เต้าเต๋อจิง

เต้าเต๋อจิง (จีนตัวย่อ: 道德经; จีนตัวเต็ม: 道德經; พินอิน: Dàodé Jīng; ฮกเกี้ยน: Tō-tek-keng, เต๋าเต็กเก็ง; อักษรโรมัน: Dao De Jing หรือ Tao Te Ching) เป็นที่ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง แม้จะเชื่อกันว่าเล่าจื๊อเป็นผู้แต่ง แต่เนื้อหาบางส่วนมีมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช และเนื้อหาส่วนอื่นเขียนหรือเรียบเรียงขึ้นหลัง

เต้าเต๋อจิง
เอกสารตัวเขียนคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" สมัยศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสต์ศักราช ขุดพบที่
ผู้ประพันธ์	เล่าจื๊อ (ตามธรรมเนียม)
ชื่อเรื่องต้นฉบับ	道德經
ประเทศ	จีน (ราชวงศ์โจว)
ภาษา
ประเภท	ปรัชญา
วันที่พิมพ์	ศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสต์ศักราช
พิมพ์ในภาษาอังกฤษ	ค.ศ. 1868
ข้อความต้นฉบับ	道德經 ที่ ข้อผิดพลาดสคริปต์: ฟังก์ชัน "name_from_code" ไม่มีอยู่ วิกิซอร์ซ
ฉบับแปล	เต้าเต๋อจิง ที่ วิกิซอร์ซ

เต้าเต๋อจิง
อักษรจีนตัวเต็ม	道德經
อักษรจีนตัวย่อ	道德经
เวด-ไจลส์	Tao^4 Tê^2 Ching^1
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Dào Dé Jīng
ความหมายตามตัวอักษร	"Classic of and "
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Dào Dé Jīng จู้อิน ㄉㄠˋ   ㄉㄜˊ   ㄐㄧㄥ กั๋วยฺหวี่หลัวหม่าจื้อ Daw Der Jing เวด-ไจลส์ Tao^4 Tê^2 Ching^1 อักษรโรมันแบบเยล Dàu Dé Jīng IPA [tâu tɤ̌ tɕíŋ] ( ฟังเสียง) ภาษาอู๋ อักษรโรมัน Dau Teh Cin ภาษาแคะ Tau4 Dêd5 Gin1 ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล Douh Dāk Gīng IPA [tòu tɐ́k̚ kéŋ] ยฺหวิดเพ็ง Dou6 Dak1 Ging1 ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน Tō Tek Keng Tō Tik King Dɑu^X Tək̚ Keŋ *luʔ tɨk keng *[kə.l]ˤuʔ tˤək k-lˤeŋ
เต้าเต๋อจิงของเล่าจื๊อ
อักษรจีนตัวเต็ม	老子《道德經》
อักษรจีนตัวย่อ	老子《道德经》
เวด-ไจลส์	Lao³ Tzŭ³ Tao⁴ Tê² Ching^1
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Lǎozǐ Dàodé Jīng
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Lǎozǐ Dàodé Jīng จู้อิน ㄌㄠˇ   ㄗˇ ㄉㄠˋ   ㄉㄜˊ   ㄐㄧㄥ กั๋วยฺหวี่หลัวหม่าจื้อ Laotzyy Dawder Jing เวด-ไจลส์ Lao³ Tzŭ³ Tao⁴ Tê² Ching^1 อักษรโรมันแบบเยล Lǎudž Dàudé Jīng IPA [lǎu tsɹ̩̀ tâu tɤ̌ tɕíŋ] ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน อักษรโรมันแบบเยล Lóuhjí Douhdāk Gīng IPA [lo̬u.tsǐː tòu.tɐ́k̚ kéŋ] ยฺหวิดเพ็ง Lou5zi2 Dou6dak1 Ging1 ภาษาหมิ่นใต้ ภาษาฮกเกี้ยน Ló-chú Tō-tek-keng Ló-tsú Tō-tik-king *C.rˤuʔ tsəʔ [kə.l]ˤuʔ tˤək k-lˤeŋ
เต้าเต๋อเจินจิง
อักษรจีนตัวเต็ม	道德真經
อักษรจีนตัวย่อ	道德真经
เวด-ไจลส์	Tao⁴ Tê² Chên^1 Ching^1
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Dàodé Zhēnjīng
ความหมายตามตัวอักษร	" of the Way and Its Power"
การถอดเสียง ภาษาจีนกลางมาตรฐาน ฮั่นยฺหวี่พินอิน Dàodé Zhēnjīng จู้อิน ㄉㄠˋ   ㄉㄜˊ ㄓㄣ   ㄐㄧㄥ กั๋วยฺหวี่หลัวหม่าจื้อ Dawder Jenjing เวด-ไจลส์ Tao⁴ Tê² Chên^1 Ching^1 อักษรโรมันแบบเยล Dàudé Jēnjīng IPA [tâu tɤ̌ ʈʂə́n tɕíŋ] *[kə.l]ˤuʔ tˤək ti[n] k-lˤeŋ

