ก ฉ น จ น 古琴 ku tɕʰi n ฟ งเส ยง เป นม เจ ดสายท เล นด วยการด ด ม การเล นก นมาต งแต สม ยโบราณ และเป นน ยมเล นในหม น กว ชาก

กู่ฉิน (จีน: 古琴; [kùtɕʰǐn] ( ฟังเสียง) ) เป็นมีเจ็ดสายที่เล่นด้วยการดีด มีการเล่นกันมาตั้งแต่สมัยโบราณ และเป็นนิยมเล่นในหมู่นักวิชาการและขุนนางบัณฑิตในฐานะเครื่องดนตรีที่มีความละเอียดประณีตอย่างยิ่ง ดังที่เน้นไว้ในคำกล่าวที่ว่า "บุรุษพึงไม่แยกจากฉินและโดยไม่มีเหตุอันควร" รวมถึงมีความเกี่ยวข้องกับขงจื๊อนักปรัชญาชาวจีนโบราณอีกด้วย บางครั้งชาวจีนเรียกกู่ฉินว่าเป็น "บิดาแห่งดนตรีจีน" หรือ "เครื่องดนตรีของนักปราชญ์" ระวังสับสนกู่ฉินกับกู่เจิงซึ่งเป็นเครื่องดนตรีชนิดเครื่องสายขนาดยาวของจีนอีกชนิดหนึ่งที่ไม่มีเช่นกัน แต่มีหย่องที่เคลื่อนย้ายได้ใต้สายแต่ละสาย

กู่ฉิน
เครื่องสาย

ชื่ออื่น	ฉิน, ชีเสียนฉิน
ประเภท	เครื่องสาย
	(heterochord half-tube )
คิดค้นเมื่อ	ศตวรรษ 1 ก่อนคริสตกาลหรีอก่อนหน้านั้น
ความดัง	เบา
เครื่องดนตรีที่เกี่ยวข้อง
,

กู่ฉิน

ภาษาจีน

古琴

ความหมายตามตัวอักษร

ฉิน (เครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง) โบราณ

การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	gǔqín
เวด-ไจลส์	ku³-ch'in²
IPA	[kùtɕʰǐn] ( ฟังเสียง)
ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน
อักษรโรมันแบบเยล	gú-kàhm
ภาษาหมิ่นใต้
	kóo-khîm

	gim

	*[C.ɢ](r)[ə]m

ในยุคโบราณ กู่ฉินมีคำเรียกง่ายๆ ว่า "ฉิน" (琴) แต่เมื่อถึงศตวรรษที่ 20 คำนี้ก็ได้นำไปใช้เรียกครื่องดนตรีอื่น ๆ จำนวนมาก เช่น คือขิมที่เล่นด้วยการตี, เป็นตระกูลเครื่องสายที่เล่นโดยการสี รวมไปถึงเปียโนของตะวันออกที่เรียกในภาษาจีนว่า กางฉิน (钢琴) และไวโอลินที่เรียกว่าเสี่ยวถีฉิน (小提琴) เป็นตัวอย่างของการใช้คำนี้ คำนำหน้า " กู่- " (古; มีความหมายว่า "โบราณ") ถูกเพิ่มเข้ามาในภายหลังเพื่อให้มีความหมายชัดเจนขึ้น เครื่องดนตรีชนิดนี้จึงถูกเรียกว่า " กู่ฉิน " ในปัจจุบัน นอกจากนี้มีคำเรียกว่า ชีเสียนฉิน (七絃琴; มีความหมายว่า "ฉินเจ็ดสาย")

มีบทเพลงกู่ฉินที่หลงเหลือจากยุคโบราณและยุคราชวงศ์ที่เป็นที่รู้จักมากกว่า 3,360 เพลง เมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2546 องค์การเพื่อการศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก) ประกาศให้กู่ฉินของจีนได้รับเลือกให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของโลกที่จับต้องไม่ได้ ในปี พ.ศ. 2549 กู่ฉินได้รับเลือกให้อยู่ในรายชื่อมรดกทางวัฒนธรรมที่ไม่ใช่วัตถุแห่งชาติของจีน ในปี พ.ศ. 2553 กู่ฉินยุคราชวงศ์ซ่ง ถูกขายไปในราคา 22 ล้านเหรียญสหรัฐ ทำให้เป็นเครื่องดนตรีที่แพงที่สุดเท่าที่เคยมีการขายมา

อ้างอิง

: Quli, second half 禮記‧曲禮下.
Zhang Yushu et al. Kangxi Zidian 【康熙字典】. Folio 28.
Melvin, Sheila (11 April 2012). "An Ancient Chinese Instrument Is Making a Comeback". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 8 December 2020. In 2010, a guqin owned by Emperor Huizong of the Song Dynasty sold for 137 million renminbi, about $22 million, by most accounts the highest price ever paid for a musical instrument.

