จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น

จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น (อักษรโรมัน: Emperor Shun of Song จีน: (劉)宋順帝) (8 สิงหาคม 467 – 23 มิถุนายน 479) พระนามว่า หลิว แชฺว่ เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 9 พระองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หลิวซ่งของจีน เขาขึ้นครองราชย์ในปี 477 หลังจากที่พระเชษฐาที่มีพระอุปนิสัยรุนแรง จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์ ถูกลอบสังหารโดยองครักษ์ของเขา โดยมีนายพลเสี่ยว เต้าเฉิงยุยงอยู่เบื้องหลัง แต่ในช่วงรัชกาลสั้น ๆ ของพระองค์ ฐานะของพระองค์เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดของเสี่ยว เต้าเฉิงเท่านั้น ในปี 479 เสี่ยว เต้าเฉิงบังคับให้เขายอมสละราชบัลลังก์จึงนับเป็นจุดสิ้นสุดของราชวงศ์หลิวซ่งและเริ่มต้น ราชวงศ์ฉีใต้ อย่างสมบูรณ์ ต่อมาในปีนั้น อดีตจักรพรรดิเชิ่นถูกสังหารโดยองครักษ์ที่ควรปกป้องพระองค์ และอีกไม่นานตระกูลหลิวก็ถูกสังหารเช่นกันจนหมด

จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น Emperor Shun of Song
จักรพรรดิองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์หลิวซ่ง
ครองราชย์	477 – 479
ราชาภิเษก	472
ก่อนหน้า	จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์
ถัดไป	ไม่มี (ราชวงศ์ถูกยกเลิก)
ประสูติ	8 สิงหาคม 467
สวรรคต	23 มิถุนายน ค.ศ. 479(479-06-23) (11 ปี)
พระสนม
พระนามเต็ม หลิว แชฺว่
(劉)宋順帝
พระราชบิดา	จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง
พระราชมารดา

พระราชประวัติ

พระองค์พระราชสมภพในปี 467 และเห็นได้ชัดว่าพ่อแม่ของเขาคือ จักรพรรดิหลิวซ่งหมิง และพระสนมของจักรพรรดิหมิง คือ แต่ในทางประวัติศาสตร์ไม่ได้ให้บทสรุปเกี่ยวกับความเป็นบิดามารดาที่แท้จริงมากนัก เรื่องราวทางประวัติศาสตร์ที่เขียนขึ้นในสมัยราชวงศ์ฉีใต้ ที่สืบเนื่องมา ระบุว่าจักรพรรดิหมิง และแม้ว่าเขาจะมีบุตรชาย 12 คน แต่นั่นก็เป็นผลมาจากการที่เขาจับกุมของพระเชษฐาและเอามาเลี้ยงดูถ้าเกิดเป็นเพศชาย หรือนางสนมของพระองค์เองมีบุตรกับผู้อื่น (อย่างไรก็ตาม ฮองเฮาของจักรพรรดิหมิง มีพระธิดาสองคน แม้จะไม่มีพระโอรส ซึ่งมีข้อโต้แย้งข้อมูลดังกล่าว เนื่องจากดูเหมือนไม่น่าเป็นไปได้ที่จักรพรรดิหมิงจะทำเช่นนี้กับเด็กผู้หญิง—อันที่จริง ข้อกล่าวหาดังกล่าวระบุว่าเขาจะทำเช่นนี้ก็ต่อเมื่อนางสนมคลอดบุตรเป็นผู้ชาย—หรือว่าจักรพรรดินีหวังผู้เคร่งศีลธรรมจะเป็นชู้กับคนอื่นๆ จึงแนะนำว่าข้อมูลนี้อาจจะเป็นของ จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์ และหลิว แชว่) ข้อมูลเหล่านั้นระบุว่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาคือหลิว ซิ่วฟ่าน อ๋องแห่งกุ้ยหยางและมารดาผู้ให้กำเนิดของเขาเป็นนางสนมของเขา ไม่ว่าเขาจะเกิดจากมเหสีเฉินหรือไม่นางก็เลี้ยงดูพระองค์อย่างดร ในปี 471 พระองค์ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องแห่งอันเฉิง

หลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิหมิงในปี 472 หลิวอิ้วได้ขึ้นเสวยราชย์ต่อ พระองค์เองได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ว่าหยาง (ปัจจุบันคือ มณฑลเจ้อเจียง และมณฑลเจียงซูตอนใต้) ในปี 474 หลังจากที่หลิวซิ่วฟานก่อการกบฏและปิดล้อมเมืองหลวง ขุนนางจูเจิ้งไม่รู้ว่ามือสังหารของเสี่ยว เต้าเฉิง ได้ลอบสังหารหลิว ซิ่วฟ่านแล้ว ยึดอำนาจหลิ่วแชว่และยกขุนนางผู้ใหญ่ของ หลิวแชว่ให้กับกองทัพของหลิวซิ่วฟ่าน โดยอ้างว่าหลิวซิ่วฟ่านได้รับหลิวแชว่เป็นลูกของเขา (ซึ่งหลิวซิ่วฟาน เองไม่ได้บอกใครเลยก่อนที่เขาจะตาย) อย่างไรก็ตาม เมื่อกองทัพของหลิวซิ่วฟานรู้ในภายหลังว่าเขาตายแล้ว กองทัพก็ลดความเข้มแข็งลง และหลิวแชว่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

เมื่อถึงปี 477 จักรพรรดิโฮ่วเฟย์ได้แสดงออกว่าเป็นผู้ปกครองที่โหดเหี้ยมและรุนแรง มักออกนอกพระราชวังพร้อมกับทหารรักษาพระองค์และฆ่าบุคคลหรือสัตว์ต่างๆ ที่ขวางหน้า เสี่ยว เต้าเฉิงกลัวว่าจะถูกจักรพรรดิโฮ่วเฟย์ฆ่าจึงร่วมมือกับสหายลอบปลงพระชนม์ แล้วเข้าควบคุมอำนาจในกองทัพเพื่อบังคับเจ้าหน้าที่ระดับสูงคนอื่น ๆ เพื่อให้เขามีอำนาจใกล้ตัวจักรพรรดิ จากนั้นเขาก็แต่งตั้งจักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่นในวัย 10 ขวบเป็นกษัตริย์ โดยมีเขาชักใยอยู่เบื้องหลัง

อ้างอิง

ก่อนหน้า		จักรพรรดิหลิวซ่งเชิ่น		ถัดไป
จักรพรรดิโฮ่วเฟ่ย์		พระมหากษัตริย์จีน (ค.ศ. 477-479)		จักรพรรดิฉีเก้า (เริ่มต้นราชวงศ์ฉีใต้)|}