อักษรเต๋า

เต้าเต๋อจิงมีเนื้อหากล่าวถึงธรรมชาติและปรัชญา คำว่า "เต้า-เต๋อ-จิง" (Dao-De-Jing) เป็นปรัชญาในเรื่องโลกและชีวิต สามารถแยกเป็นเต้า 道 (ทาง) เต๋อ 德 (คุณธรรม; ความดี) และ จิง 经 (คัมภีร์; สูตร; วรรณคดีชั้นสูง) เมื่อนำทั้ง 3 คำมารวมกัน แปลว่า "คัมภีร์ที่ว่าด้วยคุณสมบัติของเต้า" "สูตรว่าด้วยเต้าและคุณธรรม" ระหว่าง "เต้า 道" กับ "เต๋อ 德" นั้น เต๋าปรากฏขึ้นมาก่อน และเต๋อก็ตามมา

คัมภีร์เต้าเต๋อจิงได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากมาย มีแพร่หลายอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของโลก

ความหมายของ "เต้า"

คำว่า "เต้า" (จีน: 道) หมายถึง วิถีทางแห่งธรรมชาติ นอกจากนี้เต๋ามีนักปรัชญาให้ความหมายไว้มากมาย เช่น เต๋า หมายถึง หนทาง (มรรคา), กฎ, จารีต, พิธีการ, คุณสมบัติ, กฎแห่งการย้อนกลับ, ธรรมชาติ, กฎแห่งธรรมชาติ เป็นต้น

รายละเอียด

ประกอบด้วยอักษรจีนประมาณ 5,000-5,500 ตัวอักษร แบ่งออกเป็นสองภาค นักปราชญ์รุ่นหลังได้แบ่งทั้งหมดออกเป็นรวม 81 บท ได้แก่ ภาคต้น (บทที่ 1-37) และภาคปลาย (บทที่ 38-81 ) เดิมทีเรียกชื่อคัมภีร์นี้ว่าคัมภีร์เหลาจื่อตามชื่อผู้แต่ง ภายหลังจึงเรียกเต้าเต๋อจิง โดยเต้าเต๋อจิงเป็นการเรียกขานตำราตามแบบโบราณ โดยเรียกคำแรกในหน้าแรกที่พบในตำรา

• 道 (พินอิน:Dào เต้า) หมายถึง วิถี, มรรค, หนทาง
• 德 (พินอิน:Dé เต๋อ) หมายถึง ธรรม, คุณธรรม
• 经 (พินอิน:Jīng จิง) หมายถึง ตำรา, คัมภีร์

การเริ่มต้นเต้าเต๋อจิง เริ่มด้วยภาคเต้า (道) ตามด้วยภาคเต๋อ (德) การแบ่งออกเป็น 81 บทนี้ได้รับอิทธิพลมาจากนักปราชญ์(neotaoist) รุ่นหลังที่มีชื่อว่า “หวางปี้ (王弼)” (ค.ศ. 226-249) จนกระทั่งในปี ค.ศ. 1972 มีการขุดพบสุสานโบราณสมัยไซฮั่น หม่าหวังตุย (马王堆)ได้พบ "คัมภีร์เต้าเต๋อจิง (道德经)" ภายหลังมีผู้เสนอให้เปลี่ยนเป็น "เต๋อเต้าจิง" (道德经) เนื่องจากมีการค้นพบหลักฐานใหม่ที่สุสานหม่าหวังตุย (马王堆) ที่เริ่มด้วยภาค “เต๋อ” ก่อนภาค “เต้า”

