.ศ. 2557

อ้างอิง

1. Chung, Saehyang. "A Study of the Daming Palace: Documentary Sources and Recent Excavations". Artibus Asiae, Vol. 50, No. 1/2 (1990), pp. 23–72. Accessed 15 November 2013.
2. Yu, Weichao (1997). A Journey into China's antiquity. Beijing: Morning Glory Publishers. p. 56. ISBN .
3. "Stories of Daming Palace". China Daily. p. 2. สืบค้นเมื่อ 7 January 2012.
4. Wang, Tao; Shao, Lei (2010). "Eco-city: China's realities and challenges in urban planning and design". ใน Lye, Liang Fook; Chen, Gang (บ.ก.). Towards a liveable and sustainable urban environment: Eco-cities in East Asia. Singapore: World Scientific. p. 149. ISBN .
5. Du, Xiaofan (2010). Agnew, Neville (บ.ก.). Conservation of ancient sites on the Silk Road. Hellman, Naomi (trans.). Los Angeles: Getty Conservation Institute. p. 37. ISBN .
6. . ICOMOS International Conservation Center. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 April 2015. สืบค้นเมื่อ 7 January 2012.
7. "Daming Palace preservation project". China Daily. สืบค้นเมื่อ 7 January 2012.