บรรณานุกรม

หนังสือภาษาจีนเกี่ยวกับฉิน

Zha, Fuxi (1958). Cunjian Guqin Qupu Jilan 【存見古琴曲譜輯覽】. Beijing: The People's Music Press. ISBN .
Xu, Jian (1982). Qinshi Chubian 【琴史初編】. Beijing: The People's Music Press. ISBN .
Gong, Yi (1999). Guqin Yanzoufa 【古琴演奏法】; 2nd ed., rev. inc. 2 CDs. Shanghai: Shanghai Educational Press. ISBN
Li, Mingzhong (2000). Zhongguo Qinxue 【中國琴學】卷壹. Volume one. Shanxi: Shanxi Society Science Magazine Association.
Yin, Wei (2001). Zhongguo Qinshi Yanyi 【中國琴史演義】. Yunnan: People's Press of Yunnan. ISBN /I‧866
Zhang, Huaying (2005). Gu Qin 【古琴】. Guizhou: Zhejiang People's Press. ISBN

Part of the Masterpieces of the Oral and Intangible Heritage of Humanity Collection 【人類口頭與非物質文化遺產叢書】.

Guo, Ping (2006). Guqin Congtan 【古琴叢談】. Jinan: Shandong Book Press. ISBN

ฉินผู่

Zhu, Quan (1425, 2001). Shenqi Mipu 【神奇秘譜】. Beijing: Cathay Bookshop. ISBN /J‧284
Xu, Shangying (1673, 2005). Dahuan Ge Qinpu 【大還閣琴譜】. Beijing: Cathay Bookshop. ISBN /J‧322
Zhou, Zi'an (1722, 2000). Wuzhi Zhai Qinpu 【五知齋琴譜】. Beijing: Cathay Bookshop. ISBN /J‧237
Chu, Fengjie (1855). Yugu Zhai Qinpu 【與古齋琴譜】. Fujian: Private publication.
Zhang, He (1864, 1998). Qinxue Rumen 【琴學入門】. Beijing: Cathay Bookshop. ISBN /J‧236
Yang, Zongji (1910–1931, 1996). Qinxue Congshu 【琴學叢書】. Beijing: Cathay Bookshop. ISBN /I‧139
Wang, Binglu (1931, 2005). Mei'an Qinpu 【楳盦珡諩】. Beijing: China Bookstore. ISBN /J‧331
Wu, Jinglüe and Wenguang (2001). Yushan Wushi Qinpu 【虞山吳氏琴譜】 The Qin Music Repertoire of the Wu Family. Beijing: Eastern Press. ISBN /I‧78
Gu, Meigeng (2004). Qinxue Beiyao (shougao ben) 【琴學備要（手稿本）】. Shanghai: Shanghai Music Press. ISBN

วารสารและจดหมายข่าว

Zhongguo Huabao 【中國畫報】. July 1986.
Beijing Guqin Research Association. Beijing Qin-xun 【北京琴訊】. March 2001 (volume 71).
Parabola, Vol XXIII, No. 2, Summer 1998, pp 56–62: J.L. Walker "No Need to Listen! A Conversation Between Sun Yu-ch'in and J.L. Walker"

หนังสือภาษาอังกฤษเกี่ยวกับฉิน

Gulik, Robert Hans van (1940, 1969). The Lore of the Chinese Lute. 2nd ed., rev. Rutland, Vt., and Tokyo: Charles Tuttle and Sophia University; Monumenta Nipponica. ISBN
Gulik, Robert Hans van (1941). Hsi K'ang and his Poetical Essay on the Chinese Lute. Tokyo: . ISBN
Lieberman, Fredric (1983). A Chinese Zither Tutor: The Mei-an Ch'in-p'u. Trans. and commentary. Washington and Hong Kong: Hong Kong University Press. ISBN
Yung, Bell (2008). The Last of China's Literati: The Music, Poetry and Life of Tsar The-yun. Hong Kong: Hong Kong University Press. ISBN
Gulik, Robert Hans van (2011). The Lore of the Chinese Lute. 3rd ed. Bangkok: Orchid Press.