ประวัติผู้แต่ง

ประวัติของเหลาจื่อตามจดหมายเหตุ “สื่อจี้” (史记)ระบุว่า เหลาจื่อแซ่ “หลี่” (李)ชื่อ “เอ๋อร์” (耳) มีชีวิตอยู่ช่วงตอนปลายของราชวงศ์โจว (周朝)เป็นชาวแคว้นฉู่ (楚国) (ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเหอหนาน(河南)) ทำหน้าที่ดูแลหอพระสมุดหลวงแห่งราชสำนักโจว ต่อมาราชสำนักเสื่อมโทรม จึงออกแสวงหาความวิเวก จดหมายเหตุ “จฺว่อจ้วน”(左传)ระบุว่า เหลาจื่อมีชีวิตอยู่ในช่วงพุทธทศวรรษที่ ๓ เป็นผู้สืบทอดเผ่า “เหล่าตัน” (老聃族) (ต้นเผ่า “เหล่าตัน” เป็น ๑ ใน ๘ พี่น้องร่วมมารดาของ “โจวอู่หวาง” (周武王) ก่อนพ.ศ. ๕๒๐ - ๔๘๓ ปี) โดยคำว่า “เหล่า” (老)นั้นมาจากคำเรียกคนในเผ่า “เหล่าตัน”, ส่วนคำว่า “จื่อ” (子)นั้นหมายถึง “นักคิดหรือนักปรัชญา” ฉะนั้นคำว่า “เหลาจื่อ” 老子 จึงแปลความได้ว่า “นักปรัชญาแห่งเผ่าเหล่าตัน”

จุดกำเนิด

เมื่อเหลาจื่ออยู่ในนครหลวงเป็นราชวงศ์โจว (周朝) เมื่อสภาพสังคมที่เสื่อมโทรม จึงได้ตัดสินใจผละจากไป ขี่ควายมุ่งสู่ทะเลทรายชมพูทวีป ระหว่างทางผ่านด่านหานกู่ "อิ๋นสี่" ขุนนางดูแลด่าน เนื่องจากได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานจึงต้อนรับท่านด้วยมิตรจิตมิตรใจอันอบอุ่น ก่อนจากไป อิ๋นสี่พูดกับท่านว่า "ท่านจะไปแล้ว โปรดเขียนหนังสือสักเล่มให้เราเถิด" ครั้นแล้ว ท่านเหลาจื่อจึงเขียนหนังสือไว้ 1 เล่ม

การแปลเต้าเต๋อจิงในโลกตะวันตก

เต้าเต๋อจิงนอกจากจะมีการแปลเป็นภาษาไทยแล้วยังมีการแปลเป็นภาษาตะวันตกต่างๆ มากกว่า 250 ครั้ง ส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษ เยอรมัน และฝรั่งเศส อ้างอิงจากคำกล่าวของ Holmes Welch ว่า “มันเป็นเกมปริศนาที่ทุกคนต่างก็ต้องการจะเป็นคนที่ไขมันสำเร็จ” การแปลส่วนใหญ่มักแปลโดยคนที่มีพื้นฐานทางภาษาและปรัชญาและเป็นผู้ที่พยายามจะแปลความหมายให้ถูกต้องครบถ้วนและตรงตามต้นฉบับให้ได้มากที่สุด

