ช กเย อ เป นช อการเล นอย างหน ง โดยแบ งผ เล นออกเป น 2 ฝ าย แต ละฝ ายจะม จำนวนเท า ๆ ก นหร อกำล งพอ ๆ ก น ม กใช เช อกขนา

ชักเย่อ เป็นชื่อการเล่นอย่างหนึ่ง โดยแบ่งผู้เล่นออกเป็น 2 ฝ่าย แต่ละฝ่ายจะมีจำนวนเท่า ๆ กันหรือกำลังพอ ๆ กัน มักใช้เชือกขนาดพอกำรอบ ยาวพอที่จะให้ผู้เล่นทั้ง 2 ฝ่ายเรียงแถวจับได้ โดยมีที่ว่างระหว่างกลางเหลือไว้ประมาณ 2 เมตร กลางเชือกคาดด้วยผ้าหรือใช้สีป้ายเป็นเครื่องหมายไว้ วางกึ่งกลางเชือกไว้บนพื้นที่ที่มีเส้นขีดกลางเป็นเส้นแบ่งเขตแดน เมื่อกรรมการให้สัญญาณ ผู้เล่นทั้ง 2 ฝ่าย ต่างก็จะพยายามดึงเชือกให้กึ่งกลางของเชือกเข้ามาในแดนของตนถ้าฝ่ายใดสามารถดึงกึ่งกลางเชือกเข้ามาในแดนของตนได้ ถือว่าชนะตามปรกติจะแข่งกัน 3 ครั้ง ฝ่ายที่ชนะ 2 ใน 3 ครั้งถือว่าชนะเด็ดขาด

ชักเย่อ
ลักษณะเฉพาะ

สมาพันธ์สูงสุด
เล่นครั้งแรก	สมัยโบราณ
การปะทะ
ผู้เล่นในทีม	แปดคน (หรือมากกว่านี้)
แข่งรวมชายหญิง	ฝั่งละสี่คน แยกกันคนละฝั่ง
หมวดหมู่	ทีมกีฬา, กลางแจ้ง/ในร่ม
อุปกรณ์	เชือกขนาดใหญ่และหนา
จัดแข่งขัน
โอลิมปิก	เคยอยู่ในการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกในปี 1900 ถึง 1920
เวิลด์เกมส์	–ปัจจุบัน

พิธีกรรมและการเล่นชักเย่อ *
มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมโดยยูเนสโก
ปมเชือกชักเย่อ () ในเกาหลีใต้
ประเทศ	กัมพูชา เกาหลีใต้ ฟิลิปปินส์ เวียดนาม
ภูมิภาค **	เอเชียและแปซิฟิก
สาขา	แนวปฏิบัติทางสังคม พิธีกรรม และงานเทศกาล, ความรู้และแนวปฏิบัติเกี่ยวกับธรรมชาติและจักรวาล
เกณฑ์พิจารณา	R.1, R.2, R.3, R.4, R.5
อ้างอิง	01080
ประวัติการขึ้นทะเบียน
ขึ้นทะเบียน	2015 (คณะกรรมการสมัยที่ 10)
รายการ	ตัวแทนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของมนุษยชาติ
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมและการสงวนรักษาที่ดี ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก

อ้างอิง

พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554

แหล่งข้อมูลอื่น

Tug of War International Federation
The Tug of War Association (England)
: list of winners in the main championships

[1] พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554