หนังสือภาษาสเปนเกี่ยวกับฉิน

Lieberman, Fredric (2008). Un Manual de Cítara China: el Meian qinpu. (J.M. Vigo, Trans.). Barcelona: www.citarachina.org. (1983).

หนังสือภาษาฝรั่งเศสเกี่ยวกับฉิน

Goormaghtigh, Georges (1990). L'art du Qin. Deux textes d'esthétique musicale chinoise. Bruxelles : Institut belge des Hautes études chinoises. ISSN 0775-4612
Goormaghtigh, Georges (2010). Le chant du pêcheur ivre: Ecrits sur la musique des lettrés chinois. Gollion: Infolio éditions. ISBN
Goormaghtigh Georges (2018). Le grain des choses: Petit musée du qin [cd-book], Geneva : (self-publishing) https://legraindeschoses.com/

หนังสือที่ไม่เกี่ยวกับฉิน (หรือหนังสือที่มีบางส่วนเกี่ยวกับฉิน)

DeWoskin, Kenneth J. (1982) A Song for One or Two: Music and the Concept of Art in Early China. University of Michigan Press, 1982. Paper: ISBN
Dr. L. Wieger, S. J. (1915, 1927, 1965). Chinese Characters: Their origin, etymology, history, classification and signification. A thorough study from Chinese documents. L. Davrout, S. J. (trans.). New York: Dover Publications. ISBN
Zhang Yushu et al. (1921). Kangxi Zidian 【康熙字典】. Shanghai: Shanghai Old Books Distribution Place.
Herdan, Innes (trans.) (1973, 2000). 300 Tang Poems 【英譯唐詩三百首】, Yee Chiang (illus.). Taipei: The Far East Book Co., Ltd. ISBN
Rawski, E. Evelyn & Rawson, Jessica (ed.) (2005). CHINA: The Three Emperors 1662—1795. London: Royal Academy of Arts. ISBN

ทรัพยากรวิดีโอ

The Heart of Qin in Hong Kong (2010), Director: Maryam Goormathtigh, 52 min, documentary, Hong Kong China (Language: Cantonese, Subtitle: Chinese and English)

แผ่นเสียง

Sou Si-tai (2007), Le pêcheur et le bûcheron. Le qin, cithare des lettrés, AIMP LXXXII VDE-GALLO, CD-1214
(1905-2007) maitre du qin (2014), [2 cd-set+54 pages booklet in English/French], AIMP-VDE Gallo, VDE CD 1432/1433

แหล่งข้อมูลอื่น

John Thompson's on the Guqin Silk String Zither A host of information on the qin and silk strings for qins in English, including extensive study of Shenqi Mipu and analysis of playing style, plus useful section on qin sources
The Qin on the Heilbrunn Timeline of Art History, The Metropolitan Museum of Art
Silk on Wood A Feature Radio Documentary by Robert Iolini about the Silk String Qin and Madame Tsar Teh-Yun. The website includes online video performances by the Deyin Qin Society of Hong Kong.
Chinese Guqin and Notation Judy (Pei-You) Chang's very detailed and well illustrated site explaining fingering techniques, including sections on structure, forms and various information
A Complete Study of the Chinese Zither from 1670
Chinese Guqin cliques and where they originated A specific analysis of most Guqin cliques and play styles, also have some analysis about their originations
Period table of Chinese dynasties A timetable of different Chinese dynasty to help people understand the period of Guqin History
Guqin Store page A Guqin store website page in LA

[1] : Quli, second half 禮記‧曲禮下.

[2] Zhang Yushu et al. Kangxi Zidian 【康熙字典】. Folio 28.

[twentytwo-3] Melvin, Sheila (11 April 2012). "An Ancient Chinese Instrument Is Making a Comeback". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 8 December 2020. In 2010, a guqin owned by Emperor Huizong of the Song Dynasty sold for 137 million renminbi, about $22 million, by most accounts the highest price ever paid for a musical instrument.