ฉบับแปลเต้าเต๋อจิงที่เป็นที่นิยมหลายฉบับถูกแปลออกมาโดยมีแง่มุมทางวิชาการอยู่น้อย และมักใส่การตีความส่วนบุคคลเข้าไปด้วย นักวิจารณ์ฉบับแปลที่มีการใส่การตีความส่วนบุคคลเข้าไป อาทิ นักวิชาการด้านเต๋า Eugene Eoyang อ้างว่านักแปล อย่างเช่น Stephen Mitchell แปลเต้าเต๋อจิงที่มีความหมายที่แผกแยกจากตัวต้นฉบับและยังไม่สอดคล้องกับประวัติศาสตร์ของปรัชญาจีน Russell Kirkland ยังถกต่อไปอีกว่าฉบับแปลเหล่านี้อิงตามจินตนาการของผู้เชี่ยวชาญด้านตะวันออกศึกษาที่เป็นชาวตะวันตก และยังนำเสนอการหยิบยืมวัฒนธรรมจีนที่มาจากการยึดครองอาณานิคม ในทางตรงกันข้าม Huston Smith นักวิชาการด้านศาสนาของโลกกล่าวว่าฉบับแปลของ Mitchell นั้น “ใกล้เคียงความสมบูรณ์แบบที่สุดในยุคของเราเท่าที่ข้าพเจ้าจะจินตนาการได้ มันรวมเอาคุณธรรมอันสูงส่งที่ผู้แปลยกย่องให้แก่ต้นฉบับภาษาจีน ความโปร่งใสแจ่มชัดราวกับอัญมณีที่เปล่งประกายไปด้วยอารมณ์ขันที่งามสง่า จิตใจที่กว้างขวาง และเชาวน์ปัญญาอันลึกซึ้งเอาไว้”

นักวิชาการด้านเต๋ารายอื่น อาทิ Michael LaFargue และ Jonathan Herman เห็นว่าถึงแม้ฉบับแปลดังกล่าวจะมีข้อด้อยทางด้านวิชาการแต่ก็บรรลุจุดประสงค์ของความต้องการทางจิตวิญญานของโลกตะวันตก ฉบับแปลเวอร์ชันที่ปรับให้เข้ากับโลกตะวันตกนี้พุ่งเป้าไปที่การทำให้ผู้อ่านยุคใหม่ที่ใช้ภาษาอังกฤษเข้าถึงเชาวน์ปัญญาของเต้าเต๋อจิงได้มากขึ้นโดยการใช้วัฒนธรรมที่คุ้นเคยและการอ้างอิงที่ใกล้ตัวผู้อ่าน

ฉบับแปลไทย

เต้าเต๋อจิงเริ่มมีการแปลตั้งแต่ พ.ศ. 2506-ปัจจุบัน มีการแปลไม่ต่ำกว่า 20 สำนวน ได้แก่

