กระบวนการเผาไหม น ออน อ งกฤษ Neon burning process เป นช ดของปฏ ก ร ยาน วเคล ยร ฟ วช นซ งเก ดข นในดาวฤกษ มวลมาก อย างน อย

กระบวนการเผาไหม้นีออน (อังกฤษ: Neon-burning process) เป็นชุดของปฏิกิริยานิวเคลียร์ฟิวชั่นซึ่งเกิดขึ้นในดาวฤกษ์มวลมาก (อย่างน้อย 8 เท่าของมวลดวงอาทิตย์) การเผาไหม้นีออนต้องใช้อุณหภูมิและความดันที่สูงมาก (ประมาณ 1.2 x 10⁹K หรือ 100 KeV และ 4 x 10⁹ kg/m³)

ที่อุณหภูมิสูงขนาดนั้น จึงส่งผลกระทบอย่างสำคัญ ทำให้นิวเคลียสอะตอมของนีออนบางตัวแตกตัวออกและปลดปล่อยอนุภาคอัลฟาออกมา

	+	γ	→		+	⁴ ₂He
	+	⁴ ₂He	→		+	γ

Alternatively:

	+	n	→		+	γ
	+	⁴ ₂He	→		+	n

ซึ่งนิวตรอนที่ถูกใช้ในในช่วงแรกจะถูกสร้างขึ้นมาใหม่ในขั้นที่สอง

การเผาไหม้นีออนเกิดขึ้นหลังจากที่กระบวนการเผาไหม้คาร์บอนได้เผาผลาญคาร์บอนทั้งหมดในแกนกลางไปแล้ว และสร้างแกนกลางที่ประกอบด้วยออกซิเจน/นีออน/แมกนีเซียมขึ้นมา แกนกลางจะหยุดการสร้างพลังงานฟิวชั่นและหดตัวลง การหดตัวทำให้ความหนาแน่นและอุณหภูมิสูงขึ้นจนถึงจุดที่ทำให้เริ่มเกิดการเผาไหม้นีออนได้

ระหว่างกระบวนการเผาไหม้นีออน จะมีการสะสมออกซิเจนและแมกนีเซียมที่แกนกลางขณะที่นีออนถูกใช้ไป หลังจากผ่านไปไม่กี่ปี ดาวฤกษ์จะใช้นีออนในตัวจนหมดและแกนกลางจะหยุดการสร้างพลังงานฟิวชั่นและหดตัวลงอีก คราวนี้ความดันจากแรงโน้มถ่วงจะเข้ามามีบทบาทและบีบอัดแกนกลาง ทำให้ความหนาแน่นและอุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นจนสามารถเริ่มเกิดกระบวนการเผาไหม้ออกซิเจนได้

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

Clayton, Donald. Principles of Stellar Evolution and Nucleosynthesis, (1983)

[Clayton-1] Clayton, Donald. Principles of Stellar Evolution and Nucleosynthesis, (1983)