ลำดับ	ปีที่พิมพ์	ผู้แปล	ชื่อหนังสือ	แปลจากภาษา
1	2506	เสถียร โพธินันทะ	เมธีตะวันออก	จีน
2	2510		บ่อเกิดลัทธิประเพณีจีน	อังกฤษ
3	2516	จ่าง แซ่ตั้ง	เต้า	จีน
4	2517	เลียง เสถียรสุต	คัมภีร์เหลาจื้อ	จีน
5	2521		วิถีเต๋า	อังกฤษ
6	2527	สมเกียรติ สุขโข, เนาวรัตน์ พงไพบูลณ์	คัมภีร์คุณธรรม	อังกฤษ
7	ไม่ทราบ	สมภพ โรจนพันธุ์	เต๋าที่เล่าแจ้ง	อังกฤษ
8	ไม่ทราบ	ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์	คัมภีร์เต๋า ฉบับสมบูรณ์ พร้อมอรรถกถา	อังกฤษ
9	2529	ทองสด เมฆเมืองทอง	เต๋าคือเต๋า	จีน
10	2530	ทองแถม นาถจำนง	เหลาจื่อสอนว่า...	จีน
11	2530	จ่าง แซ่ตั้ง	ปรมัตถ์เต๋า	จีน
12	2534	บุญมาก พรหมพ้วย	เต๋าย่อมไร้นาม	อังกฤษ
13	2536	มงคล สีห์โสภณ	เต๋า	อังกฤษ
14	2537	โชติช่วง นาดอน (ทองแถม นาถจำนง)	เต๋าเต็กเก็ง	จีน
15	ไม่ทราบ	สุขสันต์ วิเวกเมธากร	ปรัชญาเหลาจื๊อ	จีน
16	2538	บัญชา ศิริไกร	คัมภีร์ ปรัชญาเหลาจื่อ	จีน
17	2538	บุญสิริ สุวรรณเพ็ชร์	แสงสว่างแห่งสัจธรรมและคุณธรรมเต๋า	จีน
18	2538	ทองหล่อ วงษ์ธรรมา	ปรัชญาจีน	อังกฤษ
19	2539	ประยงศ สวรรณบุปผา	คัมภีร์ เต๋า เต้ จิง	อังกฤษ
20	2541	อาจารย์สัมปันโน	สามลัทธิศาสนาที่น่าสนใจ	อังกฤษ
21	2543	ชาตรี แซ่บ้าง	ศีกษาคัมภีร์เต้าเต๋อ	จีน
22	2546	กลิ่นสุคนธ์ อริยฉัตรกุล	เต้าเต๋อจิง	จีน
23	2547	ภาวิช ทองโรจน์	วิถีเต๋าของท่านเล่าจื๊อ	อังกฤษ
24	2547		คัมภีร์เต๋าของเหลาจื๊อ	จีน
25	2548	ประชา หุตานุวัตร	ผู้นำที่แท้ : มรรควิธีของเล่าจื๊อ	อังกฤษ
26	2548	ชาตรี แซ่บ้าง	ปรัชญาเต๋า : วิถีแห่งธรรมชาติ วิถีคน วิถีใจ	จีน
27	2549	ทองหล้อ วงษ์ธรรมา	เต๋าทางแห่งธรรมชาติ	อังกฤษ
28	2558	สรวงอัปสร กสิกรานันท์	เต้าเต๋อจิง : คัมภีร์เต๋า	ไม่ทราบ
29	2565	สุวรรณา โชคประจักษ์ชัด	เต๋า เต้อ จิง สำนักพิมพ์บ้านภายใน	อังกฤษม จีน
30	2565	สุวรรณา อุชุคตานนท์	เต้า เต๋อ จิง ฉบับแปล จากจีนเป็นไทย	จีน

หมายเหตุ

1. ในอดีตทับศัพท์เป็น Tao-te-king,Tau Tĕh King และ Tao Teh King.

อ้างอิง

1. Julien (1842), p. ii. harv error: no target: CITEREFJulien1842 ()
2. Chalmers (1868), p. v harvp error: no target: CITEREFChalmers1868 ().
3. Legge & al. (1891) harvp error: no target: CITEREFLegge_&_al.1891 ().
4. Suzuki & al. (1913) harvp error: no target: CITEREFSuzuki_&_al.1913 ().
5. Ellwood, Robert S. (2008). The Encyclopedia of World Religions. Infobase Publishing. p. 262. ISBN .
6. "The Tao Te Ching by Laozi: ancient wisdom for modern times". the Guardian (ภาษาอังกฤษ). 2013-12-27. สืบค้นเมื่อ 2022-01-28.
7. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ stanford
8. "The Tao Teh King, or the Tao and its Characteristics by Laozi – Project Gutenberg". Gutenberg.org. 2007-12-01. สืบค้นเมื่อ 2010-08-13.
9. Creel 1970, What is Taoism? 75
10. ทองหล่อ วงษ์ธรรมา. เต๋า : ทางแห่งธรรมชาติ (Way of Nature). กรุงเทพฯ : โอเด็นสโตร์, 2549. หน้า 49-50
11. อ้างแล้วใน ทองหล่อ วงษ์ธรรมา. เต๋า : ทางแห่งธรรมชาติ (Way of Nature). หน้า 21
12. คณาจารย์ภาควิชาปรัชญาและศาสนา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น(Innsbruck).วิธีสืบค้นวัสดุสารสนเทศ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://202.28.117.35/UserFiles/chapter6.pdf 2016-03-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (วันที่ค้นข้อมูล : 12 มีนาคม 2558).
13. เสถียร โพธินันทะ.เมธีตะวันออก. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สร้างสรรค์บุ๊ค, 2544.
14. ปกรณ์ ลิมปนุสรณ์.คัมภีร์เต๋าของเหลาจื๊อ.พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สร้างสรรค์บุ๊ค, 2553.
15. ________________.วิธีสืบค้นวัสดุสารสนเทศ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : http://www.yokipedia.com/chinesegods/151-2010-09-09-17-56-06 2013-09-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (วันที่ค้นข้อมูล : 15 กันยายน 2556).
16. ________________.วิธีสืบค้นวัสดุสารสนเทศ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : http://www.daodexinxi.org/cont.php?conW_id=80 2011-09-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (วันที่ค้นข้อมูล : 15 ตุลาคม 2556).
17. LaFargue, Michael and Pas, Julian. On Translating the Tao-te-ching in Kohn and LaFargue (1998), p. 277
18. Welch (1965), p. 7
19. The Journal of Religion
20. The Journal of Religion
21. (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-01-02.
22. Taoism: the enduring tradition – Google Books. Books.google.com. สืบค้นเมื่อ 2010-08-13.
23. Lao-tzu and the Tao-te-ching: Studies in Ethics, Law, and the Human Ideal
24. Journal of the American Academy of Religion

ข้อมูล

• Ariel, Yoav, and Gil Raz. "Anaphors or Cataphors? A Discussion of the Two qi 其 Graphs in the First Chapter of the Daodejing." PEW 60.3 (2010): 391–421
• Boltz, William (1993), "Lao tzu Tao-te-ching", Early Chinese Texts: A Bibliographical Guide, Berkeley, CA: University of California Press, pp. 269–92, ISBN .
• Chan, Alan (2013), "Laozi", Stanford Encyclopedia of Philosophy, Stanford, CA: Stanford University.
• Cole, Alan, "Simplicity for the Sophisticated: ReReading the Daode Jing for the Polemics of Ease and Innocence," in History of Religions, August 2006, pp. 1–49
• Damascene, Hieromonk, Lou Shibai, and You-Shan Tang. Christ the Eternal Tao. Platina, CA: Saint Herman Press, 1999.
• Eliade, Mircea (1984), A History of Religious Ideas, vol. 2, แปลโดย Trask, Willard R., Chicago, IL: University of Chicago Press
• Kaltenmark, Max. Lao Tzu and Taoism. Translated by Roger Greaves. Stanford: Stanford University Press. 1969.
• Klaus, Hilmar Das Tao der Weisheit. Laozi-Daodejing. English + German introduction, 140 p. bibliogr., 3 German transl. Aachen: Mainz 2008, 548 p.
• Klaus, Hilmar The Tao of Wisdom. Laozi-Daodejing. Chinese-English-German. 2 verbatim + 2 analogous transl., 140 p. bibl., Aachen: Mainz 2009 600p.
• Kohn, Livia; และคณะ (1998), "Editors' Introduction", Lao-tzu and the Tao-te-ching, Albany, NY: State University of New York Press, pp. 1–22, ISBN .
• Komjathy, Louis. Handbooks for Daoist Practice. 10 vols. Hong Kong: Yuen Yuen Institute, 2008.
• LaFargue, Michael; และคณะ (1998), "On Translating the Tao-te-ching", Lao-tzu and the Tao-te-ching, Albany, NY: State University of New York Press, pp. 277–302, ISBN .
• Welch, Holmes (1965) [1957], Taoism: The Parting of the Way, Boston, MA: Beacon Press

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ เต้าเต๋อจิง

วิกิซอร์ซ มีงานต้นฉบับเกี่ยวกับ:

เต้าเต๋อจิง

Wikisource

วิกิซอร์ซภาษาจีน (中文) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: Dàodéjīng

• James Legge's translation of the Tao Te Ching ที่
• Daodejing Wang Bi edition with English translation, Guodian text, and Mawangdui text –
• Tao Te Ching หนังสือเสียงสาธารณสมบัติที่
• Legge, Suzuki, and Goddard's translations side-by-side, along with the original text
• Dàodéjīng verbatim + analogous + poetic; Chinese + English + German by Hilmar Alquiros จีน: 老子 Lǎozǐ จีน: 道德經